با وجود همه فواید حاصل از فعالیت بدنی منظم، خطر آسیب‌دیدگی به‌ویژه در فعالیت‌های رقابتی و قهرمانی، واقعیتی انکارناپذیر است و هرقدر هم شرایط ایمنی محیط و شرایط جسمانی ورزشکار مساعد باشد، باز هم امکان بروز آسیب در این نوع فعالیت‌ها وجود دارد. عوامل مختلفی همچون عدم آمادگی جسمی و روحی ورزشکاران، ضعف مهارتی و ناآگاهی برخی ورزشکاران و مربیان از نوع و علل آسیب‌ها و غیره موجب تشدید آسیب‌دیدگی و بروز خسارت‌های جبران‌ناپذیر می‌شود که از جمله راه‌های پیشگیری از آسیب، شناخت صدمات شایع در ورزش و عوامل آن و همچنین مکانیسم‌های ایجادکننده آن آسیب است. به همین دلیل، محققان تلاش می‌کنند که با بررسی میزان شیوع آسیب‌ها در ورزش‌های مختلف، دلایل آن را دریابند و درنهایت راهکارهای پیشگیری‌کننده را ارائه کنند [1]. بررسی علل وقوع و نحوه پیشگیری از صدمات ورزشی همواره بسیار مهم بوده و بخش بزرگی از تلاش‌های متخصصان و محققان را به خود اختصاص داده است، این‌گونه تحقیقات در راستای کاهش هزینه‌های درمانی و ارتقای عملکرد ورزشکاران و سطح سلامت جامعه انجام می‌گیرد، در این میان، توجه به عوامل خطرآفرین و آسیب‌زا در رشته‌های ورزشی مختلف و راه‌های جلوگیری از صدمات و کاهش خطرات ناشی از این عوامل، همواره مدنظر متخصصان ورزش بوده است [2].
بسکتبال یکی از رایج‌ترین بازی‌های تیمی در سراسر دنیاست و یکی از رشته‌های ورزشی است که روز‌به‌روز بر تعداد علاقه‌مندان آن اضافه می‌‌شود، به طور کلی، زیبایی ورزش بسکتبال به علت عواملی همچون ظرافت، دقت، زمان‌سنجی و چابکی در اجرای مهارت‌های گوناگون این رشته است [3]. مطالعات مختلف نشان داده‌اند که میزان شیوع و خطر بروز آسیب در ورزش بسکتبال بسیار بالاست [۴]. بی‌شک عوامل زیادی در وقوع این آسیب‌ها نقش دارند، این عوامل به دو دسته عوامل داخلی و خارجی تقسیم می‌شوند. عوامل داخلی شامل ویژگی‌های خاص ورزشکاران، از جمله ویژگی‌های فیزیکی، حرکتی و روانی هستند و عوامل خارجی، عواملی هستند که از طریق محیط خارجی بر ورزشکار تأثیر می‌گذارند که از جمله می‌توان به شرایط محیطی، پست بازیکن و زمان بازی اشاره کرد [5]. فعل و انفعالات ناگهانی که در طی رقابت‌های ورزشی بر بدن اعمال می‌شود، مرکز ثقل بدن را به بیرون از سطح اتکا می‌راند که برای اجتناب از سقوط و از دست دادن تعادل، مرکز ثقل باید از طریق تعدیل پاسچر، دوباره به داخل سطح اتکا بازگرداننده شود [6]. عدم وجود هم‌راستایی در اندام تحتانی، باعث اعمال فشارهای اضافی بر عضلات، مفاصل و استخوان‌ها می‌شود که زمینه بروز آسیب را در ورزشکاران مساعدتر می‌کند؛ آسیب‌های اندام تحتانی در اختلال تعادل فرد نقش دارند و می‌توانند سبب بروز مشکلاتی در راه رفتن، دویدن و مهارت‌های حرکتی پایه شوند [7]؛ عواقب چنین آسیب‌هایی ممکن است تا پایان عمر همراه فرد باشد؛ چراکه آسیب‌های اندام تحتانی (مچ پا و زانو) ممکن است بعدها در طول زندگی، احتمال ابتلا به آرتریت استخوان را افزایش دهد [7].
