هدف: هدف از تحقیق حاضر، مقایسه دو مدل وضعیت قرارگیری نشانگرها جهت بررسی زاویه پشت پا در افراد با پای طبیعی طی مراحل مختلف فاز استقرار راه رفتن در حالت با و بدون استفاده از کفش بود.
روشها: تعداد 15 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه بیرجند بهصورت هدفمند و بر اساس شاخص افت استخوان ناوی انتخاب شدند. پس از قرارگیری نشانگرها با استفاده از مدلهای Clarke و همکاران و Nigg، بهطور همزمان بر روی پا، اطلاعات زاویه پشت پای آزمودنیها با استفاده از سیستم ثبت تصاویر دوبعدی از نمای پشت (دوربین پاناسونیک)، حین راه رفتن با سرعت 1/7 متر بر ثانیه بر روی تردمیل در دو وضعیت با و بدون کفش جمعآوری شد. جهت تجزیهوتحلیل آماری دادهها از آزمونT مستقل در سطح (0/05 p≤)، استفاده شد.
یافتهها: نتایج نشان داد که بین مقدار زاویه پشت پای آزمودنیها درنتیجه بررسی دو مدل نشانهگذاری Clarke و Nigg در هر دو وضعیتهای با و بدون استفاده از کفش طی فاز استقرار راه رفتن اختلاف معنیداری وجود دارد (0.001 p≤).
نتیجهگیری: با توجه به اختلاف مشاهده شده در مقدار زاویه پشت پای آزمودنیها بر اساس دو مدل مورد بررسی، توجه به ویژگیهای هر مدل در هنگام بررسی کینماتیکی زاویه پشت پا، امری ضروری به نظر میرسد.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |