دوره 11، شماره 2 - ( 6-1404 )
جلد 11 شماره 2 صفحات 191-176 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Alihosseini S, Alihosseini Z, Piri E, Panahighaffarkandi Y, Bolboli L. Comparison of Traditional Resistance Training and TRX-Integrated Resistance Training on Core Muscle Strength, Static and Dynamic Balance, and Selected Physical Fitness Components in Sedentary Overweight Women. J Sport Biomech 2025; 11 (2) :176-191
URL: http://biomechanics.iauh.ac.ir/article-1-381-fa.html
URL: http://biomechanics.iauh.ac.ir/article-1-381-fa.html
علی حسینی سعید، علی حسینی زهرا، پیری ابراهیم، پناهی غفارکندی یعقوب، بلبلی لطفعلی. مقایسه تمرینات مقاومتی سنتی و تمرینات مقاومتی تلفیق‌شده با TRX بر قدرت عضلات مرکزی، تعادل ایستا و پویا و برخی مؤلفه‌های آمادگی جسمانی در زنان کم‌تحرک دارای اضافه‌وزن. مجله بیومکانیک ورزشی. 1404; 11 (2) :176-191
سعید علی حسینی1 
، زهرا علی حسینی1 ، ابراهیم پیری2 ، یعقوب پناهی غفارکندی1 ، لطفعلی بلبلی*1
، زهرا علی حسینی1 ، ابراهیم پیری2 ، یعقوب پناهی غفارکندی1 ، لطفعلی بلبلی*1
1- گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران.
2- گروه بیومکانیک ورزشی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران.
2- گروه بیومکانیک ورزشی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران.
متن کامل [PDF 1722 kb]
(43 دریافت)
| چکیده (HTML) (249 مشاهده)
متن کامل: (11 مشاهده)
مقدمه
امروزه یکی از عوارض زندگی ماشینی که روز به روز بیشتر می شود، کاهش فعالیت بدنی و فقر حرکتی است. اگرچه، از فواید تکنولوژی به‌طور کامل بهره مند نشده ایم، اما پیامدهای منفی آن، مصرفی شدن و شیوع بیماری های ناشی از فقر حرکتی شده ایم. فقر حرکتی عامل بسیاری از بیماری های خطرناک چون چاقی، بیماری های دستگاه های قلبی عروقی و تنفسی و کاهش ظرفیت ریه می باشد و سلامتی را به خطر انداخته و زندگی را برای انسان ناخوشایند ساخته است (1). از گذشته تا به حال، داشتن اندام متناسب و توانایی تولید بیشتر قدرت، جوانان را مجذوب خود کرده است. از دیدگاه علمی ترکیب بدن مناسب و قدرت عضلانی برای سلامتی، عملکرد ورزشی مطلوب و افزایش کیفیت زندگی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. برای مثال، افراد دارای درصد چربی بیش‌ازحد و در نتیجه ترکیب بدن نامطلوب هستند، احتمال عوامل تهدیدکننده قلبی در آن ها زیاد است (2). گزارش سازمان جهانی نشان می‌دهد یک میلیارد و 600 میلیون نفر دارای شاخص توده بدنی بیش از 25 و 400 میلیون نفر با شاخص توده بدنی بیش از 30 در کل جهان وجود دارد. بر اساس گزارش همین سازمان شیوع چاقی در زنان ایران 53/26 درصد برآورد شده است. داشتن برخی از خصوصیات و اندازه های عملکردی و فیزیولوژیکی مناسب، یکی از عوامل اساسی تندرستی، ضروری است؛ زیرا تغییر در وضعیت های فیزیولوژیکی چون اضافه وزن در وضعیت اسکلتی و در نهایت کل بدن مؤثر خواهد بود (3).
تحقیقات انجام شده نشان می‌دهد تمرینات مناسب موجب بهبود تناسب اندام، افزایش قدرت، استقامت عضلانی، انعطاف پذیری و همچنین کاهش چربی های بدن می شود. در حقیقت هدف از فعالیت و ورزش رسیدن به وضعیت مطلوب برای داشتن سلامتی و شادابی و عمر مفید طولانی تر است (4). میزان آمادگی جسمانی می تواند نشان دهنده میزان فعالیت جسمانی و شیوه زندگی افراد باشد. بر این اساس یکی از روش های علمی و معتبر برای ارزیابی سلامت افراد در تمام سنین، سنجش ترکیب بدنی و آمادگی جسمانی می باشد. ازآنجاکه سلامتی و تندرستی افراد جامعه رابطه مستقیم با میزان آمادگی جسمانی آن‌ها دارد آمادگی جسمانی هم با ترکیب بدن در ارتباط است (3). لذا پژوهشگران اندازه گیری شاخص های پیکرسنجی را راهی کاربردی و ساده برای ارزیابی چاقی و احتمال خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی-عروقی عنوان کرده اند (4). شکل جدید از تمرینات کاربردی که یکی از روش های که می تواند بر روی ترکیب بدن و فاکتورهای آمادگی جسمانی مؤثر واقع شود ورزش تعلیقیTRX است (5، 6). TRX یک وسیله کارآمد برای تناسب اندام است که تشکیل شده از یک طناب که به دو بازوی قابل تنظیم تقسیم می شود (7). طی تحقیقات انجام شده در حین تمرین با TRX در آن واحد سه بخش قدرت، تعادل و انعطاف پذیری توسعه می یابد. این تمرینات بدون آسیب بدنی، مقاومت بدن و شکل دهی و قدرتمند ساختن بدن کمک می کند (8). در سال های اخیر بررسی تأثیرات تمرینات TRX و تمرینات مقاومتی سنتی بر عملکرد ورزشی در کانون توجه صاحب‌نظران رشته علوم ورزشی قرار گرفته است. مطالعات نشان داده است که بین گروه های که در تمرینات TRX و تمرینات مقاومتی شرکت کرده اند در تعادل و استقامت مرکزی پایین‌تنه تفاوت کمی وجود داشته است؛ اما طی تحقیقات انجام شده دیگر TRX برای ورزشکارانی که به قدرت کمر تکیه می کنند سودمند است و باعث بهبود قدرت مرکزی، تعادل و عملکردشان می شود. در تحقیقات انجام شده بین TRX و تمرینات مقاومتی گزارش دادند که تمرینات TRX باعث افزایش قدرت عضلانی و دیگر مزایای تمرینی قبلی شده است (8). در مطالعه‌ای طباطبایی و همکاران در سال 2025 گزارش دادند TRX بر روی بر برخی عوامل آمادگی جسمانی دانش آموزان مقطع متوسطه اثر مثبت دارد (9). طی مطالعات دیگر بین دو گروه تمرینی TRX و تمرینات مقاومتی هیچ اختلافی در انعطاف پذیری مشاهده نشده است (10). در حال حاضر اطلاعات کمی در مورد مزایا یا اثربخشی TRX به‌عنوان یک شکل تمرین کاربردی در مقایسه با تمرینات مقاومتی وجود دارد بااین‌وجود به اطلاعات بیشتری نیاز است تا مشخص شود تمرینات TRX مفیدتر است یا تمرینات مقاومتی سنتی و همچنین اطلاعات بیشتری مورد نیاز است تا اثرات خاص تمرینات TRX را در افراد تمرین کرده و افراد تمرین نکرده مشخص کند. لذا هدف مطالعه حاضر پاسخ به این سؤال است که اگر زنان غیرورزشکار در برنامه تمرینی TRX شرکت کنند آیا نتایج بهتری را در بهبود ترکیب بدنی و قدرت عضلانی و تعادل و انعطاف پذیری و قدرت عضلات مرکزی کسب می‌کنند؟
روش شناسی
تحقیق حاضر در قالب طرح نیمه تجربی دو گروه (تمرینات مقاومتی و تمرینات مقاومتی همراه با TRX) است. جامعه آماری مطالعه حاضر را 30 نفر از زنان مراجعه به باشگاه بدن‌سازی شهر اردبیل از طریق فراخوان و اطلاع از شرایط پژوهش شرکت کردند تشکیل داد. نمونه‌گیری طی دو مرحله انجام شد: الف) نمونه‌های در دسترس، ب) شاخص توده بدن و سن مورد نظر محقق. در ابتدا شرکت‌کنندگان فرم رضایت نامه شرکت در تحقیق را امضا نمودند. سپس فرم اطلاعات فردی توسط محقق تکمیل شد. معیارهای ورود به مطالعه شامل: 1- شرکت کننده سابقه ورزشی نداشته باشد و یا حداقل یک سال از تمرین دور بوده باشد. 2- سن شرکت کنندگان در بازه بین 25-35 باشد. 3- شاخص توده بدنی آن‌ها با معیار مورد نظر محقق هم‌خوانی داشته باشد. معیارهای خروج از مطالعه شامل: 1-افرادی که به دلیل خوردن قرص ها و داروهای مخصوص به تجویز پزشک دچار اضافه وزن شده اند. 2- افرادی که به دلایل متفاوت حاضر به ادامه تمرین به مدت 5 هفته نشدند. 3- نمونه هایی که تعداد جلسات غیبت آن‌ها بیشتر از 3 جلسه بود. آزمودنی ها به‌صورت تصادفی به دو گروه 15 نفر تقسیم شدند. لازم به ذکر است مطالعه حاضر دارای کد اخلاق به شماره IR.UMA.REC.1403.099 از کمیته اخلاق دانشگاه محقق اردبیلی بود.
برنامه تمرین
پیش از تقسیم آزمودنی ها به دو گروه، به‌منظور همگن سازی قد، وزن، درصد چربی، شاخص توده چربی آن‌ها اندازه گیری شد. طرح تحقیق شامل 5 هفته انجام تمرینات مقاومتی و تمرینات مقاومتی همراه با TRX می باشد (جدول 1 و 2). تمرینات آزمودنی های هر دو گروه بین ساعت 10 الی 12 اجرا شد. برنامه تمرینات در برگیرنده 4 جلسه تمرین 90 دقیقه ای با دوره گرم کردن و بازگشت به حالت اولیه بود. به‌منظور برآورد توان افراد 2 هفته مانده به شروع طرح اصلی، تمرینات سبک تا متوسط برای ایجاد آمادگی و آشنا شدن با روش اجرای حرکات انجام شد (11).
اندازه گیری ترکیب بدنی
برای اندازه گیری وزن آزمودنی از ترازوی دیجیتالی سواهنل آلمان با دقت یک صدم گرم استفاده شد به این صورت که از آزمودنی خواسته شد بدون کفش و با حداقل لباس روس وسط صفحه بایستد و سپس وزن آن ها ثبت گردید. برای اندازه گیری قد آزمودنی-ها از متر نواری به طول 150 بر حسب سانتی متر ساخت ایران با دقت یک دهم میلی متر که قابل نصب بر روی دیوار بود، استفاده شد. آزمودنی ها بدون کفش درحالی‌که پاشنه، باسن، کتف و پشت سر آن‌ها با دیوار تماس داشت ایستادند، دست ها در کنار بدن به حالت آویزان و مستقیم به جلو نگاه می کردند، در این حالت یک خط کش را به‌صورت افقی روی سر آزمودنی ها قرار داده و عدد مقابل ثبت می شود. شاخص توده بدنی از تقسیم وزن (کیلوگرم) به توان دوم قد (متر) محاسبه شد. در این تحقیق برای محاسبه چربی زیرپوستی از روش سه نقطه ای جکسون و پولاک استفاده شد (12) و چربی در سه نقطه پشت بازو (سه سر بازو)، فوق خاصره و ران اندازه گیری شد (12). برای اندازه گیری چربی سه سر بازو، نقطه ای روی سه سر بازو که در واقع نقطه ای بین آرنج (زائده آرنجی) و شانه (زائده آخرومی کتف) است را علامت گذاری می کنیم. برای اولین بار از متر نواری نقطه وسط را با ماژیک مشخص کرده و یک خط افقی 5/2-5 سانتی‌متر می کشیم و سپس خط عمودی در وسط خط افقی می کشیم. پوست دو طرف خط افقی را با انگشت شست و اشاره محکم می گیریم. خط افقی باید 5/1 سانتی متر زیر انگشت شست و اشاره باشد. برای اندازه-گیری چربی زیرپوستی فوق خاصره فرد به حالت ایستاده حدوداً 5-7 سانتی‌متر بالاتر از قسمت فوقانی قدامی تاج خاصره با زاویه 45 درجه به پایین گرفته و چربی را می سنجیم. برای اندازه گیری چربی ران فرد می تواند بایستد که ترجیحاً اگر نشسته و زانوی وی در زاویه 90 درجه قرار بگیرد بهتر است و نقطه میانی ران را از سر استخوان ران و قسمت فوقانی کشکک پیدا کرده و با کالیپر چربی را در این ناحیه می سنجیم. پس از اندازه گیری چربی در سه نقطه فوق خاصره، ران و سه سر بازو از روش جکسون و پولاک استفاده شد (13).
سنجش آمادگی جسمانی
در سنجش انعطاف پذیری سعی بر آن شد برای کاهش مشکلات مربوط به تأثیر اندام از روش سنجش انعطاف پذیری به‌وسیله آزمون اصلاح شده خم شدن تنه به جلو صورت گیرد. روش انجام کار این‌گونه بود که از طریق اندازه‌گیری نوک انگشتان تا تخته انعطاف‌پذیری، قبل از آزمون صورت پذیرد. اگر آزمون‌شونده قبل از خم شدن بر روی تخته به علت بلندی پاها، دست هایش به تخته نرسد، فاصله دست تا تخته به عدد نهایی به‌دست‌آمده پس از خم شدن اضافه می شود و همچنین اگر به علت کوتاهی اندام تحتانی، دست ها قبل از خم شدن بر روی تخته قرار بگیرند، این مقدار از عدد نهایی به‌دست‌آمده کسر می شود. از این طریق انعطاف پذیری نواحی کمر و عضلات پشت ران دقیق‌تر اندازه گیری می شود؛ بنابراین لازم است تا آزمودنی در آغاز نواحی پشت سر، شانه، باسن را به دیوار بچسباند و دو دست را در نقطه صفر خط کش بدون خم شدن به جلو مماس کند (که برای اصلاح تفاوت در تیپ بدنی از آزمون اصلاح شده که در بالا بیان شد استفاده نموده‌ایم)، کف پا ها بر سطح جعبه به‌صورت قایم قرار بگیرند. کف دست ها رو به پایین و کف یک دست پشت دست دیگر قرار می گیرد. سپس فرد بدون خمیدگی مفصل پا دست ها را بر روی خط-کش به‌طور افقی پیش برده تا حداکثر خمیدگی بالا تنه کسب شود. در این زمان فرد 2 ثانیه مکث نموده و عدد روی خط کش ثبت می شود. از مزایای این روش سادگی و راحتی آن بوده و محدودیت آن دقت پایین و ناتوانی در سنجش انعطاف پذیری هر مفصل به‌طور ویژه می باشد بلکه فقط عضلات همسترینگ در این آزمون مورد بررسی قرار می گیرد (4).
برای سنجش تعادل ایستا فرد با ایستادن روی یک پا درحالی‌که زانوی مخالف 90 درجه خم است چشم ها بسته بوده و دست ها روی کمر قرار دارد به مدت 20 ثانیه حفظ و نمره از طریق ثبت خطاها تعیین می شود. خطاها شامل: باز کردن چشم ها، برداشتن دست ها از روی کمر، لمس کردن زمین با پایی که در تماس با زمین نیست، لی زدن و گام برداشتن و هرگونه حرکت پای ایستاده، بلند کردن پاشنه یا پنجه از روی زمین، حرکت ران به داخل یا خارج بیش از 30 درجه است.
از آزمون تعادل Y برای ارزیابی تعادل پویا استفاده شد (شکل 1). جهت شروع آزمون تعادل پویا، طول واقعی پا از خارخاصره قدامی فوقانی تا قوزک داخلی پا جهت نرمال کردن داده‌ها و مقایسه آزمودنی‌ها اندازه گیری شد. برای هر آزمودنی دو مرتبه تکرار و میانگین گرفته شد؛ سپس میانگین محاسبه شده به‌عنوان طول پا استفاده گردید. همچنین پای برتر با استفاده از این اطلاعات که آزمودنی با کدام اندام تحتانی تمایل بیشتر برای شوت زدن توپ دارد، تعیین شد. این آزمون در 3 جهت (قدامی، خلفی خارجی، خلفی داخلی) با دو زاویه 135 و یک زاویه 90 درجه نسبت به یکدیگر با متر نواری رسم شد. آزمودنی در مرکز جهات می ایستد و سپس بر روی یک پا قرار می گیرد و با پای دیگر عمل دستیابی را انجام و به حالت طبیعی روی دو پا برمی‌گردد. آزمودنی با پنجه پا دورترین نقطه ممکن را در هریک از جهات تعیین‌شده لمس کرده، فاصله محل تماس تا مرکز، فاصله دستیابی می باشد؛ که به سانتی متر اندازه گیری می گردد. هر آزمودنی 6 بار آزمون را تمرین می کند تا روش اجرای آزمون را فرا بگیرد. هر آزمودنی حرکت را در سه جهت سه مرتبه انجام داده و میانگین اعداد به‌دست‌آمده به اندازه طول پا بر حسب سانتی متر تقسیم و سپس در عدد 100 ضرب می شد (10).
از آزمون پرس پا و ددلیفت برای ارزیابی و اندازه‌گیری قدرت استفاده شد. آزمودنی ابتدا با حرکات کششی و وزنه های سبک خود را گرم می کرد و سپس حرکت پرس پا با استفاده از دستگاه پرس پا را انجام می داد. بین هر حرکت (با وزنه جدید) آزمودنی، دست کم دو دقیقه استراحت می کرد. وزنه ها به‌صورت تدریجی افزایش می یافت. آزمایش وزنه های بیشتر تا حدی ادامه می یافت که آزمودنی دیگر قادر به بلند کردن وزنه‌های سنگین تر نباشد. آخرین وزنه ای که آزمودنی با موفقیت پرس می کرد و تنها یک بار تکرار می کرد، رکورد حداکثر (1RM) پرس پا محسوب می شد. در نهایت برای به دست آوردن قدرت نسبی، رکورد اجرای یک تکرار بیشینه بر وزن آزمودنی تقسیم می شد (14). برای آزمون ددلیفت از هالتر و وزنه های آزاد صورت گرفت. بین صورت که پس از گرم کردن حداکثر وزنه ای که آزمودنی تنها یک بار توانایی اجرای صحیح حرکت را داشت به‌عنوان حداکثر تکرار بیشینه ددلیفت انتخاب می شد؛ و در نهایت رکورد اجرای یک تکرار بیشینه بر وزن آمودنی تقسیم شده و قدرت نسبی به دست آمد. برای ارزیابی قدرت عضلات مرکزی از آزمون پلانک استفاده شد آزمودنی پس از یادگیری نحوه صحیح اجرا پلانک به گونه ای که فقط آرنج ساعد و پاها در وضعیت پلانک در تماس با زمین می باشد آرنج ها به‌طور مستقیم زیر شانه نگه داشته و قسمت پشتی باید در یک راستا در سرتاسر آزمون نگه داشته شود آزمون زمانی که از وضعیت صحیح خارج شود یا آزمودنی به دلیل خستگی ادامه ندهد متوقف می شود.
