مقدمه
آسیب رباط صلیبی قدامی (ACL) یکی از شایع‌ترین و ناتوان‌کننده‌ترین آسیب‌های ورزشی است که افراد زیادی را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار می‌دهد. در ایالات متحده، میزان جراحی‌های بازسازی ACL به‌طور چشمگیری در تمام گروه‌های سنی افزایش یافته است (1). در سطح جهانی، سالانه بیش از ۲ میلیون آسیب ACL رخ می‌دهد و حدود ۴۰% از افراد آسیب‌دیده حتی تا دو سال پس از بازسازی ACL قادر به بازگشت به سطح عملکرد ورزشی پیش از آسیب خود نیستند (2, 3). فوتبال، به‌عنوان محبوب‌ترین ورزش جهان، با وجود جذابیت فراوان، یکی از پرخطرترین ورزش‌ها از نظر بروز آسیب‌های ACL محسوب می‌شود (4). مکانیسم‌های بدون برخورد، مانند فرود از پرش، از جمله علل اصلی آسیب‌های ACL در ورزشکاران زن و مرد هستند (5, 6). بازیکنان فوتبال به‌طور متوسط ۹ ماه پس از بازسازی ACL به میادین ورزشی بازمی‌گردند، که نشان‌دهنده تأثیر قابل‌توجه این آسیب‌ها بر ورزشکاران نخبه و دوری طولانی‌مدت آن‌ها از رقابت‌های ورزشی است (4, 7). رباط صلیبی قدامی نه‌تنها به‌عنوان یک محدودکننده مکانیکی در زانو عمل می‌کند، بلکه به دلیل دارا بودن شبکه عصبی گسترده و عملکرد حس عمقی، نقش مهمی در ثبات دینامیکی و کنترل عصبی-عضلانی زانو ایفا می‌کند (8). اگرچه جراحی بازسازی ACL یکپارچگی آناتومیک و عملکرد مکانیکی زانو را بازمی‌گرداند، نقص‌های حس عمقی و کنترل حسی حرکتی اغلب باقی می‌مانند که این موضوع منجر به اختلال در تعادل و افزایش خطر آسیب‌های مجدد می‌شود (9). این مسئله به‌ویژه برای ورزشکارانی که به ورزش‌های پر تقاضا مانند فوتبال بازمی‌گردند، نگران‌کننده است، زیرا زانوی بازسازی‌شده، به‌ویژه در مواردی که از گرافت همسترینگ استفاده می‌شود، در معرض خطر بیشتری برای آسیب‌های بعدی قرار دارد. پروتکل‌های سنتی بازتوانی بر بازیابی توانایی‌های حرکتی مانند قدرت، توان، دامنه حرکتی و هماهنگی متمرکز هستند (10). بااین‌حال، شواهد جدید نشان می‌دهد که آسیب‌های ACL پیامدهای گسترده‌تری دارند، از جمله اختلال در ورودی‌های حس عمقی ناشی از تخریب گیرنده‌های مکانیکی درون ACL و کپسول مفصلی (11, 12). این تغییرات در ورودی‌های حسی می‌توانند الگوهای فعال‌سازی قشر مغز را تغییر دهند و در نهایت بر کنترل حرکتی تأثیر بگذارند (13). در نتیجه، متخصصان مراقبت‌های بهداشتی اغلب استفاده از زانوبند را در مراحل اولیه بازتوانی توصیه می‌کنند تا حرکات بیش‌ازحد زانو را محدود کرده، حمایت و ثبات بیشتری فراهم کنند (14). مطالعات نشان داده‌اند که زانوبند می‌تواند چرخش بیش‌ازحد درشت‌نی را تحت بارهای چرخشی بالا کاهش دهد و تا حدی کینماتیک طبیعی را بازگرداند، که این امر به بهبود بیماران پس از بازسازی ACL با گرافت همسترینگ کمک می‌کند (14). بااین‌حال، استفاده طولانی‌مدت از زانوبند ممکن است منجر به عوارضی مانند آتروفی عضلانی و کاهش عملکرد حس عمقی شود، زیرا حرکت طبیعی مفصل را محدود کرده و باعث عدم استفاده از عضلات اطراف می‌شود (15). زانوبندها به‌طور گسترده‌ای در ورزش‌های پویا برای کاهش آسیب‌های زانو استفاده می‌شوند، زیرا نسبتاً ارزان، غیرتهاجمی و به‌راحتی