هدف: زمان‌بندی‌های گوناگون تمرینات کششی تقویتی می‌تواند تأثیرات متفاوتی بر وضعیت سندرم متقاطع تحتانی افراد داشته باشد. هدف از این پژوهش مقایسه اثر زمان‌بندی هشت هفته برنامه تمرینی با دو الگوی متفاوت کششی تقویتی بر تغییرات وضعیت سندرم متقاطع تحتانی بود.
روش ها: در این مطالعه نیمه‌تجربی، سیصد نفر از دانشجویان دختر 19 تا 25 سال دانشگاه گیلان با استفاده از روش نمونه‌گیری غیرتصادفی برای نمونه اولیه انتخاب شدند. این افراد برای تشخیص لوردوز کمری با روش آزمون نیویورک ارزیابی شدند. از میان این افراد، 120 نفر که هایپرلوردوزیس داشتند و با خط‌کش منعطف جهت اندازه‌گیری دقیق قوس کمری مجدد ارزیابی شدند. در پایان 45 نفر که زاویه انحنای بیش از 45 درجه داشتند، مبتلا به لوردوز کمری تشخیص داده شده و انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه پانزده نفری قرار گرفتند. گروه شماره یک اجرای تمرینات با فاصله زمانی، گروه شماره دو اجرای تمرینات به صورت هم‌زمان و گروه شماره سه گروه کنترل بود. برنامه تمرینی شامل هشت هفته، هفته‌ای سه جلسه و هر جلسه شصت دقیقه تمرینات اصلاحی بود. برای تحلیل داده‌ها از آزمون آنالیز واریانس یک‌طرفه استفاده شد. تحلیل آماری با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 20 صورت گرفت.
یافته ها: تفاوت بین تمرینات با فاصله و گروه کنترل معنادار بود (0/30=P)، در حالی که بین تمرینات گروه هم‌زمان و گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد (0/68=P).
نتیجه گیری: بر اساس یافته‌های این تحقیق، انجام تمرینات کششی و تقویتی با فاصله زمانی نسبت به انجام هم‌زمان این تمرینات تأثیر بیشتری بر کاهش لوردوز کمری دارد. 

واژه‌های کلیدی: سندرم متقاطع تحتانی، تمرینات کششی، تمرینات تقویتی، زمان‌بندی الگوی تمرینی

متن کامل [PDF 6850 kb]   (3042 دریافت) |   |   متن کامل (HTML)  (1920 مشاهده)