تعادل یکی از اجزای اصلی اغلب فعالیت‌های روزمره و عامل مهمی برای عملکرد ورزشی ورزشکاران است؛ تا آنجا که محققین معتقدند، تعادل مهم‌ترین عامل در توانایی اجرای ورزشی است. تعادل، مهارت حرکتی پیچیده‌ای است که پویایی وضعیت بدن را در جلوگیری از افتادن توصیف می‌کند [8]؛ اگر چه حفظ کنترل قامت در انجام همه کارها، مهم و ضروری است، اما این فاکتور در انجام فعالیت‌هایی که با شدت و سرعت بالا انجام می‌شوند از اهمیت بالاتری برخوردار است و برای رسیدن به موفقیت و اجتناب از وقوع آسیب می‌بایست که این فعالیت‌ها در حد مطلوبی انجام شوند. ایجاد هرگونه اختلال در این فرایند که موجب شود فرد در نگهداری کنترل قامت خود با مشکل مواجه شود، باعث به وجود آمدن اختلالات متفاوتی می‌شود که از جمله آن‌ها می‌توان به افزایش احتمال سقوط و بروز آسیب اشاره کرد [9]؛ بنابراین وجود یک سیستم کنترل تعادل سالم و توانمند، ضمن بهبود عملکرد فرد هنگام فعالیت‌های جسمانی از ضروریات جلوگیری از آسیب‌های ورزشی نیز هست [10]. سال‌هاست آزمون‌های تعادلی ایستا و پویا به عنوان یکی از آزمون‌های آمادگی حرکتی ورزشکاران به منظور شناسایی اثر تمرینات تعادلی یک ورزش خاص بر قابلیت‌های تعادلی ورزشکاران نخبه و غیرنخبه در ورزش‌های مختلف به کار می‌رود [11]. 
از تحقیقات انجام‌شده در رابطه با تأثیر تعادل بر آسیب‌های اندام تحتانی، می‌توان به تحقیق مک‌گویین و همکاران اشاره کرد. آن‌ها در بررسی خود نشان دادند که تعادل بازیکنان بسکتبال در ابتدای فصل مسابقات می‌تواند، میزان وقوع آسیب‌های مچ پا را پیش‌بینی کند و بازیکنانی که تعادل ضعیفی دارند، هفت برابر بیشتر از بازیکنانی که تعادلشان خوب است، دچار آسیب‌دیدگی می‌شوند [12]. وانگ و لین نیز در تحقیق خود نشان دادند که نقص در گیرنده‌های کف پایی، به افزایش نوسانات بدن منجر می‌شود و در نتیجه کنترل پاسچر را تحت تأثیر قرار می‌دهد [13]. پلیسکی و همکاران با استفاده از تست گردش ستاره، گزارش کردند که اختلاف بیش از 4 سانتی‌متر در جهت قدامی در دو اندام، احتمال وقوع آسیب اندام تحتانی را 5/2 برابر و جمع امتیازات دست‌یابی کمتر از 94 درصد طول اندام، احتمال وقوع آسیب اندام تحتانی را 6/5 برابر افزایش می‌دهد. نتایج این تحقیق نیز نشان داد که مقادیر به‌دست‌آمده از آزمون ستاره می‌تواند، آسیب‌های اندام تحتانی را پیش‌بینی کند [10]. هرینگتون و همکاران نیز به بررسی ارتباط بین تعادل و وقوع آسیب‌های اندام تحتانی پرداختند و طبق تحقیقات خود گزارش کردند که بین تعادل و میزان وقوع آسیب‌های مچ پا ارتباط معناداری وجود دارد [9]. در مقابل سودرمن و همکاران و حدادنژاد و همکاران، بین تعادل و وقوع آسیب‌های اندام تحتانی ارتباطی نیافتند [14، 15]. استفن و همکاران نیز بیان داشتند که شاید تمرینات تعادلی به‌تنهایی کارایی لازم را در پیشگیری از زمین خوردن و وقوع آسیب نخواهد داشت [16]؛ علاوه بر این، هابشر و همکاران گزارش کردند که تمرینات تعادلی، فقط میزان آسیب‌های مچ پا را به طور معنی‌داری کاهش می‌دهد و بر دیگر آسیب‌ها تأثیرگذار نبوده است [17]. 
