مقدمه
شکل های مختلف پرش عمودی و افقی به سطح بالایی از توان انفجاری پاها نیاز دارند؛ اما به‌طورکلی از حیث حرکات پایین تنه مشابه یکدیگرند. بسته به نوع ورزش انواع مختلف پرش دارای تکنیک های متعدد و پیش حرکت های متنوع پرش هستند که توسط آن‌ها سرعت اجرای حرکت تغییر می کند. این موضوع بیانگر آن است که تکنیک های مختلف پرش هر کدام ویژگی خود را دارند و تمرین یک نوع تکنیک پرش برای انواع دیگر مناسب نیست این ویژگی هم به نوع پرش و هم ورزشکار مرتبط است. پرش عمودی برای دستیابی به اوج ارتفاع یکی از متداول ترین حرکات در ورزش هایی مثل بسکتبال، والیبال و هندبال است. بدیهی است که تجزیه‌وتحلیل پرش عمودی از دیدگاه های مختلف جهت دستیابی به شکل صحیح اجرای آن برای هر ورزش ضروری می باشد (1،2).
توجه یکی از متغیرهای مهمی است که بر عملکرد مهارت‌های حرکتی از جمله پرش عمودی تأثیر دارد (3). نتایج تحقیقات مختلف نشان می دهد تمرکز بر اثرات حرکت (کانون توجه بیرونی) در مقایسه با تمرکز بر روی الگوی خود حرکت (کانون توجه درونی) به عملکرد حرکتی بهتر منجر شده است (4, 5). به‌عنوان مثال در تکلیف پرش عمودی که توسط ولف، زاچری، گرندوس و دوفک انجام شد گروهی که کانون توجه بیرونی را اتخاذ کرده بودند در مقایسه با دو گروه کانون توجه درونی و گروه کنترل نتایج بهتری در تمرین و یادگیری نشان داد (1).
فرضیه عمل محدودشده  برای توضیح اثرات متفاوت بودن کانون توجه، بر عملکرد حرکتی بنا نهاده شد. فرض این است که کانون توجه بیرونی، عملکرد حرکتی را تسهیل می‌کند، زیرا موجب خودکاری حرکت می‌شود. در مقابل، کانونی توجه درونی، موجب کنترل عمیق‌تر و آگاهانه‌تر حرکت و در نتیجه محدود کردن فرآیندهای کنترل عصبی خودکار می‌شود. فرضیه عمل محدودشده در توضیح اثرات کانون توجه بر عملکرد و یادگیری در طیف وسیعی از تکالیف، از جمله ضربه به توپ گلف (6)، پرتاب توپ بسکتبال (7, 8)، ضربه فوتبال آمریکایی (7)، ضربه توپ فوتبال (8, 9)، ضربه توپ تنیس و سرویس والیبال (10) و ... مفید است.
تحقیقات جدیدتر نشان داده اند که ارائه دستورالعمل‌های توجه بیرونی اقتصاد و کارایی حرکت را افزایش می‌دهد (7, 11)؛ بنابراین مزیت و برتری توجه بیرونی نه‌تنها برای تکالیف مستلزم دقت از قبیل ضربه به هدف (9, 10, 12) و یا تکالیف تعادلی (12-15) دیده شده بلکه این مزیت‌ها برای تکالیفی که مستلزم تولید نیروی بیشینه می‌باشند، نیز اثبات شده است (16). این یافته‌ها حتی در مطالعات مربوط به تصویربرداری مغزی نیز تائید شده است. تحقیقات اولیه در این زمینه نشان می‌دهد که کانون توجه درونی منجر به کاهش فعالیت قشر حرکتی اولیه و قشر حسی حرکتی در مقایسه با کانون توجه بیرونی می‌شود (17). علاوه بر این، افزایش فعال شدن قشر پیش پیشانی تأکید بر آن دارد که کنترل آگاهانه حرکت نسبت به عملکرد حرکتی خودکار بخش وسیع‌تری از مغز را درگیر می‌کند. افزایش درگیری نواحی پردازش تحلیلی مغز با نتایج مطالعات انجام شده توسط الکتروانسفالوگرافی (EEG) همخوانی دارد. به‌ویژه، خودکاری سازی حرکات مربوط است به درجه‌ای که نواحی مغزی پردازش‌های کلامی از لب گیجگاهی نیم‌کره چپ هم‌زمان با مناطق برنامه‌ریزی حرکتی در نیمکره راست فعال می‌شود: سطوح بالاتر همسان‌سازی یا انسجام، منعکس‌کننده افزایش مداوم کنترل آگاهانه حرکت است (18). اخیراً ژو و همکارانش نشان داده‌اند که یادگیری حرکتی ضمنی یا نا آشکار باعث کاهش هماهنگی در مقایسه با زمانی که یادگیری حرکتی آگاه تحت کنترل است، می‌شود. این اطلاعات نه‌تنها دیدگاهی را در مورد فرضیه‌های عمل محدودشده ارائه می‌دهد، بلکه اطلاعاتی را در رابطه با زیربنای عصبی مشترک که مبنای مفاهیم یادگیری و یادگیری حرکات ضمنی با تمرکز توجه بیرونی است را فراهم می‌کند (19). افزایش هماهنگی حرکتی و خودکاری حرکتی در مطالعاتی که از تکنیک الکترومایوگرافی (EMG) استفاده کردند، نشان داده شده است. این مطالعات نشان داده‌اند که هنگام اتخاذ کانون توجه بیرونی با وجود افزایش عملکرد، فعالیت الکتریکی عضلات کمتر شده است (5). با توجه به اینکه تحقیقات پیشین نتایج قوی در ارتباط با بهبود عملکرد با اتخاذ کانون توجه بیرونی نسبت به کانون توجه درونی ارائه کرده اند؛ اما در برخی مهارت‌ها هدف اصلی، اصلاح مکانیک حرکت است و در این نوع مهارت‌ها دستورالعمل های تمرکز بیرونی باید مخصوص مکانیک حرکت باشد. هنگامی که مهارت های حرکتی نیاز به دستکاری اشیا دارد، توجه به تأثیر حرکات جسم می تواند مکانیک بدن را تغییر دهد (20)؛ اما هنگامی که مهارت حرکتی نیازی به دستکاری اشیاء ندارد و نیاز ویژه به آموزش مکانیک دارد (به عنوان مثال مکانیک فرود ایمن)، هیچ نشانی خارجی برای توجه مستقیم به آن وجود ندارد؛ بنابراین، ارائه دستورالعمل تمرکز بیرونی خاص برای مکانیک بدن بدون اشاره به قسمت های بدن وقتی هدف، اصلاح مکانیک حرکت باشد، چالش برانگیز می شود. فقط تعداد محدودی از مطالعات تأثیر دستورالعمل های تمرکز بیرونی خاص برای مکانیک بدن را مورد بررسی قرار داده اند (21-23). گاکلر و همکاران در سال 2015 نشان داده‌اند که در تکلیف پرش فرود دستورالعمل‌های کانون توجه بیرونی موجب بهبود مکانیک حرکت پرش فرود، می‌شود؛ اما آن‌ها از دستورالعمل‌های کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد استفاده کردند (23). رایسبک و یامادا در سال 2019 نشان دادند دستورالعمل های کانون توجه بیرونی مرتبط با عملکرد موجب بهبود عملکرد می‌شود؛ اما مکانیک صحیح حرکت را بهبود نمی‌بخشد و دستورالعمل های کانون توجه بیرونی مبتنی بر مکانیک موجب بهبود مکانیک حرکت می‌گردد؛ اما عملکرد را بهبود نمی‌بخشد. آن‌ها در تحقیق خود از نرم‌افزار کینوویا برای بررسی مکانیک حرکت و عملکرد استفاده کردند (24).
پرش عمودی جزو تکالیفی است که نیاز به هماهنگی کل بدن برای تولید حداکثر نیرو دارد استفاده شد. مطالعات مختلف گزارش کرده‌اند که ارتفاع پرش و همچنین تکانش و گشتاور مفاصل اندام تحتانی با اتخاذ تمرکز بیرونی افزایش می‌یابد (1, 25). اگرچه نتایج مطالعات ولف و همکارانش شواهد قوی مبنی بر اینکه تفاوت معنی‌داری بین فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی در فاز پرش (درون‌گرا یا کانسنتریک) بین وضعیت تمرکز بیرونی و درونی وجود ندارد، ارائه کرده‌اند. به نظر می‌رسد بررسی فعالیت الکتریکی عضلات تثبیت‌کننده تنه که در ادبیات کنترل حرکتی تحت عنوان عضلاتی که به‌طور خودکار کنترل می‌شوند؛ اما هنوز در زمینه فرضیه عمل محدودشده ارزیابی نشده‌اند، نادیده گرفته شده است. همچنین نادیده گرفتن فاز برونگرا (اکسنتریک) که بخش مهمی از حرکت پرش همراه با فاز مخالف حرکت  می‌باشد، ممکن است مزایای کانون توجه بیرونی را در مورد هماهنگی درون عضلانی نادیده گرفته باشد. فرض بر این است که دستورالعمل‌های کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد احتمالاً موجب کاهش فعالیت الکتریکی عضلات و متعاقباً افزایش کارایی بر طبق فرضیه عمل محدودشده می‌باشد و احتمالاً اصلاح مکانیک عملکرد همیشه موجب کارایی نمی‌گردد. یا شاید بتوان با بررسی دقیق‌تر اجزای حرکت برحسب اجزای مختلف آن به ایده بهتری برای هرکدام از اجزاء دست یافت؛ بنابراین هدف از این مطالعه فرضیه عمل محدودشده از طریق مقایسه اثر کانون توجه مبتنی بر عملکرد با کانون توجه مبتنی بر مکانیک در حرکت پرش عمودی است.
روش شناسی
طرح تحقیق حاضر به‌صورت درون‌گروهی و به لحاظ روش از نوع نیمه تجربی بود. مزیت این طراحی (طرح درون‌گروهی) این است که مشکلات مربوط به تفاوت بین شرکت‌کنندگان (به‌عنوان مثال، قد، قدرت و یا سطح مهارت) کاهش می یابد. بدین منظور 12 نفر از دانشجویان والیبالیست دانشگاه تهران با (میانگین سن 92/1±0/24 سال؛ میانگین وزن 7/8±5/73 کیلوگرم؛ میانگین قد 6/7±5/187 سانتی‌متر) در این تحقیق شرکت کرند. هیچ‌کدام از ورزشکاران از اهداف تحقیق خبر نداشتند و با رضایت کامل در تحقیق شرکت کردند. درصورتی‌که آزمودنی ها انگیزه کافی برای انجام پرش‌ها را نداشتند، از تحقیق خارج می شدند. آزمودنی ها در زمان اجرای تحقیق در رقابت‌های درون دانشگاهی والیبال شرکت داشتند و طی دو سال اخیر مرتباً در ورزش والیبال فعالیت داشتند. این معیارها تا حدود زیادی در طول اجرای تحقیق از میزان خستگی می کاهد زیرا خستگی می تواند وضعیت کانون توجه فرد را به سمت بدن (کانون توجه درونی) منعطف کند (26).
از صفحه نیروسنج سه محوره مدل AMTI، ساخت کشور آمریکا (2/50×2/50 سانتی‌متر و ضخامت 7/44 میلی‌متر)، جهت تفکیک فاز کلی حرکت، فاز اکسنتریک و فاز کانسنتریک، با استفاده از داده‌های نیروی عکس‌العمل زمین بر اساس زمان استفاده شد (27). همچنین با استفاده از نیروی عکس‌العمل زمین بر اساس زمان، زمان پرواز هر آزمودنی، یعنی از لحظه‌ای که پاها از زمین جدا شده (نیروی عکس‌العمل زمین به صفر می‌رسد) تا لحظه فرود (لحظه تماس پا با زمین: نیروی عکس‌العمل زمین به‌شدت به اوج خود می‌رسد) به دست آمد. ارتفاع پرش نیز با استفاده از فرمول زیر در نرم‌افزار متلب محاسبه شد (2).
ابتدا سرعت اولیه با استفاده از فرمول زیر به دست آمد:
v_t0=g_tflight/2
Vto سرعت اولیه در حین پرش، g شتاب گرانش زمین معادل 8/9 متر بر مجذور ثانیه و tflight زمان پرواز می‌باشد.
