مقدمه
فوتبال به‌عنوان محبوب‌ترین ورزش در جهان شناخته شده است (1). این ورزش، ویژگی‌هایی مانند دویدن، پریدن و چرخش را در بر دارد که منجر به افزایش دامنه حرکتی مفصل مچ پا می‌شود (2). در همین راستا، در جمعیت بازیکنان حرفه‌ای فوتبال شیوع بالایی از آسیب‌دیدگی مچ پا، به‌ویژه در رباط خارجی گزارش شده است (3). بی‌ثباتی مچ پا که از عوامل عملکردی و مکانیکی نشأت می‌گیرد، یکی از شایع‌ترین علل پیچ‌خوردگی مچ پا در بازیکنان فوتبال محسوب می‌شود (4). بی‌ثباتی مزمن مچ پا با علائم بالینی مانند درد، تورم، احساس بی‌ثباتی و خالی کردن هنگام حرکت همراه است (5). در این زمینه، حدود ۳۲٪ از افرادی که دچار پیچ‌خوردگی مچ پا می‌شوند، در معرض توسعه بی‌ثباتی مزمن قرار دارند. از این افراد، ۷۲٪ دچار اختلال عملکردی می‌شوند که تأثیر قابل‌توجهی بر عملکرد ورزشی دارد (6).
محققان گزارش کردند که پس از پیچ‌خوردگی مچ پا و اختلال در حس‌عمقی، محدودیت‌هایی در دامنه حرکتی، ضعف عضلانی و اختلالات تعادلی ایجاد می‌شود که یک عامل خطر مهم در وقوع آسیب‌های مجدد است (6). محدودیت دامنه حرکتی می‌تواند الگوهای بارگذاری نامتقارنی را بین اندام‌ها و تغییرات بیومکانیکی در اندام تحتانی ایجاد کند. برخی شواهد حاکی از آن است که عدم تقارن ۱۰ الی ۱۵٪ ممکن است خطر آسیب‌دیدگی را افزایش دهد (7). مؤلفه‌هایی نظیر دامنه حرکتی، انعطاف‌پذیری، هماهنگی، تعادل و کنترل حرکتی را می‌توان به‌طور هم‌زمان با مشاهده الگوهای حرکتی مورد ارزیابی قرار داد (8،9). غربالگری الگوی حرکات عملکردی، معیاری نوین است که برای سنجش الگوی حرکتی و پیش‌بینی آسیب‌های اسکلتی-عضلانی استفاده می‌شود (8،10). به‌طور تخصصی، حرکات عملکردی شامل اسکات عمیق، لانچ در یک خط مستقیم، گام برداشتن از روی مانع، تحرک شانه، بالا بردن فعال پا به‌صورت مستقیم، شنا سوئدی با ثبات تنه و ثبات چرخشی چهار دست و پا است (11). این آزمون‌ها با بررسی دامنه‌ حرکتی، ضعف‌ها و عدم تعادل عضلانی را شناسایی می‌کنند (12). ناتوانی در اجرای صحیح این حرکات، به حرکات جبرانی ناکارآمد منجر می‌شود که در سطوح مهارتی بالا، خطر آسیب‌دیدگی را افزایش می‌دهد (12). در میان این هفت الگوی حرکتی، حرکت و ثبات مفصل مچ پا عمدتاً در حرکات اسکات عمیق، لانچ در یک خط مستقیم و گام برداشتن از روی مانع مورد ارزیابی قرار می‌گیرد (11). یافته‌های مطالعات پیشین نشان داده‌اند که افراد مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا در مقایسه با افراد سالم، الگوی حرکتی ضعیفی در اجرای این حرکات از خود نشان می‌دهند (8،11). به‌طورکلی، ورزشکاران دچار بی‌ثباتی مزمن مچ پا، به دلیل طولانی بودن مدت زمان مداخلات توان‌بخشی، قادر به شرکت در جلسات درمانی در بازه زمانی بلند مدت نیستند (13،14). استفاده از محافظ‌های خارجی مچ پا به‌عنوان یکی از رویکردهای رایج برای کاهش بروز آسیب و تسهیل فرایند توان‌بخشی مفصل مچ پا محسوب می‌شود (15).