با اندکی تأمل می‌توان دریافت که تحقیقات انجام‌یافته درباره ارتباط تعادل و وقوع آسیب‌های اندام تحتانی به نتایج ضد و نقیضی دست یافته‌اند و ارتباط تعادل و وقوع آسیب‌ها به ویژه در بسکتبالیست‌ها و به‌خصوص دانش‌آموزانی که بسکتبال بازی می‌کنند، هنوز به طور کامل روشن نیست که این امر لزوم انجام مطالعات بیشتر را خاطرنشان می‌کند و با پذیرفتن پیش‌فرض احتمالی تأثیر تعادل ایستا و تعادل پویا بر کنترل پاسچر و کاهش آسیب‌های اندام تحتانی ممکن است که این موضوع، متخصصان امر را در تصمیم‌گیری در مورد علت اصلی ضعف کنترل پاسچر و شیوع آسیب‌ها با مشکل رو‌به‌رو کند؛ بنابراین شناسایی متغیرهایی که کنترل پاسچر را تحت تأثیر قرار می‌دهند و نقشی در میزان آسیب‌های اندام تحتانی دارند، امری لازم است و نیاز به انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه حس می‌شود؛ بنابراین در این راستا، تحقیق حاضر با هدف بررسی تعادل ایستا و پویا در دانش‌آموزان بسکتبالیست دارای سابقه آسیب مچ پا انجام شد؛ بنابراین فرض بر این است که تعادل ایستا و پویا در دانش‌آموزان بسکتبالیست دارای سابقه آسیب مچ پا به طور معنی‌داری از همتایان سالم کمتر است.

مطالعه حاضر از نوع نیمه‌تجربی و پس‌رویدادی بود که جامعه آماری آن، کلیه دانش‌آموزان مقطع ابتدایی یکی از مدارس غیردولتی پسرانه شهرستان بجنورد (مدرسه کارن) در سال تحصیلی 1397 بودند. تعداد کل دانش‌آموزان این مدرسه، 283 نفر بود که از این تعداد، 76 نفر بسکتبالیست بودند و از بین آن‌ها، هجده نفر که مبتلا به آسیب مچ پا بودند به صورت در دسترس انتخاب شدند و به طور داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند و هجده نفر هم برای گروه کنترل از سایر دانش‌آموزان بسکتبالیست بدون آسیب مچ پا انتخاب شدند؛ سپس آزمودنی‌ها در کلاس توجیهی پژوهش شرکت کردند. در این کلاس درباره اهداف پژوهش و شیوه اجرای آن، توضیحات لازم داده شد و در آخر هم به آزمودنی‌ها، فرم رضایت‌نامه والدین جهت شرکت در پژوهش داده شد. 
میانگین و انحراف معیار آزمودنی‌های پژوهش با آسیب مچ پا در سن 2/16±10 سال، قد 2/86±155 سانتی‌متر و در وزن 50/13±42/6کیلوگرم بود و میانگین و انحراف معیار آزمودنی‌های گروه کنترل در سن 0/90±10/80سال، قد 94/146±1 سانتی‌متر و در وزن 1/56±48/25کیلوگرم بود. آزمودنی‌ها هنگام انجام تحقیق، هیچ‌گونه درد و آسیبی در ناحیه مچ پا و اندام تحتانی نداشتند و حداقل شش ماه از آسیب‌دیدگی آن‌ها گذشته بود که پس از ارائه فرم رضایت‌نامه شرکت در پژوهش و کسب اطلاع از ماهیت و نحوه همکاری، وارد پژوهش شدند. در انتها به آزمودنی‌ها این اطمینان داده شد که در صورت بروز مشکل یا نارضایتی در هر مرحله از پژوهش، با هماهنگی از قبل انجام‌شده، اجازه خروج از پژوهش را دارند.
برای ارزیابی آسیب‌های اندام تحتانی از فرم جمع‌آوری آسیب‌های ورزشکاران استفاده شد، این فرم که توسط محقق تدوین شده بود، شامل اطلاعاتی در ارتباط با ویژگی‌های فردی (سن، قد، وزن و سابقه تمرینی)، شرایط (حین مسابقه یا تمرین)، مکانیسم (برخورد با حریف یا ضربه و یا بدون برخورد حاد و ضربه)، نوع حادثه (شکستگی، دررفتگی، اسپرین، استرین، کوفتگی و غیره)، تعداد روزهایی که فرد به علت آسیب از تمرین یا مسابقه بازمانده بود و تاریخ (سال) حادثه بود. در این تحقیق، آسیب‌هایی در نظر گرفته شدند که در نواحی مچ پا روی داده بودند و ورزشکار را به مدت حداقل 24 ساعت از تمرین و یا مسابقه دور کرده بودند. همچنین افرادی انتخاب شدند که در طی دو سال گذشته دچار آسیب‌دیدگی شده بودند و در هنگام انجام تحقیق حداقل شش ماه از زمان آسیب‌دیدگی آن‌ها سپری شده بود.
