رشته کشتی یکی از باسابقه‌ترین رشته‌‌های ورزشی است که قدمت آن به دوران باستان می‌رسد. این رشته ورزشی به صورت مختلف، نزد ملل و اقوام، رایج بوده است [1]. در بسیاری از رشته‌های ورزشی، از جمله ورزش کشتی، ورزشکاران بسته به نوع و ماهیت مهارت مورد اجرا و میزان استفاده و نقش عضلات در عملکرد بهینه، به مقادیر مشخصی از قدرت نیاز دارند [2].
یکی از بهترین روش‌های افزایش قدرت عضلانی، استفاده از تمرین‌های مقاومتی فزاینده است. در تمرین‌‌های مقاومتی، بیشتر اوقات از وزنه و تجهیزات وابسته به آن استفاده می‌‌شود. تمرین با وزنه‌های سنگین، عضله را در وضعیتی قرار می‌‌دهد که با بیشترین توان منقبض شود. تکرار این نوع تمرین‌‌ها به ایجاد سازگاری‌‌های فیزیولوژیکی ویژه در عضله تمرین‌کرده منجر می‌‌شود [3]. از جمله سازگاری‌‌های فیزیولوژیکی می‌‌توان به افزایش قدرت، افزایش اندازه عضله و بهبود عملکرد ورزشی اشاره کرد [4]. در همه موارد مذکور رعایت برخی اصول پایه برای حصول تغییرات بهینه لازم و ضروری است؛ بنابراین اجرای این اصول با رعایت روش تمرین مقاومتی یا نوع سیستم‌‌های تمرینی مورد استفاده، به کار گرفته می‌‌شود.
با ترکیب مناسب برنامه‌های مختلف تمرینی و دستکاری متغیرهای تمرین می‌‌توان به قدرت مطلوب یا هایپرتروفی عضلانی دست یافت. از این رو، روش‌‌های متنوع تمرینات مقاومتی وجود دارد که از بین آن‌ها می‌‌توان به روش هرمی ساده و معکوس اشاره کرد [5]. این دو روش تمرینی، به عنوان متداول‌ترین روش‌‌های وزنه تمرینی برای افزایش قدرت و هایپرتروفی عضلانی پذیرفته شده‌اند [6].
در روش هرمی ساده، ورزشکار در دوره‌‌های اول با وزنه سبک و در دوره‌‌های بعد با استفاده از اصل اضافه‌بار با وزنه سنگین‌تر تمرین می‌کند تا در دوره آخر بتواند با سنگین‌ترین وزنه ممکن یک تکرار بیشینه انجام دهد [7].. در صورتی‌ که ﺭﻭﺵ هرمی معکوس، برعکس ﺭﻭﺵ هرمی ساده ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ این ﺭﻭﺵ، ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺵ ﻓﺮﺩ ﭘﺲ ﺍﺯ ﮔـﺮﻡ ﮐـﺮﺩﻥ ﻧﺨﺴﺖ ﺍﺯ ﻭﺯﻧﻪ‌ﺍﯼ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩه ﻣﯽ‌ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﺎﺩﻝ ﻗﺪﺭﺕ ﺑﻴﺸﻴﻨﻪ‌ﺍﺵ ﺍﺳﺖ. ﺳـﭙﺲ ﺩﺭ ﺩﻭﺭه‌‌ﻫـﺎﯼ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻭﺯﻧﻪ ﮐﺎﺳﺘﻪ ﻣﯽ‌ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭها ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴـﺐ ﺍﻓـﺰﺍﻳﺶ ﻣـﯽ‌ﻳﺎﺑـﺪ [8].
هاکینن و کریمر با بررسی تأثیر یک دوره 24‌هفته‌ای تمرین با وزنه به روش هرمی ﺑﺮ ﻗﺪﺭﺕ بیشینه ﻋﻀﻼﺕ ﺑﺎﺯﮐﻨﻨﺪه ﺯﺍﻧﻮﯼ ﻣـﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺯﻧـﺎﻥ در حرکت ﺍﺳﮑﺎﺕ، به این نتیجه رسیدند که قدرت عضلات چهار سرِ ران افراد به طور معناداری افزایش یافت [9]. کرونین و همکاران گزارش کردند انجام تمرین به صورت هرمی با شدت 70 تا 80 درصد قدرت بیشینه، حداکثر قدرت عضلانی را افزایش داد [10]. 