کینزیوتیپ، به دلیل مقرون به‌صرفه بودن و حداقل تداخل با عملکرد طبیعی مچ پا، به‌طور گسترده در پیشگیری و درمان آسیب‌های ورزشی به کار گرفته شده است (16،17). کینزیوتیپ، به واسطه خاصیت ارتجاعی بالای خود، نه تنها راحتی چشمگیری را فراهم می‌آورد، بلکه از محدودیت بیش‌ازحد مفصل مچ پا ممانعت می‌کند (18). مطالعات نشان داده‌اند که کاربرد کینزیوتیپ می‌تواند اثرات مثبتی در توان‌بخشی ورزشکاران مبتلا به بی‌ثباتی مچ پا داشته باشد (19،20). بااین‌وجود، نتایج بسیاری از مطالعات که به ارزیابی اثربخشی تیپینگ بر بی‌ثباتی عملکردی مچ پا پرداخته‌اند، همچنان بحث‌برانگیز است (5). پس از جستجوی جامع، مطالعه‌ای که تاکنون تأثیر فوری کینزیوتیپ بر الگوی حرکات عملکردی در ورزشکاران فوتبال مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا را بررسی کرده باشد، یافت نشد. با وجود اینکه مطالعات متعددی به بررسی اثر کینزیوتیپ بر بی‌ثباتی مزمن مچ پا پرداخته‌اند، نتایج این مطالعات همچنان متناقض و بحث‌برانگیز است و شواهد کافی درباره تأثیر فوری آن بر الگوی حرکات عملکردی اندام تحتانی در ورزشکاران فوتبال موجود نیست. علاوه بر این، با وجود اهمیت ارزیابی عملکردی در پیشگیری از آسیب‌های مجدد و بهبود توان‌بخشی، تاکنون هیچ مطالعه‌ای مستقیماً این رابطه را مورد بررسی قرار نداده است؛ بنابراین، یک خلأ تحقیقاتی در زمینه ارزیابی تأثیر فوری کینزیوتیپ بر حرکات عملکردی ورزشکاران مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا وجود دارد که ضرورت انجام مطالعات جدید و هدفمند را برجسته می‌کند. با توجه به اهمیت بی‌ثباتی مزمن مچ پا در ورزشکاران فوتبال و اثرات بالقوه آن بر عملکرد ورزشی و با فقدان شواهد کافی درباره تأثیر فوری کینزیوتیپ بر الگوی حرکات عملکردی، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر فوری کینزیوتیپ بر حرکات عملکردی اندام تحتانی در ورزشکاران فوتبال مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا انجام شده است. نتایج این مطالعه می‌تواند راهنمایی برای بهبود برنامه‌های توان‌بخشی و پیشگیری از آسیب‌های مجدد باشد.
روش شناسی
طرح تحقیق
این پژوهش با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون در دانشگاه حلبچه به انجام رسید. جامعه آماری این مطالعه را ۳۰ فوتبالیست مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا تشکیل دادند. پیش از آغاز فرآیند پژوهش، تأییدیه اخلاقی از کمیته اخلاق در پژوهش دانشگاه حلبچه در کشور عراق با کد (05 2025/04) اخذ گردید و کلیه شرکت‌کنندگان، پیش از ورود به مطالعه، نسبت به ارائه رضایت‌نامه کتبی آگاهانه اقدام نمودند. غربالگری حرکات عملکردی اندام تحتانی، شامل اسکات عمیق، گام برداشتن از روی مانع و لانچ در یک خط مستقیم، در دو مرحله، قبل و پس از اعمال تیپینگ، مورد ارزیابی قرار گرفت.
