مقدمه
هرجا زندگی وجود دارد، تحرک نیز هست و زندگی بدون حرکت وجود ندارد؛ حرکت پیش از تولد آغاز شده و در کودکی و جوانی توسعه می یابد و تا پایان زندگی نیز ادامه دارد و هسته اصلی زندگی، نیاز طبیعی و وسیله ارتباط اوست. بخش اصلی تحرک و حرکت با راه رفتن تکمیل شده و موجب کاوش محیط و کسب اطلاعات فرد از محیط می شود (1). لذا راه رفتن جزء جدایی ناپذیر از زندگی انسان است که به افراد اجازه عملکرد در محیط و همچنین انجام فعالیت های بدنی در زندگی روزمره را می دهد. از سوی دیگر اهمیّت جابه‌جایی به لحاظ روانی اغلب نشانه تسلط است و فعالیت های اجتماعی و شرکت در فعالیت های تفریحی را آسان می کند (2, 3) و همچنین توانایی راه رفتن یک عامل حیاتی در انعکاس ارزیابی و رشد کیفیّت زندگی فردی بوده و فعالیت بدنی و تحرک نشان دهنده وضعیت سلامتی افراد در جوامع امروزی است (2, 4). از طرفی صنعتی شدن جوامع و ماشینی شدن زندگی روزمره موجب شده که بسیاری از افراد نتوانند به حد کافی به فعالیت های بدنی پرداخته و این بی توجّهی به فعالیت ها و کم تحرکی موجب اضافه وزن و بیماری های ناشی از آن مانند انواع سکته های قلبی عروقی و مغزی، دیابت، انواع آرتروز و آسیب های اسکلتی- عضلانی شده است (5). همچنین اضافه وزن ناشی از کم تحرکی با مشکلات ارتوپدی که منجر به اعمال اضافه بار به ساختار اسکلتی عضلانی و تغییر در حرکات بنیادی از جمله دویدن و راه رفتن می شود، همراه است. تحقیقات بیومکانیکی و تمرین درمانی نشان داده اند که شروع اضافه وزن و چاقی منجر به تغییراتی در توازن بدن افراد شده که یکی از این تغییرات می-تواند روی الگوهای بنیادی از جمله راه رفتن و دویدن افراد باشد، لذا بررسی الگوی راه رفتن افراد دارای اضافه وزن می تواند نقش بسزایی در پیشگیری از مشکلات مربوط به این افراد در سنین متفاوت شود (6-8). در تحقیق انجام شده توسط لای  و همکاران (2008) که درباره افزایش وزن و راه رفتن در بزرگسالان بود، نتایج نشان داد که چاقی با سرعت پایین راه رفتن و عرض گام بیشتر همراه بود (9) در حالی که نانتل  و همکاران در تحقیق خود روی کودکان هیچ تفاوت معنی داری را در سرعت گام در افراد با و بدون اضافه وزن گزارش نکردند (10) شیهان و گرملی  (2013) در پژوهشی با عنوان تأثیر اضافه وزن بر راه رفتن بزرگسالان به بررسی ویژگی‌های راه رفتن 50 بزرگسال بالای 18 سال با و بدون اضافه وزن پرداختند که نتایج نشان داد که همبستگی منفی معنی داری بین اضافه وزن و سرعت راه رفتن وجود دارد، امّا تفاوت معنی داری در شتاب، طول گام و آهنگ گام برداشتن افراد با سنین مختلف مشاهده نشد (11) همچنین کیمورا   و همکاران (2007) در تحقیق با عنوان تأثیرات پیر شدن بر ویژگی های راه رفتن در سالمندان چاق، به بررسی ویژگی های راه رفتن 52 سالمند چاق بالای 65 سال پرداختند و آنها را با 25 دانش آموز چاق مقایسه کردند که نتایج نشان داد افراد سالمند چاق خیلی آهسته¬تر از دانش آموزان راه رفتند و طول گام آن‌ها کوتاه¬تر بود و همچنین مرحله ایستایش طولانی تری داشتند. آن‌ها سرعت آهسته در راه رفتن را به سطح کم فعالیت بدنی روزانه در سالمندان مرتبط دانستند (12) امّا بویر  و همکاران (2012) در مطالعه خود نشان دادند میانسالان و سالمندانی که سطح بالایی از فعالیت را دارند، کاهشی در سرعت گام برداری نسبت به افراد جوان نداشتند (13). همانطور که مشاهده می شود تحقیقات در زمینه اضافه وزن و سن و تأثیر آن بر راه رفتن متناقض است و تحقیقات با توجّه به سنین مختلف و وجود یا عدم وجود اضافه وزن، نتایج متفاوتی را گزارش نموده اند و همچنین در تحقیقات انجام شده بیشتر از ابزارهای قدیمی نظیر جوهر، کاغذ جذاب رطوبت، فیلم برداری، پودر تالک، بالشتک های مخصوص، گچ پاریس (گچ مخصوص قالب¬گیری) و یا صفحات شیشه¬ای استفاده شد که دقت کمی دارند، برای ثبت متغیّرهای فضایی- زمانی راه رفتن استفاده شده است (14-20). لذا بایستی در نظر داشت نکته ای که می تواند وجه تمایز مهمی بین این مطالعه با مطالعات ذکر شده باشد این است که در این مطالعه از به روزترین و دقیق ترین ابزار ثبت حرکات انسان با توانایی آنالیز سه بعدی حرکات با بالاترین سطح دقت و روایی استفاده شد که دقت ابزار مورد استفاده در این تحقیق نسبت به ابزارهای مورد استفاده در مطالعات دیگری که گاهاً عناوین مشابهی دارند، قابل مقایسه نیست و همچنین با توجّه به عدم وجود محدودیّت برای اندازه گیری شاخص های گام برداری، در این مطالعه متغیّرهای متفاوت‌تر و کامل تری مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین با بررسی مطالعات انجام شده در این حوزه در می¬یابیم مطالعات زیادی به اثر چاقی بر متغیّرهای گام برداشتن پرداخته اند و نتایج معمولاً تفاوت معنی داری را در راه رفتن افراد عادی و چاق نشان داده اند (9, 11, 21, 22). امّا تحقیقات کمی به بررسی اثر اضافه وزن پرداخته اند و نتایج این پژوهش ها اغلب متناقض بوده اند و اثر اضافه وزن به طور دقیق در سنین مختلف با توجّه به دانش محقق هنوز به طور دقیق مورد بررسی قرار نگرفته است و هر یک از پژوهش های ذکر شده فقط به بررسی سن خاصّی پرداخته اند، لذا با توجّه به خلاء علمی در زمینه روند رشدی راه رفتن بایستی در تحقیقی جامع به بررسی روند رشدی راه رفتن افراد با و بدون اضافه وزن در سنین مختلف پرداخته شود تا بتوان اطلاعات دقیقی از این روند به دست آورد تا بر اساس آن بتوان به دیگر حوزه های مرتبط کمک کرد، بنابراین پژوهشگر در مطالعه حاضر قصد دارد به مقایسه الگوی کینماتیک راه رفتن کودکان، جوانان، میانسالان و سالمندان با و بدون اضافه وزن بپردازد.
روش شناسی
این مطالعه از نوع علمی- مقایسه ای بود که به صورت میدانی انجام شد که شرکت کنندگان بر اساس شاخص توده بدنی (BMI) به هشت گروه (چهار گروه عادی که شاخص توده بدنی 5/19 تا 25 بود و چهار گروه دارای اضافه وزن که شاخص توده بدنی آن‌ها 25 تا 30 بود) تقسیم شدند. جامعه آماری پژوهش حاضر را افراد عادی 9 تا 85 ساله شهر مشهد تشکیل دادند که بر اساس نمونه گیری در دسترس از بین 105 فرد داوطلب، 40 نفر که دارای شرایط لازم بودند به صورت هدفمند و در دسترس، بر اساس معیارهای ورود (نداشتن سابقه سقوط، عدم سابقه ورزشی، نبود ناهنجاری های متفاوت نظیر پای پرانتزی، نبود نقایص حرکتی مادرزادی که تأثیر روی گام برداری دارند، الگوهای غیر طبیعی در راه رفتن و همچنین نبود هرگونه نقصی که روی گام برداشتن اثر دارد) انتخاب شدند و بر اساس سن، به چهار گروه 10 نفری کودکان، جوانان، میانسالان و سالمندان تقسیم شدند و بر اساس شاخص توده بدنی هر گروه 10 نفره شامل پنج شرکت کننده با وزن عادی و پنج شرکت کننده ی دارای اضافه وزن بود که در مجموع هشت گروه را در چهار رده سنی تشکیل می دادند.