روش تجزیه و تحلیل آماری
برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از SPSS نسخه 24 استفاده شد. بررسی نرمال بودن داده‌ها با استفاده از آزمون شاپیرو-ویلک انجام گردید. با توجه به نرمال بودن داده ها، برای تحلیل یافته ها در پیش آزمون و پس آزمون از آزمون T زوجی برای مقایسه تغییرات درون‌گروهی و برای مقایسه اثر تمرینات در بین گروه ها از روش تجزیه‌وتحلیل از آزمون T مستقل استفاده شد. سطح معنی‌دار در آزمون‌ها 05/0 در نظر گرفته شد.
نتایج
مشخصات توصیفی آزمودنی ها در دو گروه مورد بررسی در جدول 3، گزارش شده است. نتایج جدول 4 نشان می دهد که در هر دو گروه تمرینی (R و TRX+R)، تغییرات معنی داری در متغیرهای ترکیب بدن مشاهده شد (0/05>P). متغیر وزن در گروه R با کاهش ۱٫۸۷٪ و در گروه TRX+R با کاهش ۱٫۸۸٪ همراه بود (0/01=P). شاخص توده بدنی در گروه R کاهش ۱٫۸۹٪ (0/01=P) و در گروه TRX+R کاهش ۱٫۹۷٪ را نشان داد (0/150=P). درصد چربی بدن در گروه R با کاهش چشمگیر ۱۰٫۱۹٪ (0/013=P)؛ و در گروه TRX+R با کاهش ۵٫۶۱ بهبود یافت (0/004=P). در متغیر نسبت دور کمر به باسن (WHR)، گروه R افزایش ۲٫۶۰٪ (0/01=P) و گروه TRX+R افزایش ۲٫۶۳٪ را تجربه کردند (0/027=P). اگرچه تمامی تغییرات از نظر آماری معنی دار بودند، بیشترین کاهش مربوط به درصد چربی بدن در گروه R و بیشترین کاهش در گروه TRX+R در وزن و درصد چربی مشاهده شد.
نتایج قدرت بیشینه در ددلیفت و پرس پا در پیش آزمون و پس آزمون گروه مقاومتی نشان می‌دهد که یک دوره تمرینات مقاومتی تغییر معناداری بر قدرت عضلانی پایین‌تنه به وجود آورده است و همین مقایسه در گروه مقاومتی همراه با TRX بیانگر ایجاد تغییرات معناداری در قدرت عضلانی پایین‌تنه شده است (0/001=p) (جدول 5). نتایج تعادل ایستا در پیش آزمون و پس آزمون گروه مقاومتی نشان می‌دهد که یک دوره تمرینات مقاومتی تغییر معناداری بر تعادل ایستا به وجود آورده است و همین مقایسه در گروه مقاومتی همراه با TRX بیانگر ایجاد تغییرات معناداری در تعادل ایستا شده است (0/001=p). نتایج تعادل پویا در پیش-آزمون و پس آزمون گروه مقاومتی نشان می‌دهد که یک دوره تمرینات مقاومتی تغییر معناداری بر تعادل پویا به وجود آورده است و همین مقایسه در گروه مقاومتی همراه با TRX بیانگر ایجاد تغییرات معناداری در تعادل پویا شده است (0/001=p).
نتایج انعطاف پذیری در پیش آزمون و پس آزمون گروه مقاومتی نشان می‌دهد که یک دوره تمرینات مقاومتی تغییر معناداری بر انعطاف پذیری به وجود آورده است و همین مقایسه در گروه مقاومتی همراه با TRX بیانگر ایجاد تغییرات معناداری در انعطاف-پذیری شده است (0/001=p). نتایج قدرت عضلات مرکزی در پیش آزمون و پس آزمون گروه مقاومتی نشان می‌دهد که یک دوره تمرینات مقاومتی تغییر معناداری بر قدرت عضلات مرکزی به وجود آورده است و همین مقایسه در گروه مقاومتی همراه با TRX بیانگر ایجاد تغییرات معناداری در قدرت عضلات مرکزی شده است (0/001=p).
بحث
مهم ترین یافته ی پژوهش حاضر حاکی از این بود که تمرین مقاومتی همراه با TRX توانسته است تغییرات مثبت درون‌گروهی بر ترکیب بدن، قدرت عضلانی و انعطاف‌پذیری و تعادل ایستا و پویا و قدرت عضلات مرکزی در آزمودنی‌ها ایجاد کند اما این تغییرات اختلافی معنی‌داری با تمرینات مقاومتی نداشته است در واقع میزان افزایش آن به‌اندازه‌ای نبود که از نظر آماری معنادار باشد. در پژوهش حاضر وزن، چربی بدن، BMI و WHR بعد از 5 هفته تمرین کاهش داشته است که باعث بهبود ترکیب بدن شده است اما این کاهش تفاوتی با تمرینات مقاومتی نداشته است با توجه به محدود بودن منابع و پژوهش‌های مرتبط با تمرینات مقاومتی TRX، این نتیجه تنها با نتایج حاصل از پژوهش طباطبایی و همکاران همسو بوده است (9)، در پژوهش مذکور تأثیر تمرین مقاومتی همراه با TRX بر ترکیب بدن تأیید شده است اما نتایج این تحقیق با نتایج (8)، هم‌خوانی ندارد در این پژوهش تمرینات TRX بر ترکیب بدن تأثیر مثبت نداشته است. ترکیب بدن می‌تواند برای برآورد عملکرد ورزشی و پیش‌بینی بهبود کارایی ورزشی مورد استفاده قرار گیرد (9) اگرچه تمرینات مقاومتی نیز باعث بهبود ترکیب بدن در آزمودنی ها شد شاید به این دلیل که هردو گروه به یک میزان تمرین را تجربه کردند. در این پژوهش نشان داده شد که قدرت عضلات پایین‌تنه بعد از 5 هفته تمرین در هر دو گروه تفاوت معنی‌داری داشته است اما در بین دو گروه اختلاف در حد معنی داری به وجود نیامده است. این یافته ها با نتایج اکثر پژوهش ها در زمینه تمرینات مقاومتی همسو است افزایش قدرت عضلانی در دو گروه به‌طورکلی ناشی از سازگاری‌های عصبی عضلانی و هماهنگی واحد حرکتی می‌باشد. از طرفی این افزایش می‌تواند ناشی از افزایش فراخوانی واحدهای حرکتی و تواتر برانگیخته شدن باشد بااین‌حال افزایش قدرت پایین‌تنه در گروه تمرین TRX شاید ناشی از عدم کنترل شدت به‌صورت یکسان بین دو گروه باشد یا اینکه ناپایدار بودن تمرینات TRX باعث شده که عضلات از واحدهای حرکتی بیشتری برای ایجاد پایداری مفاصل استفاده کند (12). شاید تمرینات TRX به دلیل بهره‌گیری از وزن بدن در حین تمرینات شباهت زیادی به تمرینات مقاومتی سنتی دارد اگرچه انتظار می‌رفت که تحریک عضلات تحتانی کمتر از تمرینات مقاومتی معمول باشد اما این نتایج از این فرضیه پشتیبانی نمی‌کند چون تمرینات TRX برای حفظ ثبات وزن در سطوح ناپایدار نیازمند تعادل است این ممکن است به دلیل بهبود همکاری و هماهنگی سیستم عصبی عضلانی باشد (9)؛ که نتایج این پژوهش با (8) همسو است در این پژوهش تأثیر تمرینات مقاومتی تفاوتی با تمرینات مقاومتی همراه با TRX نداشته است.
مطالعه حاضر تمرینات مقاومتی و تمرینات مقاومتی همراه با TRX باعث بهبود تعادل ایستا و پویا شده است اما اختلاف معناداری بین این دو دیده نشد. بهم (2012) در مطالعه خود بر روی تعادل دریافت که دو نوع تمرینات مقاومتی و تمرینات بی‌ثبات در بهبود تعادل تفاوت معنی‌داری ندارد (15)؛ که این یافته‌ها، پژوهش فعلی را حمایت می‌کند گروه تمرینات TRX که تمرینات بی‌ثبات انجام دادند نیازمند بهتر شدن فعالیت مرکزی و افزایش قدرت پایین‌تنه است منجر به بهبود در تعادل می‌شود. در این مطالعه، پس از ۵ هفته برنامه تمرینی شامل تمرینات مقاومتی سنتی و تمرینات TRX، مشاهده شد که انعطاف‌پذیری در هر دو گروه به‌طور معنی‌داری بهبود یافته است، اما تفاوت معنی‌داری بین دو گروه وجود نداشت. این نتیجه می‌تواند به این دلیل باشد که هر دو گروه تمرینات کششی یکسانی قبل از آغاز جلسات تمرینی انجام داده‌اند که نقش عمده‌ای در بهبود انعطاف‌پذیری ایفا کرده است (15)، این یافته با مطالعه هو یو همسو است که نشان دادند تمرینات ترکیبی می‌توانند به بهبود انعطاف‌پذیری منجر شوند (10)؛ اما با نتایج جعفرنژادگرو و همکاران (2023) مغایرت دارد که در آن، تمرینات TRX منجر به بهبود بیشتر انعطاف‌پذیری نسبت به تمرینات مقاومتی سنتی شده بود (12). این تفاوت می‌تواند به دلیل استفاده از برنامه‌های تمرینی ترکیبی در این مطالعه باشد.