شرکت کنندگان
جامعه آماری این پژوهش را مردان فوتبالیست مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا تشکیل دادند. در ابتدا، برای تعیین حجم نمونه مورد نیاز، از نرم‌افزار G*Power استفاده شد. بر اساس مطالعات پیشین مشابه، سطح معناداری (α) برابر 05/0 و توان آماری برابر 80/0 در نظر گرفته شد (21). نتایج حاصل از نرم‌افزار، نیاز به حضور ۳۰ آزمودنی در این پژوهش را مشخص ساخت. در نهایت، ۳۰ بازیکن مرد فوتبال که از عارضه بی‌ثباتی مزمن مچ پا رنج می‌بردند و معیارهای ورود به مطالعه حاضر را احراز می‌کردند، به‌عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. 
معیارهای ورود به مطالعه شامل ورزشکاران مرد آماتور در محدوده سنی ۲۰ تا ۲۵ سال، کسب امتیاز کمتر از ۲۵ در آزمون بی‌ثباتی کامبرلند، مشارکت منظم در تمرینات ورزشی طی یک سال گذشته، وجود بی‌ثباتی در مچ پای راست، سابقه حداقل دو نوبت پیچ‌خوردگی مچ پا در طول دو سال اخیر، راستای طبیعی اندام‌های فوقانی و تحتانی، شاخص توده بدنی نرمال و سابقه فعالیت ورزشی بیش از ۵ سال بود (4،22). در مقابل، معیارهای خروج شامل ابتلا به هرگونه آسیب در اندام تحتانی، سابقه دریافت مداخلات توان‌بخشی با هدف بهبود بی‌ثباتی مچ پا، وجود حساسیت به نوار کینزیوتیپ، کسب امتیاز ۲۵ یا بالاتر در آزمون بی‌ثباتی کامبرلند، اختلالات شنوایی یا اسکلتی-عضلانی، سابقه جراحی یا دررفتگی مچ پا، شاخص توده بدنی خارج از محدوده نرمال و مصرف داروهای ضدالتهاب یا ضد درد در ماه گذشته بود (4،22). این مطالعه مطابق با اصول بیانیه هلسینکی ۲۰۱۳ انجام پذیرفت.
مداخله
قبل از اعمال تیپ، ناحیه مورد نظر تراشیده و با الکل پاک‌سازی شد. تمامی مراحل اعمال کینزیوتیپ توسط یک متخصص که از طرح تحقیق مطلع نبود انجام شد تا از برقراری شرایط یکسان و هماهنگی در بین همه شرکت‌کنندگان اطمینان حاصل شود. به‌طور کلی، در مطالعه حاضر اعمال کینزیوتیپ و پای آزمایش در پای راست بود؛ لازم به ذکر است که در مطالعه حاضر تمامی شرکت‌کنندگان بی‌ثباتی یک‌طرفه در پای راست داشتند. تشخیص پای برتر با آزمون شوت توپ تعیین شد (23). اعمال کینزیوتیپ مطابق با مطالعه لی و همکاران (2017) انجام شد و پایداری مفصل مچ پا با تنظیم حرکات دورسی‌فلکشن، اورژن و اینورژن در چهار مرحله انجام شد (21). اول، برای لغزش خلفی تالار درحالی‌که مچ پا در حالت دورسی‌فلکشن خفیف قرار داشت نوار کینزیوتیپ از تالوس تا استخوان پاشنه اعمال شد (شکل 1-A). دوم، برای اینورژن مچ پا، نوار کینزیوتیپ از پنج سانتی‌متری بالای قوزک داخلی به سمت استخوان خارجی پاشنه و روی پا اعمال شد (شکل 1-B)؛ در این مرحله مچ پا در حالت اینورژن خفیف قرار داشت. سوم، برای اورژن مچ پا، نوار کینزیوتیپ از پنج سانتی‌متر بالای قوزک خارجی به سمت استخوان داخلی پاشنه و سپس روی پا اعمال شد (شکل 1-C)؛ در این مرحله مچ پا در حالت اورژن خفیف قرار داشت. چهارم، درحالی‌که مچ پا در حالت دورسی‌فلکشن خفیف قرار داشت نوار کینزیوتیپ از بر روی اولین ناحیه نوار اعمال شد، به‌طوری‌که 100٪ نوار اول را پوشش داد تا حمایت مچ پا و لغزش خلفی تالار را افزایش دهد (21).

