دوره 6، شماره 1 - ( 3-1399 )                   جلد 6 شماره 1 صفحات 43-32 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

Saberi A A, Fathi M, Hejazi K. Comparing the Effect of Eight Weeks of Resistance and Endurance Trainings on Physiological and Functional Factors and Record of Elite Runners. J Sport Biomech 2020; 6 (1) :32-43
URL: http://biomechanics.iauh.ac.ir/article-1-219-fa.html
صابری علی اصغر، فتحی مهرداد، حجازی کیوان. مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی و استقامتی بر فاکتورهای فیزیولوژیکی، عملکردی و رکورد دوندگان نخبه. مجله بیومکانیک ورزشی. 1399; 6 (1) :32-43

URL: http://biomechanics.iauh.ac.ir/article-1-219-fa.html


1- گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بجنورد، بجنورد، ایران.
2- گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران.
3- گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار، ایران.
واژه‌های کلیدی: فشار خون، ضربان قلب، قدرت عضلانی
متن کامل [PDF 4516 kb]   (2595 دریافت)     |   چکیده (HTML)  (3458 مشاهده)
متن کامل:   (5875 مشاهده)

مقدمه

موفقیت در عملکرد ورزشی با عوامل متعددی در ارتباط است که تمرین یک بخـش اصـلی آن محسـوب مـی‌شود [1]. هر چند تمرین با اهداف مختلف جسمانی، تکنیکی و تاکتیکی انجام می‌گیرد، ولی در رشته‌های استقامتی به‌ویژه در دو و میدانی نقش عوامل جسمانی و فیزیولوژیکی بسیار برجسته است. بـر همـین اسـاس برخـی مربیان رشته‌های استقامتی بر این باورند که افراد با حداکثر اکسیژن مصرفی بالاتر قادر به عملکرد بهتری هستند [1]؛ بـه هـر حـال مطالعات جدیدتر نشان می‌دهد عملکرد استقامتی ورزشکاران، با توجه به نوع تمرین علاوه بر توان هوازی بیشـینه از عواملی همچون کارایی حرکتی، سازگاری‌هـای عصـبی ـ عضـلانی، تـوان بـی‌هـوازی، سـازگاری‌هـای سیسـتم آندوکرین، آستانه لاکتات و توانایی به تأخیر انداختن آن تأثیر می‌پذیرد [2]. به‌ویژه نقـش این عوامـل در ورزشکاران تمرین کرده که به ثبات حداکثر اکسیژن مصرفی رسیده‌اند برجسته‌تـر اسـت [2]. بـر همـین اسـاس مطالعـات متعددی بهبود عملکرد استقامتی و عوامل تأثیرگذار بر آن را به دنبال تمرینات مختلف گزارش کرده‌اند. 
بنابراین بخش عمده‌ای از تفاوت‌های فیزیولوژیکی در عملکرد استقامتی ورزشکاران نخبه و مبتدی به روش‌هـای تمرینـی مورد استفاده بستگی دارد [3، 4]. اهمیت استقامت و قدرت و رابطه بین آن‌ها در فعالیت‌های ورزشی بسیار گسترده است و زمانی که از قدرت و استقامت صحبت می‌شود، مباحث فیزیولوژیکی و عملکردی نیز به میان می‌آید. آثار ورزش بر ساختار و عملکرد قلب به نوع، شدت و مدت‌زمان ورزش، میزان آمادگی جسمانی اولیه، وراثت و جنسیت بستگی دارد [5]. در فعالیت‌های ورزشی که به طور دینامیک انجام می‌شوند، فشار خون سیستولی در حد قابل ملاحظه افزایش پیدا می‌کند، در حالی که فشار دیاستولی تغییر چشمگیری ندارد [6، 7]. علاوه بر تأثیر تمرینات مقـاومتی و استقامتی بر عوامل فیزیولوژیکی چون ضربان قلب و فشار خون، می‌توان به تأثیر این تمرینات بر عوامل عملکردی چون توان هوازی، قدرت و استقامت عضلانی و تعادل نیز اشاره نمود. افزایش قدرت، سهم زیادی در ایجاد استقامت بدن دارد و تمرینات قدرتی و استقامتی لازم و ملزوم یکدیگر هستند [8]. 