با توجه به اینکه تمرینات مقاومتی امروزه در بیشتر رشته‌‌های ورزشی در مراحل مختلف آمادگی (پیش از فصل و فصل مسابقه) استفاده می‌‌شوند و از مهم‌ترین موضوعات برای مربیان و ورزشکاران بحث زمان، عدم یکنواختی در عملکرد ورزشی، سرعت بازیابی و ریکاوری بیشتر در طول فصل تمرینات است، کسب دانش درباره متغیرهای این‌گونه تمرینات برای مربیان و دست‌اندرکاران تیم‌های مختلف ورزشی و ورزشکاران اهمیت بسزایی دارد.
ورزش کشتی یک فعالیت قدرتی سرعتی است و در آن انجام تمرینات مقاومتی برای بهبود عملکرد ورزشکار ضروری است. برای اجرای تکنیک‌ها و مهارت‌‌ها در سطح عالی به قدرت و توان عضلانی بالایی نیاز است، به‌خصوص برای فنونی که با بلند کردن حریف همراه است [8]. 
تمامی کشتی‌گیران جهت کسب موفقیت بایستی سطوح بالایی از آمادگی جسمانی و تکنیکی را دارا باشند و با توجه به اینکه فاکتور قدرت یکی از عوامل مهم در رسیدن آمادگی کشتی‌گیران به اوج است، کشتی‌گیران از پرداختن به آن به‌ دلیل از دست دادن مهارت‌‌های تکنیکی واهمه دارند.
در این زمینه، شماری از مربیان و کشتی‌گیران بر این باورند که تمرینات قدرتی تأثیر زیان‌باری در بهبود و حفظ مهارت‌‌های تکنیکی کشتی‌گیران، به دلیل از دست دادن انعطاف‌پذیری، سفتی عضلات و کاهش هماهنگی در اجرای فنون دارد؛ بنابراین کشتی‌گیران را از انجام تمرینات قدرتی منع می‌‌کنند و با توجه به اهمیت تمرینات قدرتی در روند موفقیت در مسابقات کشتی، همیشه کشتی‌گیران در انجام تمرینات قدرتی، در اینکه آیا تمرینات قدرتی در نیمرخ مهارتی آنان تأثیر زیان‌باری دارد یا خیر و نحوه ترکیب تمرینات قدرتی با فنون کشتی در شک و تردید هستند.
 اهمیت این موضوع هنگامی دوچندان است که حتی مربیان تیم ملی نیز در این مورد سلیقه‌ای برخورد می‌‌کنند. به این صورت که بعضی از مربیان در اردوی آمادگی ملی‌پوشان به تمرینات قدرتی با وزنه اعتقاد دارند و از آن استفاده می‌کنند، اما بعضی از آن‌ها هیچ‌گونه اعتقادی به تمرینات قدرتی با وزنه به دلایل مذکور ندارند و کشتی‌گیران را از پرداختن به آن منع می‌کنند.
همچنین مهم‌ترین سؤال برای مربیان و دست‌اندرکاران تیم‌های کشتی این است که چه نوع تمرین مقاومتی و با چه شدت، حجم و مدتی می‌‌تواند محرک مناسبی برای افزایش قدرت عضلانی و تأثیر مثبت بر نیمرخ مهارتی باشد؛ بنابراین محققان درصدد پاسخ به این سؤال هستند که کدام روش تمرین مقاومتی می‌‌تواند علاوه بر افزایش قدرت، سطح مهارت ورزشکار را بالا ببرد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین مقاومتی هرمی ساده و معکوس بر شاخص‌های زیست حرکتی، آنتروپومتریک و نیمرخ مهارتی کشتی‌گیران آزادکار بود.