روش اجرای مطالعه این گونه بود که برای شروع آنالیز گام برداشتن، محلی که در آن قرار بود آزمایش گام برداری انجام شود (آزمایشگاه آنالیز حرکت) فضایی در حدود 35 متر (5*7) بود و در اطراف آن هشت دوربین برای آنالیز حرکت وجود داشت، باید کالیبره (کالیبره کردن به معنی به صفر رساندن خطای دوربین ها و آماده کردن آن‌ها برای شروع حرکت بود) می شد و پس از کالیبره کردن محیط، مارکرها (تکنولوژی ردیابی نوری به عنوان ضبط کننده حرکت فوری شناخته شده است و می تواند موقعیت اشیاء متحرک سریع را با دقت بسیار بالایی ردیابی و اندازه گیری کند. در هر مکانی اعم از فضای باز یا بسته، خشکی یا زیر آب و بدون توجّه به شرایط مارکرها انتقال دهنده نوع حرکات با دقت بالایی هستند. مارکرهای کروی کوالیسیس در ده مدل مختلف برای تعیین حداکثر حساسیت وجود دارند که به صورت جامد و تو پر ساخته شده اند که این مارکرها دارای دوام عالی نسبت به مدل تو خالیشان هستند و ماده تشکیل دهنده اصلی آن پلاستیک است) روی بدن آزمودنی ها نصب می شدند که محل نصب آن‌ها به شرح ذیل بود: وسط پیشانی، زائده شوکی مهره هفتم گردن، مفصل آخرمی- ترقوه ای، خار خاصره قدامی- فوقانی استخوان خاصره، کندیل خارجی و دیستال استخوان ران، قوزک داخلی و خارجی مچ پا، پشت پا در قسمت پاشنه، برجستگی دیستال استخوان اول و پنجم کف پا در سطح فوقانی (بایستی این نکته را ذکر کرد که مارکرهای اصلی از مچ پا به پائین بود و الباقی مارکرها جهت کمک به شناسایی حرکات پا نصب شده بودند). نحوه آزمایش بدین شرح بود که پس از اینکه فرد لباس مخصوص را پوشید و ماکرها در مکان¬های به خصوص نصب شدند، آزمودنی فاصله شش متری محل آزمایشگاه آنالیز حرکت را پنج بار به صورت رفت و برگشت طی می کردند و ضمناً از آن‌ها خواسته شده بود تا به شکل طبیعی راه بروند. پس از جمع آوری اطلاعات، برای آماده سازی جهت تجزیه تحلیل، بایستی داده ها توسط یک متخصص بیومکانیک بهینه می شد. به همین منظور قسمت های ابتدایی و انتهایی سیکل راه رفتن برای شش متغیّر این پژوهش شامل طول گام، عرض گام، سرعت گام، مدت زمان مرحله ایستایش، مدت زمان مرحله حمایت دوگانه و مدت زمان مرحله نوسان توسط نرم افزار کیو تی ام (QTM) حذف می شدند و از داده های میانی برای کلیه متغیّرهای نام برده شده در هنگام گام برداشتن به¬صورت میانگین برای تجزیه و تحلیل استفاده می-شد. به طور مثال برای متغیّر طول گام قسمت اوّل و آخر مسیر شش متری آزمایشگاه به وسیله نرم افزار کیو تی ام (QTM) حذف شد و دو گام میانی راه رفتن با این نرم افزار مورد آنالیز قرار گرفت و یا برای متغیّر عرض گام، دو قدم میانی سه سیکل از گام برداشتن در طول مسیر هفت متری آزمایشگاه بین پای چپ و راست و برعکس مورد استفاده قرار گرفت و پس از استخراج اطلاعات مورد نظر از کامپیوتر با نرم افزار کیو تی ام (QTM)، میانگین پنج بار راه رفتن آن‌ها در طول مسیر برای هر فرد جهت تجزیه و تحلیل استفاده شد و از آزمون کلوموگروف اسمیرنوف برای نرمال بودن توزیع داده ها، از آزمون آنالیز واریانس دو راهه و آزمون تعقیبی LSD و T و نرم افزار SPSS نسخه 19 برای تحلیل آماری استفاده شد و سطح معنی داری (05/0α =) در نظر گرفته شد.