توسط ورزشکاران قابل استفاده هستند (16, 17). برخی مطالعات نشان داده‌اند که زانوبند به‌طور قابل‌توجهی بروز آسیب‌های ACL را در بازیکنان فوتبال کاهش می‌دهد، مطالعات دیگر افزایش خطر آسیب‌های زانو را در میان ورزشکاران دبیرستانی و دانشگاهی که از زانوبند استفاده می‌کردند، گزارش کرده‌اند (18-20). یکی از محدودیت‌های اصلی تحقیقات پیشین، تمرکز آن‌ها بر فعالیت‌های ساده مانند راه رفتن یا فرود از ارتفاع به‌جای حرکات ورزشی خاص مانند پرش و فرود است، که برای درک خطر آسیب و بهینه‌سازی عملکرد در ورزش‌هایی مانند فوتبال ضروری هستند. پیچیدگی مهارت به‌ویژه هنگام اجرای وظایف دوگانه مثل پرش برای زدن ضربه سر به توپ (هد) بیشتر می‌شود. در فوتبال، اندام تحتانی به‌طور مکرر در معرض مانورهای پرتنش مانند ضربه زدن، پرش و فرود در شرایط ناپایدار قرار می‌گیرد، که فشار قابل‌توجهی بر مفاصل زانو و مچ پا وارد می‌کند (21, 22) کاهش زاویه خم شدن زانو در هنگام فرود به‌عنوان یکی از عوامل بیومکانیکی کلیدی در افزایش خطر آسیب ACL شناسایی شده است، که بر ضرورت ارزیابی عملکردی تأکید می‌کند (23-26). مایر و همکاران (2011) دریافتند که کاهش زاویه خم شدن زانو در هنگام فرود، بار وارد بر ACL را افزایش داده و خطر آسیب را بیشتر می‌کند (26). تحقیقات اخیر در سطح جهانی، عوامل بیومکانیکی متعددی را برای آسیب‌های غیربرخوردی ACL شناسایی کرده‌اند، از جمله کاهش زوایای خم شدن در مچ پا، زانو، لگن و تنه در صفحه ساجیتال، افزایش چرخش داخلی و ابداکشن زانو، گشتاور زانو، نیروی برشی قدامی درشت‌نی، خم شدن جانبی تنه و نیروهای عکس‌العمل زمین (27, 28). علاوه بر این، انجام وظایف ثانویه در حین پرش و فرود، مانند ضربه سر به توپ، نشان داده است که بار وارد بر ACL را افزایش داده و بر مکانیک فرود تأثیر منفی می‌گذارد (29-32). با وجود تحقیقات گسترده در مورد تأثیر زانوبند، بیشتر مطالعات به بررسی اثرات آن در فعالیت‌های روزمره مانند راه رفتن پرداخته‌اند، که در آن بار وارد بر مفصل نسبتاً کم است. کمبود پژوهش‌هایی که به‌طور هم‌زمان اثر زانوبند و مچ‌بند را در وظایف ورزشی خاص، مانند پرش و فرود همراه با ضربه سر، بررسی کنند، مشهود است. این شکاف تحقیقاتی لزوم بررسی تأثیر بریس‌ها بر بیومکانیک اندام تحتانی در حرکات پیچیده و ورزشی در ورزشکاران باسابقه بازسازی ACL را برجسته می‌کند. به‌طور خاص، این سؤال مطرح است که آیا استفاده از زانوبند و مچ‌بند می‌تواند کینماتیک مفاصل را بهینه کرده، خطر آسیب‌های مجدد را کاهش داده و عملکرد ورزشی را در حین وظایفی مانند پرش و فرود بهبود بخشد. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر زانوبند و مچ‌بند بر کینماتیک اندام تحتانی در حین انجام وظیفه پرش-فرود همراه با ضربه سر به توپ در بازیکنان نخبه فوتبال با سابقه بازسازی ACL است. با ارزیابی ویژگی‌های بیومکانیکی این حرکات، این مطالعه در پی آن است که تعیین کند آیا استفاده از بریس‌ها می‌تواند نقص‌های حسگر حرکتی را جبران کرده، مکانیک فرود را بهبود بخشد و خطر آسیب‌های مجدد را در ورزشکاران بازگشته به میادین ورزشی پس از بازسازی ACL کاهش دهد.