این تحقیق از نوع نیمه‌تجربی است که دو گروه تجربی و کنترل با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون مورد مقایسه قرار گرفتند. جامعه آماری این پژوهش را کشتی‌گیران آزادکار مرد در سطح استان خراسان شمالی تشکیل دادند که دارای عضویت در تیم استانی شهرستان بجنورد بودند و از میان آن‌ها 24 نفر به صورت داوطلبانه به روش نمونه‌گیری انتخابی در دسترس و هدف‌دار انتخاب شدند.
در مرحله نخست افراد با ماهیت و نحوه همکاری با اجرای پژوهش آشنا شدند. معیارهای ورود به مطالعه شامل داشتن سابقه قهرمانی کشتی استان، عدم اعتیاد به مواد مخدر، عدم داشتن سابقه بیماری خاص، عدم مصرف سیگار و الکل، عدم مصرف مکمل و استروئید آنابولیک و عدم مواجهه با استرس شدید یا حادثه ناگوار در شش ماه اخیر (مواردی مانند مرگ عزیزان، تصادفات شدید و اعتیاد اعضای درجه‌یک خانواده) بود. آزمودنی‌‌ها بر اساس شرایط تحقیق به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت و فرم رضایت‌نامه را آگاهانه امضا کردند. سپس نمونه‌‌ها به طور تصادفی در دو گروه تمرین مقاومتی هرمی ساده (دوازده نفر) و تمرین مقاومتی هرمی معکوس (دوازده نفر) دسته‌‌بندی شدند. 

ترکیب بدن 
برای ارزیابی ترکیبات بدن به ترتیب طول قد آزمودنی‌‌ها با قدسنج سکا (ساخت کشور آلمان) با دقت 5 میلی‌متر، محیط باسن و کمر با متر نواری (مابیس / ژاپن) با حساسیت 5 میلی‌متر و درصد چربی بدن و وزن با حساسیت 100 گرم و با استفاده از دستگاه بیوالکتریکال ایمپدنس (مدل In body-720/کره‌ جنوبی) اندازه‌گیری شد. تمامی اندازه‌گیری‌‌ها در حالی انجام شد که آزمودنی‌‌ها از چهار ساعت قبل از آزمون از خوردن و آشامیدن خودداری کرده بودند و حتی‌الامکان مثانه، معده و روده آن‌ها تخلیه شده بود. آزمودنی‌‌ها پس از معاینه قلبی‌عروقی، اندازه‌گیری فشار خون و ثبت الکتروکاردیوگرام توسط پزشک متخصص، مجوز ورود به طرح را کسب کردند. 
نیمرخ مهارتی
اندازه‌گیری نیمرخ مهارتی با استفاده از پنج تکنیک مورد استفاده کشتی‌گیران آزاد (زیر یک خم، بارانداز، دست تو، سر زیر بغل و فن کمر) اندازه‌گیری شد. پرسش‌نامه‌های مهارتی که در آن‌ها برای هر تکنیک ده مرحله تعیین شده بود، به سه نفر از مربیان با تجربه پیشکسوتان جهان داده و از آنان خواسته شد تا با استفاده از بازبینی فیلم اجرای مهارت‌‌های منتخب گروه آزمایش یک و دو بر اساس مقیاس سه‌قسمتی لیکرت، آن را تکمیل کنند. 
شاخص‌های زیست حرکتی
در این پژوهش شاخص‌های زیست حرکتی شامل توان بی‌هوازی (پرش سارجنت)، قدرت انفجاری (پرش جفتی)، استقامت عضلانی (دراز و نشست) و چابکی عمومی (تست ایلی‌نویز) جمع‌آوری شد. اندازه‌گیری توان بی‌هوازی توسط آزمون پرش عمودی سنجیده شد. در این آزمون ابتدا وزن آزمونی اندازه‌گیری شد. ورزشکار به پهلو در کنار دیوار خط‌کشی‌شده قرار می‌گرفت، دست خود را به بالا می‌برد و بالاترین نقطه ممکن را علامت زده می‌شد. در ابتدا ورزشکار یک پرش عمودی با تمام توان انجام داد و نقطه‌ای را که با دست لمس کرد، علامت زده شد.