غربالگری الگوی حرکتی
الگوی حرکتی اندام تحتانی در اسکوات عمیق، گام برداشتن از روی مانع و لانچ در یک خط مستقیم ارزیابی شد زیرا این سه الگو نشان‌دهنده مکانیک حرکت اندام تحتانی هستند (12). علاوه بر این، محققان سعی کردند با انتخاب این سه الگوی حرکتی متغیرهای مخدوش‌کننده را به حداقل رسانند (12). به‌طورکلی، امتیازدهی هر الگوی حرکتی از ۰ الی ۳ بود؛ بدین‌صورت که امتیاز ۳ نشان‌دهنده انجام صحیح حرکت، امتیاز ۲ نشان‌دهنده انجام حرکت ناکارآمد و امتیاز ۱ نشان‌دهنده عدم توانایی کامل در انجام حرکت و امتیاز صفر فقط در صورت تجربه درد طی حرکت بود. به‌طور تخصصی، برای ارزیابی اسکوات عمیق، ابتدا شرکت‌کنندگان پاهای خود را در عرض شانه تنظیم کردند و یک میله را در بالای سر خود نگه داشتند، به‌طوری‌که آرنج‌ها زاویه نود درجه تشکیل می‌دادند؛ سپس، میله را به سمت بالا حرکت دادند به صورتی که آرنج‌ها در اکستنشن کامل قرار گرفت و هم‌زمان حرکت اسکات عمیق انجام شد (8). در گام برداشتن از روی مانع، میله روی شانه‌ها و پشت گردن قرار داده شد، آزمودنی‌ها از روی مانع عبور کردند و پاشنه‌های خود را به‌آرامی روی زمین گذاشته و به حالت شروع بازگشتند (8). حرکت لانچ در یک خط مستقیم بر روی تخته تعادل Wii اجرا شد. پای مورد آزمایش در قسمت جلو قرار گرفت و فاصله بین پاها با ارتفاع مانع هم‌تراز شد، یک میله در امتداد ستون فقرات قرار گرفت به‌طوری‌که یک دست فرد آن را در ستون‌فقرات گردنی و دست دیگر در ستون‌فقرات کمری نگه می‌داشت و سپس از آزمودنی خواسته شد حرکت لانچ را انجام دهد (8).
تجزیه‌وتحلیل آماری
تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با نرم‌افزار SPSS نسخه 26 انجام شد. در ابتدا، توزیع نرمال داده‌ها با آزمون شاپیروویلک بررسی گردید. سپس، از روش آماری آنالیز واریانس با اندازه‌گیری مکرر برای مقایسه داده‌ها در دو مرحله قبل و بعد از تیپینگ استفاده شد. در تمامی تجزیه‌وتحلیل‌های آماری سطح معناداری 0/05 در نظر گرفته شد. اندازه اثر بر اساس شاخص کوهن تفسیر شد؛ بدین ترتیب که اندازه اثر کوچک 20/0<، متوسط 79/0- 21/0 و بزرگ 80/0> در نظر گرفته شد (24).