 سپس سرعت اولیه در فرمول زیر وارد و ارتفاع پرش به دست آمد:
y_flight=y_peak-y_t0=〖v_t0〗^2/2g    
yflight ارتفاع پرش می‌باشد که مساوی با ارتفاع اوج (ypeak) منهای ارتفاع اولیه (yto) که معادل صفر در نظر گرفته‌شده می‌باشد.
دستگاه الکترومایوگرافی: سیگنال‌های الکترومایوگرافی  سطحی در آزمون پرش عمودی با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی مدل Aktos هشت کاناله وایرلس (پهنای باند 2000)، ساخت شرکت Myon سوئیس که با دستگاه صفحه نیروسنج هم‌زمان شده بود، ثبت گردید.
از روش‌های استاندارد آماده‌سازی پوست برای چسباندن الکترودها استفاده شد. الکترودها بر روی عضله راست شکمی آزمودنی‌ها برای ثبت فعالیت الکتریکی عضله، چسبانده شد. شرکت‌کنندگان ابتدا با برنامه ترجیحی خود شروع به گرم شدن، کردند. پس از گرم شدن، به شرکت‌کنندگان دستورالعمل کلی در مورد نحوه پرش داده شد. به طور خاص، از شرکت کنندگان خواسته شد 1- به پرش بپردازند و با هر دو پا فرود بیایند. 2- جابجایی عمودی در اولین پرش (پرش به جلو و نه به بالا) را به حداقل برسانید. 3- سعی کنید پرش عمودی دوم بلافاصله پس از فرود از پرش صورت گیرد و 4-برای رسیدن به بالاترین ارتفاع، در پرش دوم تلاش نمایید. سپس هر کدام از شرکت‌کنندگان به‌طور آزمایشی سه پرش برای آشنایی با نحوه تکلیف انجام دادند. پس از اینکه شرکت‌کنندگان با نحوه ی اجرای تکلیف آشنا شدند. هر کدام از آن‌ها سه پرش تحت هرکدام از دستورالعمل‌های کانون توجه بیرونی مبتنی بر مکانیک و عملکرد انجام دادند. در وضعیت دستورالعمل کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد، از شرکت‌کنندگان خواسته شد که هنگام پرش عمودی به نشانگر چسبانده شده به سقف که در فاصله افقی پنجاه سانتی‌متری صفحه نیروسنج و چسبیده به سقف آزمایشگاه به ارتفاع حدوداً 5/2 متر قرار داشت، توجه کنند؛ و برای شرایط کانون توجه بیرونی مبتنی بر مکانیک حرکت، به شرکت کنندگان گفته شد، هنگام فرود از جعبه، روی صفحه نیروسنج به جلو فشار دهند (برای بهبود زاویه خم شدن زانو) و سپس هنگام پرش به هم‌راستا شدن با میله (که در یک متری آن‌ها قرار داده شده بود جهت باز شدن کامل بدن) تمرکز کنند. زمان‌بندی فاز اکسنتریک و کانسنتریک در حرکت پرش عمودی و همچنین زمان پرواز از داده‌های صفحه نیروسنج برای هرکدام از آزمودنی‌ها استخراج شد. فعالیت الکتریکی عضله راست شکمی، در طول پرش‌ها ثبت و یکنواخت شد. برای فیلتر کردن داده های الکترومایوگرافی از روش باترورث میان‌گذر با فرکانس برش 1 تا 500 هرتز با نرم‌افزار متلب استفاده شد. برای نرمال‌سازی داده های الکترومایوگرافی از آزمون MVC استفاده شد: یکی از روش های معمول برای نرمال کردن، استفاده از بیشینه دامنه سیگنال در حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک که در آن خروجی به‌صورت درصدی از مقدار MVC محاسبه می شود. درنهایت ریشه میانگین مجذور فعالیت (RMS) عضله راست شکمی در فازهای مختلف پرش عمودی برای هر کوشش به دست آورده شده و سپس میانگین  RMS فعالیت در هر فاز برای سه کوشش محاسبه شد (28).