یکی از نکات مهم اخلاقی رعایت شده در افراد حاضر در این مطالعه، اخذ فرم رضایت نامه می باشد که در مطالعه حاضر فرم رضایت  نامه توسط کلیه شرکت کنندگان تکمیل شد. پس از تکمیل این فرم، نحوه انجام تست کاملاً برای همه شرکت کنندگان توضیح داده شد و محیطی امن با دمای مناسب در آزمایشگاه فراهم شد تا از بروز هرگونه آسیب احتمالی جلوگیری شود و با توجّه به سنین مختلف شرکت کنندگان سعی شد هر رده سنی در یک روز و بلافاصله پس از حضور آن‌ها در محل آزمایشگاه، تست گام برداشتن انجام شود (زمان انجام آزمایش گام برداشتن بسیار کوتاه بود و پس از پوشیدن لباس مخصوص، تقریباً یک دقیقه زمان می برد).
نتایج
در جدول 1 مشخصات فردی افراد شرکت کننده در این مطالعه شامل سن، قد، وزن و نمایه توده بدنی نشان داده شده است.
در جدول 2 متغیّرهای کینماتیکی راه رفتن شامل طول گام، عرض گام، تابع حمایت دوگانه، مدت زمان مرحله تاب دادن، مدت زمان مرحله ایستایش و سرعت گام برداری در سنین مختلف نشان داده شده است.

نتایج آزمون آنالیز واریانس دو راهه در جدول شماره دو نشان داد تفاوت معنی¬داری در متغیرهای سرعت گام {اثر سن (364/0) و اثر وضعیت بدنی (487/0)}، زمان مرحله حمایت دوگانه {اثر سن (304/0) و اثر وضعیت بدنی (092/0)} و ایستایش {اثر سن (094/0) و اثر وضعیت بدنی (271/0)} در گروه¬های سنی مختلف وجود ندارد امّا تفاوت معنی داری در متغیرهای طول گام {اثر سن (0001/0) و اثر وضعیت بدنی (038/0)}، عرض گام {اثر سن (01/0) و اثر وضعیت بدنی (017/0)} و مدت زمان مرحله تاب دادن {اثر سن (0001/0) و اثر وضعیت بدنی (731/0)} بین گروه های سنی با و بدون اضافه وزن را نشان داد.
حال با توجّه به معنی دار بودن اثر سن در سه متغیّر طول گام، عرض گام، مدت زمان مرحله تاب دادن، برای اینکه  مشخص کنیم که این تفاوت بین کدام گروه های سنی می باشد، نیاز است تا از آزمون تعقیبی LSD استفاده می کنیم (جدول3).

همچنین با توجّه به اینکه در متغیّر وضعیّت بدنی در طول گام و عرض گام تفاوت معنی داری در جدول 2 مشاهده شد، نیاز است تا بدانیم این تفاوت در کدام رده سنی است. لذا از آزمون t استفاده کردیم و در هر رده سنی افراد با و بدون اضافه وزن را در متغیّر طول و عرض گام مقایسه کردیم که نتایج جدول 4 نشان داد تفاوت معنی داری در متغیر طول گام (035/0=p) در میانسالان و همچنین در عرض گام (002/0=p) در کودکان وجود داشت.