روش شناسی
شرکت‌کنندگان
در این مطالعه 12 بازیکن حرفه‌ای فوتبال که پس از ACLR به ورزش بازگشته بودند به‌عنوان گروه تجربی با سن: 30/1±70/25 (سال)، قد: 02/0±75/1(متر)، وزن بدن: 61/3±08/80 (کیلوگرم)، شاخص توده بدنی: 96/0±02/26 (کیلوگرم بر مترمربع) و 12 نفر بازیکن حرفه‌ای فوتبال سالم و بدون سابقه هر نوع آسیب جدی به‌عنوان گروه کنترل سن: 65/1±90/24 (سال)، قد: 02/0±76/1 (متر)؛ وزنه بدن: 61/3±00/74 (کیلوگرم)، شاخص توده بدنی:70/23±96/0(کیلوگرم بر مترمربع) شرکت کردند. بر اساس یافته‌های یک مطالعه پایلوت و با استفاده از نرم‌افزار G*power برآورد تعداد شرکت‌کنندگان لازم برای تجزیه‌وتحلیل آماری با 05/0α: و اندازه اثر 80/0 محاسبه شد و نتایج نشان داد که 12 شرکت‌کننده در هر گروه کافی خواهد بود. معیارهای ورود به گروه ACLR عبارت بودند از: عضویت فعال در یک تیم فوتبال در سطح استانی یا کشوری، گذشتن بین 12 ماه تا 24 ماه از تاریخ جراحی، سپری شدن حداقل شش ماه پس از بازگشت به ورزش، انجام ACLR با تکنیک اتوگرافت همسترینگ بین 12 تا 24 ماه قبل از آزمون. همچنین، شرایط پذیرش افراد گروه شاهد نیز عبارت بودند از برخورداری از فیزیک بدنی سالم و داشتن سابقه عضویت فعال در تیم‌های فوتبال استانی یا کشوری حداقل در دو سال اخیر منتهی به شرکت در این پژوهش. معیارهای خروج افراد از تحقیق عبارت بودند از داشتن سابقه هریک از موارد زیر (33). هرگونه جراحی جدی، ناهنجاری‌های ساختاری تنه یا اندام‌های تحتانی، بیماری‌های عصبی عضلانی و یا مشکلات جدی ارتوپدیکی. از همه شرکت‌کنندگان قبل از شروع آزمایش‌ها فرم رضایت‌نامه امضا شده اخذ گردید. پروتکل مطالعه به در کمیته اخلاق دانشگاه (7/18/2021,IR.BASU.REC.1400.033)  مورد تصویب قرار گرفت.
ابزار اندازه‌گیری
برای اندازه‌گیری قد و وزن آزمودنی‌ها از ترازوی جرم سنج و قد سنج دیواری استفاده شد. همچنین، برای ثبت متغیرهای کینماتیکی، از سیستم تحلیل حرکتی وایکان (UK, Oxford, Peak Vicon) مجهز به چهار دوربین سری تی پرسرعت با فرکانس نمونه‌برداری ۲۰۰ هرتز بهره گرفته شد. مارکرهای متصل شده به اندام تحتانی آزمودنی‌ها کروی شکل و به قطر ۱۴ میلی‌متر بودند که با استفاده از چسب دوطرفه نواری و بر اساس مدل مارکرگذاری (Plug-In Gait Marker Set) به نقاط آناتومیکی خاص هر دو پای شرکت‌کنندگان متصل شدند. بر اساس این مدل، ۱۶ مارکر کروی (با قطر ۱۴ میلی‌متر) به‌صورت دوطرفه روی نقاط زیر قرار داده شدند: خارهای ایلیاک فوقانی قدامی و خلفی، یک‌سوم تحتانی ران در سمت جانبی، فوق لقمه جانبی استخوان ران، یک‌سوم تحتانی ساق در سمت جانبی، قوزک جانبی، پشت پاشنه و سر دوم استخوان متاتارس. این مجموعه مارکرها امکان مدل‌سازی لگن، ران‌ها، ساق‌ها و پاها را فراهم می‌کردند (34).
روش اجرای آزمون
هر شرکت‌کننده چهار آزمایش موفق از مانور پرش-فرود را به‌صورت پای‌برهنه انجام داد. برای اجرای آزمون، شرکت‌کننده در نقطه شروع (۵۰ سانتی‌متر قبل از صفحه نیرو) با پاهایی به اندازه عرض شانه ایستاد. یک مانع فومی (با ارتفاع ۲۰ سانتی‌متر، طول ۷۰ سانتی‌متر و عمق ۵ سانتی‌متر) در جلوی صفحه نیرو قرار داده شد. شرکت‌کنندگان موظف بودند قبل از محل مانع و بدون برخورد با آن بپرند و در قله ارتفاع پرش پس از ضربه سر به توپی که در ارتفاع با نخ آویزان شده بود، فرود آیند به‌طوری‌که هر پا روی یک صفحه نیروی جداگانه فرود آید. افراد ملزم بودند که پس از فرود، بدون حرکت دادن پاها، در وضعیت ایستاده قرار گرفته و تعادل خود را حفظ به مدت ۳۰ ثانیه بی‌حرکت نگه دارند. درصورتی‌که آزمودنی‌ها بلافاصله پس از فرود قدمی برمی‌داشتند یا تعادل خود را از دست می‌دادند، آزمایش تکرار می‌شد.