نتایج
اطلاعات دموگرافیک شرکت کنندگان در جدول 1 خلاصه شده است. نتایج آزمون شاپیروویلک نشان داد توزیع نمرات نرمال بود (p>0.05). برای بررسی اثربخشی کینزیوتیپ بر آزمون الگوهای حرکتی در فوتبالیست های مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا از آنالیز واریانس با اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. به‌منظور استفاده از این روش آماری، پیش فرض  این تحلیل مورد بررسی قرار گرفت. برای بررسی پیش فرض نرمال بودن توزیع داده ها از آزمون شاپیروویلک استفاده شد. نتایج نشان داد توزیع نمرات در مرحله پیش آزمون و پس آزمون نرمال بود (p>0.05). نتایج تحلیل واریانس در جدول 2 آورده شده است. میانگین و اختلاف استاندارد نمرات پیش-آزمون – پس آزمون هر یک از آیتم های آزمون الگوهای حرکتی در جدول 2 گزارش شده است. تأثیر کینزیوتیپ در آزمون دیپ اسکات (P < 0.001, ES = 0.582)، گام برداشتن از روی مانع (P < 0.001, ES = 0.800) و لانچ در یک خط مستقیم (P < 0.001, ES = 0.810) معنادار می باشد. هم چنین، طبق نتایج جدول 2 با توجه به اندازه اثر (ضریب اتا) محاسبه شده، 2/58 درصد از تفاوت مشاهده شده در میانگین پس آزمون نمره دیپ اسکات، ناشی از اثر کینزیوتیپ است. همچنین 80 درصد از تغییرات مشاهده شده در میانگین پس آزمون نمره گام از روی مانع و 81 درصد از تفاوت مشاهده شده در میانگین پس آزمون نمره لانچ، ناشی از تأثیر کینزیوتیپ بوده است.
 

بحث
هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی تأثیر فوری کینزیوتیپ بر الگوی حرکات عملکردی در فوتبالیست‌های مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا بود. نتایج به‌دست‌آمده نشان داد که پس از به‌کارگیری کینزیوتیپ، الگوی حرکتی اندام تحتانی بهبود یافت. یافته‌های این پژوهش، بینش‌های ارزشمندی را در خصوص تأثیر کینزیوتیپ بر بهبود اختلالات عملکردی مرتبط با بی‌ثباتی مزمن مچ پا در ورزشکاران فوتبال ارائه می‌دهد. با استناد به شواهد علمی موجود، مکانیسم دقیق اثرگذاری تیپینگ مچ پا هنوز به‌طور کامل مشخص نشده است (13). 
بااین‌حال، به نظر می‌رسد این روش با جلوگیری از دامنه حرکتی افزایش یافته مچ پا و تقویت حس عمقی در این مفصل، ایمپالس‌های عصبی را بهبود می‌بخشد. این امر به‌نوبه خود می‌تواند به افزایش پایداری مچ پا و بهبود حرکات عملکردی اندام تحتانی منجر شود (13). علاوه بر این، اعمال تیپینگ به افزایش فاصله بین پوست و بافت های زیرین منجر شده و به بهبود گردش خون و لنف کمک می‌کند. این فرآیند می‌تواند به‌طور بالقوه منجر به بهبود دامنه حرکتی، ارتقاء انعطاف‌پذیری عضلات، فاشیا و مفاصل گردد (4،6،17).