بحث
هدف از مطالعه حاضر تعیین تفاوت های گام برداشتن در کودکان، جوانان، میانسالان و سالمندان با و بدون اضافه وزن بود که نتایج مطالعه نشان داد تفاوت معنی داری را در متغیرهای سرعت زمان مرحله حمایت دوگانه و ایستایش گروه های سنی مختلف نشان نداد اما تفاوت معنی داری در متغیرهای طول گام، عرض گام و مدت زمان مرحله تاب دادن بین گروه های سنی با و بدون اضافه وزن را نشان داد.
در متغیر طول گام کودکان با همه رده های سنی متفاوت بودند که بنظر می رسد عامل موثر درمتغیر طول گام قد باشد که با افزایش سن پس از کودکی قد نیز افزایش می یابد و این عامل سبب تفاوت بین طول گام کودکان با دیگر گروه های سنی باشد (21) در مطالعه ای که مولر  و همکاران (2012) روی 7788 کودک 1 تا 13 ساله انجام دادند، نتایج نشان داد که با افزایش سن طول اندام تحتانی افزایش می یابد (24) که با افزایش طول اندام تحتانی، طول قد نیز افزایش می یابد (25). همچنین عامل مهم دیگر قدرت است که پس از بلوغ در پسران با توجه به افزایش ترشح هرمون های جنسی افزایش می یابد و هرچه قدرت بیشتر شود، طول گام نیز افزایش می یابد لذا عامل قدرت، فاکتور دیگری است که موجب تفاوت طول گام در کودکان با جوانان، میانسالان و سالمندان می شود، همچنین به نظر می رسد با توجه به اینکه پیک قدرت در دوران جوانی می باشد و با رسیدن به سالمندی قدرت کاهش می یابد، علت تفاوت طول گام در گروه جوانان با سالمندان نیز قدرت می اشد، که قدرت کمتر در سالمندی موجب عدم پرتاب بیشتر پا به جلو و طول گام کوتاه تر می شود (26). همچنین در فاکتور طول گام تفاوت معنی¬داری بین میانسالان با و بدون اضافه وزن مشاهده شد که بنظر می رسد به علت وزن اندام و شاخص تعادل باشد (25, 26) که به علت افزایش توده چربی و وزن بیشتر اندام فرد قادر به پرتاب پا به سمت جلوتر نمی باشد (طول گام کاهش می یابد). اما اینکه چرا این تفاوت فقط در میانسالان است، احتمالاً به علت اینکه قدرت در کودکان و جوانان تفاوت افراد با و بدون اضافه وزن در این دو رده سنی را جبران می کند (27) و در سالمندان نیز علاوه برقدرت محدود کننده های دیگری مثل تعادل نیز با شاخص های گام برداری در تعامل قرار می-گیرند (25) که این شاخصه ها تفاوت بین سالمندان با و بدون اضافه وزن را تحت تأثیر قرار می دهند و جدا سازی آنها نیازمند بررسی دقیق تر و با شاخصه های بیشتر نظیر قدرت، تعادل و ... است.