به‌طورکلی می توان عنوان نمود که تمرین قدرتی قابلیت بهبود فاکتورهای ترکیب بدنی و تعادل و انعطاف پذیری را دارد ولی سهم نوع تمرین قدرتی در بهبود این فاکتورها متفاوت می باشد. یکی از مؤلفه‌هایی که با تفاوت در این بهبودی ارتباط نزدیک دارد مدت‌زمان تمرین قدرتی می باشد (16). مدت اجرای تمرین قدرتی از این منظر با اهمیت می باشد که تأثیر نوع تمرین بر عصب و عضله را به‌صورت جداگانه نمایش می‌دهد. اجرای تمرین قدرتی کمتر از ۸ هفته تمرینی جهت حصول نتایج تأثیر تمرین بر سیستم عصبی عضلانی مفید می باشد و اجرای تمرینات قدرتی بیش از ۸ هفته بر بررسی سایر متغیرهای عضلانی در افزایش قدرت سودمند به نظر می رسد. ازآنجاکه مدت اجرای این تمرین به مدت ۵ هفته بوده است نشان از تأثیر متفاوت تمرینات قدرتی و تمرینات قدرتی TRX بر سیستم عصبی و عضلانی دارد. حجم تمرین و شدت تمرین در اثرگذاری بر این متغیرها نقش کلیدی دارند. تمرینات قدرتی با وزنه به دلیل بار تمرینی متفاوت از تمرین قدرتی TRX و دامنه حرکتی متفاوت به دلیل وجود بار تمرینی اضافی تأثیرات متفاوتی بر تارهای عضلانی و قدرت کشسانی این تارها دارند (17). با نگاهی بر اصول علم تمرین این مطلب واضح است که از بین فاکتورهای آمادگی جسمانی استقامت قلبی و عروقی و عضلانی به سال‌ها تمرین نیاز دارد تا دستخوش تغییرات مثبتی گردد در این بین قدرت عضلانی به هفته‌ها تمرین و سرعت و انعطاف پذیری به روزها تمرین نیاز دارند تا بهبودی در اجرا را به ارمغان بیاورند. ازآنجایی‌که مدت اجرای این تمرینات در این تحقیق به مدت ۵ هفته بوده است. مسلماً زمان کافی برای ایجاد تغییرات در فاکتورهای انعطاف پذیری در دسترس بوده است. ولی این مدت تمرین برای مشاهده تغییرات زیاد در قدرت و تعادل عضلانی نبوده است؛ زیرا قدرت و تعادل عضلانی هر دو به نوعی هر چند متفاوت از یکدیگر ولی به هماهنگی عصبی و عضلانی نیاز دارند (18). از طرفی دیگر نوع هماهنگی عصبی و عضلانی با نوع بار تمرین و میزان کشسانی در تمرینات مذکور متفاوت می‌باشد. ازآنجایی‌که بیشترین قدرت و انقباض عضلانی در پاسخ به بار اضافی اعمال شده در حین تمرین اتفاق می‌افتد. تمرینات قدرتی TRX اعمال بار اضافی آن‌چنانی بر تارهای عضلانی ندارد ولی به دلیل خاصیت کشسانی حرکات تمرینی می-تواند بر بهبود انعطاف‌پذیری سودمند باشد (19). از طرفی به دلیل نقطه اتکای اندک در حین اجرای حرکات به نظر می رسد با توجه به یافته‌های این تحقیق می‌تواند بر تعادل ایستا و به‌خصوص تعادل پویا سودمند باشد.
پاسخ نوع تارهای انقباضی نیز بر تمرینات قدرتی متفاوت می باشد، تمرینات قدرتی با اصل تمرینی اضافه‌بار بیشتر بر تارهای تند انقباض تأثیر دارند و متعاقباً نیروی بیشتری را تولید می نمایند ولی تمرینات قدرتی متمایل به استقامت عضلانی (بدون اضافه‌بار و با وزن بدن خود شخص) ممکن است بیشتر بر تارهای کند انقباض مؤثر باشند و در فراخوانی تارها به تولید قدرت پایین تر نسبت به نوع دیگر تمرینات قدرتی دارای اضافه‌بار منجر گردد (20). ولی هر دوی این تمرینات قدرتی به دلیل ماهیت کلی تمرین ورزشی نسبت به افراد بدون تمرین می توانند سبب تولید قدرت بیشتر گردد؛ که به‌صورت کلی می توان این افزایش قدرت عضلانی را به هماهنگی عصبی و عضلانی مرتبط دانست. در کنار این اندازه گیری های تمرینات قدرتی با این مدت تمرین اندازه گیری فاکتورهای عصبی به درک بهتر دلایل اثرات تمرینات قدرتی می توان به‌طور دقیق پی برد. به نظر می رسد که علت هم‌خوانی یا عدم هم‌خوانی نتایج پژوهش‌های گذشته با نتایج تحقیق حاضر یکسان بودن نمونه‌ها و زمان محدود برای اجرای طرح باشد. اگرچه انتظار می‌رفت تمرینات TRX باعث بهبود شاخص‌های مورد نظر شود یافته‌های کنونی نشان می‌دهد که نتایج مشابهی را می‌توان با تمرینات مقاومتی و TRX به دست آورد. تحقیق اضافی برای تعیین اینکه آیا آموزش TRX مؤثرتر از تمرین مقاومتی متعارف است، ضروری است.
نتیجه گیری نهایی
یافته‌های پژوهش حاضر نشان داد که تمرینات TRX، به‌عنوان یک روش کاربردی و متنوع از تمرینات مقاومتی، می‌تواند جایگزین یا مکمل مناسبی برای روش‌های سنتی تمرینات وزنه‌ای باشد. این روش تمرینی برای قشر زنان غیرورزشکار دارای اضافه‌وزن که ممکن است تمایل کمتری به استفاده از دستگاه‌های سنگین داشته باشند، اهمیت بیشتری می‌یابد. از سوی دیگر، مشاهده بهبود در هر دو گروه در تمامی متغیرها، اهمیت وجود یک برنامه منظم تمرینی را در بهبود وضعیت آمادگی جسمانی در زنان غیرورزشکار برجسته می‌کند. این یافته‌ها می‌توانند به مربیان، برنامه‌ریزان سلامت و متخصصان تناسب اندام کمک کننده باشند تا با توجه به شرایط و ترجیحات فردی، انتخاب مناسب‌تری از نوع تمرینات انجام دهند. در نهایت، با توجه به محبوبیت روزافزون TRX در بین عموم مردم و مراکز ورزشی، پیشنهاد می‌شود مطالعات بیشتری با دوره‌های طولانی‌تر، تعداد نمونه بیشتر و گروه کنترل، به مقایسه دقیق‌تر این دو روش از لحاظ تأثیرگذاری بر متغیرهای عملکردی و حتی سلامتی قلبی-عروقی پرداخته شود تا تصمیم‌گیری بهتری در انتخاب روش مناسب تمرینی صورت گیرد.
ملاحظات اخلاقی
پیروی از اصول اخلاق پژوهش
تمامی اصول اخلاقی در این پژوهش رعایت شده است. به شرکت کنندگان در این پژوهش اجازه داده شده بود تا هر زمان که مایل بودند از روند پژوهش خارج شوند. همچنین تمامی شرکت کنندگان در جریان روند و مراحل مختلف شرکت در پژوهش قرار داشتند. به تمامی شرکت کنندگان این اطمینان داده شده بود که اطلاعات آن‌ها محرمانه نگه داشته می شود.
حامی مالی
این پژوهش هیچ‌گونه کمک مالی از سازمان های دولتی، خصوصی و غیرانتفاعی دریافت نکرده است.
مشارکت نویسندگان
تمام نویسندگان در طراحی، اجرا و نگارش همه بخش های پژوهش حاضر مشارکت داشته اند.
تعارض
بنابر اظهار نویسندگان، این مقاله تعارض منافع ندارد.
امروزه یکی از عوارض زندگی ماشینی که روز به روز بیشتر می شود، کاهش فعالیت بدنی و فقر حرکتی است. اگرچه، از فواید تکنولوژی به‌طور کامل بهره مند نشده ایم، اما پیامدهای منفی آن، مصرفی شدن و شیوع بیماری های ناشی از فقر حرکتی شده ایم. فقر حرکتی عامل بسیاری از بیماری های خطرناک چون چاقی، بیماری های دستگاه های قلبی عروقی و تنفسی و کاهش ظرفیت ریه می باشد و سلامتی را به خطر انداخته و زندگی را برای انسان ناخوشایند ساخته است (1). از گذشته تا به حال، داشتن اندام متناسب و توانایی تولید بیشتر قدرت، جوانان را مجذوب خود کرده است. از دیدگاه علمی ترکیب بدن مناسب و قدرت عضلانی برای سلامتی، عملکرد ورزشی مطلوب و افزایش کیفیت زندگی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. برای مثال، افراد دارای درصد چربی بیش‌ازحد و در نتیجه ترکیب بدن نامطلوب هستند، احتمال عوامل تهدیدکننده قلبی در آن ها زیاد است (2). گزارش سازمان جهانی نشان می‌دهد یک میلیارد و 600 میلیون نفر دارای شاخص توده بدنی بیش از 25 و 400 میلیون نفر با شاخص توده بدنی بیش از 30 در کل جهان وجود دارد. بر اساس گزارش همین سازمان شیوع چاقی در زنان ایران 53/26 درصد برآورد شده است. داشتن برخی از خصوصیات و اندازه های عملکردی و فیزیولوژیکی مناسب، یکی از عوامل اساسی تندرستی، ضروری است؛ زیرا تغییر در وضعیت های فیزیولوژیکی چون اضافه وزن در وضعیت اسکلتی و در نهایت کل بدن مؤثر خواهد بود (3).
