مقدمه
زانو یک مفصل بزرگ و کاربردی است که غالباً دچار صدمه می‌شود. هنگام راه رفتن و دویدن فشاری معادل سه تا چهار برابر وزن بدن به زانوها وارد می‌شود [1]. زانو، یک مفصل لولایی اصلاح ‌شده است که توسط عناصر متعدد داخل و خارج مفصلی رباطی، عضلانی تاندونی و استخوانی غضروفی محافظت می‌شود. به علت سطحی بودن مفصل، این عناصر بیشتر در معرض صدمه قرار دارند. 
صدمات زانو معمولاً در اثر ضربات شدید و ناگهانی یا ضربات جزئی و تکرار‌ شونده ایجاد شده و سبب بروز علائم بالینی حاد، تدریجی یا مزمن می‌شوند که به نوبه خود باعث افزایش درد و کمتر شدن سطح فعالیت‌های روزمره فرد می‌شود. این ضربات از یک ضرب‌دیدگی مختصر نسوج نرم با علائم و طول درمان چند روز تا صدمات شدید مفصلی که نیاز به درمان‌های گاه متعدد و پیچیده دارند، است [2]. در بین آسیب‌های مختلف بدن، زانو در بسیاری از فعالیت‌ها‌، به‌ویژه در فعالیت‌هایی که برخوردهای فیزیکی سنگینی دارند یا زمانی که بار اضافی به پاها اعمال می‌شود، دچار آسیب‌دیدگی می‌شود. دلیل این صدمات، قرارگرفتن موقعیت زانو در اندام تحتانی و ساختمان لولایی ساده آن است [3]. 
معمولاً بیشترین آسیب زانو در این گونه صدمات، مربوط به آسیب رباط‌ها و سپس آسیب‌دیدگی مینیسک‌ است که هر‌کدام می‌تواند به تنهایی یا همراه یکدیگر صدمه ببینند. آسیب‌های رباطی بیشتر در مواقعی ایجاد می‌شوند که فشار شدید به‌صورت مستقیم یا غیر مستقیم و از پهلو به زانو وارد شود. کشش بیش از حد یک رباط به پیچ‌خوردگی یا رگ به رگ شدن آن، به‌عنوان یکی از شایع‌ترین مشکلات ارتوپدی محسوب می‌شود [4].
فرایندهای رایج ارزیابی آسیب و توان‌بخشی در ورزشکاران با آسیب‌های اندام تحتانی، به‌طور معمول توسط آزمون تعادلی ایستادن روی یک پا که روی پای سالم اجرا می‌شود و منبعی برای مقایسه دو پا است، انجام می‌شود [5]. تعادل به‌عنوان یکی از توانایی‌های عملکردی برای اجرای بیشتر فعالیت‌های روزانه ضروری است و یک پیش‌نیاز برای زندگی مستقل است. نقص در راه رفتن و تعادل، خطر افتادن را افزایش داده که این سقوط‌ها باعث بروز صدمات مختلفی می‌شود و یک مشکل عمومی برای سلامت همراه با
هزینه‌های زیادی بر جامعه اعمال می‌کند [6]. 
از آنجا که بسیاری از فعالیت‌های معمول زندگی مانند نشستن، برخاستن، ایستادن و راه رفتن نیازمند حفظ تعادل است، کنترل پاسچر و تعادل یکی از شاخص‌های میزان استقلال در انجام فعالیت‌های روزانه و ورزشی تلقی می‌شود. از این‌رو، لازم است به تقویت تعادل در افراد و ورزشکاران توجه شده و افزایش میزان تعادل در این افراد می‌تواند باعث بهبود در عملکرد تعادلی و پاسچری شود [7]. 
تمرین در محیط آب این امکان را به بیمار می‌دهد تا در وضعیتی دور از درد به انجام تمرینات و فعالیت بدنی بپردازد. خاصیت شناوری، فشار هیدرواستاتیک و ویسکوزیته آب با داشتن ویژگی‌های خود، باعث کاهش وزن تحمل ‌شده توسط فرد و درنتیجه کاهش نیروهای فشاری وارد بر سطوح مفصلی می‌شود و در پی آن از پیشرفت آسیب‌های تخریب‌کننده جلوگیری می‌کند و محیط مناسبی برای تحرک آسان و راحت این دسته از افراد فراهم می‌کند. فشار هیدرواستاتیک نیز با جلوگیری از جمع شدن خون در اندام تحتانی به کاهش تورم کمک می‌کند و مقاومتی برابر به تمام گروه‌های عضلانی فعال وارد می‌سازد و به وسیله افزایش فعالیت گیرنده‌های مکانیکی مفصل، موجب افزایش تعادل می‌شود [8]. 