عرض گام به عنوان یک شاخص اصلی نقطه ایست که بیشترین میزان تعامل و تأثیر شاخص توده بدنی در آن مشخص می شود و با بررسی روند سنی این متغیر، نتایج تفاوت معنی داری را در عرض گام کودکان دارای اضافه وزن با میانسالان و سالمندان نشان داد، در حالی که این مقادیر در گروه کودکان عادی با دیگر گروه ها معنی‌دار نبوده است. شاید انتظار اولیه این باشد که کودکان به لحاظ تعادلی نسبت به گروه های دیگر ضعیف تر باشند، اما با توجه به سن گروه کودکان در مطالعه حاضر (۹ سال) و سن رسیدن به الگوی پیشرفته گام برداری (۵ سال) (25) این مفهوم صحیح نمی باشد. مهمترین نکته¬ای که در این عامل مشخص است تفاوت معنی‌دار عرض گام بین گروه‌ کودکان دارای اضافه وزن با دیگر گروه های این مطالعه و حتی گروه کودکان دارای اضافه وزن با گروه کودکان عادی می باشد، که احتمالاً علت این امر را می توان به سن شروع افزایش وزن در دوران کودکی مرتبط دانست. بر اساس مطالعات رشدی اکثر بزرگسالان دارای اضافه وزن و چاق، کودکان چاق و دارای اضافه وزن بوده اند، که این موضوع احتمالاً نشان دهنده شروع اضافه وزن و چاقی برای اولین بار در دوران کودکی است (27). احتمالاً می توان اینگونه استنتاج نمود که یک کودک باید بتواند سیستم حرکتی خود را با متغیری که برای اولین بار با آن درگیر شده است (اضافه وزن) به تعادل و تعامل و سازگاری برساند که این خود می‌تواند منجر به شکل‌گیری الگویی نسبتاً ناکارآمد در دوران کودکی و به خصوص در کودکان دارای اضافه وزن شود. اما این احتمال وجود دارد که با وجود سازگاری های حرکتی به وجود آمده در بحث قدرت تعادل و مهارت های حرکتی پس از دوران کودکی فرد بتواند تأثیرات مخرب اضافه وزن را با متغیرهای دیگری نظیر قدرت افزایش یافته پس از بلوغ جبران نماید که برای بررسی اثر این متغیرهای ترکیبی از اندازه گیری های دیگری مثل شاخص تعادل، زمان عکس العمل، قدرت و دیگر متغیرهای حرکتی می توان استفاده نمود (26). همچنین محل تفاوت دیگر در عرض گام بین دو گروه سنی جوانان با میانسالان بود که به نظر می رسد احتمالاً با توجه به اینکه میانگین سنی گروه میانسالان در این مطالعه نزدیک به 50 سال می باشد، این امر موجب شده تا قدرت آنها رو به تحلیل رفته و این تفاوت نمایان شود.
ما در مطالعه حاضر تفاوت معنی داری بین شرکت کنندگان با و بدون اضافه وزن در مدت زمان مرحله تاب دادن مشاهده نکردیم اما تفاوت معنی داری بین گروه های سنی کودکان با جوانان، میانسالان و سالمندان در مدت زمان مرحله تاب دادن مشاهده شد و با افزایش سن تا دوره جوانی مدت زمان مرحله تاب دادن افزایش یافت اما پس از آن در طول دوره جوانی و میانسالی و سالمندی تفات قابل ملاحظه ای بین گروه های سنی مشاهده نشد که ممکن است تفاوت بین گروه کودکان و دیگر رده های سنی به علت افزایش زمان مرحله تاب دادن با افزایش طول گام از سن کودکی تا بزرگسالی باشد، زیرا با افزایش قد، طول گام افزایش می¬یابد (28) و همبستگی بالایی بین طول گام و مدت زمان مرحله تاب دادن وجود دارد (29).
متغیر اصلی دیگری که در این پژوهش به آن پرداخته شده است سرعت گام یا آهنگ گام بود که در این مطالعه به معنی تعداد گام در دقیقه می باشد. سرعت گام برداری از متغیرهایی است که در هیچ کدام از اندازه گیری های این مطالعه در گروه های مختلف تفاوت معنی داری را نشان نداد، از نکات پیچیده¬ای که در متغیر آهنگ گام یا سرعت گام وجود دارد و موجب تفاوت‌هایی در نتایج تحقیقات شده است، تفاوت بین این دو آیتم در جزئیات است. به عنوان مثال در بسیاری از مطالعات با توجه به استفاده از ابزارهای قدیمی و عدم توانایی سنجش سرعت گام به شکل دقیق، از متغیر سرعت گام برداری با واحد متر بر ثانیه استفاده شده است که ترکیبی از شاخص سرعت گام و طول آن، و در نهایت مسافت طی شده می باشد و این مطالعات گاهاً تفاوت هایی را بین گروه‌های سنی نشان داده اند که از این حیث می‌توان مطالعه لای و همکاران (2008) و اسپایروپولوس  و همکاران (1991) اشاره کرد (9, 30). زمانی که شاخصی مانند آهنگ گام مورد مطالعه قرار می گیرد، تنها شاخص تعداد گام در دقیقه مطرح می‌شود و متغیر طول گام به شکل جداگانه مورد بررسی قرار می گیرد که براین اساس کاملاً طبیعی است که غیر از گروه کودکان کم سن، آهنگ گام مشابهی را با طول گام های متفاوت در گروه¬های سنی مختلف می توان مشاهده کرد که از این حیث نتایج مطالعه فوق با نتیجه تحقیق مک کی  و همکاران (2017) مشابه می باشد (31) و دلیل احتمالی که می¬توان برای کاهش تعداد گام در دقیقه با افزایش سن در نظر گرفت این است که چون کودکان با افزایش سن طول گامشان بیشتر می شود (31, 32) و اگر سرعت تقریباً یکسان باشد، آنها با افزایش طول گام، تعداد گام را در مسافت یکسان کم می¬کنند.