اثر تمرینـات مقـاومتی بـر عملکرد اسـتقامتی نیز موضوعی است که در سال‌های اخیر مورد توجه قرار گرفته است. هرچند که تمرینات مقـاومتی به طور معمول برای دوندگان استقامتی به کار گرفته نمی‌شود و به نظر می‌رسد که بیشتر از 50 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی در تمرینات قدرتی وارد نمی‌شود [9] و بهبود حداکثر اکسیژن مصرفی از طریق این نوع تمرینات بعید باشد، ولی برخی شواهد نشان می‌دهد که افزودن تمرینات مقـاومتی در برنامه تمرینی هوازی روی عملکرد ورزشکاران استقامتی تأثیر مثبتـی دارد [10]. تحقیقات در این زمینه نشان داده است که به دنبال تمرینات مقـاومتی، ویژگی‌های عصـبی‌عضـلانی [10، 11]، تـوان هوازی و بی‌هوازی [9، 12]، کارایی حرکتی، حداکثر سرعت و عملکرد دوی پنج هزار متر در دوندگان تمـرین کرده بهبود می‌یابد [13]. 
براندون گزارش کرد دونده‌هـایی که از نظـر حداکثر اکسیژن مصرفی (Vo2max) و سرعت رسیدن به حداکثر اکسیژن مصرفی (vVo2max) یکسان هستند، در ظرفیت بی‌هوازی و کارایی حرکتی از یکدیگر متمایز می‌شوند [14]. در این زمینه،‌ هانگ و همکاران، در تحقیقی به بررسی اثر تمرین مقاومتی بر قدرت عضلانی، استقامت و واحد حرکت طبق عوامل نوتروفیکی چندگانه در دانشجویان مرد پرداختند و این تمرینات را برای هشت هفته و هر هفته سه جلسه انجام دادند. یافته‌های پژوهش نشان داد که پس از تمرینات مقاومتی، قدرت و استقامت عضلانی به طور قابل توجهی افزایش یافت، ولی بین دو گروه تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد [15]. آسانکائو و همکاران، به منظور بررسی اثر تمرینات مقاومتی با شدت پایین و بالا بر قدرت عضلانی، 45 نوجوان دختر و پسر را در سه گروه با تکرار بیشینه پایین، تکرار بیشینه بالا و کنترل تقسیم کردند و تمرینات دو‌بار در هفته به مدت نُه هفته انجام شد. پس از تمرین، افزایش قابل توجهی در تکرار حرکات پرس سینه مشاهده شد، ولی بین دو گروه تکرار بیشینه بالا و پایین تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. علاوه بر این استقامت عضلانی به طور قابل توجهی در گروه با تکرار بیشینه پایین افزایش یافت [16]. لوپز ـ سگوویا و همکاران، با بررسی تأثیر چهار ماه تمرین بر توان هوازی، قدرت و سرعت در دو تیم فوتبال زیر 19 سال را مورد بررسی قرار دادند و به این نتیجه رسیدند که توان هوازی و قدرت آزمودنی‌ها بهبود قابل توجهی داشت، ولی تغییر در ظرفیت شتاب و سرعت ناچیز بود [17]. 
بنابراین شاید استفاده از تمرینات مقاومتی در کنار تمرینات متداول استقامتی به علت افزایش ظرفیت بی‌هوازی و بهبود کارایی حرکتی بتواند به ورزشکاران استقامتی کمک کند. از آنجایی که هدف ورزشکاران از شرکت در برنامه‌های تمرینـی، بهبـود عملکرد است، تعیین مهم‌ترین ویژگی‌های فیزیولوژیکی در عملکرد استقامتی و چگونگی تأثیر انواع تمرینات بر این ویژگـی‌ها در جهت ارائه برنامه‌های تمرینی مناسب از اهمیت و کاربرد خاصی برای مربیان و ورزشکاران برخوردار است. با توجه به محدودیت‌های پژوهشی در حیطه سازگاری‌های قلبی با تمرینات استقامتی و مقـاومتی دوندگان نخبه و نیز عدم وجود پژوهشی در زمینه تأثیر این تمرینات بر فاکتورهای فیزیولوژیکی و عملکردی و رکورد دوندگان نخبه، انجام پژوهش حاضر ضروری می‌نماید و امید است انجام این پژوهش بتواند گام مؤثر و کوچکی در جهت شناخت و رفع مشکلات دوندگان برداشته و با ارائه نتایج این تحقیق به جامعه، در پیشگیری و کاهش مشکلات کمک شایانی کند. از این رو تحقیق حاضر به دنبال رسیدن به پاسخ این سؤال اصلی است که آیا دو برنامه تمرینی مقـاومتی و استقامتی بر فاکتورهای فیزیولوژیکی، عملکردی و رکورد دوندگان نخبه تأثیر دارد؟ و آیا بین دو برنامه تمرینی تفاوتی وجود دارد؟