تمرین در آب می‌تواند در عمق‌های مختلف انجام شود که دلیل آن ایجاد زنجیره باز و بسته حرکتی هنگام انجام تمرین است [9]. آب نوعی نقش حمایتی دارد و به فرد کمک می‌کند تا بتواند به‌طور مستقل، وضعیت قائم و عمودی خود را حفظ کند و باعث افزایش تحریک اعصاب ‌آوران یا حسی‌ شده و از این طریق امکان برانگیختگی عضلات، راحت‌تر به وجود آمده و آزادانه‌تر صورت می‌گیرد، به‌صورتی که فرد به اندازه قبل از حرکت نمی‌ترسد [10].
 تمرین در آب، تأثیرات فیزیولوژیکی و حرکتی زیادی ایجاد می‌کند. همچنین از نظر نقش مهمی که در حفظ و پیشرفت دامنه حرکتی مفاصل، کاهش تنش عضلانی و ریلکس شدن دارد، به‌عنوان عامل کمکی در بازتوانی یا جلوگیری از تغییرات عملکردی به کار گرفته می‌شود [11]. با استناد بر تأثیرات مثبت تمرین درمانی و بازتوانی در افراد مبتلا به بی‌ثباتی مفصل زانو و تأثیر مثبت اجرای تمرینات در مطالعات گذشته می‌توان بیان کرد برنامه توان‌بخشی برای افراد مبتلا به بی‌ثباتی زانو بسیار حائز اهمیت است. برنامه‌های توان‌بخشی مرسوم برای این آسیب معمولاً شامل تمرینات قدرتی، تمرینات تعادلی، تمرینات عصبی-عضلانی و تمرینات حسی عمقی است [12].
با توجه به انجام تحقیقات ضد و نقیض در حوزه تمرین درمانی در آب بر زانو و مشخص نبودن دقیق اثر تمرین در آب کم‌عمق بر تعادل، لزوم انجام تحقیقات بیشتر در این زمینه ضرورت پیدا می‌کند. در این راستا می‌توان به تحقیقات یوجین اشاره کرد. وی مشخص کرد فشار هیدرواستاتیک آب موجب تحریک گیرنده‌های مکانیکی رباط‌ها شده و این امر می‌تواند موجب افزایش بهبود حس عمقی مفاصل شود که به‌طور غیر ‌مستقیم بر تعادل اثر مثبت می‌گذارد [13]. 
همچنین هاب‌شر و همکاران گزارش کردند تمرینات تعادلی فقط میزان آسیب‌های زانو و مچ پا را به‌طور معناداری کاهش می‌دهد و بر دیگر آسیب‌ها تأثیرگذار نبوده است [14]. داولین و همکاران در مطالعه مروری در مورد آزمایشات درمانی به‌کار رفته در بی‌ثباتی و درد زانو بیان کرده‌اند که تمرینات عصبی-عضلانی در آب به تنهایی می‌توانند در درمان بی‌ثباتی مفصل زانو مؤثر باشند [15]. 
کلیفورد و همکاران نیز تأثیر تمرینات تعادلی را بر میزان آسیب‌های زانو بررسی کردند و نتیجه نهایی این تحقیق نشان داد تفاوت معناداری در میزان آسیب‌دیدگی مفصل زانو بین گروه کنترل و آزمایش وجود نداشت، بلکه این تمرین‌ها در جلوگیری از ایجاد صدمه در اندام تحتانی مؤثر بودند [16]. همچنین در تحقیقی که سیدجعفری و همکاران بر تعادل ایستای مردان مسن انجام دادند، به این نتیجه دست یافتند که تمرین در آب می‌تواند به‌عنوان یکی از روش‌های بهبود تعادل ایستا در مردان مسنی که دچار آسیب اندام تحتانی بودند، مؤثر باشد [17]. 
ماتسودا و همکاران نشان دادند تمرینات تعادلی و حس عمقی به‌طور مؤثری می‌تواند با افزایش کنترل وضعیتی و عضلانی موجب بهبود تعادل در پای برتر فوتبالیست‌ها شود [18]. تورپ و ابرسول در تحقیقات خود به این نکته اشاره کردند که تمرینات تعادلی بر روی مبتلایان به بی‌ثباتی عملکردی زانو را انجام دادند و نتایج پس از اتمام دوره تمرینی حاکی از اثربخشی تمرینات در کاهش بی‌ثباتی زانو و بهبود تعادل و حس عمقی مفصل زانو بود [19].