ما در متغیر حمایت دوگانه و ایستایش در مطالعه حاضر هیچ تفاوت معنی¬داری را در گروه¬های سنی مختلف عادی و دارای اضافه وزن مشاهده نکردیم، اما ضمن معنی دار نبودن نتایج در متغیرهای حمایت دوگانه و ایستایش، مدت زمان هر یک از این دو مرحله با افزایش سن بیشتر شد که دلیل احتمالی که می توان برای این افزایش محتمل دانست این است که با افزایش سن، میزان سازوکارهای سیستم تعادلی تحلیل رفته و عرض گام برای حفظ تعادل در سالمندی افزایش می یابد (33, 34) لذا با توجه به تعادل کاهش یافته در سالمندی فرد احتمالاً مجبور است برای حفظ سازوکارهای تعادلی به صورت ناخود آگاه، مدت زمان مرحله ایستایش و حمایت دوگانه را افزایش دهد (35). در همین زمینه نتایج تحقیق مک¬کی  و همکاران (2017) نشان داد که مدت زمان مرحله حمایت دوگانه یا اصطلاحاً درصد نسبی آن به نسبت کل چرخه راه رفتن با افزایش سن از کودکی به نوجوانی و سپس میانسالی و سالمندی افزایش می یابد (31) که نتایج این تحقیق با نتایج تحقیق حاضر در یک راستا می باشد و مدت زمان مرحله حمایت دوگانه در تحقیق حاضر نیز با افزایش سن و بزرگتر شدن افراد افزایش یافت. همچنین نتایج تحقیقات لایتو  و همکاران (2009)، لایوفر  (2005)، و آرنولد  و همکاران (2014) و کو  و همکاران (2010) همگی نشان دادند که با افزایش سن مدت زمان ایستایش و حمایت دوگانه افزایش می یابد (22, 36-38).
نتیجه گیری نهایی
نتایج مطالعه حاضر نشان داد که اضافه وزن می تواند بر برخی فاکتورهای فضایی- زمانی راه رفتن افراد که می تواند سبب تغییراتی در الگوی راه رفتن افراد شود، اثر گذارد. از سویی دیگر، توجّه به الگوی گام برداشتن افراد، به‌خصوص افراد دارای اضافه وزن می تواند موجب بدست آمدن آگاهی درباره ویژگی های گام برداشتن افراد دارای اضافه وزن شده و همچنین می تواند به حل مشکل حرکتی آنان به منظور پیشگیری از صدمات احتمالی و ناهنجاری های بعدی کمک کند.

ملاحظات اخلاقی
پیروی از اصول اخلاق پژوهش
اصول اخلاق تماماً در این مقاله رعایت شده است. شرکت کنندگان اجازه داشتند هر زمان که مایل بودند از پژوهش خارج شوند. همچنین همه شرکت کنندگان در جریان روند پژوهش بودند. اطلاعات آن‌ها محرمانه نگه داشته شد.
حامی مالی
این پژوهش هیچ گونه کمک مالی از سازمان های دولتی، خصوصی و غیر انتفاعی دریافت نکرده است.
مشارکت نویسندگان
تمام نویسندگان در طراحی، اجرا و نگارش همه بخش‌های پژوهش حاضر مشارکت داشته‌اند.
تعارض
بنابر اظهار نویسندگان، این مقاله تعارض منافع ندارد.