به‌منظور توصیف اطلاعات از جدول و شاخص‌های مرکزی و پراکندگی آمار توصیفی استفاده شد. از آزمون شاپیرو ویلک جهت بررسی طبیعی بودن توزیع داده ها و از آماره  لوین برای اطمینان از همگنی واریانس‌ها استفاده شد. از آزمون t همبسته برای بررسی تغییرات درون‌گروهی، استفاده شد. داده های به‌دست‌آمده در نرم‌افزار SPSS نسخه 16 در سطح معنی‌داری 05/0≥P مورد تحلیل قرار گرفت، همچنین برای ترسیم نمودارها از نرم‌افزار اکسل نسخه 2016 استفاده شد.
نتایج
اطلاعات توصیفی مربوط به فعالیت الکتریکی عضله راست شکمی در فاز اکسنتریک و کانستریک تحت شرایط مختلف کانون توجه بیرونی در جدول 1 قابل مشاهده است. همچنین میزان پرش عمودی افراد تحت دو وضعیت کانون توجه بیرونی در نمودار 1 قابل مشاهده است.

نتایج آزمون تی همبسته در بخش متغیر عملکردی نشان داد (شکل 1) که ارتفاع پرش در وضعیت کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد (03/6 ± 081/33) با وضعیت کانون توجه بیرونی مبتنی بر مکانیک (73/7 ± 32/30) تفاوت معنی داری دارد ((001/0>P)، 563/7 = t). بدین مفهوم که؛ افراد تحت دستورالعمل‌های کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد از ارتفاع پرش بیشتری برخوردار بودند.

نتایج آزمون تی همبسته نشان داد که در فاز اکسنتریک، بین میزان فعالیت الکتریکی در وضعیت کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد (06/8 ± 72/23) با وضعیت کانون توجه بیرونی مبتنی بر مکانیک (23/5 ± 78/25) تفاوت معنی‌داری وجود ندارد (233/0=P، 7622/1-= t). بدین مفهوم که؛ فعالیت الکتریکی عضله راست شکمی افراد تحت هر دو وضعیت کانون توجه بیرونی، در طول فاز اکسنتریک تفاوت معنی‌داری نداشته است؛ اما در فاز کانسنتریک، تفاوت معنی‌داری بین میزان فعالیت الکتریکی در وضعیت کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد (12/7 ± 09/28) با وضعیت کانون توجه بیرونی مبتنی بر مکانیک (51/5 ± 55/33) مشاهده شد ((001/0>P)، 584/6-= t). بدین مفهوم که؛ عضله راست شکمی افراد تحت شرایط کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد، با وجود ارتفاع پرش بیشتر، فعالیت الکتریکی کمتری در طول فاز کانسنتریک داشته است.
نتایج آزمون تی همبسته برای مقایسه میزان حداکثر نیروی وارد شده در صفحه نیروسنج قبل از جدا شدن از زمین نشان‌دهنده زاویه حداکثر زانو در فاز برونگرای حرکت است. نتایج آزمون تی همبسته نشان داد که این نیرو در وضعیت دستورالعمل‌های کانون توجه بیرونی مبتنی بر مکانیک به‌طور معنی‌داری بیشتر از وضعیت دستورالعمل‌های کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد بود (022/0=P)؛ که نشان می‌دهد زاویه حداکثر زانو در شرایط کانون توجه بیرونی مبتنی بر مکانیک بیش از حالت کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد بود.