روش‌شناسی

در این تحقیق نیمه‌تجربی که در سال 1394 انجام شد، دو گروه آزمایش و کنترل با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون مورد مقایسه قرار گرفتند. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دوندگان نخبه مرد در سطح استان خراسان شمالی تشکیل دادند که دارای عضویت در تیم دو و میدانی شهرستان بجنورد بودند و از میان آن‌ها تعداد 22 نفر به صورت داوطلبانه به روش نمونه‌گیری انتخابی دردسترس و هدف‌دار انتخاب شدند. در مرحله نخست افراد با ماهیت و نحوه اجرای پژوهش آشنا شدند. معیارهای ورود به مطالعه شامل شرکت در تمرینات دوی استقامتی حداقل به مدت یک سال و حداکثر به مدت سه سال، عدم حضوردر تمرینات مـنظم تداومی و تناوبی هوازی، عدم ابتلا به بیماری و عارضه جسمی و عضلانی، و عدم سابقه مصرف سیگار، الکل، دارو و آسیب بود. آزمودنی‌ها بر اساس شرایط تحقیق به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کرده و فرم رضایت‌نامه آگاهانه را امضا کردند. سپس نمونه‌ها به طور تصادفی در دو گروه تمرین مقاومتی (یازده نفر) و تمرین استقامتی (یازده نفر) دسته‌بندی شدند. 
برای ارزیابی ترکیبات بدن به ترتیب طول قد آزمودنی‌ها با قدسنج (سکا/ آلمان) با دقت 5 میلی‌متر، محیط باسن و کمر با متر نواری (مابیس/ ژاپن) با حساسیت 5 میلی‌متر، و درصد چربی بدن و وزن با حساسیت 100 گرم و با استفاده از دستگاه بیوالکتریکال ایمپدنس (مدل In body-720/ کره جنوبی) اندازه‌گیری شد. تمامی اندازه‌گیری‌ها در حالی انجام شد که آزمودنی‌ها از چهار ساعت قبل از آزمون، از خوردن و آشامیدن خودداری کرده بودند و حتی‌الامکان مثانه، معده و روده آن‌ها تخلیه شده بود. آزمودنی‌ها پس از معاینه قلبی ـ عروقی، اندازه‌گیری فشار خون و ثبت الکتروکاردیوگرام توسط پزشک متخصص، مجوز ورود به طرح را کسب کردند. 
میزان فشار خون هرآزمودنی قبل از شروع فعالیت بدنی با استفاده از دستگاه MaximedExipres TD-3018 اندازه‌گیری و با استفاده از فرمول فشار خون متوسط شریانی به فشار خون متوسط تبدیل شد (فرمول شماره 1):
1. 3/ (فشار خون سیتولی + فشار خون دیاستولی×2)= فشار خون متوسط
به منظور برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی از روش پروتکل بروس روی دستگاه تردمیل استفاده شد. نحوه اجرای آزمون بروس به این صورت بود که این آزمون در ده مرحله سه‌دقیقه‌ای اجرا شد و در مرحله اول که سرعت 2/74 کیلومتر در ساعت با شیب 10 درصد بود، هر سه دقیقه هم سرعت و هم شیب دستگاه تا مرحله آخر افزایش یافت. حداکثر اکسیژن مصرفی (بر حسب میلی‌لیتر / کیلوگرم / دقیقه) در پروتکل بروس با استفاده از فرمول شماره 2 محاسبه شد:
2. (T3×0/012)-(T2×0/451)+(T×1/379)-14/8=حداکثر اکسیژن مصرفی