تحقیقات انجام شده نشان می‌دهد تمرینات مناسب موجب بهبود تناسب اندام، افزایش قدرت، استقامت عضلانی، انعطاف پذیری و همچنین کاهش چربی های بدن می شود. در حقیقت هدف از فعالیت و ورزش رسیدن به وضعیت مطلوب برای داشتن سلامتی و شادابی و عمر مفید طولانی تر است (4). میزان آمادگی جسمانی می تواند نشان دهنده میزان فعالیت جسمانی و شیوه زندگی افراد باشد. بر این اساس یکی از روش های علمی و معتبر برای ارزیابی سلامت افراد در تمام سنین، سنجش ترکیب بدنی و آمادگی جسمانی می باشد. ازآنجاکه سلامتی و تندرستی افراد جامعه رابطه مستقیم با میزان آمادگی جسمانی آن‌ها دارد آمادگی جسمانی هم با ترکیب بدن در ارتباط است (3). لذا پژوهشگران اندازه گیری شاخص های پیکرسنجی را راهی کاربردی و ساده برای ارزیابی چاقی و احتمال خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی-عروقی عنوان کرده اند (4). شکل جدید از تمرینات کاربردی که یکی از روش های که می تواند بر روی ترکیب بدن و فاکتورهای آمادگی جسمانی مؤثر واقع شود ورزش تعلیقیTRX است (5، 6). TRX یک وسیله کارآمد برای تناسب اندام است که تشکیل شده از یک طناب که به دو بازوی قابل تنظیم تقسیم می شود (7). طی تحقیقات انجام شده در حین تمرین با TRX در آن واحد سه بخش قدرت، تعادل و انعطاف پذیری توسعه می یابد. این تمرینات بدون آسیب بدنی، مقاومت بدن و شکل دهی و قدرتمند ساختن بدن کمک می کند (8). در سال های اخیر بررسی تأثیرات تمرینات TRX و تمرینات مقاومتی سنتی بر عملکرد ورزشی در کانون توجه صاحب‌نظران رشته علوم ورزشی قرار گرفته است. مطالعات نشان داده است که بین گروه های که در تمرینات TRX و تمرینات مقاومتی شرکت کرده اند در تعادل و استقامت مرکزی پایین‌تنه تفاوت کمی وجود داشته است؛ اما طی تحقیقات انجام شده دیگر TRX برای ورزشکارانی که به قدرت کمر تکیه می کنند سودمند است و باعث بهبود قدرت مرکزی، تعادل و عملکردشان می شود. در تحقیقات انجام شده بین TRX و تمرینات مقاومتی گزارش دادند که تمرینات TRX باعث افزایش قدرت عضلانی و دیگر مزایای تمرینی قبلی شده است (8). در مطالعه‌ای طباطبایی و همکاران در سال 2025 گزارش دادند TRX بر روی بر برخی عوامل آمادگی جسمانی دانش آموزان مقطع متوسطه اثر مثبت دارد (9). طی مطالعات دیگر بین دو گروه تمرینی TRX و تمرینات مقاومتی هیچ اختلافی در انعطاف پذیری مشاهده نشده است (10). در حال حاضر اطلاعات کمی در مورد مزایا یا اثربخشی TRX به‌عنوان یک شکل تمرین کاربردی در مقایسه با تمرینات مقاومتی وجود دارد بااین‌وجود به اطلاعات بیشتری نیاز است تا مشخص شود تمرینات TRX مفیدتر است یا تمرینات مقاومتی سنتی و همچنین اطلاعات بیشتری مورد نیاز است تا اثرات خاص تمرینات TRX را در افراد تمرین کرده و افراد تمرین نکرده مشخص کند. لذا هدف مطالعه حاضر پاسخ به این سؤال است که اگر زنان غیرورزشکار در برنامه تمرینی TRX شرکت کنند آیا نتایج بهتری را در بهبود ترکیب بدنی و قدرت عضلانی و تعادل و انعطاف پذیری و قدرت عضلات مرکزی کسب می‌کنند؟
روش شناسی
تحقیق حاضر در قالب طرح نیمه تجربی دو گروه (تمرینات مقاومتی و تمرینات مقاومتی همراه با TRX) است. جامعه آماری مطالعه حاضر را 30 نفر از زنان مراجعه به باشگاه بدن‌سازی شهر اردبیل از طریق فراخوان و اطلاع از شرایط پژوهش شرکت کردند تشکیل داد. نمونه‌گیری طی دو مرحله انجام شد: الف) نمونه‌های در دسترس، ب) شاخص توده بدن و سن مورد نظر محقق. در ابتدا شرکت‌کنندگان فرم رضایت نامه شرکت در تحقیق را امضا نمودند. سپس فرم اطلاعات فردی توسط محقق تکمیل شد. معیارهای ورود به مطالعه شامل: 1- شرکت کننده سابقه ورزشی نداشته باشد و یا حداقل یک سال از تمرین دور بوده باشد. 2- سن شرکت کنندگان در بازه بین 25-35 باشد. 3- شاخص توده بدنی آن‌ها با معیار مورد نظر محقق هم‌خوانی داشته باشد. معیارهای خروج از مطالعه شامل: 1-افرادی که به دلیل خوردن قرص ها و داروهای مخصوص به تجویز پزشک دچار اضافه وزن شده اند. 2- افرادی که به دلایل متفاوت حاضر به ادامه تمرین به مدت 5 هفته نشدند. 3- نمونه هایی که تعداد جلسات غیبت آن‌ها بیشتر از 3 جلسه بود. آزمودنی ها به‌صورت تصادفی به دو گروه 15 نفر تقسیم شدند. لازم به ذکر است مطالعه حاضر دارای کد اخلاق به شماره IR.UMA.REC.1403.099 از کمیته اخلاق دانشگاه محقق اردبیلی بود.
برنامه تمرین
پیش از تقسیم آزمودنی ها به دو گروه، به‌منظور همگن سازی قد، وزن، درصد چربی، شاخص توده چربی آن‌ها اندازه گیری شد. طرح تحقیق شامل 5 هفته انجام تمرینات مقاومتی و تمرینات مقاومتی همراه با TRX می باشد (جدول 1 و 2). تمرینات آزمودنی های هر دو گروه بین ساعت 10 الی 12 اجرا شد. برنامه تمرینات در برگیرنده 4 جلسه تمرین 90 دقیقه ای با دوره گرم کردن و بازگشت به حالت اولیه بود. به‌منظور برآورد توان افراد 2 هفته مانده به شروع طرح اصلی، تمرینات سبک تا متوسط برای ایجاد آمادگی و آشنا شدن با روش اجرای حرکات انجام شد (11).
اندازه گیری ترکیب بدنی
برای اندازه گیری وزن آزمودنی از ترازوی دیجیتالی سواهنل آلمان با دقت یک صدم گرم استفاده شد به این صورت که از آزمودنی خواسته شد بدون کفش و با حداقل لباس روس وسط صفحه بایستد و سپس وزن آن ها ثبت گردید. برای اندازه گیری قد آزمودنی-ها از متر نواری به طول 150 بر حسب سانتی متر ساخت ایران با دقت یک دهم میلی متر که قابل نصب بر روی دیوار بود، استفاده شد. آزمودنی ها بدون کفش درحالی‌که پاشنه، باسن، کتف و پشت سر آن‌ها با دیوار تماس داشت ایستادند، دست ها در کنار بدن به حالت آویزان و مستقیم به جلو نگاه می کردند، در این حالت یک خط کش را به‌صورت افقی روی سر آزمودنی ها قرار داده و عدد مقابل ثبت می شود. شاخص توده بدنی از تقسیم وزن (کیلوگرم) به توان دوم قد (متر) محاسبه شد. در این تحقیق برای محاسبه چربی زیرپوستی از روش سه نقطه ای جکسون و پولاک استفاده شد (12) و چربی در سه نقطه پشت بازو (سه سر بازو)، فوق خاصره و ران اندازه گیری شد (12). برای اندازه گیری چربی سه سر بازو، نقطه ای روی سه سر بازو که در واقع نقطه ای بین آرنج (زائده آرنجی) و شانه (زائده آخرومی کتف) است را علامت گذاری می کنیم. برای اولین بار از متر نواری نقطه وسط را با ماژیک مشخص کرده و یک خط افقی 5/2-5 سانتی‌متر می کشیم و سپس خط عمودی در وسط خط افقی می کشیم. پوست دو طرف خط افقی را با انگشت شست و اشاره محکم می گیریم. خط افقی باید 5/1 سانتی متر زیر انگشت شست و اشاره باشد. برای اندازه-گیری چربی زیرپوستی فوق خاصره فرد به حالت ایستاده حدوداً 5-7 سانتی‌متر بالاتر از قسمت فوقانی قدامی تاج خاصره با زاویه 45 درجه به پایین گرفته و چربی را می سنجیم. برای اندازه گیری چربی ران فرد می تواند بایستد که ترجیحاً اگر نشسته و زانوی وی در زاویه 90 درجه قرار بگیرد بهتر است و نقطه میانی ران را از سر استخوان ران و قسمت فوقانی کشکک پیدا کرده و با کالیپر چربی را در این ناحیه می سنجیم. پس از اندازه گیری چربی در سه نقطه فوق خاصره، ران و سه سر بازو از روش جکسون و پولاک استفاده شد (13).