برای ارزیابی تعادل ایستا از آزمون لک‌لک (ایستادن روی یک پا) استفاده شد و از آزمودنی خواسته شد تا روی پای برتر خود بایستد و در حالی که دست‌ها را روی کمر خود قرار داده، انگشتان پای دیگر را روی زانوی پای برتر بگذارد (تصویر شماره 1)، سپس با فرمان «حاضر» و سپس «رو» پاشنه پای برتر را بلند کرده و بر روی انگشتان پای خود بایستد و تعادل خود را بدون حرکت دادن پا و یا جدا شدن دست‌ها از کمر حفظ کند؛ هرگاه پاشنه پای ستون، کف را لمس کند یا دست‌ها از کمر جدا شوند و یا کف پای غیر ستون از زانوی پای ستون جدا شود، کوشش پایان می‌یابد و زمان وی ثبت می‌‌شود؛




در طول زمان آزمون، آزمودنی جهت تعادل بیشتر، به علامتی که در 4‌متری و در مقابل صورت او قرار گرفته بود، نگاه می‌کرد، هر آزمودنی باید سه‌بار این تست را انجام می‌داد و بهترین زمان به عنوان امتیاز وی ثبت می‌شد. پیش از شروع آزمون، ابتدا به آزمودنی‌ها، آموزش داده شد که چگونه وضعیت صحیح آزمون را اتخاذ کنند سپس هر آزمودنی سه‌بار و با فاصله زمانی 15 ثانیه استراحت (به منظور از بین بردن اثر یادگیری)، آزمون را انجام می‌داد، همچنین مطابق با تصویر شماره 2 در زمان شروع اندازه‌گیری (پس از اتخاذ وضعیت صحیح آزمون) هم‌زمان با جدا شدن پاشنه پای آزمودنی از زمین، آزمونگر با استفاده از کرنومتر، زمان ایستادن روی یک پا را تا لحظه به‌ هم خوردن این وضعیت، ثبت می‌کرد [18].



برای اندازه‌گیری تعادل پویا از آزمون ستاره استفاده شد. در این آزمون هشت جهت به صورت ستاره روی زمین رسم شدند و با زاویه 45 درجه نسبت به یکدیگر قرار گرفتند. برای این آزمون و نیز برای نرمال کردن اطلاعات، طول واقعی پا یعنی از خار خاصره قدامی فوقانی تا قوزک داخلی پا، اندازه‌گیری شد؛ پس از توضیحات و تذکرات آزمونگر در خصوص نحوه اجرای آزمون، هر آزمودنی شش‌بار این آزمون را تمرین می‌کرد تا با روش اجرای آن آشنا شود، در ضمن قبل از شروع آزمون، پای برتر آزمودنی‌ها تعیین می‌شد تا در صورت برتری پای راست، آزمون در خلاف جهت عقربه‌های ساعت و در صورت برتری پای چپ، آزمون در جهت عقربه‌های ساعت انجام شود. نحوه شروع کار بدین صورت بود که آزمودنی در مرکز ستاره می‌ایستاد، روی پای برتر (تک پا) قرار می‌گرفت و با پای دیگر تا آنجا که خطا نکند، عمل دست‌یابی را انجام می‌داد. عدم حرکت پای اتکا از مرکز ستاره یعنی حفظ سطح اتکا حین دست‌یابی، روی پای غیر‌برتر که عمل دست‌یابی را انجام می‌دهد. هنگام تماس بخش دیستال با زمین، فرد نباید تکیه کند و نباید بیفتد و به عبارتی شخص بتواند تعادل خود را در هر نقطه‌ای از کوشش حفظ کند، عمل دست‌یابی را انجام دهد و دوباره به حالت طبیعی بازگردد، در غیر این صورت کوشش متوقف و مجدد تکرار می‌شد. فاصله محل پای آزاد تا مرکز ستاره، فاصله دست‌یابی است. هر آزمودنی، حرکت در هریک از جهت‌ها را سه‌بار انجام می‌داد و درنهایت طبق فرمول شماره 1، میانگین آن‌ها محاسبه و بر طول پا (بر حسب سانتی متر) تقسیم و سپس در عدد 100 ضرب می‌شد تا فاصله دست‌یابی بر حسب درصدی از اندازه طول پا به دست آید؛ به طوری که میانگین هر جهت به صورت مجزا محاسبه و ثبت می‌شد. هدف از انجام عمل دست‌یابی در این آزمون، حفظ تعادل هنگام ایجاد حداکثر اختلال در موازنه بدن و توانایی برگشت به حالت تعادل بود [۸].

برای تجزیه و تحلیل اطلاعات جمع‌آوری‌شده، از روش‌های آماری توصیفی و استنباطی استفاده شد. برای نرمال‌سازی داده‌ها از آزمون شاپیرو ویلک و برای بررسی نتایج بین دو گروه از آزمون تی مستقل در سطح معنی‌داری P≤0/05 و به‌کارگیری نرم‌افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد.