قدرت بیشینه آزمودنی‌ها با استفاده از آزمون RM1 (یک تکرار بیشینه) به روش مک‌گویگان و همکاران (1997) اندازه‌گیری شد. به این ترتیب که قبل از انجام آزمون و پس از گرم کردن عمومی، پنج تکرار با 30 درصد (2 دقیقه استراحت)، چهار تکرار با 50 درصد (2 دقیقه استراحت)، سه تکرار با 70 درصد (3 دقیقه استراحت) و یک تکرار با 90 درصد و (3 دقیقه استراحت) به منظور گرم کردن انجام شد. پس از اجرای آخرین نوبت با 90 درصد از RM1 تقریبی، در نوبت‌های بعدی با بازخوردی که از آزمودنی‌ها بر اساس مقدار وزنه جابه‌جا شده در نوبت‌های قبلی به دست آمده بود، برای به دست آوردن RM1 وزنه اضافه می‌شد (5/2 تا 10 کیلوگرم پس از هر تلاش موفق). برای به دست آوردن RM1 بعد از تعیین 90 درصد از RM1 سه مرحله آزمون انجام شد و بین هر تلاش چهار دقیقه استراحت در نظر گرفته شد [18]. برای اندازه‌گیری استقامت عضلانی آزمودنی‌ها از آزمون‌های استقامت عضلانی تنه مک‌گیل در چهار جهت استفاده شد. آزمون‌های استقامت عضلانی تنه مک‌گیل در چهار جهت عبارت‌اند از: خم شدن تنه، باز شدن تنه، خم شدن به پهلوی راست، خم شدن به پهلوی چپ. در این پژوهش مجموع استقامت در هر چهار جهت در نظر گرفته می‌شود. برای اندازه‌گیری تعادل از آزمون تعادل لک‌لک بر اساس دستورالعمل استاندارد این آزمون استفاده شد. این آزمون روی پای اتکا و غیراتکا به صورت مجزا انجام شد [19]. در پایان رکورد آزمودنی‌ها با استفاده از آزمون دوی سه هزار متر ثبت شد. برای این منظور فرد 7/5 دور در پیست 400 متری به دور زمین ورزشگاه می‌‌دود.
پروتکل تمرینی شامل تمرینات هوازی (استقامتی) همراه مقاومتی به مدت هشت هفته و در هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه بود. برنامه تمرین هوازی شامل دویدن روی نوارگردان به مدت 21 دقیقه با شدتی معادل 60 تا 70 درصد ضربان قلب ذخیره بود. شدت تمرین به وسیله ضربان‌سنج (POLAR/ فنلاند) کنترل شد. همچنین برای تمرین مقاومتی از الگوی هرمی استفاده شد. در هر جلسه پس از 15 دقیقه گرم کردن بدن، هر حرکت را در هفت ست تمرینی به ترتیب و به صورت (شش تکرار × 80 درصد)، (سه تکرار × 90 درصد)، (سه تکرار × 90 درصد)، (سه تکرار × 90 درصد)، (سه تکرار × 90 درصد)، (سه تکرار × 90 درصد) و (شش تکرار × 80 درصد) با فاصله استراحتی 5 دقیقه بین هر حرکت انجام دادند. ایستگاه‌ها به ترتیب شامل فلکشن ساق، اکستنشن ساق، پرس پا، اسکات، کشش زیربغل، پرس سینه، حرکت صلیب با دمبل، جلو بازو، پشت بازو و دراز و نشست بودند [20].
داده‌های جمع‌آوری‌شده با نرم‌افزار SPSS نسخه 21 تجزیه و تحلیل شدند. پس از کسب اطمینان از نرمال بودن توزیع نظری داده‌ها با استفاده از آزمون آماری شاپیرو ویلک و همگنی واریانس‌ها توسط‌آزمون لون از آنالیز واریانس با اندازه‌های تکراری برای مقایسه تغییرات واریانس درون‌گروهی و بین‌گروهی استفاده شد. سطح معنی‌داری کمتر از 0/05 در نظر گرفته شد.