هر آزمودنی پیش از شروع آزمون، ۵ دقیقه فرصت گرم کردن و حدود ۱۰ تکرار تمرینی داشت تا با وظیفه و محیط آزمون آشنا شود. آزمون پرش-فرود تحت سه شرایط مختلف انجام شد: الف) بدون استفاده از زانوبند یا مچ‌بند (WS) ب) با استفاده از زانوبند (KS) ج) با استفاده از زانوبند و مچ‌بند (KAS). زانوبند و مچ‌بند مورد استفاده از شرکت OPPO Medical Inc, Seattle, Washington تهیه شده‌اند. با استفاده از نرم‌افزار نکسوز موقعیت‌های فضایی مارکرها از ابتدا تا انتهای وظیفه حرکتی به‌صورت دیجیتال محاسبه و به‌عنوان فایل C3D استخراج شدند. سپس با استفاده از نرم‌افزار Mokka (MOtion Kinematic & Kinetic Analyzer)  فایل‌های C3D به فایل‌های TRC تبدیل شدند و با استفاده از نرم‌افزار OpenSim-3.1، تیلت قدامی لگن، فلکشن ران، فلکشن زانو و دورسی/ پلانتار فلکشن مچ پا برای پنج فاز مختلف پرش و فرود: آمادگی، شروع، اوج، فرود و پس از فرود محاسبه شد. داده‌های کینماتیکی با استفاده از فیلتر پایین گذر مرتبه چهارم Butterworth با فرکانس 6 هرتز فیلتر شدند. تعاریف هر مرحله بدین شرح است: فاز آمادگی: لحظه‌ای که زانو از حالت ایستاده اولیه به حداکثر فلکشن می‌رسد، فاز شروع: با حداکثر اکستنشن زانو پس از آمادگی نشان داده می‌شود، فاز اوج پرش: حداکثر ارتفاعی که مارکر ساکروم به آن می‌رسد، فاز فرود: لحظه‌ای که در آن GRF عمودی به 10 نیوتن رسید، فاز پس از فرود: به لحظه‌ای اشاره دارد که در آن زانو حداکثر فلکشن را تجربه می‌کند (شکل 1).

تجزیه‌وتحلیل آماری
برای ارزیابی نرمال بودن داده‌ها از آزمون شاپیرو ویلک استفاده شد. مقادیر میانگین چهار آزمون موفق برای هر متغیر محاسبه و برای تجزیه‌وتحلیل آماری استفاده شد. اطلاعات جمع آوری شده توسط نرم‌افزار SPSS نسخه 24 تجزیه‌وتحلیل شد. از آزمون MANOVA برای تجزیه‌وتحلیل تفاوت در حرکت بین گروه‌ها در مراحل مختلف استفاده شد. همچنین برای مقایسه درون‌گروهی اثرات زانوبند از آزمون اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. کلیه تحلیل‌ها در سطح معناداری 05/0> P انجام شد.
نتایج
کینماتیک مفاصل اندام تحتانی در حین پرش و فرود در سه شرایط مختلف (بدون زانوبند، با زانوبند و با زانوبند و مچ‌بند) برای گروه‌های کنترل و ACLR در پنج مرحله متوالی در جداول 1 تا 5 ارائه شده است. مقایسه‌ها در دو بخش انجام شده است: الف) مقایسه درون‌گروهی و ب) مقایسه بین‌گروهی.
مقایسه درون‌گروهی
در مرحله آماده‌سازی، در هیچ‌یک از سه شرایط پرش و فرود (WS، با KS و KAS) تفاوت معنی‌داری در حرکات مفاصل اندام تحتانی وجود نداشت (0.05>p) (جدول 1). در فاز شروع، در گروه ACLR در شرایط WS فلکشن ران حدوداً ۳ درجه بیشتر از شرایط KS و KAS بود (0.035=p)؛ اما در همین شرایط و در گروه کنترل، فلکشن ران ۳ درجه بیشتر از شرایط KS بود (0.046=p). در فاز اوج، فلکشن ران در گروه کنترل در شرایط WS، ۳ درجه بیشتر از شرایط KS بود (0.025=p). در مرحله فرود و پس از فرود تفاوت معناداری بین هر سه شرایط دیده نشد (جدول 2 و شکل 2).



شکل 2. مقایسه درون گروهی حرکات مفاصل اندام تحتانی در پرش و فرود: رنگ قرمز) بدون پوشیدن زانوبند و مچ‌بند (WS)، رنگ آبی) پرش و فرود با پوشیدن زانوبند (KS)، رنگ سبز) پرش و فرود با پوشیدن زانوبند و مچ‌بند (KAS). ردیف اول چرخش لگن، ردیف دوم فلکشن ران، ردیف سوم فلکشن زانو و ردیف چهارم دورسی/پلانتار مچ پا.