فاصله بین دو نقطه علامت‌زده‌شده نشان‌دهنده میزان توان عضلانی ورزشکار بود؛ یعنی هرچه فاصله بیشتر باشد، توان عضلانی ورزشکار نیز بیشتر است. برای اندازه‌گیری قدرت انفجاری از آزمون پرش جفتی استفاده شد. در این آزمون پاره‌خطی روی زمین رسم شد و شخص مورد آزمایش در پشت آن قرار گرفت. او ‌‌باید در حد توان خود به جلو و به طور طولی پرش می‌کرد. محل فرود پاشنه‌‌ها تا پاره‌خط رسم‌شده میزان پرش را مشخص می‌کرد. این حرکت در دو نوبت انجام شد و بیشترین طول پرش ثبت می‌‌شد.
برای برآورد استقامت عضلانی از تست دراز و نشست استفاده شد. در این آزمون، ورزشکار به پشت دراز کشیده و با فرمان شروع که هم‌زمان با فشار دکمه زمان‌سنج بود، در حالی که دست‌های خود را پشت سر گذاشته بود و مفصل زانو را در حد زاویه 90 درجه تا کرده بود، سر را بالا می‌آورد و تا حد امکان به پاها نزدیک و مجدداً به حالت اولیه بازمی‌گشت. این حرکت در مدت یک دقیقه تکرار می‌شد و تعداد دفعات انجام‌شده به عنوان مقیاس سنجش ثبت می‌‌شد.
اندازه‌گیری چابکی با آزمون ایلی‌نویز صورت پذیرفت. آزمودنی در ابتدا بایستی رو به جلو روی زمین دراز می‌کشید (سر به سمت نقطه‌ی شروع) و با فرمان مربی سریعاً از جای خود بلند می‌شد و از نقطه‌ شروع و در مسیر حرکتی مد نظر با حداکثر سرعت شروع به دویدن می‌‌کرد و پس از عبور از میان کونزها و وقتی از نقطه‌ پایان عبور می‌کرد و در انتها، کرنومتر متوقف و زمان طی‌شده به عنوان رکورد آزمودنی ثبت می‌‌شد [11].
برنامه تمرین مقاومتی هرمی ساده و معکوس
برای تعیین قدرت یک تکرار بیشینه آزمودنی‌‌ها از فرمول برزینسکی استفاده شد. ایستگاه‌‌های تمرینی بدین صورت بود که ایستگاه اول شامل تمرینات سوپرست متقابل عضلات جلو بازو و پشت بازو، ایستگاه دوم، سوپرست متقابل عضلات چهار سر و همسترینگ و ایستگاه سوم، سوپرست متقابل عضلات سینه‌ای و پشتی به دو روش هرمی ساده و معکوس بود. 
الف) در روش سوپرست متقابل هرمی ساده، در سِت اول، وزنه‌ای با 50 درصد یک تکرار بیشینه فرد (معادل شش تکرار) در عضله آگونیست و بلافاصله در عضله آنتاگونیست زده می‌‌شد، در سِت دوم، وزنه‌ای با 75 درصد یک تکرار بیشینه فرد (معادل چهار تکرار) در عضله آگونیست و بلافاصله در عضله آنتاگونیست زده می‌‌شد و درنهایت در سِت آخر وزنه‌ای با 95 درصد یک تکرار بیشینه فرد (معادل دو تکرار) در عضله آگونیست و بلافاصله در عضله آنتاگونیست زده می‌‌شد.
ب) در روش سوپرست متقابل هرمی معکوس، در سِت اول وزنه‌ای با 95 درصد یک تکرار بیشینه فرد (معادل دو تکرار) در عضله آگونیست و بلافاصله در عضله آنتاگونیست زده شد. در سِت دوم وزنه‌ای با 75 درصد یک تکرار بیشینه فرد (معادل چهار تکرار) در عضله آگونیست و بلافاصله در عضله آنتاگونیست زده شد و در سِت سوم وزنه‌ای با 50 درصد یک تکرار بیشینه فرد (معادل شش تکرار) در عضله آگونیست و بلافاصله در عضله آنتاگونیست زده می‌‌شد. فاصله استراحتی بین سِت‌ها با توجه به اینکه در روش هایپرتروفی علی‌رغم خستگی می‌‌باید به تکرار حرکات ادامه داد، 2 دقیقه در نظر گرفته شد [12].