بررسی مطالعات انجام ‌شده در زمینه توان‌بخشی ناپایداری مفصل زانو و صدمات مربوط به آن نشان می‌دهد برنامه‌های تمرینی اغلب در محیط‌های خارج از آب انجام شده و مطالعات اندکی در مورد تأثیر تمرینات در محیط آب بر توان‌بخشی زانو به همراه سنجش تعادل ایستا بر روی نظامیان صورت گرفته است. همچنین با توجه به نتایج متناقض محققان در زمینه آسیب‌های زانو و نقص‌های عملکردی آن، هدف از این مطالعه تأثیر هشت هفته تمرین در آب کم‌عمق بر تعادل ایستای نظامیان مبتلا به آسیب زانو بود.
روش‌شناسی
روش تحقیق حاضر از نوع نیمه‌تجربی در دو گروه آزمایش و کنترل به‌صورت پیش‌آزمون و پس‌آزمون است. تعداد 46 نفر از کارکنان پایور نزاجای استان خراسان‌شمالی در سال 1400 که دچار آسیب‌دیدگی زانو بودند، به‌صورت در دسترس انتخاب شدند  و به‌طور داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی‌ها به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش 23 نفر (میانگین و انحراف معیار، سن (سال) 6/62±‌33/65 ، قد (سانتی‌متر) 6/95±‌183، وزن (کیلوگرم) 2/80±‌76/75) و گروه کنترل 23 نفر (میانگین و انحراف معیار، سن (سال) 6/97±‌34/45، قد (سانتی‌متر) 7/41±‌181، وزن (کیلوگرم) 3/20±‌71/66) تقسیم شدند. آزمودنی‌ها پس از تکمیل فرم رضایت‌نامه شرکت در پژوهش و کسب اطلاع از ماهیت و نحوه همکاری وارد پژوهش شدند. 
معیارهای ورود به مطالعه، پرسنل پایور مشغول به خدمت در پادگان نظامی منتخب بودند که دارا بودن آسیب‌دیدگی زانو در سال‌های 1398 تا سال 1400، عدم اعتیاد به مواد مخدر و دور ماندن فرد از فعالیت عادی به مدت حداقل 24 ساعت از شرایط اساسی ورود به مطالعه بود. همچنین معیارهای خروج از مطالعه نیز دارا بودن آسیب‌دیدگی مزمن زانو بیش از دو سال و عدم تمایل افراد در تکمیل فرم و عدم همکاری بود که این دسته از افراد مجاز به شرکت در تحقیق نبودند.
برای ارزیابی آسیب‌های اندام تحتانی از فرم جمع‌آوری آسیب‌های پای مربوط به زانو استفاده شد. این فرم که توسط محققین تدوین شده بود شامل اطلاعاتی در ارتباط با ویژگی‌های فردی (سن، قد، وزن و سابقه فعالیت شغلی)، سازوکار (ضربه و یا بدون برخورد حاد و ضربه)، تعداد روزهایی که فرد به علت آسیب‌دیدگی از فعالیت روزمره و شغلی بازمانده بود و تاریخ (سال) حادثه بود. در این تحقیق، تمام
آسیب‌هایی که باعث درد و اختلال در ناحیه زانو شده بودند و به دستور پزشک نیاز به درمان یا استراحت داشتند، درنظر گرفته شدند.
از آزمون تعادلی لک لک برای ارزیابی تعادل ایستا استفاده شد و از آزمودنی‌ها خواسته شد تا روی پای برتر خود بایستند و در حالی که دست‌ها را روی کمر خود قرار داده، انگشتان پای دیگر را روی زانو پای برتر بگذارند، سپس با فرمان «حاضر» و «رو» پاشنه پای برتر را بلند کرده و روی انگشتان خود بایستند و تعادل خود را بدون حرکت دادن پا یا جدا شدن دست‌ها از کمر حفظ کنند [20]. هرگاه پاشنه پای ستون، کف را لمس کند یا دست‌ها از کمر جدا شوند یا کف پای غیر‌ستون از زانوی پای ستون جدا شود، کوشش پایان می‌یابد و زمان برای وی ثبت می‌شود. 