سنجش آمادگی جسمانی
در سنجش انعطاف پذیری سعی بر آن شد برای کاهش مشکلات مربوط به تأثیر اندام از روش سنجش انعطاف پذیری به‌وسیله آزمون اصلاح شده خم شدن تنه به جلو صورت گیرد. روش انجام کار این‌گونه بود که از طریق اندازه‌گیری نوک انگشتان تا تخته انعطاف‌پذیری، قبل از آزمون صورت پذیرد. اگر آزمون‌شونده قبل از خم شدن بر روی تخته به علت بلندی پاها، دست هایش به تخته نرسد، فاصله دست تا تخته به عدد نهایی به‌دست‌آمده پس از خم شدن اضافه می شود و همچنین اگر به علت کوتاهی اندام تحتانی، دست ها قبل از خم شدن بر روی تخته قرار بگیرند، این مقدار از عدد نهایی به‌دست‌آمده کسر می شود. از این طریق انعطاف پذیری نواحی کمر و عضلات پشت ران دقیق‌تر اندازه گیری می شود؛ بنابراین لازم است تا آزمودنی در آغاز نواحی پشت سر، شانه، باسن را به دیوار بچسباند و دو دست را در نقطه صفر خط کش بدون خم شدن به جلو مماس کند (که برای اصلاح تفاوت در تیپ بدنی از آزمون اصلاح شده که در بالا بیان شد استفاده نموده‌ایم)، کف پا ها بر سطح جعبه به‌صورت قایم قرار بگیرند. کف دست ها رو به پایین و کف یک دست پشت دست دیگر قرار می گیرد. سپس فرد بدون خمیدگی مفصل پا دست ها را بر روی خط-کش به‌طور افقی پیش برده تا حداکثر خمیدگی بالا تنه کسب شود. در این زمان فرد 2 ثانیه مکث نموده و عدد روی خط کش ثبت می شود. از مزایای این روش سادگی و راحتی آن بوده و محدودیت آن دقت پایین و ناتوانی در سنجش انعطاف پذیری هر مفصل به‌طور ویژه می باشد بلکه فقط عضلات همسترینگ در این آزمون مورد بررسی قرار می گیرد (4).
برای سنجش تعادل ایستا فرد با ایستادن روی یک پا درحالی‌که زانوی مخالف 90 درجه خم است چشم ها بسته بوده و دست ها روی کمر قرار دارد به مدت 20 ثانیه حفظ و نمره از طریق ثبت خطاها تعیین می شود. خطاها شامل: باز کردن چشم ها، برداشتن دست ها از روی کمر، لمس کردن زمین با پایی که در تماس با زمین نیست، لی زدن و گام برداشتن و هرگونه حرکت پای ایستاده، بلند کردن پاشنه یا پنجه از روی زمین، حرکت ران به داخل یا خارج بیش از 30 درجه است.
از آزمون تعادل Y برای ارزیابی تعادل پویا استفاده شد (شکل 1). جهت شروع آزمون تعادل پویا، طول واقعی پا از خارخاصره قدامی فوقانی تا قوزک داخلی پا جهت نرمال کردن داده‌ها و مقایسه آزمودنی‌ها اندازه گیری شد. برای هر آزمودنی دو مرتبه تکرار و میانگین گرفته شد؛ سپس میانگین محاسبه شده به‌عنوان طول پا استفاده گردید. همچنین پای برتر با استفاده از این اطلاعات که آزمودنی با کدام اندام تحتانی تمایل بیشتر برای شوت زدن توپ دارد، تعیین شد. این آزمون در 3 جهت (قدامی، خلفی خارجی، خلفی داخلی) با دو زاویه 135 و یک زاویه 90 درجه نسبت به یکدیگر با متر نواری رسم شد. آزمودنی در مرکز جهات می ایستد و سپس بر روی یک پا قرار می گیرد و با پای دیگر عمل دستیابی را انجام و به حالت طبیعی روی دو پا برمی‌گردد. آزمودنی با پنجه پا دورترین نقطه ممکن را در هریک از جهات تعیین‌شده لمس کرده، فاصله محل تماس تا مرکز، فاصله دستیابی می باشد؛ که به سانتی متر اندازه گیری می گردد. هر آزمودنی 6 بار آزمون را تمرین می کند تا روش اجرای آزمون را فرا بگیرد. هر آزمودنی حرکت را در سه جهت سه مرتبه انجام داده و میانگین اعداد به‌دست‌آمده به اندازه طول پا بر حسب سانتی متر تقسیم و سپس در عدد 100 ضرب می شد (10).
از آزمون پرس پا و ددلیفت برای ارزیابی و اندازه‌گیری قدرت استفاده شد. آزمودنی ابتدا با حرکات کششی و وزنه های سبک خود را گرم می کرد و سپس حرکت پرس پا با استفاده از دستگاه پرس پا را انجام می داد. بین هر حرکت (با وزنه جدید) آزمودنی، دست کم دو دقیقه استراحت می کرد. وزنه ها به‌صورت تدریجی افزایش می یافت. آزمایش وزنه های بیشتر تا حدی ادامه می یافت که آزمودنی دیگر قادر به بلند کردن وزنه‌های سنگین تر نباشد. آخرین وزنه ای که آزمودنی با موفقیت پرس می کرد و تنها یک بار تکرار می کرد، رکورد حداکثر (1RM) پرس پا محسوب می شد. در نهایت برای به دست آوردن قدرت نسبی، رکورد اجرای یک تکرار بیشینه بر وزن آزمودنی تقسیم می شد (14). برای آزمون ددلیفت از هالتر و وزنه های آزاد صورت گرفت. بین صورت که پس از گرم کردن حداکثر وزنه ای که آزمودنی تنها یک بار توانایی اجرای صحیح حرکت را داشت به‌عنوان حداکثر تکرار بیشینه ددلیفت انتخاب می شد؛ و در نهایت رکورد اجرای یک تکرار بیشینه بر وزن آمودنی تقسیم شده و قدرت نسبی به دست آمد. برای ارزیابی قدرت عضلات مرکزی از آزمون پلانک استفاده شد آزمودنی پس از یادگیری نحوه صحیح اجرا پلانک به گونه ای که فقط آرنج ساعد و پاها در وضعیت پلانک در تماس با زمین می باشد آرنج ها به‌طور مستقیم زیر شانه نگه داشته و قسمت پشتی باید در یک راستا در سرتاسر آزمون نگه داشته شود آزمون زمانی که از وضعیت صحیح خارج شود یا آزمودنی به دلیل خستگی ادامه ندهد متوقف می شود.
روش تجزیه و تحلیل آماری
برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از SPSS نسخه 24 استفاده شد. بررسی نرمال بودن داده‌ها با استفاده از آزمون شاپیرو-ویلک انجام گردید. با توجه به نرمال بودن داده ها، برای تحلیل یافته ها در پیش آزمون و پس آزمون از آزمون T زوجی برای مقایسه تغییرات درون‌گروهی و برای مقایسه اثر تمرینات در بین گروه ها از روش تجزیه‌وتحلیل از آزمون T مستقل استفاده شد. سطح معنی‌دار در آزمون‌ها 05/0 در نظر گرفته شد.
نتایج
مشخصات توصیفی آزمودنی ها در دو گروه مورد بررسی در جدول 3، گزارش شده است. نتایج جدول 4 نشان می دهد که در هر دو گروه تمرینی (R و TRX+R)، تغییرات معنی داری در متغیرهای ترکیب بدن مشاهده شد (0/05>P). متغیر وزن در گروه R با کاهش ۱٫۸۷٪ و در گروه TRX+R با کاهش ۱٫۸۸٪ همراه بود (0/01=P). شاخص توده بدنی در گروه R کاهش ۱٫۸۹٪ (0/01=P) و در گروه TRX+R کاهش ۱٫۹۷٪ را نشان داد (0/150=P). درصد چربی بدن در گروه R با کاهش چشمگیر ۱۰٫۱۹٪ (0/013=P)؛ و در گروه TRX+R با کاهش ۵٫۶۱ بهبود یافت (0/004=P). در متغیر نسبت دور کمر به باسن (WHR)، گروه R افزایش ۲٫۶۰٪ (0/01=P) و گروه TRX+R افزایش ۲٫۶۳٪ را تجربه کردند (0/027=P). اگرچه تمامی تغییرات از نظر آماری معنی دار بودند، بیشترین کاهش مربوط به درصد چربی بدن در گروه R و بیشترین کاهش در گروه TRX+R در وزن و درصد چربی مشاهده شد.
نتایج قدرت بیشینه در ددلیفت و پرس پا در پیش آزمون و پس آزمون گروه مقاومتی نشان می‌دهد که یک دوره تمرینات مقاومتی تغییر معناداری بر قدرت عضلانی پایین‌تنه به وجود آورده است و همین مقایسه در گروه مقاومتی همراه با TRX بیانگر ایجاد تغییرات معناداری در قدرت عضلانی پایین‌تنه شده است (0/001=p) (جدول 5). نتایج تعادل ایستا در پیش آزمون و پس آزمون گروه مقاومتی نشان می‌دهد که یک دوره تمرینات مقاومتی تغییر معناداری بر تعادل ایستا به وجود آورده است و همین مقایسه در گروه مقاومتی همراه با TRX بیانگر ایجاد تغییرات معناداری در تعادل ایستا شده است (0/001=p). نتایج تعادل پویا در پیش-آزمون و پس آزمون گروه مقاومتی نشان می‌دهد که یک دوره تمرینات مقاومتی تغییر معناداری بر تعادل پویا به وجود آورده است و همین مقایسه در گروه مقاومتی همراه با TRX بیانگر ایجاد تغییرات معناداری در تعادل پویا شده است (0/001=p).
نتایج انعطاف پذیری در پیش آزمون و پس آزمون گروه مقاومتی نشان می‌دهد که یک دوره تمرینات مقاومتی تغییر معناداری بر انعطاف پذیری به وجود آورده است و همین مقایسه در گروه مقاومتی همراه با TRX بیانگر ایجاد تغییرات معناداری در انعطاف-پذیری شده است (0/001=p). نتایج قدرت عضلات مرکزی در پیش آزمون و پس آزمون گروه مقاومتی نشان می‌دهد که یک دوره تمرینات مقاومتی تغییر معناداری بر قدرت عضلات مرکزی به وجود آورده است و همین مقایسه در گروه مقاومتی همراه با TRX بیانگر ایجاد تغییرات معناداری در قدرت عضلات مرکزی شده است (0/001=p).