مقایسه بین گروهی
به‌طورکلی، در هر سه حالت پرش-فرود (WS، KS و KAS) گروه ACLR به‌طور معناداری تیلت لگن بیشتری در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. در مرحله آمادگی این افزایش تیلت لگن در گروه ACLR برای پرش-فرود بدون بریس 15.8 درجه (0.009=p)، با KS  5.18 درجه (0.002=p) و با KAS 7.19 درجه (0.009=p) بود (شکل 3). در مرحله شروع نیز این افزایش تیلت لگن در گروه ACLR برای پرش-فرود بدون بریس 17.1 درجه (00.003=p)، با KS  4.19 درجه (0.006=p) و با KAS 26.21 درجه (0.006 =P) بود. به همین ترتیب گروه ACLR در مرحله اوج پرش در شرایط بدون بریس 17.33 درجه (0.006=p)، با KS 49.20 درجه (0.006=p) و با KAS 54.20 درجه (0.013=p) تیلت لگن بیشتری نشان داد (جدول 3). این مقادیر برای لحظه فرود به ترتیب 15.04 درجه (0.004=p)، 22.00 درجه (0.006=p) و 15.22 درجه (0.016=p) (جدول 4) و در مرحله پس از فرود 16.17 درجه (0.010=p)،  21.04 درجه (0.015=p) و 19.77 درجه (0.029=p) بودند (جدول 5).
میزان فلکشن ران در گروه ACLR در مرحله فرود بدون بریس، با KS و با KAS به ترتیب 10.21 درجه (0.033=p)، 48.90 درجه (0.047=p) و 9.86 درجه (0.031=p) بیشتر از آن در گروه کنترل بود. همچنین گروه ACLR در این مرحله در شرایط KS 6.8 درجه (0.052=p) پلانتارفلکشن بیشتری در مچ پا در مقایسه با گروه کنترل از خود نشان داد. در مرحله پس فرود نیز در شرایط WS و KAS مقدار فلکشن ران گروه ACLR حدود 13.82 درجه (0.038=p) و 11.63 درجه بیشتر از گروه کنترل بود (جدول 3).




شکل 3. مقایسه حرکات اندام تحتانی (میانگین و انحراف استاندارد) بین گروه کنترل (رنگ قرمز) و گروه ACLR (رنگ سبز) در پرش و فرود بدون پوشیدن زانوبند و مچ‌بند (WS)، پرش و فرود با پوشیدن زانوبند (KS)، پرش و فرود با پوشیدن زانوبند و مچ‌بند (KAS). ناحیه سایه روشن تفاوت معناداری را نشان می¬دهد. ردیف اول چرخش لگن، ردیف دوم فلکشن ران، ردیف سوم فلکشن زانو و ردیف چهارم دورسی/پلانتار مچ پا.
بحث
این مطالعه به بررسی تأثیر استفاده از زانوبند و مچ‌بند بر الگوی حرکتی مفاصل اندام تحتانی در حین اجرای پرش-سرزدن به توپ-فرود در فوتبالیست‌های حرفه‌ای با سابقه بازسازی رباط صلیبی قدامی (ACL) پرداخته است. یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که استفاده از زانوبند و مچ‌بند به‌طور معناداری بر کینماتیک مفاصل اندام تحتانی در مراحل مختلف پرش و فرود اثر دارد.
براساس این یافته‌ها در تمام مراحل پرش و فرود، گروه ACLR تیلت لگن بیشتری نسبت به گروه کنترل داشت. این افزایش تیلت لگن ممکن است نشان‌دهنده استراتژی جبرانی برای کاهش بار وارد بر زانوی آسیب‌دیده باشد. خصوصاً اینکه افزایش تیلت قدامی لگن ممکن است با فلکشن بیشتر تنه همراه باشد. تحقیقات پیشین نیز نشان داده‌اند که ورزشکاران باسابقه بازسازی ACL تمایل به استفاده از استراتژی‌های جبرانی مانند افزایش تیلت لگن دارند تا فشار ناشی از نیروی عکس‌العمل زمین وارد بر زانو را کاهش دهند (8). اما احتمالاً این افزایش تیلت لگن که با افزایش فلکشن تنه می‌تواند همراه شود اگر با افزایش فلکشن ران نیز همراه شود می‌تواند به‌عنوان ریسک فاکتور برای زانو مطرح شود. زیرا مطالعات پیشین افزایش فلکشن ران را یک ریسک فاکتور برای آسیب زانو می‌دانند (35). این یافته‌ها تأیید می‌کنند که نقص‌های حس عمقی و کنترل عصبی-عضلانی