هدف: تعداد افرادی که از استئوآرتریت زانو رنج می‌برند در حال افزایش است. درمان استئوآرتریت با استفاده از روش جراحی و روش غیر جراحی می‌باشد. رایج‌ترین درمان‌های غیر جراحی در این عارضه استفاده از ارتوزهای زانو است. اکثر بیماران با مشکل استئوآرتریت زانو ترجیح می‌دهند. به خاطر جابجایی این ارتوز ها به سمت پایین و نیرویی که به مفصل زانو وارد می‌شود، از این ارتوزها استفاده نکنند. بنابراین هدف این تحقیق طراحی ارتوز جدید و ارزیابی اثر آن بر متغیرهای کینتیکی و کینماتیکی مفصل زانو حین راه رفتن می باشد.
روش‌ها: تعداد 10 آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. ارتوز جدید با ساختاری مشابه با ارتوز Scottish rite بدون بار داخلی رانی طراحی شده است. یک صفحه‌ نیروی kistler و 7 دوربین پرسرعت برای تجزیه و تحلیل کینتیک و کینماتیک افراد حین راه رفتن با و بدون استفاده از ارتوز مورد استفاده قرار گرفت. یافته‌ها: میانگین سرعت راه رفتن با و بدون ارتوز هیچ گونه تفاوت معنی داری نشان نداد (0/42=p). حداکثر نیروی قدامی خلفی وارد شده به مفصل زانو در نیمه اولیه فاز استقرار و فاز پروپالژن با ارتوز مشابه با وضعیت راه رفتن بدون ارتوز بود (p>0.05). تفاوت چشمگیری بین اوج نیروی داخلی خارجی وارد شده به زانو با و بدون ارتوز وجود داشت (p<0.05).
نتیجه گیری: ارتوز ارائه شده در مقاله حاضر گشتاور اداکتوری وارده به مفصل زانو را کاهش و در نتیجه می‌تواند منجر به کاهش نیروهای اعمالی به کمپارتمانت داخلی مفصل زانو شود. این ارتوز به خاطر عدم جابجایی به پایین، راه رفتن بیماران استئوآرتریت را تسهیل می‌کند. این ارتوز راستای استخوان ران را بهبود می‌بخشد و پیشنهاد می‌شود متخصصان توان‌بخشی ارتوز حاضر را جهت کاهش درد زانو به بیماران مبتلا به استئوآرتریت تجویز کنند.