در طول آزمون، آزمودنی به علامتی که در چهار متری و در مقابل صورت او قرار دارد، نگاه می‌کند. هر آزمودنی باید سه بار این تست را انجام دهد و بهترین زمان به‌عنوان امتیاز وی ثبت می‌شود. پیش از شروع آزمون، ابتدا به آزمودنی‌ها آموزش داده می‌شود که چگونه وضعیت صحیح را اتخاذ کنند. سپس هر آزمودنی سه بار و با فاصله زمانی پانزده ثانیه استراحت (به منظور از بین بردن اثر یادگیری) آزمون را انجام می‌دهد. در زمان شروع اندازه‌گیری (پس از اتخاذ وضعیت صحیح آزمون) همزمان با جدا شدن پاشنه پای آزمودنی از زمین، آزمونگر با استفاده از کرنومتر، زمان ایستادن روی یک پا را تا لحظه به هم خوردن تعادل ثبت می‌کند [21].
آزمودنی‌ها در برنامه تمرینی به مدت هشت هفته، در هر هفته سه جلسه که هر جلسه تمرینی یک ساعت بود، شرکت کردند. زمان تمرین بعدازظهر و در استخری که دمای آب سی درجه سانتی‌گراد و عمق آب تا زیر سینه بود، انجام شد [22]. نمونه کلی تمرینات طی هشت هفته در جدول شماره 1 آورده شده است. 


برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از نسخه 22 نرم‌افزار Spss در سطح معناداری 0/05 استفاده شد. برای تجزیه‌وتحلیل یافته‌ها از روش آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و روش آمار استنباطی (برای سنجش نرمال بودن داده‌ها از آزمون شاپیرو ویلک و برای تجزیه و تحلیل داده‌های درون‌گروهی از آزمون تی وابسته و برای بین‌گروهی از آزمون ‌تی مستقل) استفاده شد. 
نتایج
نتایج حاصل از تجزیه‌وتحلیل توصیفی ویژگی‌های فردی آزمودنی‌ها در جدول شماره 2 گزارش شده است.


میانگین و انحراف معیار مشخصات آنتروپومتریکی نظامیان در این جدول مشخص شده است.
نتایج تحلیل آزمون تی وابسته و تی مستقل در جدول شماره 3 نشان می‌دهد تعادل در گروه آزمایش، بین پیش‌آزمون و پس‌آزمون، تفاوت معناداری داشته است (0/001=P).


این در حالی است که در گروه کنترل، تفاوت معناداری بین پیش‌آزمون و پس‌آزمون در تعادل ایستای آن‌ها مشاهده نشد (0/393=P).نتایج بین دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری داشت (0/001=P).
قبل از تعیین نوع آزمون مورد استفاده، به‌ویژه در آزمون‌های مقایسه‌ای لازم است تا نرمال بودن متغیرهای تحقیق بررسی شود. در صورتی که متغیرها نرمال باشند، استفاده از آزمون‌های پارامتریک توصیه می‌شود و در غیر این صورت از آزمون‌های ناپارامتریک استفاده خواهد شد. از آنجا که متغیرهای تحت بررسی در این پژوهش از نوع اسمی هستند، آزمون شاپیرو ویلک بهترین گزینه برای تعیین نرمال بودن متغیرها است. آزمون نرمال بودن در سطح اطمینان 95 درصد و با مقدار آلفای 5 درصد انجام می‌شود. در صورتی که سطح معناداری آزمون از عدد 0/05 کمتر شود، متغیر تحت بررسی نرمال نیست و بایستی از آزمون‌های ناپارامتریک استفاده شود، در غیر این صورت متغیر نرمال است که باید از آزمون‌های پارامتریک استفاده شود. نتایج حاصل از آزمون نرمال بودن متغیرهای وابسته تحقیق در جدول شماره 4 آمده است.


نتایج برآمده از آزمون شاپیرو ویلک در سطح اطمینان 95 درصد نشان می‌دهد، سطح معناداری در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون تعادل ایستا در هر دو گروه مشاهده شد و بدین صورت نرمال بودن داده‌ها را نشان می‌دهد. به همین منظور از آزمون تی وابسته برای بررسی تغییرات درون‌گروهی و از آزمون تی مستقل برای تغییرات بین دو گروه استفاده شد.