جدول شماره 1، میانگین و انحراف معیار مشخصات فیزیکی (سن، قد، وزن) و سابقه ورزشی دانش‌آموزان بسکتبالیست را در دو گروه دارای آسیب و گروه کنترل در وضعیت‌های مختلف نشان می‌دهد. 



جدول شماره 2، میانگین و انحراف معیار تعادل ایستا و پویا با حداقل و حداکثر رکورد دانش‌آموزان شرکت‌کننده در این تحقیق را در دو گروه دارای آسیب و گروه کنترل در وضعیت‌های مختلف نشان می‌دهد.


 
یافته‌های تحقیق نشان داد که آزمودنی‌های تحقیق در طی دو سال گذشته، آسیب‌های اندام تحتانی به‌خصوص مچ پا و زانو را بیشتر از سایر آسیب‌ها تجربه کرده بودند؛ به صورتی که صدمات زانو 41 درصد کل آسیب‌ها و صدمات مربوط مچ پا 36 درصد کل آسیب‌ها را تشکیل داد. 25/5درصد از این صدمات اسپرین، 24/5 درصد تاندونیت و 11 درصد مربوط به سندرم درد کشککی رانی بود؛ همچنین 68 درصد از آزمودنی‌ها یک‌بار، 22 درصد از افراد دو‌بار و 10 درصد از افراد، سه‌بار در طی دو سال گذشته، در مچ پای خود آسیب را تجربه کرده بودند که 41/7درصد از آسیب‌ها در طی مسابقه و 58/3درصد آسیب‌ها در طی تمرین اتفاق افتاده بود. نتایج آزمون تی مستقل نشان داد بین تعادل ایستای دانش‌آموزان بسکتبالیست و گروه کنترل، تفاوت معنی‌داری وجود دارد (0/001=P)، اما بین تعادل پویای دانش‌آموزان بسکتبالیست دارای آسیب مچ پا و گروه کنترل، تفاوت معنی‌داری یافت نشد (0/0887=P).

هدف از تحقیق حاضر بررسی تعادل ایستا و پویا در دانش‌آموزان بسکتبالیست دارای سابقه آسیب مچ پا بود. با توجه به نتایج تحقیق (نتایج به‌دست‌آمده از انجام آزمون‌های لک‌لک و ستاره)، بین تعادل ایستای دانش‌آموزان بسکتبالیست و گروه کنترل، تفاوت معناداری وجود داشت، اما بین تعادل پویای دانش‌آموزان بسکتبالیست دارای آسیب مچ پا و گروه کنترل، تفاوت معناداری یافت نشد. در همین راستا نتایج پژوهش یلفانی و همکاران که به بررسی تعادل پویای فوتبالیست‌های حرفه‌ای دارای اسپرین مچ پا حاد و مزمن پرداخته بودند، نشان داد که بین میانگین نمرات آزمون‌های تعادل پویا در دو گروه فوتبالیست‌های مبتلا به اسپرین مزمن و حاد، تفاوت معناداری وجود ندارد [19]. طبق نتایج مشاهده‌شده در مطالعه براسل و همکارانش، مشخص شد که بین تعادل پویا و ایستا در دو گروه ورزشکاران فوتبال و ژیمناستیک، اختلاف معنی‌داری وجود ندارد [20] که از این لحاظ، با نتایج این مطالعه فقط در تعادل پویا همسو بود. طبق نتایج فیض‌اللهی و آذربایجانی که به مقایسه تعادل ایستا و پویا در ورزشکاران مرد آماتور پرداخته بودند، مشخص شد بین نمرات تعادل ایستای گروه‌های مختلف ورزشی، اختلاف معنی‌داری وجود دارد [21] که با نتایج این تحقیق، همسو بود؛ شاید وجود اختلاف بین نتایج تحقیقات به نوع آسیب‌های بررسی‌شده، مدت‌زمان سپری‌شده از وقوع آسیب، نوع درمان‌های توان‌بخشی، تفاوت‌های جنسیتی و یا نحوه تمرینات اختصاصی آزمودنی‌ها با توجه به رشته ورزشی خود، مربوط باشد. همچنین تحقیقاتی مشخص کرده‌اند که بین سابقه ورزشی و شرکت در فعالیت‌های ورزشی مختلف و میزان تعادل ارتباط وجود دارد که این مسئله می‌تواند نتایج گزارش‌شده را تحت تأثیر قرار دهد.