بحث
مهم ترین یافته ی پژوهش حاضر حاکی از این بود که تمرین مقاومتی همراه با TRX توانسته است تغییرات مثبت درون‌گروهی بر ترکیب بدن، قدرت عضلانی و انعطاف‌پذیری و تعادل ایستا و پویا و قدرت عضلات مرکزی در آزمودنی‌ها ایجاد کند اما این تغییرات اختلافی معنی‌داری با تمرینات مقاومتی نداشته است در واقع میزان افزایش آن به‌اندازه‌ای نبود که از نظر آماری معنادار باشد. در پژوهش حاضر وزن، چربی بدن، BMI و WHR بعد از 5 هفته تمرین کاهش داشته است که باعث بهبود ترکیب بدن شده است اما این کاهش تفاوتی با تمرینات مقاومتی نداشته است با توجه به محدود بودن منابع و پژوهش‌های مرتبط با تمرینات مقاومتی TRX، این نتیجه تنها با نتایج حاصل از پژوهش طباطبایی و همکاران همسو بوده است (9)، در پژوهش مذکور تأثیر تمرین مقاومتی همراه با TRX بر ترکیب بدن تأیید شده است اما نتایج این تحقیق با نتایج (8)، هم‌خوانی ندارد در این پژوهش تمرینات TRX بر ترکیب بدن تأثیر مثبت نداشته است. ترکیب بدن می‌تواند برای برآورد عملکرد ورزشی و پیش‌بینی بهبود کارایی ورزشی مورد استفاده قرار گیرد (9) اگرچه تمرینات مقاومتی نیز باعث بهبود ترکیب بدن در آزمودنی ها شد شاید به این دلیل که هردو گروه به یک میزان تمرین را تجربه کردند. در این پژوهش نشان داده شد که قدرت عضلات پایین‌تنه بعد از 5 هفته تمرین در هر دو گروه تفاوت معنی‌داری داشته است اما در بین دو گروه اختلاف در حد معنی داری به وجود نیامده است. این یافته ها با نتایج اکثر پژوهش ها در زمینه تمرینات مقاومتی همسو است افزایش قدرت عضلانی در دو گروه به‌طورکلی ناشی از سازگاری‌های عصبی عضلانی و هماهنگی واحد حرکتی می‌باشد. از طرفی این افزایش می‌تواند ناشی از افزایش فراخوانی واحدهای حرکتی و تواتر برانگیخته شدن باشد بااین‌حال افزایش قدرت پایین‌تنه در گروه تمرین TRX شاید ناشی از عدم کنترل شدت به‌صورت یکسان بین دو گروه باشد یا اینکه ناپایدار بودن تمرینات TRX باعث شده که عضلات از واحدهای حرکتی بیشتری برای ایجاد پایداری مفاصل استفاده کند (12). شاید تمرینات TRX به دلیل بهره‌گیری از وزن بدن در حین تمرینات شباهت زیادی به تمرینات مقاومتی سنتی دارد اگرچه انتظار می‌رفت که تحریک عضلات تحتانی کمتر از تمرینات مقاومتی معمول باشد اما این نتایج از این فرضیه پشتیبانی نمی‌کند چون تمرینات TRX برای حفظ ثبات وزن در سطوح ناپایدار نیازمند تعادل است این ممکن است به دلیل بهبود همکاری و هماهنگی سیستم عصبی عضلانی باشد (9)؛ که نتایج این پژوهش با (8) همسو است در این پژوهش تأثیر تمرینات مقاومتی تفاوتی با تمرینات مقاومتی همراه با TRX نداشته است.
مطالعه حاضر تمرینات مقاومتی و تمرینات مقاومتی همراه با TRX باعث بهبود تعادل ایستا و پویا شده است اما اختلاف معناداری بین این دو دیده نشد. بهم (2012) در مطالعه خود بر روی تعادل دریافت که دو نوع تمرینات مقاومتی و تمرینات بی‌ثبات در بهبود تعادل تفاوت معنی‌داری ندارد (15)؛ که این یافته‌ها، پژوهش فعلی را حمایت می‌کند گروه تمرینات TRX که تمرینات بی‌ثبات انجام دادند نیازمند بهتر شدن فعالیت مرکزی و افزایش قدرت پایین‌تنه است منجر به بهبود در تعادل می‌شود. در این مطالعه، پس از ۵ هفته برنامه تمرینی شامل تمرینات مقاومتی سنتی و تمرینات TRX، مشاهده شد که انعطاف‌پذیری در هر دو گروه به‌طور معنی‌داری بهبود یافته است، اما تفاوت معنی‌داری بین دو گروه وجود نداشت. این نتیجه می‌تواند به این دلیل باشد که هر دو گروه تمرینات کششی یکسانی قبل از آغاز جلسات تمرینی انجام داده‌اند که نقش عمده‌ای در بهبود انعطاف‌پذیری ایفا کرده است (15)، این یافته با مطالعه هو یو همسو است که نشان دادند تمرینات ترکیبی می‌توانند به بهبود انعطاف‌پذیری منجر شوند (10)؛ اما با نتایج جعفرنژادگرو و همکاران (2023) مغایرت دارد که در آن، تمرینات TRX منجر به بهبود بیشتر انعطاف‌پذیری نسبت به تمرینات مقاومتی سنتی شده بود (12). این تفاوت می‌تواند به دلیل استفاده از برنامه‌های تمرینی ترکیبی در این مطالعه باشد.
به‌طورکلی می توان عنوان نمود که تمرین قدرتی قابلیت بهبود فاکتورهای ترکیب بدنی و تعادل و انعطاف پذیری را دارد ولی سهم نوع تمرین قدرتی در بهبود این فاکتورها متفاوت می باشد. یکی از مؤلفه‌هایی که با تفاوت در این بهبودی ارتباط نزدیک دارد مدت‌زمان تمرین قدرتی می باشد (16). مدت اجرای تمرین قدرتی از این منظر با اهمیت می باشد که تأثیر نوع تمرین بر عصب و عضله را به‌صورت جداگانه نمایش می‌دهد. اجرای تمرین قدرتی کمتر از ۸ هفته تمرینی جهت حصول نتایج تأثیر تمرین بر سیستم عصبی عضلانی مفید می باشد و اجرای تمرینات قدرتی بیش از ۸ هفته بر بررسی سایر متغیرهای عضلانی در افزایش قدرت سودمند به نظر می رسد. ازآنجاکه مدت اجرای این تمرین به مدت ۵ هفته بوده است نشان از تأثیر متفاوت تمرینات قدرتی و تمرینات قدرتی TRX بر سیستم عصبی و عضلانی دارد. حجم تمرین و شدت تمرین در اثرگذاری بر این متغیرها نقش کلیدی دارند. تمرینات قدرتی با وزنه به دلیل بار تمرینی متفاوت از تمرین قدرتی TRX و دامنه حرکتی متفاوت به دلیل وجود بار تمرینی اضافی تأثیرات متفاوتی بر تارهای عضلانی و قدرت کشسانی این تارها دارند (17). با نگاهی بر اصول علم تمرین این مطلب واضح است که از بین فاکتورهای آمادگی جسمانی استقامت قلبی و عروقی و عضلانی به سال‌ها تمرین نیاز دارد تا دستخوش تغییرات مثبتی گردد در این بین قدرت عضلانی به هفته‌ها تمرین و سرعت و انعطاف پذیری به روزها تمرین نیاز دارند تا بهبودی در اجرا را به ارمغان بیاورند. ازآنجایی‌که مدت اجرای این تمرینات در این تحقیق به مدت ۵ هفته بوده است. مسلماً زمان کافی برای ایجاد تغییرات در فاکتورهای انعطاف پذیری در دسترس بوده است. ولی این مدت تمرین برای مشاهده تغییرات زیاد در قدرت و تعادل عضلانی نبوده است؛ زیرا قدرت و تعادل عضلانی هر دو به نوعی هر چند متفاوت از یکدیگر ولی به هماهنگی عصبی و عضلانی نیاز دارند (18). از طرفی دیگر نوع هماهنگی عصبی و عضلانی با نوع بار تمرین و میزان کشسانی در تمرینات مذکور متفاوت می‌باشد. ازآنجایی‌که بیشترین قدرت و انقباض عضلانی در پاسخ به بار اضافی اعمال شده در حین تمرین اتفاق می‌افتد. تمرینات قدرتی TRX اعمال بار اضافی آن‌چنانی بر تارهای عضلانی ندارد ولی به دلیل خاصیت کشسانی حرکات تمرینی می-تواند بر بهبود انعطاف‌پذیری سودمند باشد (19). از طرفی به دلیل نقطه اتکای اندک در حین اجرای حرکات به نظر می رسد با توجه به یافته‌های این تحقیق می‌تواند بر تعادل ایستا و به‌خصوص تعادل پویا سودمند باشد.
پاسخ نوع تارهای انقباضی نیز بر تمرینات قدرتی متفاوت می باشد، تمرینات قدرتی با اصل تمرینی اضافه‌بار بیشتر بر تارهای تند انقباض تأثیر دارند و متعاقباً نیروی بیشتری را تولید می نمایند ولی تمرینات قدرتی متمایل به استقامت عضلانی (بدون اضافه‌بار و با وزن بدن خود شخص) ممکن است بیشتر بر تارهای کند انقباض مؤثر باشند و در فراخوانی تارها به تولید قدرت پایین تر نسبت به نوع دیگر تمرینات قدرتی دارای اضافه‌بار منجر گردد (20). ولی هر دوی این تمرینات قدرتی به دلیل ماهیت کلی تمرین ورزشی نسبت به افراد بدون تمرین می توانند سبب تولید قدرت بیشتر گردد؛ که به‌صورت کلی می توان این افزایش قدرت عضلانی را به هماهنگی عصبی و عضلانی مرتبط دانست. در کنار این اندازه گیری های تمرینات قدرتی با این مدت تمرین اندازه گیری فاکتورهای عصبی به درک بهتر دلایل اثرات تمرینات قدرتی می توان به‌طور دقیق پی برد. به نظر می رسد که علت هم‌خوانی یا عدم هم‌خوانی نتایج پژوهش‌های گذشته با نتایج تحقیق حاضر یکسان بودن نمونه‌ها و زمان محدود برای اجرای طرح باشد. اگرچه انتظار می‌رفت تمرینات TRX باعث بهبود شاخص‌های مورد نظر شود یافته‌های کنونی نشان می‌دهد که نتایج مشابهی را می‌توان با تمرینات مقاومتی و TRX به دست آورد. تحقیق اضافی برای تعیین اینکه آیا آموزش TRX مؤثرتر از تمرین مقاومتی متعارف است، ضروری است.