بحث
هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر دستورالعمل‌های کانون توجه بیرونی مبتنی بر مکانیک و عملکرد بر روی الگوی پرش عمودی و فعالیت الکتریکی عضله راست شکمی بود. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که دستورالعمل‌های کانون توجه بیرونی مبتنی بر مکانیک موجب افت عملکرد می شود درحالی‌که ممکن است الگوی انجام حرکت بهتر صورت بپذیرد. این نتایج با یافته‌های عبداللهی پور و همکاران (2015)، کریستین و همکاران (2014) و رایسبرک و یامادا (2019) همخوانی دارد، این مطالعات نشان داده‌اند که هنگامی‌که هدف یک مهارت، تطبیق حرکات بدن است کانون توجه بیرونی مبتنی بر مکانیک مزایای بیشتری نسبت به کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد دارد (24, 29, 30). زمانی که هدف یک مهارت، کیفیت حرکت باشد و در هنگام انجام مهارت نیازی به دستکاری اشیاء نباشد، معطوف نمودن توجه فرد به سمت بیرون دشوار می‌باشد در نتیجه، محتویات نشانه های آموزشی ارائه شده در این تحقیقات که مربوط به کانون توجه بیرونی می باشد به دلیل عدم ارتباط آن‌ها با محتوای دستورالعمل های مربوط به رسیدن به هدف مهارت، زیر سؤال می رود (21, 30-32). این محدودیت ممکن است منجر به یافته های متناقض شود به همین دلیل در این‌گونه تحقیقات هیچ مزایایی در تمرکز خارجی نسبت به تمرکز داخلی مشاهده نشده است (32, 33). نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که ارتفاع پرش عمودی زمانی که دستورالعمل‌های کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد بود بیشتر از زمانی بود که دستورالعمل‌های کانون توجه بیرونی مبتنی بر مکانیک صحیح حرکت بود. این نتایج با یافته های تحقیقات قبلی که تکالیف قدرتی را مورد بررسی قرار می دهند همخوانی دارد (5).
علاوه بر این، نتایج حاصل از این مطالعه، فرضیه عمل محدود را نیز پشتیبانی می کند و نشان می دهد که یک کانون توجه بیرونی، توجه افراد را به اثرات (پریدن به سمت بالا) هدایت می کند که سیستم هماهنگی حرکات را خودکار می کند و عملکرد را افزایش می دهد. یکی دیگر از یافته های مهم پژوهش حاضر این است که دستورالعمل‌های کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد و مکانیک، از نظر عملکرد و مکانیک صحیح حرکت به یک اندازه مؤثر نبودند. گاکلر و همکاران (2015) یک جمعیت بالینی را مورد بررسی قرار داده و ولینگ و همکاران (2016) افراد سالم را مورد بررسی قرار داد. هر دو دریافتند که استفاده از کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد، مکانیک فرود را بهبود می بخشد. بااین‌حال، این مزایای خارجی در مقایسه با تمرکز داخلی بود بنابراین نمی‌توان گفت که کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد می‌تواند جایگزین مناسبی برای کانون توجه درونی باشد و لازم است که کانون توجه بیرونی مبتنی بر مکانیک به‌عنوان یک عامل تأثیرگذار در تکالیفی که شیوه‌ی اجرای حرکت، مهم هستند، باشد. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد کانون توجه بیرونی مبتنی بر مکانیک نسبت به کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد برای مکانیک صحیح حرکت برتر بود، اما منجر به عملکرد برتری نشد. ولی کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد موجب افزایش عملکرد آزمودنی‌ها نسبت به کانون توجه بیرونی مبتنی بر مکانیک شد. این نتایج با یافته‌های گواداگنلی و همکاران (2004) همخوانی داشت. آن‌ها دو نوع دستورالعمل آموزشی را در یک تکلیف تعادلی بررسی کردند. آزمودنی ها درحین انجام یک تکلیف تعادلی، یک میله را نگه داشتند و به آن‌ها گفته شد که در یک وضعیت بر ثبات میله تمرکز کنند و در وضعیت دیگری بر تعادل زیر پای خود تمرکز کنند. نتایج نشان داد که هردو نوع کانون  توجه بیرونی، تکلیف تعادلی را بهبود بخشیدند. بااین‌حال، دستورالعمل های تعادل میله منجر به ثبات بیشتری (از نظر زمانی) نسبت به دستورالعمل‌های تعادل قامت شد، درحالی‌که دستورالعمل‌های ثبات قامت منجر به تعادل قامتی صحیح‌تری (از نظر مکانیکی) شد؛ بنابراین، دستورالعمل های تمرکز خارجی مخصوص مکانیک معمولاً منجر به بهبود مکانیک می شوند و دستورالعمل های تمرکز خارجی برای عملکرد منجر به پیشرفت در عملکرد خواهد شد (34).
