هدف: کف پای صاف به‌عنوان یکی از شایع‌ترین ناهنجاری‌های اندام تحتانی، می‌تواند الگوی راه‌رفته را تحت تأثیر قرار­ دهد. کفی طبی رایج‌ترین راهکار درمانی است که برای این ناهنجاری استفاده می‌شود؛ با این وجود اثرات بیومکانیکی استفاده از کفی طبی به­ طور واضح مشخص نیست. هدف از انجام این تحقیق، بررسی اثرات فوری کفی طبی پیش‌ساخته بر تغییرپذیری و الگوی کوپلینگ­ مفصلی پشت ­پا و ساق در مرحله اتکای راه­ رفتن مردان فعال مبتلا به کف ­پای­ صاف بود.

روش ­ها: هشت مرد فعال مبتلا به کف پای صاف آزمودنی‌های این تحقیق نیمه تجربی را تشکیل دادند. داده‌های کینماتیک راه رفتن این آزمودنی‌ها به‌وسیله هشت دوربین آنالیز حرکت ضبط شد و پس از محاسبه­ زوایای سه‌بعدی،  از روش وکتورکودینگ برای ارزیابی کوپلینگ استفاده گردید. از آزمون‌های آماری شاپیرو-ویلک برای بررسی نرمال بودن توزیع فراوانی داده‌ها و آزمون تی همبسته برای مقایسه میانگین‌ها استفاده شد.

یافته­ ها: نتایج نشان داد که در سه زیر فاز اول مرحله اتکای راه رفتن تفاوت معناداری در میانگین­های کوپلینگ مفصلی، بین شرایط کفی و بدون­ کفی وجود­ ندارد (0/05<P) درحالی‌که در زیر فاز چهارم میانگین زاویه کوپلینگ 19 درصد کاهش معنادار نشان داد (0/05>p). همچنین تفاوت میانگین تغییرپذیری کوپلینگ ­مفصلی در هیچ از زیر فازها در هر دو شرایط با و بدون کفی طبی تفاوت معناداری نداشت (0/05<P).

نتیجه‌گیری: با استفاده از نتایج این تحقیق می­توان گفت که استفاده از کفی طبی بر الگوی کوپلینگ پشت پا ساق در 75 درصد ابتدایی مرحله اتکای راه رفتن اثری ندارد ولی در 25 درصد انتهایی باعث کاهش زاویه­ کوپلینگ می‌شود. بنابراین به نظر می­رسد که در انتهای مرحله­ی اتکای راه رفتن، حرکات ساق نسبت به پاشنه کاهش می­یابد و این تغییر می­تواند، کاهش درد زانو و دیگر اثرات سودمند  استفاده از کفی طبی در افراد مبتلا به کف پای صاف را توجیه کند.