نتایج

مشخصات آزمودنی‌های گروه آزمایش و کنترل در جدول شماره 1 آورده شده است.


 
نتایج جدول شماره 2 نشان مـی‌دهد که تغییرات میانگین‌های درون‌گروهی در متغیرهای ضربان قلب، فشار خون، قدرت عضلانی، استقامت عضلانی، تعادل و رکورد سه هزار متر در هر دو گروه تمرین مقاومتی و استقامتی معنی‌دار بود (0/05>P). تغییرات میانگین‌های بین‌گروهی نیز در متغیرهای ضربان قلب، فشار خون، قدرت عضلانی، استقامت عضلانی، تعادل و رکورد سه هزار متر در بین دو گروه آزمایش تفاوت معنی‌دار داشت (05/0>P).


 

بحث 

هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین مقاومتی و استقامتی بر فاکتورهای فیزیولوژیکی، عملکردی و رکورد دوندگان نخبه بود. نتایج تحقیق حاضر نشان داد تمرینات مقاومتی و استقامتی منجر به افزایش معنی‌دار فشار خون دوندگان نخبه شد؛ که نتایج پژوهش حاضر با یافته‌های پارک و همکاران هم‌خوانی ندارد [21]. پارک و همکاران با مطالعه تأثیر 36 هفته تمرینات استقامتی در زنان تمرین نکرده، کاهش معنی‌داری را در فشار خون سیستولی و دیاستولی مشاهده کردند [21]. میزان فشار خون به برون‌ده قلبی و مقاومت عروقی بستگی دارد. تمرینات استقامتی در نتیجه کاهش مقاومت عروقی سبب کاهش فشار خون می‌شود. با این حال، در خلال تمرینات قدرتی فشار خون در پی حبس نفس و افزایش مقاومت عروقی افزایش می‌یابد. استرس سیستولی شاخص مناسبی از اکوکاردیوگرافی در ارزیابی عملکرد سیستولیکی بطن چپ است که در پاسخ به افزایش بسیار و مقاومت عروقی ناشی از انجام تمرینات قدرتی افزایش می‌یابد. اندازه‌گیری این متغیر در گروه‌ها حاکی از افزایش آن در گروه‌های استقامتی و قدرتی است و در گروه تمرینات استقامتی افزایش معنی‌دارتر بوده است [22، 23]. مغایرت این نتایج با یافته پژوهش حاضر ممکن است به دلیل شدت و مدت فعالیت آزمودنی‌ها باشد، چون قرار گرفتن درازمدت در معرض تمرینات قدرتی منجر به افزایش فشار خون استراحتی نمی‌شود.
نتایج تحقیق حاضر نشان داد تمرینات مقاومتی و استقامتی منجر به افزایش معنی‌دار تعادل دوندگان نخبه شد. در بیان نتایج مشابه با این یافته می‌توان به نتایج تحقیق هول‌ویالا و همکاران که افزایش در تعادل ورزشکاران را به دنبال تمرینات قدرتی و استقامتی و ترکیبی در مردان مسن گزارش کردند، اشاره کرد [24]. افزایش تعادل در گروه‌های تمرینات قدرتی و استقامتی را می‌توان به دلیل فعال‌سازی گیرنده‌های حسی عمقی، آماده‌سازی نرون‌های حرکتی در گروهی از عضلات و مفاصل برای انجام حرکت، افزایش هماهنگی و یکپارچگی واحدهای حرکتی، هم‌انقباضی عضلات همکار و افزایش بازدارندگی عضلات مخالف دانست. تمرینات قدرتی روی تغییرات عصبی عضلانی ورزشکاران تأثیر می‌گذارد و موجب بهبود و توسعه هماهنگی عصبی عضلانی می‌شود. در تمرینات قدرتی ورزشکار بیشتر به تعادل نیاز دارد و از یکپارچگی گیرنده‌های حسی عمقی و هماهنگی عضلات در فعالیت‌های هم‌انقباضی بهره می‌گیرد [25]. 
نتایج تحقیق حاضر نشان داد تمرینات مقاومتی و استقامتی منجر به افزایش معنی‌دار استقامت عضلانی دوندگان نخبه شد. یافته‌های این پژوهش با نتایج مک‌کالا و همکاران هم‌خوانی دارد [26]. اما با یافته‌های پیردوستی و همکاران هم‌خوانی ندارد [27]. مک‌کالا و همکاران با بررسی اثر تمرین تنفسی بر عملکرد قلبی و تنفسی مردان فوتبالیست به این نتیجه رسیدند که هشت هفته تمرین باعث افزایش معنی‌دار استقامت عضلانی می‌شود [26]. در مطالعه‌ای که توسط پیردوستی و همکاران انجام شد، نتایج نشان داد تمرینات هوازی باعث افزایش استقامت عضلانی نوجوانان دوازده تا چهارده‌ساله نشده است. که نتایج آن با مطالعه حاضر مغایر است. شاید دلیل این موضوع این باشد که اولاً در سنین دوازده تا چهارده‌ساله به علت هم‌زمانی با اوج سرعت قد، بین رشد قدی و افزایش قدرت عضلانی تعادلی وجود ندارد [27].