دلایل احتمالی وجود ارتباط بین آسیب‌های مچ پا و کنترل وضعیتی ایستا و پویا را می‌توان به سه دسته تقسیم کرد:
گروه اول از این دلایل احتمالی را می‌توان به اختلالات موجود در قسمت‌های مفصلی و به صورت موضعی و قبل از وقوع آسیب‌ها مرتبط دانست. این اختلالات می‌توانند در اثر تغییر در راهبردهای کنترل عصبی‌عضلانی و اختلال تعادل به وجود آیند که به افزایش نیروهای بین‌مفصلی و نیروهای وارده بر مفاصل، رباط‌ها و ساختارهای عضلانی منجر شده و فرد را دچار آسیب‌دیدگی می‌کنند [22]. همچنین شاید نقص در حس عمقی و حس وضعیت مفصل، کاهش قدرت عضلات و اختلال در دامنه حرکتی به علل گوناگون می‌توانند باعث اختلال در تعادل و نقص در حفظ مرکز ثقل درون سطح اتکا و وارد شدن نیروهای غیرطبیعی به اندام و وقوع آسیب‌ها شوند [11]. در آزمون ستاره، ایجاد وضعیت‌های مناسب مفصلی و قدرت کافی عضلات اطراف آن مفصل، نیازمند کنترل عصبی‌عضلانی حین انجام آزمون است. گروهی از محققان در مطالعاتشان دریافتند که پای اتکا حین انجام آزمون نیازمند خم شدن مچ پا، خم شدن زانو و ران است؛ بنابراین اندام تحتانی نیازمند دامنه حرکتی مناسب، قدرت، فعالیت گیرنده‌های عمقی وکنترل عصبی‌عضلانی کافی هستند. نقص در این موارد به عنوان ضعف در اجرای آزمون و اختلال در تعادل شناخته می‌شود؛ البته باید به این نکته توجه داشت که عوامل مختلفی مانند سیستم حسی‌پیکری، بینایی، سیستم دهلیزی و پاسخ‌های حرکتی که هماهنگی دامنه حرکتی مفاصل و قدرت را تحت تأثیر قرار می‌دهند، می‌توانند در تعادل و به وجود آوردن شرایط آسیب‌زا تأثیر داشته باشند [23]، اما از آنجایی که نتایج تحقیقات نشان داده‌اند تعادل بهتر و پیشرفته‌تر ورزشکاران بیشتر به عوامل حرکتی و عصبی‌عضلانی مربوط می‌شود [24] و هیچ‌کدام از نمونه‌های حاضر در این تحقیق، مشکلات بینایی و دهلیزی نداشتند، در رابطه با وجود ارتباط بین آسیب‌های مچ پا و کنترل وضعیتی، بیشتر به عوامل حرکتی توجه شده است.
دومین گروه از دلایل احتمالی وجود این ارتباط را می‌توان با فرایند حفظ مرکز ثقل بدن در محدوده سطح اتکا توجیه کرد؛ همان‌طور که می‌دانیم اندام تحتانی در بیشتر فعالیت‌های ورزشی در یک زنجیره بسته عمل می‌کنند و این زنجیره حرکتی و عملکرد مناسب آن به تعامل میان حرکات مفاصل لگن، زانو و مچ پا متکی است. تعادل طی اختلال در ارسال اطلاعات حسی آوران یا اختلال در قدرت و استحکام مکانیکی هریک از مفاصل یا ساختار متعلق به اندام تحتانی مختل می‌شود [25]. بر اساس نتایج تحقیقات، عضلات لگن و به‌خصوص عضله سرینی میانی در حفظ راستا و عملکرد صحیح اندام تحتانی و حفظ ثبات لگن در زنجیره حرکتی بسته، نقش مهمی را ایفا می‌کنند [26، 27]. هنگامی که لگن ثبات کافی نداشته باشد، اثرات زنجیره حرکتی از بین می‌رود و اندام تحتانی راستای صحیح خود را از دست می‌دهد. از طرفی محققان گزارش کرده‌اند که در آسیب‌های مفاصل پایینی اندام تحتانی به‌خصوص مچ پا، عضله سرینی میانی دچار تغییر در الگوی انقباض عضلانی و تأخیر در انقباض می‌شود. شاید تأخیر در انقباض، می‌تواند حفظ مرکز ثقل درون سطح اتکا را با تأخیر و یا اختلال انجام دهد و اختلال در این عملکرد می‌تواند باعث به وجود آمدن بارهای غیرطبیعی و درنتیجه افزایش گشتاورهای به‌وجود‌آمده غیرطبیعی ناشی از فاصله گرفتن خط ثقل از سطح اتکا و وقوع آسیب‌ها شود [15].