روش آماری
داده‌های جمع‌آوری‌شده با کمک نرم‌افزار SPSS ویرایش 16، تجزیه و تحلیل شدند. پس از تأیید نرمال بودن توزیع نظری داده‌ها با استفاده از آزمون آماری اکتشافی شاپیرو ویلک و همگنی واریانس‌ها توسط آزمون لون تعیین شد. برای مقایسه میانگین‌‌های درون و بین‌گروهی به ترتیب از آزمون آماری تی استودنت و تی مستقل استفاده شد. برای آزمون نتایج، سطح معنا‌داری 0/05>P در نظر گرفته شد.

مشخصات آزمودنی‌‌های گروه آزمایش و کنترل در جدول شماره 1 نشان داده شده‌اند.




نتایج جدول شماره 2 نشان می‌دهد که تغییرات میانگین‌های درون‌‌گروهی در متغیرهای وزن بدن، نمایه توده بدن، درصد چربی بدن، قدرت بیشینه در هر دو الگوی هرمی ساده و معکوس تغییر معناداری یافت (0/05>P). متغیر نیمرخ مهارتی فقط در گروه تمرین مقاومتی هرمی ساده افزایش معنا‌داری یافت. تغییرات میانگین‌های بین‌گروهی در متغیر نمایه توده بدن در بین دو گروه آزمایش تفاوت معنا‌دار دارد (05/0>P).




نتایج جدول شماره 3 نشان می‌دهد که تغییرات میانگین‌های درون‌گروهی در متغیرهای توان بی‌هوازی، قدرت انفجاری، استقامت عضلانی در هر دو الگوی هرمی ساده و معکوس افزایش معناداری یافت (0/05>P). متغیر چابکی در هر دو گروه تمرین مقاومتی هرمی ساده و معکوس کاهش معنا‌داری یافت. تغییرات میانگین‌های بین‌گروهی در متغیر استقامت عضلانی در بین دو گروه آزمایش تفاوت معنا‌دار دارد (0/05>P).

هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین مقاومتی با دو الگوی هرمی ساده و معکوس بر شاخص‌‌های زیست حرکتی، آنتروپومتریک و نیمرخ مهارتی کشتی‌گیران آزادکار بود. نتایج تحقیق حاضر نشان داد تمرینات مقاومتی با دو الگوی هرمی ساده و معکوس منجر به افزایش معنا‌دار توان بی‌هوازی کشتی‌گیران شد.
برای بسیاری از ورزشکاران، توانایی حفظ یک فعالیت شدید که به انرژی فوق‌العاده‌ای در یک زمان معین نیاز دارد از اهمیت چشمگیری برخوردار است. در این شیوه تأمین انرژی از منابع غیرهوازی (سوخت و ساز بی‌هوازی) حاصل می‌‌شود. در ورزش‌‌هایی همچون فعالیت‌‌های تناوبی، انرژی بی‌هوازی نقش ویژه‌ای ایفا می‌کند، چون در آغاز چنین فعالیت‌هایی تأمین انرژی لازم هوازی با اختلال و مشکل مواجه می‌‌شود، انرژی لازم از منابع بی‌هوازی به دست می‌‌آید.
مسیرهای سوخت و ساز که در تولید بی‌هوازی آدنوزین تری‌فسفات مؤثرند، عبارت‌اند از: دستگاه فسفاژن و اسید لاکتیک که ویژگی‌های این دو مسیر با اصطلاحات توان و ظرفیت مشخص می‌شود [13]. ظرفیت بی‌هوازی یکی از مهم‌ترین عوامل مؤثر در تمام کارهای بدنی و قدرتی در زندگی روزمره و به‌ویژه در فعالیت‌‌های ورزشی بسیار شدید به شمار می‌رود. تأمین انرژی جهت فعالیت شدید بی‌هوازی به‌شدت متکی بر آدنوزین تری‌فسفات، فسفوکراتین ذخیره‌ای و گلیکولیز بی‌هوازی است [14]. 