محدودیت دامنه حرکتی در این گروه از افراد می‌تواند ناشی از کاهش دامنه حرکتی دورسی‌فلکشن مچ پا، تغییرات استئوکینماتیکی و آرتروکینماتیکی باشد. به‌طورکلی، از الگوهای حرکتی اندام تحتانی برای ارزیابی حرکت و پایداری مفصل مچ پا استفاده می‌شود. بر اساس نتایج مطالعات پیشین، محدودیت دورسی‌فلکشن در اجرای حرکات عملکردی اندام تحتانی مانند اسکات عمیق، نشان‌دهنده عملکرد ضعیف و بی‌ثباتی مچ پا است. محدودیت دورسی‌فلکشن مچ پا به‌طور قابل‌توجهی بر کنترل ثبات تأثیر می‌گذارد و این امر آن را به معیاری بالقوه برای ارزیابی محدودیت‌های دامنه حرکتی تبدیل می‌کند (11). محدودیت دورسی‌فلکشن مچ پا، توانایی واحدهای عضلانی-تاندونی مچ پا را در جذب نیروها طی انقباضات برونگرا مختل می‌کند. این اختلال منجر به افزایش سفتی مچ پا و نرخ بارگذاری می‌شود و در نتیجه، خطر پیچ‌خوردگی مچ پا را افزایش می‌دهد (18). نتایج مطالعه یانگ و همکاران (2025) نشان داد که استفاده از کینزیوتیپ به‌طور قابل‌توجهی دورسی‌فلکشن و اورژن مچ پا را افزایش می‌دهد (18). افزایش این زوایا نه‌تنها مفصل ساب‌تالار را در موقعیت بهینه و ایمن‌تری قرار می‌دهد، بلکه استرس کششی بر روی رباط‌های خارجی مچ پا را کاهش داده و در نتیجه، پایداری مفصل را بهبود می‌بخشد. استفاده از کینزیوتیپ در این مطالعه ممکن است با کنترل حرکات خارجی یا داخلی استخوان پاشنه، پایداری مفصل مچ پا را به‌طور چشمگیری افزایش داده است (21). در نتیجه، به کارگیری کینزیوتیپ به بهبود حرکات اینورژن و اورژن منجر شده و همچنین موجب تسهیل لغزش خلفی تالوس برای تسهیل حرکت دورسی‌فلکشن مچ پا می‌شود (21).
به‌طور تخصصی، کینزیوتیپ به‌عنوان یک مداخله‌ی نیمه‌انعطاف‌پذیر طراحی شده است که بر خلاف تیپینگ‌های سخت و محدودکننده، با خاصیت کشسانی خود امکان حفظ حرکات طبیعی مفصل مچ پا را فراهم می‌سازد. مکانیسم اصلی اثر آن از طریق تحریک گیرنده‌های پوستی و مکانورسپتورها صورت می‌گیرد؛ این تحریک منجر به افزایش دقت حس موقعیت مفصل و بهبود بازخورد حسی می‌شود (25). شرایطی مانند بی‌ثباتی مزمن مچ پا که نقص در حس وضعیت مفصل نقش کلیدی دارد، کینزیوتیپ می‌تواند به‌عنوان یک ابزار تسهیل‌کننده در بازگرداندن عملکرد حسی–حرکتی عمل کند (7). افزایش بازخورد حسی حاصل از کینزیوتیپ، موجب فعال‌سازی سریع‌تر و هماهنگ‌تر عضلات اطراف مفصل مچ پا، به‌ویژه در حرکات پیچیده‌ای نظیر دورسی‌فلکشن، اینورژن و اورژن می‌شود (25). این فرآیند با بهبود کنترل عصبی–عضلانی، شرایطی را ایجاد می‌کند که بدن بتواند با سرعت بیشتری به تغییرات ناگهانی در وضعیت مفصل واکنش نشان دهد (26). مطالعات اخیر نشان داده‌اند که کینزیوتیپ نه‌تنها موجب محدودسازی حرکت نمی‌شود، بلکه می‌تواند از طریق تقویت ورودی‌های حس‌عمقی و بهبود درک نیرو، به تسهیل عملکرد حرکتی مچ پا کمک کند. به‌طور مثال، سیمون و همکاران (2014) گزارش کردند که پس از ۷۲ ساعت استفاده از کینزیوتیپ در افراد مبتلا به بی‌ثباتی عملکردی مچ پا، خطای درک نیرو در حرکت وارونه‌سازی به‌طور معنی‌داری کاهش یافت که بیانگر بهبود حس موقعیت مفصل و تسهیل دامنه حرکتی عملکردی بود (27). همچنین، یافته‌های پان و همکاران (2022) نشان داد که اعمال کینزیوتیپ حتی در شرایط خستگی عضلانی موجب بهبود کنترل وضعیتی دینامیک در افراد دارای بی‌ثباتی مچ پا شد (5). این نتایج حاکی از آن است که کینزیوتیپ می‌تواند به‌واسطه ارتقای بازخورد حسی-حرکتی و حمایت عملکردی مفصل، نقش مهمی در تسهیل حرکات و افزایش دامنه عملکردی مچ پا ایفا نماید. در مجموع، مکانیسم‌های ذکر شده نشان می‌دهند که کینزیوتیپ نه‌تنها از محدودیت دامنه حرکتی جلوگیری می‌کند، بلکه با افزایش حس وضعیت مفصل، بهبود بازخورد حسی، تسهیل فعال‌سازی عضلات و اصلاح الگوهای حرکتی شرایطی را فراهم می‌کند که عملکرد حرکتی ورزشکاران مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا ارتقا یابد (5،25)؛ بنابراین، یافته‌های مذکور حاکی از آن است که استفاده از کینزیوتیپ می‌تواند به افراد مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا کمک کند تا موقعیت مفصل را به‌صورت ایمن‌ حفظ کرده و جذب نیروها را تسهیل نماید (21).