ناشی از جراحی زانو برای بازسازی ACL ممکن است حتی بعد از دوره توان‌بخشی و برگشت ورزشکار به فعالیت‌های ورزشی باقی بمانند و منجر به تغییرات در الگوی حرکتی شوند. در یک مطالعه رفشاگ و همکاران (2000) بیان کردند کینزیوتیپ به علت تماس نزدیک با پوست، پیام‌های حسی قوی را فراهم می‌آورد که سبب افزایش قدرت فعالیت گیرنده‌های عمقی پوست می‌شود (36). طبق نظر برونتی و همکاران (2006)، بعد از بازسازی لیگامان متقاطع قدامی، مکانورسپتورهای مفصلی متعدد و ارتباطات عصبی مرکزی به‌طور مداوم تغییر می‌کنند (37). همچنین زامپیری و همکاران (2021)، عنوان کردند که با توجه به نقایص حسی که در اثر آسیب لیگامان متقاطع قدامی ایجاد می‌شود، تحریک مکانورسپتورها با استفاده از کینزیوتیپ بتواند با فراهم کردن آوران های ورودی حسی سبب جبران نقش آوران‌های لیگامانی شود و متعاقباً میزان خطای بازسازی زاویه کاهش یابد (38). اسپانوس و همکاران (2008) بیان کردند که کاربرد کینزیوتیپ از آسیب پیچ‌خوردگی مچ پا به‌وسیله افزایش فراخوان حس عمقی از طریق فعال کردن گیرنده‌های مکانیکی پوست مناطق اطراف مفصل جلوگیری می‌کند. طبق مطالعات قبلی، آن‌ها اظهار داشتند که فیبرهای عصبی آورانی برخاسته از گیرنده‌های مکانیکی، لیگامان، پوست و بافت عضلانی پاسخگوی حس عمقی مناسب هستند و تحریک این نواحی سبب تقویت گیرنده‌ها و مسیرهای حس عمقی می‌شود (39). همین‌طور روغنی و همکاران (2024) در تحقیقی بیان کردند که به‌کارگیری  کینزیوتیپ احتمالاً به دلیل به‌کارگیری ورودی‌های حسی بیشتر می‌تواند سبب بهبود حس عمقی مفصل زانو شود (40). اما تاکنون کسی عنوان نکرده است که زانوبند هم ممکن است بتواند اثراتی مشابه اثرات کینزیوتیپ نشان دهد. این مطالعه می‌تواند دریچه‌ای در این زمینه فراهم آورد و زمینه این مطالعات را فراهم سازد.
همچنین گلاتک (2022) در یک بررسی بیان کرد با اینکه بریس می‌تواند حمایت اولیه از زانو را در مراحل اولیه توان‌بخشی پس از بازسازی ACL ارائه کند، زانوبندها هیچ مزیت بالینی مهمی فراتر از احساس امنیت روانی ندارند (41). استفاده طولانی مدت از بریس ممکن است منجر به آتروفی عضلانی و متعاقب آن کاهش عملکرد و حس عمقی شود (42). چوی و همکاران (2011) یافتند که ضعف عضله پهن میانی مورب پیامد استفاده طولانی‌مدت از بریس است؛ بنابراین، بسیاری از کارشناسان پیشنهاد می‌کنند که بریس ها عملکرد را در مدت زمان طولانی بهبود نمی‌بخشند (15). بریس ها زاویه فلکشن، دامنه حرکت، سرعت زاویه‌ای و جابجایی زاویه‌ای را کاهش می‌دهند. این اثرات منفی، ACL را بیشتر در معرض خطر آسیب قرار می‌دهد (43-45). برایان و همکارانش (2023) در یک مطالعه مروری به این نتیجه رسیدند که زانوبند ممکن است خطر آسیب ACL را با تعدیل فشار/ استرین و حرکت ACL در صفحات عرضی و فرونتال کاهش دهند، بااین‌حال، بریس پیشگیرانه در کنترل حرکات صفحه ساجیتال و کاهش نیروی عکس‌العمل زمین کمتر آشکار بود. توصیه برای استفاده از این نوع زانوبندها به دلیل ناهمگونی روش‌های مطالعه، نوع بریس مای استفاده شده و سطح آمادگی شرکت‌کنندگان در مطالعه محدود می‌شود (46). و اما مقالات دیگری  نشان دادند که بریس هیچ تأثیر قابل‌توجهی بر زوایای فلکشن زانو، دامنه حرکت یا سرعت زاویه‌ای در هر مرحله از حرکت ندارد. بنابراین، ما قادر به نتیجه‌گیری اثرات بریس بر کینماتیک زانو در صفحه ساجیتال نبودیم (47-49).