آدنوزین تری‌فسفات، فسفوکراتین ذخیره‌ای و گلیکولیز سریع، انرژی عضلانی جهت انجام فعالیت‌‌هایی که حداکثر تا 80 ثانیه به طول می‌انجامند را تأمین می‌کنند. آدنوزین تری‌فسفات و فسفوکراتین ذخیره‌‌شده در عضلات انسان نزدیک به 22 میلی‌مول در هر کیلوگرم عضله است که این مقدار، انرژی انقباضات عضلانی نسبتاً کوتاه‌مدت (حداکثر 10 ثانیه) را تأمین می‌کند؛ بنابراین بلافاصله پس از شروع فعالیت بدنی شدید، دستگاه گلیکولیز سریعاً جهت تأمین مداوم آدنوزین تری‌فسفات مورد نیاز شروع به کار می‌کند. البته این گلیکولیز سریع منجر به افزایش سریع اسید لاکتیک عضلات و کاهش PH خون شده و نهایتاً منجر به خستگی زودرس خواهد شد [15]. عوامل مؤثر بر توان بی‌هوازی را سن، جنس، توارث، دمای بدن، مقدار آدنوزین تری‌فسفات موجود در عضلات، مدت تمرین، سرعت انقباض، نوع انقباض عضلانی و توده عضلانی تشکیل می‌دهند [16].
نتایج تحقیق حاضر نشان داد تمرینات مقاومتی با دو الگوی هرمی ساده و معکوس منجر به افزایش معنا‌دار قدرت عضلانی کشتی‌گیران می‌شود. انواع فعالیت‌‌های ورزشی به نوع خاصی از قدرت نیاز دارند. این نیازمندی به میزان واقعی مقاومتی که در آن ورزش تولید می‌‌شود، بستگی دارد. هنگام اجرای مهارت ورزشی هر ورزشکار باید بر انواع گوناگونی از مقاومت‌‌ها نظیر وزن بدن و نیروی جاذبه، مقاومت حریف، وزن وسیله یا ابزار فعالیت ورزشی و مقاومت هوا یا آب غلبه کند.
قدرت یکی از قابلیت‌های جسمانی پایه است که به واسطه فرایند انقباض ناشی از سیستم عصبی‌عضلانی، غلبه بر مقاومت را ممکن می‌‌‌کند. میزان قدرت در درجه اول توسط ساختار و کارکردهای سیستم‌‌های عضلانی و فرایندهای تولید انرژی تعیین می‌شود [17]. به طور کلی میزان قدرت به عواملی چون سطح مقطع، عصب‌گیری واحد حرکتی، هماهنگی بین عضلات، قابلیت ارتجاعی عضلات، میزان ذخیره انرژی و توده خالص بدن وابسته است.
یکی از عوامل بسیار مؤثر در قدرت، حداکثر توده خالص بدنی است [18]. به عبارت دیگر، قدرت به عنوان توانایی توسعه نیرو در یک انقباض عضلانی واحد تعریف شده است. از آنجا که اغلب این فعالیت‌‌ها نیازمند بهره‌گیری از عامل توان است، توجه به یکی از مهم‌ترین عوامل تأثیرگذار بر توان، یعنی قدرت عضلانی بالاتنه و پایین‌تنه بسیار ضروری است؛ بنابراین افزایش قدرت عضلانی، یکی از عوامل ضروری آمادگی جسمانی است که باید در کشتی مورد توجه خاص قرار گیرد [19].
یکی از دلایل افزایش قدرت، سازگاری‌های عصبی است که در مراحل اولیه اتفاق می‌افتد که نشان از افزایش واحدهای حرکتی به کار رفته است [20]. همچنین شاخص‌‌های دیگری مانند تجمع متابولیت‌ها (اسید لاکتیک، ADP و غیره) و ذخیره پایین اکسیژن در عضلات اسکلتی موجب تغییرات میزان آتش‌بار واحدهای حرکتی می‌شود که منجر به به‌کارگیری الگوهایی می‌شود که سازگاری‌های عصبی‌عضلانی و قدرت را افزایش می‌دهند [21].
