هدف: هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر شش هفته تمرینات PNF با سه میزان متفاوت انقباض-استرحت بر دامنه حرکتی فعال و قدرت عضلات اکستنسور ران بود.

روش­­ها: تعداد 39 دانش‌آموز پسر (سن:2/1± 13 سال؛ جرم: 8/9±55 کیلوگرم؛ قد: 2/15±159 سانتی­متر) به سه گروه تقسیم شدند. هر یک از گروه­ها به مدت شش هفته به تمرین­های PNF با زمان­های متفاوت انقباض و استراحت پرداختند. نسبت زمان انقباض به استراحت در گروه­های I، II و III به ترتیب 1، 2 و 3 در نظر گرفته شد. قبل و بعد از تمرین دامنه­ حرکتی مفصل ران و قدرت عضلات اکستنسورهای ران به ترتیب توسط شیب­سنج (طی آزمون بالا آوردن مستقیم پا) و دینامومتر اندازه­گیری شدند. برای تجزیه و تحلیل آماری از تست تی­ همبسته و آنالیز واریانس یک­سویه با (0/05>p) استفاده شد.

یافته­ ها: میزان قدرت عضلات اکستنسور ران و دامنه حرکتی در هر سه گروه بعد از دوره تمرینی افزایش معناداری پیدا کرد. مقدار افزایش قدرت در گروه I،  IIو III به ترتیب برابر؛ kg6، kg4 و kg7 بود. همچنین افزایش انعطاف­پذیری ران در گروه I، II و III به ترتیب برابر 15 درجه، 8 درجه و 12 درجه بود. مقدار افزایش این دو متغیر در هر سه گروه مشابه بود.

نتیجه­ گیری: نسبت­های متفاوت زمان انقباض به استراحت 1، 2 و 3 تفاوتی در نتیجه افزایش قدرت عضلانی و دامنه حرکتی مفصل ران را نشان نداد.