نتیجه گیری نهایی
یافته‌های پژوهش حاضر نشان داد که تمرینات TRX، به‌عنوان یک روش کاربردی و متنوع از تمرینات مقاومتی، می‌تواند جایگزین یا مکمل مناسبی برای روش‌های سنتی تمرینات وزنه‌ای باشد. این روش تمرینی برای قشر زنان غیرورزشکار دارای اضافه‌وزن که ممکن است تمایل کمتری به استفاده از دستگاه‌های سنگین داشته باشند، اهمیت بیشتری می‌یابد. از سوی دیگر، مشاهده بهبود در هر دو گروه در تمامی متغیرها، اهمیت وجود یک برنامه منظم تمرینی را در بهبود وضعیت آمادگی جسمانی در زنان غیرورزشکار برجسته می‌کند. این یافته‌ها می‌توانند به مربیان، برنامه‌ریزان سلامت و متخصصان تناسب اندام کمک کننده باشند تا با توجه به شرایط و ترجیحات فردی، انتخاب مناسب‌تری از نوع تمرینات انجام دهند. در نهایت، با توجه به محبوبیت روزافزون TRX در بین عموم مردم و مراکز ورزشی، پیشنهاد می‌شود مطالعات بیشتری با دوره‌های طولانی‌تر، تعداد نمونه بیشتر و گروه کنترل، به مقایسه دقیق‌تر این دو روش از لحاظ تأثیرگذاری بر متغیرهای عملکردی و حتی سلامتی قلبی-عروقی پرداخته شود تا تصمیم‌گیری بهتری در انتخاب روش مناسب تمرینی صورت گیرد.
ملاحظات اخلاقی
پیروی از اصول اخلاق پژوهش
تمامی اصول اخلاقی در این پژوهش رعایت شده است. به شرکت کنندگان در این پژوهش اجازه داده شده بود تا هر زمان که مایل بودند از روند پژوهش خارج شوند. همچنین تمامی شرکت کنندگان در جریان روند و مراحل مختلف شرکت در پژوهش قرار داشتند. به تمامی شرکت کنندگان این اطمینان داده شده بود که اطلاعات آن‌ها محرمانه نگه داشته می شود.
حامی مالی
این پژوهش هیچ‌گونه کمک مالی از سازمان های دولتی، خصوصی و غیرانتفاعی دریافت نکرده است.
مشارکت نویسندگان
تمام نویسندگان در طراحی، اجرا و نگارش همه بخش های پژوهش حاضر مشارکت داشته اند.
تعارض
بنابر اظهار نویسندگان، این مقاله تعارض منافع ندارد.
فهرست منابع
1. Mechanick JI, Butsch WS, Christensen SM, Hamdy O, Li Z, Prado CM, et al. Strategies for minimizing muscle loss during use of incretin‐mimetic drugs for treatment of obesity. Obesity Reviews. 2025;26(1):e13841. [DOI:10.1111/obr.13841] [PMID]
2. Gudzune KA, Stefanski A, Cao D, Mojdami D, Wang F, Ahmad N, et al. Association between weight reduction achieved with tirzepatide and quality of life in adults with obesity: Results from the SURMOUNT‐1 study. Diabetes, Obesity and Metabolism. 2025;27(2):539-550. [DOI:10.1111/dom.16046] [PMID]
3. Zhou J, Song Y, Ying J, Zhang C, Wu J, Shan S, et al. Effects of lifestyle interventions on mental health in children and adolescents with overweight or obesity: a systematic review and meta-analysis. EClinicalMedicine. 2025;81:103121 [DOI:10.1016/j.eclinm.2025.103121] [PMID]
4. Azimizadeh MJ, Tabatabai Asl SM, Hoseini SH. The Effects of an Eight-week Cawthorne-Cooksey Training Program on Balance and Lower Limb Strength in the Elderly. Journal of Sport Biomechanics. 2021;7(1):68-77. [DOI:10.32598/biomechanics.7.1.6]
5. Shahid MH, Keshtiaray A. Comparison of the effect of eight weeks of traditional resistance training and TRX on the pain intensity of soccer players with non-specific chronic low back pain. 2022;12(3):199-212.
6. Kalantariyan M, Rahmani N, Samadi H. The Effects of TRX-Based Movement Pattern Correction Exercises on the Landing Biomechanics and Balance of Female Volleyball Players Susceptible to Knee Injuries. Journal of Sport Biomechanics. 2023;9(2):112-127. [DOI:10.61186/JSportBiomech.9.2.112]
7. Gholizade S, Mozayani H, Barati A, Barati A. The Effect of 8 Weeks of Selected TRX Exercises on Pain Intensity and Static and Dynamic Balance of Non-Athlete Girls with Non-specific Chronic Back Pain. Journal of Sport Biomechanics. 2022;8(1):34-48. [DOI:10.52547/JSportBiomech.8.1.2]
8. Simonson DC, Gourash WF, Arterburn DE, Hu B, Kashyap SR, Cummings DE, et al. Health-Related Quality of Life and Health Utility After Metabolic/Bariatric Surgery Versus Medical/Lifestyle Intervention in Individuals With Type 2 Diabetes and Obesity: The ARMMS-T2D Study. Diabetes Care. 2025:dc242046. [DOI:10.2337/figshare.28179452.v1]
9. Tabatabai Asl SM, Jalilian P. The Effect of Six Weeks of TRX Training on Selected Physical Fitness Components in High School Students in Mashhad. Journal of Sport Biomechanics. 2025;11(1):34-45. [DOI:10.61186/JSportBiomech.11.1.34]
10. Yu K-H, Suk M-H, Kang S-W, Shin Y-A. Effects of combined resistance training with TRX on physical fitness and competition times in fin swimmers. International Journal of Sport Studies. 2015;5(5):508-515.
11. Soligon SD, da Silva DG, Bergamasco JGA, Angleri V, Júnior RAM, Dias NF, et al. Suspension training vs. traditional resistance training: effects on muscle mass, strength and functional performance in older adults. European journal of applied physiology. 2020;120:2223-2232. [DOI:10.1007/s00421-020-04446-x] [PMID]
12. Jafarnezhadgero A, Mamashli E, Noorian E. Effect of Aerobic Training on the Relationship Between Loading Rate and Quadriceps Muscle Activities in Men With Diabetic Neuropathy: A Clinical Trial. The Scientific Journal of Rehabilitation Medicine. 2023;12(3):460-471. [DOI:10.32598/SJRM.12.3.5]
13. Barzanooni Z, Hejazi K, Haghighi AH. The effect of eight weeks of high-intensity interval training and curcumin supplementation on salivary 8-hydroxydeoxyguanosine and glutathione peroxidase levels in overweight women. Journal of Shahrekord University of Medical Sciences. 2025;27(1):26-33. [DOI:10.34172/jsums.964]
14. Micke F, Isenmann E, Geisler S, Held S. Effects of Repeated 1RM Testing on Strength, Velocity, and Load-Velocity Profiling: A Repeated Measurement Trial. Journal of Sports Science and Medicine. 2025;24(2):303-310. [DOI:10.52082/jssm.2025.303] [PMID]
15. Behm D, Colado JC. The effectiveness of resistance training using unstable surfaces and devices for rehabilitation. International journal of sports physical therapy. 2012;7(2):226-242.
16. Wolf M, Korakakis PA, Roberts MD, Plotkin DL, Franchi MV, Contreras B, et al. Does longer-muscle length resistance training cause greater longitudinal growth in humans? A systematic review. Sports Medicine and Health Science. 2025;7(4):237-248. [DOI:10.1016/j.smhs.2025.03.001]
17. Xu T, Zhang B, Fang D. The effect of resistance training on patients with knee osteoarthritis: a systematic review and meta-analysis. Research in Sports Medicine. 2025;33(1):29-47. [DOI:10.1080/15438627.2024.2377087] [PMID]
18. Ramos AG. Resistance training intensity prescription methods based on lifting velocity monitoring. International Journal of Sports Medicine. 2024;45(04):257-266. [DOI:10.1055/a-2158-3848] [PMID]
19. Behm DG, Konrad A, Nakamura M, Alizadeh S, Culleton R, Hadjizadeh Anvar S, et al. A narrative review of velocity-based training best practice: the importance of contraction intent versus movement speed. Applied Physiology, Nutrition, and Metabolism. 2024;50:1-9. [DOI:10.1139/apnm-2024-0136] [PMID]
20. Sun R, Wan J, Tang J, Deng Y, Zhang M, Liu C, et al. Effectiveness of Resistance Training on body composition, muscle strength, and biomarker in Sarcopenic Older Adults: A Meta-Analysis of randomized controlled trials. Archives of gerontology and geriatrics. 2024:128;128-139. [DOI:10.1016/j.archger.2024.105595] [PMID]
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
تماس با ما
فصلنامه بیومکانیک ورزشی
همدان،شهرک مدنی، بلوار امام خمینی(ره)، بلوار پروفسور موسیوند، مجتمع دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان، معاونت پژوهش و فناوری، دفتر مجلات علمی
صندوق پستی: 734
تلفن دفتر نشریه: 08134494042
وب‌سایت: http://biomechanics.iauh.ac.ir
ایمیل: sportbiomechanics@iauh.ac.ir