نتایج تحقیق حاضر نشان داد تمرینات مقاومتی با دو الگوی هرمی ساده و معکوس منجر به افزایش معنا‌دار استقامت عضلانی کشتی‌گیران می‌شود. شاید یکی از دلایل افزایش استقامت عضلانی در مطالعه حاضر افزایش قدرت باشد. این موضوع در تحقیق حاضر صادق بوده و نتیجه مطالعه نشان داد در اثر افزایش قدرت عضلانی استقامت عضلانی بهبود می‌‌یابد. 
در این زمینه، ولی‌پور ده‌نو و همکاران در مطالعه خود نشان دادند شش هفته تمرینات قدرتی باعث افزایش قدرت و استقامت عضلانی می‌‌شود [22]. همچنین میرزایی و همکاران نشان دادند هشت هفته تمرین با وزنه می‌‌تواند باعث افزایش قدرت و استقامت عضلانی شود. در مورد افزایش استقامت عضلانی می‌‌توان این‌گونه بیان کرد که با توجه به ارتباطی که بین قدرت و استقامت عضلانی وجود دارد، تمرین قدرتی به‌تنهایی ممکن است استقامت موضعی عضلانی را تا حد مشخصی افزایش دهد [23]، اما افزایش بیشتر در استقامت عضلانی به ویژگی تمرین بستگی دارد؛ یعنی اینکه با کاهش شدت تمرین و افزایش تعداد تکرار در هر نوبت می‌‌توان استقامت عضلانی را تا حد بیشتری افزایش داد [24]. نتایج تحقیق حاضر نشان داد تمرینات مقاومتی با دو الگوی هرمی ساده و معکوس منجر به کاهش معنا‌دار چابکی کشتی‌گیران می‌شود.
رواسی و همکاران با بررسی اثر هشت هفته تمرین ترکیبی روی چهار گروه تمرین قدرتی، پلایومتریک، ترکیبی و کنترل در کشتی‌گیران نخبه به این نتیجه رسیدند که بیشترین بهبود در میزان چابکی ابتدا مربوط به گروه ترکیبی، سپس گروه پلایومتریک و درنهایت مربوط به گروه قدرت بود. نتایج مطالعه رواسی با نتایج پژوهش حاضر هم‌خوانی دارد، اما از جهاتی نیز با هم متفاوت‌اند [25]. 

نتایج پژوهش حاضر نشان داد که نمایه توده بدن، درصد چربی بدن، در هر دو الگوی هرمی ساده و معکوس کاهش معنا‌داری دارند؛ در صورتی که توان بی‌هوازی، قدرت انفجاری، استقامت عضلانی و قدرت بیشینه در هر دو الگوی هرمی ساده و معکوس افزایش معنا‌داری یافت. نتایج مشابهی در ایجاد حداکثر قدرت و حجم عضلانی هر دو الگوی تمرین هرمی ساده و معکوس برای ورزشکاران کشتی مناسب است، بدین منظور به مربیان پیشنهاد می‌‌شود که هر دو الگوی تمرینی می‌‌تواند باعث بهبود شاخص‌‌های زیست حرکتی کشتی‌گیران شود. 

همه اصول اخلاقی در این مقاله رعایت شده است. شرکت کنندگان اجازه داشتند هر زمان که مایل بودند از پژوهش خارج شوند. همچنین همه شرکت کنندگان در جریان روند پژوهش بودند. اطلاعات آن ها محرمانه نگه داشته شد.

این تحقیق هیچ گونه کمک مالی از سازمان‌های تأمین مالی در بخش‌های عمومی، تجاری یا غیرانتفاعی دریافت نکرد.

 تمام نویسندگان در طراحی، اجرا و نگارش همه بخش‌های پژوهش حاضر مشارکت داشته‌اند.

بنابر اظهار نویسندگان، این مقاله تعارض منافع ندارد.