بحث 
هدف از انجام این پژوهش، تأثیر هشت هفته تمرین در آب کم‌عمق بر تعادل ایستای نظامیان مبتلا به آسیب زانو بود. بیشتر تحقیقات انجام ‌شده در مورد تأثیر برنامه‌های تمرینی بر تعادل افراد دچار آسیب زانو در خشکی انجام شده است. طی مطالعات انجام ‌شده توسط محقق، تحقیقات اندکی یافت شد که به بررسی تمرینات در آب در قالب یک برنامه تمرینی هشت هفته‌ای و ارتباط آن با تعادل نظامیان بپردازد. از این رو، برای مقایسه نتایج تحقیق پیش‌رو با سایر تحقیق‌ها در گذشته، تحقیقات مشابه را ذکر و به مقایسه نتایج پرداخته می‌شود.
نتایج تحقیق حاضر نشان داد هشت هفته تمرین در آب کم‌عمق، در بهبود تعادل افراد مبتلا به آسیب‌دیدگی زانو مؤثر بوده است که با نتایج ذکر ‌شده به وسیله زمانیان و همکاران با عنوان بررسی آب‌درمانی بر روی تعادل میان‌سالان، اثر مثبت گذاشته هم‌خوانی دارد. آن‌ها دلیل بهبود تعادل را وجود محیط امن برای انجام تمرین، وجود تحریکات آب (امواج) که باعث از دست دادن و بازیابی مجدد تعادل می‌شود، زمان بیشتر برای انجام صحیح حرکت، فشار هیدرو استاتیک و ایجاد ثبات روی بدن افراد گزارش کردند [22].
در تحقیقی که سید جعفری و همکاران بر تعادل ایستای مردان مسن انجام دادند به این نتیجه دست یافتند که تمرین در آب می‌تواند به‌عنوان یکی از روش‌های بهبود تعادل ایستا در مردان مسنی که دچار آسیب اندام تحتانی بودند، مؤثر باشد [17]. از آنجا که در این تحقیق نیز تمرین در آب منجر به بهبود تعادل شد، نتایج پژوهش آن‌ها همسو با نتایج پژوهش حاضر است. کندا و همکاران طی مطالعاتی که به منظور تأثیر تمرینات در دو عمق بر روی سالمندان انجام دادند، اثربخشی تمرینات در هر دو گروه را گزارش کردند و با نتایج تحقیق حاضر که بر روی تعادل گروه کم‌عمق انجام شد، همسو است [9]. 
صادقی و همکاران نیز در مطالعه‌ای به بررسی تأثیر یک دوره تمرین در آب بر تعادل ایستا و پویای زنان سالمند پرداختند و به این نتیجه رسیدند که تمرین در آب باعث افزایش تعادل در زنان سالمند می‌شود [23]. با نتایج پژوهش حاضر که بر روی تعادل ایستای آزمودنی‌ها در آب کم‌عمق صورت گرفت، همسو است. دانگ کوگ و همکاران در مطالعه‌ای تأثیر تمرینات داخل آب و بیرون آب بر تعادل و قدرت عضلانی را در دو گروه آزمودنی که دارای سابقه سکته بودند، بررسی کردند. نتایج تحقیق آن‌ها نشان داد تمرینات داخل آب نسبت به تمرینات بیرون آب، بهبود معناداری در نمرات مقیاس تعادلی و قدرت خم‌کننده‌های زانو داشت [24]. 
 نتایج تحقیق حاضر با نتایج تحقیقات مانینی و همکاران و دی بروین و همکاران که به این نتیجه رسیده بودند که اعمال تمرینات بدنی در آب باعث بهبود معنادار تعادل نمی‌شود، هماهنگی و هم‌خوانی ندارد [25, 26]. شاید دلیل این ناهم‌خوانی مربوط به نوع آزمودنی‌ها، نحوه اندازه‌گیری تعادل و پروتکل تمرینی متفاوت باشد. همچنین در تحقیق دیگری که توسط کلیفورد و همکاران انجام شد، تأثیر تمرینات تعادلی را بر میزان آسیب‌های زانو بررسی کردند و نتیجه نهایی این تحقیق نشان داد تفاوت معناداری در میزان آسیب‌دیدگی مفصل زانو بین گروه کنترل و آزمایش وجود نداشت، بلکه این تمرین‌ها در جلوگیری از ایجاد صدمه در اندام تحتانی مؤثر بودند [16]. نتایج این پژوهش نیز با نتایج پژوهش حاضر ناهمسو بود و به بررسی بیشتر در این زمینه نیاز داشت.