در پژوهش حاضر فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی در وضعیت کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد نسبت به کانون توجه نسبت به کانون توجه بیرونی مبتنی بر مکانیک کاهش یافت. کاهش فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی در کانون توجه بیرونی، نسبت به کانون توجه درونی در فاز درون‌گرا، با نتایج پژوهش‌های قبلی (35، 24، 21) همخوانی دارد؛ در این پژوهش‌ها این کاهش به‌عنوان اقتصاد (صرفه‌جویی) و کارایی بهتر در حرکت و همچنین بهبود کارایی عصبی-عضلانی برای تولید حرکت در نظر گرفته‌ شده است. ولف و همکاران (16) بیان کردند هر دو جنبه هماهنگی برون عضلانی و درون عضلانی، برای تکالیفی که به تولید نیروی بیشینه نیاز دارند، به بهینه‌سازی نیاز دارند (16). کاهش فعالیت الکتریکی همراه با نتایج مؤثرتر در وضعیت کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد، شاهدی بر بهینه‌سازی هماهنگی درون عضله با کانون توجه بیرونی است؛ بنابراین، می‌توان گفت کانون توجه بیرونی مبتنی بر مکانیک به افزایش فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی منجر می شود. ولف و همکاران (16) بیان کردند که کانون توجه بیرونی (توجه به نتیجه حرکت)، الگوهای عصبی-عضلانی مشابه با اجراکنندگان باتجربه ایجاد می کند که احتمالاً به اتخاذ کانون توجه بیرونی نسبت به کانون توجه درونی تمایل دارند (16). بر اساس نتایج پژوهش‌ها، افزایش قدرت در روزهای اولیه تمرین به‌عنوان تابعی از تمرین و تجربه است که نمی توان آن را با هایپرتروفی عضلات توضیح داد (35). در برخی از این پژوهش‌ها گزارش شده است بعد از یک دوره تمرین، با بلندکردن یک وزنه مشابه فعالیت الکتریکی کاهش می‌یابد که این امر حاکی از تولید حرکت کارآمدتر است (36). به‌طورکلی، اعتقاد بر این است که تغییر در سازگاری عصبی علت اصلی کاهش فعالیت الکتریکی عضلات در اوایل تمرین است. به‌نظر می‌رسد کانون توجه مجری حرکت باید به فهرست عوامل مؤثر در الگوهای فعال‌سازی عصبی-عضلانی اضافه شود؛ زیرا فعالیت عضلانی بهعنوان تابعی از کانون توجه است و در توجه بیرونی بهبود می‌یابد و کارایی حرکات افزایش پیدا می‌کند.
نتیجه گیری نهایی
کاهش فعالیت الکتریکی همراه با نتایج مؤثرتر در وضعیت کانون توجه بیرونی مبتنی بر عملکرد، شاهدی بر بهینه‌سازی هماهنگی درون عضله با کانون توجه بیرونی است؛ بنابراین، می‌توان گفت کانون توجه بیرونی مبتنی بر مکانیک به افزایش فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی منجر می شود و برای افراد ماهر در حرکت پرش عمودی مناسب نمی باشد؛ اگرچه ممکن است مطابق مراحل یادگیری برای کوشش‌های اولیه یادگیری در افراد مبتدی مناسب باشد.
تشکر و قدردانی
مقاله حاضر نتیجه پایان‌نامه مقطع کارشناسی ارشد در رشته آسیب‌شناسی و تمرینات اصلاحی می‌باشد. بدین منظور از اساتید، همکاران و مدارس شهر تبریز که در این پژوهش حمایت و همکاری نمودند تشکر و قدردانی می‌کنم.
ملاحظات اخلاقی
پیروی از اصول اخلاق پژوهش
اصول اخلاقی به‌طور کامل در این مقاله رعایت شده است. شرکت‌کنندگان اجازه داشتند در صورت تمایل از پژوهش خارج شوند همچنین همه شرکت‌کنندگان در جریان روند پژوهش بودند و اطلاعات آن‌ها محرمانه نگه داشته شد.
حامی مالی
این پژوهش هیچ‌گونه کمک مالی از سازمان های دولتی، خصوصی و غیرانتفاعی دریافت نکرده است.
مشارکت نویسندگان
تمام نویسندگان در طراحی، اجرا و نگارش همه بخش های پژوهش حاضر مشارکت داشته اند.
تعارض
بنابر اظهار نویسندگان، این مقاله تعارض منافع ندارد.