دسته سوم از دلایل احتمالی به عضلات ثبات‌دهنده مرکزی مربوط می‌شود، با توجه به اینکه موقعیت آناتومیکی مرکز ثقل در این ناحیه واقع شده است و حرکات آدمی از این ناحیه نشئت می‌گیرند، ثبات این ناحیه از اهمیت زیادی برخوردار است. نتایج تحقیقات نشان داده‌اند که تقویت عضلات ثبات‌دهنده مرکزی، تأثیر زیادی در بهبود تعادل و کنترل وضعیتی، بهبود سیستم عصبی‌عضلانی، کاهش جا‌به‌جایی مرکز ثقل خارج از سطح اتکا و کاهش نوسانات دارد. عملکرد مناسب این عضلات موجب حرکت مطلوب مفاصل کمر، لگن و ران در طول زنجیره حرکتی عملکردی، شتاب‌گیری یا کاهش شتاب سریع و مناسب، تعادل عضلانی مناسب و افزایش قدرت عضلات اندام تحتانی می‌شوند که می‌توانند تثبیت عضلانی را مناسب‌تر انجام دهند و درنتیجه گشتاورهای تولید‌شده در حین عمل را بهتر خنثی کنند [28]. انقباض عضلات ناحیه مرکزی قبل از حرکت اندام باعث ایجاد واکنش پیش‌بین وضعیتی از سوی سیستم عصبی مرکزی می‌شود که می‌تواند از اغتشاشات وضعیتی جلوگیری کرده و تعادل را سازمان‌دهی کند [29]. نقص در عضلات ثبات‌دهنده، می‌تواند باعث کاهش قدرت عضلات زنجیره حرکتی، افزایش زمان عکس‌العمل، کاهش توانایی حفظ تعادل و حفظ مرکز ثقل درون سطح اتکا شود. عضلات ثبات‌دهنده مرکزی به میزان زیادی به آسیب‌های اندام تحتانی و ناحیه کمر حساس هستند و به دنبال آن، آسیب‌ها دچار مهار می‌شوند. از آنجایی که یکی از وظایف مهم عضلات ثبات‌دهنده مرکزی، حفظ مرکز ثقل درون سطح اتکاست، این عضلات در تعادل نقش دارند. همچنین وجود کنترل عصبی‌عضلانی کافی در این عضلات باعث حفظ تعادل می‌شود [15]. شاید ضعف و نقص در عضلات ثبات‌دهنده مرکزی و نقص در کنترل عصبی‌عضلانی باعث تضعیف تعادل می‌شود که این ضعف فرد را برای آسیب‌ها مستعد می‌کند [30]، البته به این موضوع نیز باید توجه داشت که ممکن است بخشی از ارتباط بین آسیب‌های اندام تحتانی و تعادل به آسیب‌های آزمودنی‌ها و عدم ترمیم کامل صدمات مربوط باشد؛ به عنوان مثال از آنجایی که بیشتر آسیب‌های مجدد در ناحیه مچ پا اتفاق می‌افتند، شاید تعدادی از این افراد دچار نقص در حس عمقی در ناحیه مچ پا در هنگام انجام آزمون بودند و همین مسئله می‌تواند باعث کاهش تعادل شود و نتایج را تحت تأثیر قرار دهد [24].
همان‌طور که اشاره شد در آزمون ستاره، مچ پا، زانو و ران پای اتکا باید خم شوند؛ بنابراین اندام تحتانی نیازمند دامنه حرکتی مناسب، قدرت، فعالیت گیرنده‌های عمقی و کنترل عصبی‌عضلانی کافی است؛ اگرچه آزمودنی‌های تحقیق در زمان انجام آزمون هیچ‌گونه دردی در اندام تحتانی، فوقانی و تنه نداشتند، اما در افرادی که تعداد بیشتر و شدت بیشتری از آسیب را تجربه کردند، احتمال دارد قدرت و دامنه حرکتی، کمتر و نقص حس عمقی بیشتری نسبت به افرادی که تعداد و شدت آسیب پایین‌تری را دارا بودند، داشتند باشند. البته ممکن است به علت سپری نشدن مدت‌زمان کافی از آسیب و عدم ترمیم کامل، این موارد وجود داشته باشند. همچنین ترس روانی از ایجاد درد مجدد در ناحیه آسیب‌دیده نیز می‌تواند عاملی تأثیرگذار باشد که در این تحقیق جزء محدودیت‌های غیر قابل کنترل در نظر گرفته شده است؛ بنابراین بخشی از ارتباط بین آسیب اندام تحتانی (مچ پا) و تعادل پویا و ایستا می‌تواند به موارد ذکر‌شده درونی، مربوط باشد. 