علاوه بر این، ین و همکاران (2018) تأکید کردند که تنش اعمال‌شده توسط کینزیوتیپ بر قسمت خارجی مفصل مچ پا، نه‌تنها در ایجاد حمایت مکانیکی غیرفعال اورژن نقش دارد، بلکه می‌تواند با تحریک گیرنده‌های حسی عملکرد اورژن را تسهیل ‌نماید (28). رباط‌های مچ پا و فاشیای عمقی ساختارهای بافت همبند دارای حس عمقی گسترده‌ای هستند که نقش مهمی در انتقال نیرو و هماهنگی حرکتی دارند. علاوه بر این، این ساختارها در تنظیم و هماهنگی عملکردهای عضلانی و حفظ ثبات مفصل، اهمیت حیاتی دارند (3). کاهش حس عمقی در بیماران مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا عمدتاً ناشی از اختلال در عملکرد رشته‌های عصبی آوران، مخصوصاً گیرنده‌های مکانیکی واقع در کپسول مفصلی و رباط‌های مچ پا است که در اثر آسیب مزمن یا بی‌ثباتی مچ پا دچار اختلال شده‌اند (6). اختلالات حس عمقی در افراد مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا، مانع از پاسخ صحیح به اختلالات خارجی در حین فعالیت‌های تحمل وزن می‌شود که این امر به‌نوبه خود به تأخیر در پاسخ‌های حرکتی مفاصل منجر می‌گردد. این واکنش تأخیری، توانایی در تنظیم صحیح وضعیت پا را کاهش داده و در نهایت، فقدان ثبات را به دنبال دارد (18). در این راستا، کینزیوتیپ با تحریک گیرنده‌های مکانیکی سطحی در پوست، سبب فعال‌سازی گیرنده‌های حس عمقی می‌شود و سیگنال‌های ورودی حسی را تقویت می‌نماید (17). در نتیجه، این مکانیسم می‌تواند به بهبود پاسخ‌های حرکتی و تنظیم فعالیت‌های عضلانی کمک کند و نقش مؤثری در اصلاح نقص‌های حسی حرکتی در بیماران مبتلا به بی‌ثباتی مچ پا ایفا نماید.