در مطالعه حاضر نتایج نشان دادند که اثرات زانوبند و مچ‌بند در گروه ACLR متفاوت بودند. در مرحله شروع، در هر دو شرایط فقط زانوبند و زانوبند توأم با مچ‌بند کاهش فلکشن ران در مقایسه با شرایط بدون بریس مشاهده شد. این کاهش ممکن است نشان‌دهنده محدودیت حرکتی ایجاد شده توسط بریس‌ها باشد که می‌تواند بر عملکرد ورزشی تأثیر بگذارد. بااین‌حال، این محدودیت و کاهش فلکشن ران ممکن است به کاهش بار وارد بر زانو و جلوگیری از آسیب‌های مجدد کمک کند (50). در نتیجه این نکته می‌تواند نکته مثبتی برای استفاده از بریس برای کاهش خطر آسیب مجدد در نظر گرفته شود. هرچند که صرف تغییر در فلکشن ران به دلیل استفاده از زانوبند و مچ‌بند کافی نیست. بلکه رسیدن الگوی حرکتی به سطح طبیعی مهم است که این هدف برآورده نشد. در لحظه فرود، گروه ACLR در شرایط استفاده از زانوبند (KS) پلانتارفلکشن بیشتری در مچ پا نشان دادند. این افزایش ممکن است نشان‌دهنده تلاش برای جذب بهتر نیروهای عکس‌العمل زمین و کاهش بار وارد بر زانو باشد. این یافته با مطالعاتی که نشان می‌دهند افزایش پلانتارفلکشن مچ پا می‌تواند به کاهش بار وارد بر ACL کمک کند، همسو است (32). تفاوت‌های معنادار بین گروه ACLR و گروه کنترل در تیلت لگن و فلکشن ران نشان می‌دهد که حتی پس از بازسازی ACL، ورزشکاران ممکن است الگوهای حرکتی غیرطبیعی را حفظ کنند. این تغییرات ممکن است خطر آسیب‌های مجدد را افزایش دهد، به‌ویژه در ورزش‌های پرتقاضا مانند فوتبال. این یافته‌ها بر اهمیت تمرینات بازتوانی که بر بهبود کنترل عصبی-عضلانی و الگوهای حرکتی طبیعی تمرکز دارند، تأکید می‌کنند (9). گزارش شده است که کاهش زوایای فلکشن زانو در مرحله فرود باعث افزایش خطر آسیب ACL می‌شود (35, 51, 52). هنگامی‌که فلکشن زانو کاهش می‌یابد، زاویه بین تاندون کشکک و درشت‌نی افزایش می‌یابد و عضلات خم کننده زانو نمی‌تواند نیروی خلفی را به استخوان ساق وارد کند در نتیجه نیرویی برشی قدامی نسبت به درشت‌نی افزایش می‌یابد. همچنین گزارش شده هنگامی‌که فلکشن زانو کم  باشد دریافت نیروی عکس‌العمل زمین ناشی از ضربه  فرود، ممکن است نیروی محوری تیبیا و به‌موازات آن نیروی برشی قدامی روی ACL را افزایش دهد (53-55).
ACL محدودکننده اصلی در برابر نیروهای برشی قدامی است که به استخوان درشت‌نی نسبت به استخوان ران اعمال می‌شود؛ بنابراین، اعمال بارگذاری زانو در زاویه فلکشن کم زانو، باعث ایجاد فشار بیشتر ACL نسبت به زوایای فلکشن بیشتر زانو می‌شود(51, 55, 56). ACL در فرود از ارتفاع در حالتی که زانو کمتر خم شده باشد و یا به اکستنشن کامل زانو نزدیک باشد، بیشترین خطر آسیب را دارد (35). ازاین‌رو، افزایش زاویه فلکشن زانو، دامنه حرکت، جابجایی زاویه‌ای یا سرعت زاویه‌ای، به‌عنوان روشی برای محافظت از زانو در برابر آسیب ACL تلقی می‌شود (26, 57). در یک تحقیق گزارش شده است که  استفاده از بریس زانو ، باعث افزایش زاویه فلکشن زانو، دامنه حرکت و حداکثر سرعت زاویه‌ای شده و خطر آسیب ACL را کاهش می‌دهد (58). دریک مطالعه اکبری و همکاران (2023) مشاهده کردند که اضافه کردن ضربه سر به توپ به‌عنوان یک تکلیف ثانویه در حین فرود و پرش عمودی تأثیری بر کینماتیک و کینتیک مفصل مچ پا نداشت. به نظر می‌رسد که تغییرات قابل‌توجهی در مچ پا هنگام ضربه سر به توپ فوتبال در حین انجام وظیفه فرود و پرش عمودی در مقایسه با شرایط فرود و پرش عمودی بدون توپ لازم نیست همچنین بیان داشتند که قرار دادن توپ به‌عنوان یک تکلیف ثانویه