با توجه به اینکه فعالیت‌های روزمره زندگی و ورزش نیازمند ترکیبی از کنترل تعادل و اجزای خاص حرکتی است، دلایل احتمالی این تناقض را می‌توان به تفاوت در مدت زمان دوره تمرین و نوع آسیب‌دیدگی آزمودنی‌ها نسبت داد. از سوی دیگر، تمرین در آب ممکن است به هماهنگی عصبی-عضلانی و کارایی بیشتر گیرنده‌های عمقی منجر شود و با تنظیم و ثبات بیشتر بدن، تعادل را بهبود بخشد. همچنین آب، محیط مناسبی برای تحریک دستگاه دهلیزی است. دستگاه دهلیزی یکی از دستگاه‌های مهم بدن در کنترل تعادل است [27]. به این دلیل محیط آب می‌تواند محل مناسبی برای تمرینات باشد. اصولاً تمرین در آب در محیطی انجام می‌شود که دارای خواصی مانند شناوری و فشار هیدرو استاتیک است. این در حالی است که تمرین در خشکی در محیطی که کاملاً تحت‌تأثیر نیروی جاذبه زمین است، انجام می‌گیرد [28].
نتیجه‌گیری نهایی
با توجه به هدف کلی این مطالعه که تأثیر هشت هفته تمرین در آب کم‌عمق بر تعادل ایستای نظامیان مبتلا به آسیب زانو است، نتایج نشان‌دهنده بهبود تعادل بوده است که با توجه به عدم بهبود تعادل ایستای گروه کنترل، می‌توان افزایش معنادار در تعادل ایستای گروه آزمایش را به اثر تمرین در آب نسبت داد. استفاده از تمرین در آب به علت ماهیت کم‌خطر بودن آن می‌تواند به‌عنوان یک محیط برهم‌زننده تعادل با فراهم کردن شرایطی برای به چالش کشیدن سیستم تعادلی، شیوه مؤثری در بهبود تعادل افراد بدون آسیب‌دیدگی باشد. 
انجام تمرینات در آب، راهکار مناسبی برای بهبود تعادل ایستا و حتی کاهش درد در مبتلایان به آسیب زانو است. بر اساس یافته‌های تحقیق حاضر می‌توان نتیجه گرفت تمرین در آب کم‌عمق بر تعادل ایستای نظامیان مبتلا به آسیب زانو معنادار است و این امر می‌تواند نشان‌دهنده اثر‌بخشی بیشتر انجام تمرینات در آب کم‌عمق باشد. می‌توان تمرین در آب را به‌عنوان یکی از روش‌های بهبود تعادل ایستا در افراد مبتلا به آسیب‌های زانو توصیه کرد.
همچنین متخصصان علوم بازتوانی و توان‌بخشی می‌توانند با توجه به نتایج تحقیق حاضر، تمرین درمانی در آب کم‌عمق را به‌عنوان رویکردی نوین و روشی مؤثر در روند بهبود مبتلایان به آسیب‌های زانو مد نظر قرار دهند و در‌نهایت درد را کاهش داده و تعادل ایستا را در افراد مبتلا به این عارضه ارتقا دهند، زیرا تمرین درمانی در آب بر بهبود کیفیت زندگی و کاهش عوارض ناشی از بیماری (درد، خشکی صبحگاهی، سفتی مفصلی و دشواری در انجام فعالیت‌های روزانه، عملکردی و ورزشی) تأثیر بسیار زیادی دارد.
به محققان پیشنهاد می‌شود تا این پژوهش را در تعداد بالاتری از آزمودنی‌ها انجام دهند. توصیه می‌شود مقایسه تعادل را بین پرسنل پایور و سربازان وظیفه انجام دهند. همچنین پیشنهاد می‌شود تا علاوه بر نزاجا از سایر نیروهای نظامی مانند سپاه، راهنمایی و رانندگی و حتی پایگاه‌های بسیج نیز در انجام تحقیق مشابه با تحقیق حاضر استفاده کنند.

ملاحظات اخلاقی
پیروی از اصول اخلاق پژوهش
همه اصول اخلاقی در این مقاله رعایت شده است. شرکت‌کنندگان اجازه داشتند هر زمان که مایل بودند از پژوهش خارج شوند. همچنین همه شرکت‌کنندگان در جریان روند پژوهش بودند. اطلاعات آن‌ها محرمانه نگهداشته شد.