ایمپالس های حسی تقویت‌شده توسط کینزیوتیپ، آوران حسی دوک‌های عضلانی را تقویت می‌کند که از طریق نورون‌های حرکتی به فیبرهای انقباضی منتقل شده و در نهایت به افزایش دورسی‌فلکشن و اورژن مچ پا منجر می‌شود. افزایش دامنه حرکتی اورژن مچ پا به اصلاح اینورژن غیرطبیعی در افراد مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا کمک کرده و با نزدیک کردن مفصل به وضعیت خنثی، پایداری آن را افزایش می‌دهد. علاوه بر این، کینزیوتیپ با ارتقاء حس عمقی مچ پا درک جهت حرکت و موقعیت مفصل را بهبود می بخشد (18). در نتیجه، این امر به انجام حرکات بدون ترس و دستیابی به وضعیت پایدار مفصلی از طریق افزایش دورسی‌فلکشن و اورژن مچ پا منجر می‌شود. از منظر دیگر، می‌توان بهبود عملکرد ورزشکاران را به جنبه‌های روان‌شناختی مرتبط دانست (6،16). تیپینگ مچ پا می‌تواند اعتماد به نفس فرد، حس ثبات و اطمینان فرد را در حین انجام حرکات پویا افزایش دهد؛ بنابراین، کینزیوتیپ ممکن است با تقویت ثبات روانی، به‌طور غیرمستقیم به ارتقاء ثبات مفصل کمک کند (18).
در این مطالعه، محدودیت‌هایی وجود داشت که باید به آن ها اشاره کرد. اول، به دلیل محدودیت ابزاری، قادر به ارزیابی زوایای مفاصل اندام تحتانی در حین اجرای حرکات عملکردی نبودیم. دوم، با شروع فصل مسابقات و تمرینات تخصصی ورزشکاران، امکان همکاری بلندمدت آنان فراهم نبود؛ بنابراین، نتوانستیم اثر بلندمدت این مداخله را مورد بررسی قرار دهیم. سوم، جامعه آماری ما محدود به ورزشکاران فوتبال بود و از این رو، تعمیم نتایج به سایر رشته‌های ورزشی نیازمند احتیاط است. بر این اساس، توصیه می‌شود محققان در مطالعات آتی با پوشش این خلأهای علمی، نتایج حاصل از این تحقیق را تقویت و تبیین کنند.
نتیجه گیری نهایی
نتایج مطالعه نشان داد که کینزیوتیپ الگوی حرکات عملکردی اندام تحتانی را در فوتبالیست‌های مبتلا به بی‌ثباتی مزمن مچ پا بهبود می‌بخشد. به نظر می‌رسد این تأثیر از طریق افزایش حس عمقی، بهبود پایداری مفصل و تسهیل حرکات مچ پا صورت می‌گیرد. همچنین، کینزیوتیپ می‌تواند با کاهش ترس از حرکت و افزایش اعتماد به نفس، به‌طور غیرمستقیم به ارتقاء ثبات مفصل کمک کند. توصیه می‌شود در مطالعات آتی، اثرات بلندمدت و تعمیم‌پذیری این روش به سایر ورزشکاران مورد بررسی قرار گیرد.

ملاحظات اخلاقی 
پیروی از اصول اخلاق پژوهش
این مطالعه مطابق با بیانیه هلسینکی 2013 انجام شده است. طرح تحقیق توسط کمیته اخلاق در پژوهش دانشگاه حلبچه (05 2025/04) مورد تأیید قرار گرفت. تمامی بیماران فرم رضایت‌نامه آگاهانه را امضاء کردند و قادر بودند هر زمان که تمایلی به شرکت در مطالعه را نداشتند از پژوهش خارج شوند.
حامی مالی
نویسندگان هیچ نوع حمایت مالی از هیچ سازمان یا موسسه دولتی یا خصوصی دریافت نکرده‌اند.
مشارکت نویسندگان
HAM، RAA، KFH و AAM ایده  پردازی و طراحی مطالعه را انجام دادند. HAM و KFH آزمایش ها را اجرا کرده و داده ها را جمع آوری کردند. تجزیه‌وتحلیل داده ها توسط HAM، RAA، KFH و AAM انجام شد. نگارش نسخه نهایی مقاله نیز توسط HAM، RAA، KFH و AAM انجام شد. تمامی نویسندگان مقاله را خوانده و تأیید کرده اند. 
تعارض 
هیچ نوع تعارض منافعی در این مطالعه وجود ندارد.