مصطفی حاج لطفعلیان، علیرضا ردائی، حیدر صادقی،
دوره ۲، شماره ۳ - ( ۹-۱۳۹۵ )
چکیده
هدف: هدف این مطالعه، مدلسازی منتخبی از روشهای حمل بار در دو حرکت پایهای نشستن و برخاستن، به‌منظور معرفی مناسبترین روش جهت کاهش توان مصرفی و گشتاور مفاصل در بین نظامیان بود.
روش ها: در این مطالعه ده آزمودنی جهت تعیین قیدهای آناتومیکی، ثبت کینماتیک حرکات نشستن و برخاستن و استخراج برخی از متغیرهای لازم جهت مدلسازی شرکت داشتند. در ادامه، موقعیت مرکز جرم چهار وسیله حمل بار شامل کولهپشتی، کوله دوگانه، جلیقه و کیف دوگانه تعیین و با اعمال باری به جرم ۴۰ کیلوگرم به آن، چهار مدل دوبعدی و چهار سگمنتی، از بدن و بار اعمال‌شده به آن، بر اساس معادلات دینامیک معکوس ساخته شد. پس از اعمال قیدها و تعریف توابع هزینه، از الگوریتم ژنتیک جهت بهینهسازی و محاسبه گشتاور مفصل ران و توان مصرفی کل استفاده شد.
یافته ها: براساس نتایج پژوهش از بین روشهای بررسی‌شده، روش کولهپشتی، کمترین توان را صرف و روش کیف دوگانه نیز کمترین گشتاور را به مفصل ران اعمال کرد.
نتیجه گیری: برای افزایش توان سرباز حین حمل بار در حرکات تکراری و طولانی، لازم است جرم بار در نزدیکترین فاصله نسبت به مرکز جرم بدن و با ارتفاع کمتری به بالاتنه وارد شود تا توان مصرفی و گشتاور حرکت کاهش یابد. نهایتاً میتوان گفت از بین روشهای بررسی‌شده، حمل بار با کولهپشتی با توجه به قابلیتهایی که دارد میتواند مناسبترین انتخاب جهت حمل وسایل سنگین و حجیم باشد.