حامی مالی
این پژوهش هیچ‌گونه کمک مالی از سازمان‌های دولتی، خصوصی و غیرانتفاعی دریافت نکرده است.

مشارکت نویسندگان
تمام نویسندگان در آماده‌سازی این مقاله مشارکت داشته‌اند.

تعارض منافع
بنابر اظهار نویسندگان، این مقاله تعارض منافع ندارد.

تشکر و قدردانی
از همکاری فرماندهی محترم تیپ، فرماندهی محترم گردان‌ها و پرسنل عزیزی که در این تحقیق شرکت کردند و در به ثمر رسیدن این پژوهش مساعدت‌های لازم را به عمل آوردند، تشکر و تقدیر می‌شود.
 

References
1.Griffin LY, Albohm MJ, Arendt EA, Bahr R, Beynnon BD, DeMaio M, et al. Understanding and preventing noncontact anterior cruciate ligament injuries: A review of the Hunt Valley II meeting, January 2005. Am J Sports Med. 2006; 34(9):1512-32. [DOI:10.1177/0363546506286866] [PMID]
2.Barker AL, Bird M-L, Talevski J. Effect of pilates exercise for improving balance in older adults: A systematic review with meta-analysis. Arch Phys Med Rehabil. 2015; 96(4):715-23. [DOI:10.1016/j.apmr.2014.11.021] [PMID]
3.Najibi S, Albright JP. The use of knee braces, part 1: prophylactic knee braces in contact sports. Am J Sports Med. 2005; 33(4):602-11. [DOI:10.1177/0363546505275128] [PMID]
4.Bekkers J, de Windt TS, Raijmakers N, Dhert W, Saris D. Validation of the Knee Injury and Osteoarthritis Outcome Score (KOOS) for the treatment of focal cartilage lesions. Osteoarthritis Cartilage. 2009; 17(11):1434-9. [DOI:10.1016/j.joca.2009.04.019] [PMID]
5.Avelar NC, Bastone AC, Alcântara MA, Gomes WF. Effectiveness of aquatic and non-aquatic lower limb muscle endurance training in the static and dynamic balance of elderly people. Rev Bras Fisioter. 2010; 14(3):229-36 [DOI:10.1590/S1413-35552010000300007] [PMID]
6.Roshandel Hesari A, Roshandel Hesari A. [Investigation of static and dynamic balance in school basketball players with a history of ankle injury (Persian)]. J Sport Biomech. 2020; 6(2):86-97. [DOI:10.32598/biomechanics.6.2.1]
7.Levinger P, Wallman S, Hill K. Balance dysfunction and falls in people with lower limb arthritis: Factors contributing to risk and effectiveness of exercise interventions. Eur Rev Aging Phys Act. 2012; 9(1):17-25. [DOI:10.1007/s11556-011-0086-9]
8.Bennell KL, Hinman RS. A review of the clinical evidence for exercise in osteoarthritis of the hip and knee. J Sci Med Sport. 2011; 14(1):4-9. [DOI:10.1016/j.jsams.2010.08.002] [PMID]
9.Kaneda K, Sato D, Wakabayashi H, Hanai A, Nomura T. A comparison of the effects of different water exercise programs on balance ability in elderly people. J Aging Phys Act. 2008; 16(4):381-92. [DOI:10.1123/japa.16.4.381] [PMID]
10.Thein-Nissenbaum JM. Aquatic rehabilitation. In: Andrews JR, Harrelson GL, Wilk KE, editors. Physical rehabilitation of the injured athlete: Expert consult-online and print. 4^th ed. London: Elsevier Health Sciences; 2012:172. [DOI:10.1016/B978-1-4377-2411-0.00011-3]
11.Alikhajeh Y, Ariamanesh AS, Rahimi NM, Noroozi K. Effects of a hydrotherapy on flexibility and muscular strength in elderly men. JBS J. 2015; 2(1):1-8. https://citeseerx.ist.psu.edu/viewdoc/download?doi=10.1.1.682.5947&rep=rep1&type=pdf
12.Twist C, Gleeson N, Eston R. The effects of plyometric exercise on unilateral balance performance. J Sports Sci. 2008; 26(10):1073-80. [DOI:10.1080/02640410801930168] [PMID]
13.Prentice WE. Rehabilitation techniques for sports medicine and athletic training. West Deptford: SLACK ; 2020. https://books.google.com/books?id=XLn2yQEACAAJ&dq=Rehabilitation+techniques+for+sports+medicine+and+athletic+training&hl=en&sa=X&ved=2ahUKEwjNqJrq4YH4AhW2iv0HHT7hAQwQ6AF6BAgGEAE
