هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی رابطه بین گشتاورهای نسبی ایزوکینتیک مفاصل ران، زانو و مچ پا با ارتفاع پرش عمودی با پای راهنما در مردان جوان بود.

روش‌ها: 27 مرد ورزشکار دانشگاهی با میانگین سن، قد و وزن به ترتیب برابر 5/3±25/0 سال، 8/7±178/5 سانتی‌متر و 7/10±75/7 کیلوگرم به‌طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت نمودند. گشتاور ایزوکینتیک مفاصل ران، زانو و مچ پا و همچنین ارتفاع پرش عمودی با پای راهنما به ترتیب توسط دینامومتر ایزوکینتیک BIODEX SYSTEM PRO 4)، ساخت کشور آمریکا) و دستگاه دیجیتال آزمون پرش عمودی اندازه‌گیری شدند. برای تعیین ارتباط بین داده‌ها از آزمون همبستگی پیرسون با سطح معنی‌داری کمتر از 0/05 استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج نشان دادند بین ارتفاع پرش عمودی با پای راهنما با گشتاورهای فلکشن (0/047 p= و 0/39 r=) و اکستنشن (0/003 p= و r= 0/55) مفصل ران پای راهنما، گشتاور اکستنشن مفصل ران پای اتکا (p=0/02 و r=0/45) و گشتاورهای فلکشن (p=0/019 و r=0/45) و اکستنشن  مفصل زانوی پای اتکا (p=0/006 و r=0/52) ارتباط معنی‌داری وجود دارد.

نتیجه‌گیری: پژوهش حاضر نشان داد که گشتاورهای نسبی فلکشن و اکستنشن مفاصل ران پای راهنما و زانوی پای اتکا و همچنین گشتاور نسبی اکستنشن ران پای اتکا بر ارتفاع پرش با پای راهنما تأثیر دارد. بنابراین در طراحی برنامه‌های تمرینی برای ورزشکارانی که ماهیت پرش در رشته ورزشی آنها به‌صورت پرش با پای راهنما است، باید به قدرت مفاصل ران و زانو توجه ویژه‌ای نمود.