بر اساس یافته‌های پژوهش، می‌توان نتیجه گرفت که بین تعادل ایستای دانش‌آموزان بسکتبالیست و گروه کنترل، تفاوت معنی‌داری وجود دارد، اما بین تعادل پویای دانش‌آموزان بسکتبالیست دارای آسیب مچ پا و گروه کنترل، تفاوت معنی‌داری یافت نشد؛ به طوری که با آسیب‌دیدگی مچ پا، میزان تعادل ایستای ورزشکاران، کاهش می‌یابد. به طور کلی می‌توان نتیجه‌گیری کرد که یکی از علل بروز آسیب مچ پای دانش‌آموزان بسکتبالیست هنگام فرود، ممکن است وضعیت پاسچر پای غیرطبیعی آن‌ها باشد؛ از این رو مربیان و معلمان ورزش باید در خصوص اصلاح این ناهنجاری‌ها، تمهیدات لازم مانند استفاده از کفش‌ها، کفی‌های طبی مخصوص و جذب‌کننده شوک را در نظر بگیرند و اگر مشاهده شد که دانش‌آموزی دارای کف پای صاف، پهن یا گود است، بلافاصله نسبت به ارائه حرکات اصلاحی و درمانی برای وی اقدام شود. ورزشکاران دارای سابقه آسیب در مچ پا بر اساس عواملی چون شدت آسیب اولیه، نحوه درمان، کیفیت برنامه توان‌بخشی، درجاتی از نقص‌ها و ناتوانی‌های عملکردی دارند که این نقص‌ها می‌توانند باعث اختلال در اجراهای ورزشی آن‌ها شوند، بنابراین پیشنهاد می‌شود تا ورزشکار آسیب‌دیده پس از اقدامات اولیه درمانی، نسبت به استراحت کافی و توان‌بخشی صحیح مچ پا اقدام کند و فاکتورهایی که در جهت بهبود آسیب و افزایش تعادل تأثیرگذار هستند را به‌خوبی فراگیرد و عملی کند تا باعث جلوگیری از وقوع آسیب مجدد از همان ناحیه و افزایش ثبات و پایداری مفصل شود. در پایان باید در نظر داشت که به علت نوع تحقیق (پس‌رویدادی) و نحوه گزینش آزمودنی‌ها به صورت هدفمند، در تعمیم نتایج حاصل‌شده به کل جامعه ورزش دانش‌آموزی، باید با احتیاط عمل کرد و پیشنهاد می‌شود در حین تعمیم، شرایط و ویژگی‌های آزمودنی‌های مورد مطالعه در این تحقیق، مدنظر قرار گیرد. در پژوهش انجام‌شده، محدودیت‌هایی از قبیل تعداد اندک بسکتبالیست‌هایی که دارای آسیب مچ پا بودند و هم‌زمانی با درس و امتحانات نیز وجود داشت.

در این مطالعه، تمام تست‌های انجام‌شده در حضور معاونت محترم مدرسه و والدین دانش‌آموزان صورت گرفت. به والدین تمام آزمودنی‌ها، فرم رضایت‌نامه شرکت در پژوهش داده شد که پس از تکمیل آن و کسب اطلاع از ماهیت و نحوه همکاری، دانش‌آموزان وارد پژوهش شدند و تمامی آزمودنی‌ها به صورت کاملاً داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. همچنین به آزمودنی‌ها اطمینان داده شد تا در صورت بروز مشکل یا نارضایتی در هر مرحله از پژوهش با هماهنگی، می‌توانند اجازه خروج از پژوهش را داشته باشند.

تمام مراحل این پژوهش، با هزینه شخصی نویسندگان انجام شده است.

مفهوم‌سازی، روش‌شناسی، تحقیق و بررسی: علی روشندل حصاری؛ نگارش پیش‌نویس، ویراستاری و نهایی‌سازی نوشته: علی روشندل حصاری و امین روشندل حصاری؛ اعتبارسنجی، تحلیل، منابع و بصری‌سازی: امین روشندل حصاری؛ نظارت و مدیریت پروژه و تأمین مالی: علی روشندل حصاری و امین روشندل حصاری.

بنابر اظهار نویسندگان این مقاله تعارض منافع ندارد.

بدین‌وسیله از کلیه دست اندرکاران این پژوهش، از جمله مدیریت و معاونت مدرسه غیردولتی کارن، والدینی که اجازه شرکت فرزند خود را در پژوهش دادند و از دانش‌آموزان عزیزی که در این پژوهش شرکت کردند و همچنین از تمامی همکاران عزیزی که ما را در انجام این پژوهش یاری کردند، کمال تشکر و قدردانی را داریم.