در وظایف فرود و پرش عمودی، کینماتیک تنه را در صفحه فرونتال و کینماتیک اندام تحتانی را در صفحه ساجیتال تغییر می‌دهد و احتمالاً خطر آسیب ACL را افزایش می‌دهد. این نتایج نشان می‌دهد که کسب توانایی انجام ایمن مهارت‌های پرش- فرود تحت یک کار شناختی ثانویه، مانند ضربه زدن به توپ، ممکن است برای پیشگیری از آسیب ACL یا آسیب مجدد مفید باشد؛ بنابراین، ضربه سر در فرود و پرش عمودی ممکن است در برنامه پیشگیری یا توان‌بخشی آسیب ACL گنجانده شود (27). یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که اولاً فوتبالیست‌های حرفه‌ای که پس از بازسازی ACL و سپری کردن توان‌بخشی به ورزش بازگشته‌اند هنوز از الگوهای حرکتی طبیعی افراد سالم فاصله دارند و انجام پرش و فرود آن‌ها هنگام اجرای تکنیک ضربه سر با ریسک آسیب مجدد همراه است. ثانیاً، استفاده از زانوبند و مچ‌بند می‌تواند به بهبود الگوی حرکتی و کاهش بار وارد بر زانو در این ورزشکاران کمک کند. بااین‌حال، این بریس‌ها ممکن است محدودیت‌های حرکتی ایجاد کنند که بر عملکرد ورزشی تأثیر بگذارد؛ بنابراین، استفاده از این بریس‌ها باید با احتیاط و تحت نظارت متخصصان انجام شود. همچنین، این یافته‌ها بر نیاز به طراحی پروتکل‌های بازتوانی که بر بهبود کنترل عصبی-عضلانی و الگوهای حرکتی طبیعی تمرکز دارند، تأکید می‌کنند.
این مطالعه محدودیت‌هایی دارد، از جمله تعداد محدود شرکت‌کنندگان و تمرکز بر یک وظیفه حرکتی خاص. مضافاً اینکه، وظیفه حرکتی موردنظر در محیط آزمایشگاه اجرا شد. اجرای تکنیک حرکتی پرش-فرود برای ضربه سر، در محیط آزمایشگاه بود که طبیعتاً با شرایط فضای طبیعی بازی متفاوت است. در نتیجه این تمرکز ممکن است مطابقت 100% با شرایط بازی در زمین چمن نداشته باشد. تحقیقات آینده می‌توانند با بررسی تأثیر بریس‌ها بر وظایف حرکتی متنوع‌تر و در جمعیت‌های بزرگ‌تر، به درک بهتری از تأثیرات این ابزارها بر الگوهای حرکتی و خطر آسیب‌های مجدد دست یابند. همچنین، بررسی تأثیر طولانی‌مدت استفاده از بریس‌ها بر عملکرد ورزشی و خطر آسیب‌های مجدد می‌تواند به طراحی پروتکل‌های بازتوانی مؤثرتر کمک کند.
نتیجه گیری نهایی
این مطالعه نشان می‌دهد که فوتبالیست‌های حرفه‌ای پس از بازگشت به ورزش هنوز الگوی کینماتیکی طبیعی را بازنیافته و در معرض آسیب مجدد هستند. استفاده از زانوبند و مچ‌بند می‌تواند بر الگوی حرکتی مفاصل اندام تحتانی در ورزشکاران باسابقه بازسازی ACL تأثیر گذاشته و ریسک آسیب را کاهش دهند. بااین‌حال، در عین کاهش ریسک، می‌توانند محدودیت‌های حرکتی ایجاد کنند که بر عملکرد ورزشی تأثیر بگذارند؛ بنابراین، اثر زانوبند و مچ‌بند باید در اجرای مهارت‌های مختلف در ورزشکاران ارزیابی شود و استفاده از این ابزارها باید بااحتیاط و تحت نظارت متخصصان انجام شود. پیشنهاد می‌شود تحقیقات آینده باید به بررسی تأثیرات طولانی‌مدت این بریس‌ها و طراحی پروتکل‌های بازتوانی مؤثرتر بپردازند.

ملاحظات اخلاقی
پیروی از اصول اخلاق پژوهش
تمامی اصول اخلاقی در این پژوهش رعایت شده است. همه شرکت‌کنندگان با رضایت کامل در مطالعه شرکت کردند و به آن‌ها اطمینان داده شد که تمام اطلاعات مربوط به آن‌ها محرمانه باقی خواهد ماند.
حامی مالی
این پژوهش هیچ‌گونه کمک مالی از سازمان های دولتی، خصوصی و غیرانتفاعی دریافت نکرده است.
مشارکت نویسندگان
تمام نویسندگان در طراحی، اجرا و نگارش همه بخش های پژوهش حاضر مشارکت داشته اند.
تعارض
بنابر اظهار نویسندگان، این مقاله تعارض منافع ندارد.