14.Hubscher M, Zech A, Pfeifer K, Hänsel F, Vogt L, Banzer W. Neuromuscular training for sports injury prevention: A systematic review. Med Sci Sports Exerc. 2010; 42(3):413-21. [DOI:10.1249/MSS.0b013e3181b88d37] [PMID]
15.Davlin CD. Dynamic balance in high level athletes. Percept Mot Skills. 2004; 98(3 Pt 2):1171-6. [DOI:10.2466/pms.98.3c.1171-1176] [PMID]
16.Clifford AM, Holder-Powell H. Postural control in healthy individuals. Clin Biomech. 2010; 25(6):546-51. [DOI:10.1016/j.clinbiomech.2010.03.005] [PMID]
17.Seyedjafari E, Sahebozamani M, Beyranvand R, Ebrahimipoor E, Razavi M. The effect of 8 weeks deep-aquatic exercises on static balance and lower body strength among elderly men. Int J Appl Exerc Physiol. 2017; 6(1):86-98. [DOI:10.22631/ijaep.v6i1.115]
18.Matsuda S, Demura S, Demura T. Examining differences between center of pressure sway in one-legged and two-legged stances for soccer players and typical adults. Percept Mot Skills. 2010; 110(3 Pt 1):751-60. [DOI:10.2466/pms.110.3.751-760] [PMID]
19.Thorpe JL, Ebersole KT. Unilateral balance performance in female collegiate soccer athletes. J Strength Cond Res. 2008; 22(5):1429-33. [DOI:10.1519/JSC.0b013e31818202db] [PMID]
20.Daniel F, Vale R, Giani T, Bacellar S, Dantas E. Effects of a physical activity program on static balance and functional autonomy in elderly women. Maced J Med Sci. 2010; 3(1):21-6. [DOI:10.3889/MJMS.1857-5773.2010.0083]
21.Roshandel Hesari A, Sabbagh Langeroudi M, Nazari R. [The impact of an exhaustive exercise on balance of wrestlers with flat foot (Persian)]. 3^th International Conference on Sport Sciences, 2016 December 28, Thehran, Iran. https://www.sid.ir/Fa/Seminar/ViewPaper.aspx?ID=29743
22.Zamanian F, Vesalinaseh M, Nourollahnajafabadi M, Asadysaravi S, Haghighi M, Najafabad I. Comparison of the effects of aquatic exercise in shallow and deep water on Postural Control in elderly women with chronic knee Osteoarthritis. Life Sci J. 2012; 9(4):5768-71. http://citeseerx.ist.psu.edu/viewdoc/summary?doi=10.1.1.381.512
23.Sadeghi H, Alirezaee F. [The effect of a water exercise program on static and dynamic balance in elderly women (Persian)]. Iran J Ageing. 2008; 2(6):402-9. https://www.sid.ir/en/Journal/ViewPaper.aspx?ID=279465
24.Noh DK, Lim J-Y, Shin H-I, Paik N-J. The effect of aquatic therapy on postural balance and muscle strength in stroke survivors-a randomized controlled pilot trial. Clin rehabil. 2008; 22(10-11):966-76. [DOI:10.1177/0269215508091434] [PMID]
25.Manini T, Marko M, VanArnam T, Cook S, Fernhall B, Burke J, et al. Efficacy of resistance and task-specific exercise in older adults who modify tasks of everyday life. J Gerontol A Biol Sci Med Sci. 2007; 62(6):616-23. [DOI:10.1093/gerona/62.6.616] [PMID]
26.de Bruin ED, Murer K. Effect of additional functional exercises on balance in elderly people. Clin Rehabil. 2007; 21(2):112-21. [DOI:10.1177/0269215506070144] [PMID]
27.Lopes PB, Pereira G, Lodovico A, Bento PC, Rodacki AL. Strength and power training effects on lower limb force, functional capacity, and static and dynamic balance in older female adults. Rejuvenation Res. 2016; 19(5):385-93. [DOI:10.1089/rej.2015.1764] [PMID]
28.Katsura Y, Yoshikawa T, Ueda S-Y, Usui T, Sotobayashi D, Nakao H, et al. Effects of aquatic exercise training using water-resistance equipment in elderly. Eur J Appl Physiol. 2010; 108(5):957-64. [DOI:10.1007/s00421-009-1306-0] [PMID]