 به طور کلی در اثر تمرینات استقامتی تعداد مویرگ‌های موجود در سطح مقطع عضله افزایش می‌یابد. این تمرینات باعث افزایش تراکم مویرگی شده و در نتیجه وضعیت بهتری را برای جریان خون داخل و خارج تارهای عضلانی فعال فراهم می‌کنند [28]. از آنجا که این مویرگ‌های جدید به طور کامل نمی‌توانند فقط با تارهای عضلانی کند انقباض ارتباط برقرار کنند، لذا این سازگاری باعث می‌شود محیط کوچک غنی از اکسیژن در دسترس تارهای تند انقباض معین قرار گیرد و در نتیجه تنفس میتوکندریایی در بین تارها به مقدار بیشتری امکان‌پذیر می‌شود. همچنین در افراد، تمرینات ویژه گسترش استقامت عضلانی باعث تغییراتی در ترجمان ژنتیکی میوزین ATPase، اجزای ساختاری معین از مولکول میوزین و عملکرد انقباض میوزین در مجموعه‌ای منتخب از تارهای عضلانی می‌شود [29]. همان‌طور که در ابتدای بحث گفته شد قدرت عضلانی رابطه مستقیمی با استقامت عضلانی دارد. تاکاردا و همکاران معتقدند که افزایش در استقامت عضلانی در ابتدا با سازگاری در عضله به وسیله افزایش در متابولسیم انرژی اکسیداتیو، ظرفیت بافری ـ اسیدی و افزایش در مقاومت به خستگی در سیستم عصبی ایجاد می‌شود [30]. 
نتایج تحقیق حاضر نشان داد تمرینات مقاومتی و استقامتی منجر به افزایش معنی‌دار قدرت عضلانی دوندگان نخبه شد. نتایج پژوهش حاضر با یافته‌های آسانکائو و همکاران [16]، ‌هاف و هلگرود [31] و هلگرود و همکاران [32] هم‌خوانی دارد، اما با یافته‌های هول‌ویالا و همکاران [24] هم‌خوانی ندارد. آسانکائو و همکاران نیز افزایش معنی‌دار قدرت را در گروه تمرینات استقامتی گزارش کردند [16]. هلگرود و همکاران به بررسی اثرات تمرینات مقاومتی و هوازی بر مردان فوتبالیست نخبه پرداختند. آزمودنی‌ها به مدت هشت هفته و هفته‌ای دو جلسه تمرینات را انجام دادند. تمرین مقاومتی حرکت اسکات بود که با حداکثر بار در چهار تکرار و چهار ست انجام می‌شد و تمرین هوازی متشکل از چهار تکرار 4 دقیقه‌ای دویدن روی تردمیل با 90 تا 95 درصد حداکثر ضربان قلب بود و آزمودنی‌ها بین هر ست سه دقیقه با 50 تا 60 درصد ضربان قلب می‌دویدند. نتایج نشان داد توان هوازی و قدرت عضلانی آزمودنی‌ها به طور معنی‌داری افزایش داشته است [32].‌
هاف و هلگرود در مطالعه‌ای تحت عنوان تمرینات استقامتی و قدرتی برای بازیکنان فوتبال به بررسی اثرات تمرینات قدرتی و استقامتی پرداختند. نتایج این مطالعه نشان داد انجام ترکیبی تمرینات هوازی و قدرتی اثر منفی بر توان هوازی آزمودنی‌ها نداشته است بلکه باعث بهبود توان هوازی آزمودنی‌ها شده است [31]. در تحقیق هول‌ویالا و همکاران کاهش معنی‌داری در قدرت عضلانی آزمودنی‌ها دیده شد [24]. قدرت و توان عضلانی، مهم‌ترین پیش‌فاکتورهای اجرای بهینه فعالیت‌های روزمره زندگی، شغلی و به‌ویژه مؤثر در عملکرد ورزشکاران به شمار می‌روند. کسب قدرت میزان آسیب‌پذیری را در ورزشکاران کاهش می‌دهد. انجام تمرینات هوازی به صورت ترکیب با تمرینات دیگر احتمالاً اثر منفی بر توان هوازی آزمودنی‌ها ایجاد نمی‌کند. در بعضی موارد انجام ترکیبی تمرینات هوازی با نوع دیگری از تمرینات باعث افزایش بیشتری در توان هوازی نسبت به زمانی که آزمودنی‌ها فقط به انجام تمرینات هوازی می‌پرداختند، شده است. تمرینات هوازی می‌توانند از طریق افزایش در آنزیم‌های اکسیداتیو، چگالی مویرگی و محتوای گلیگوژن در عضله و افزایش در حجم ضربه‌ای و کاهش در ضربان قلب باعث بهبود توان هوازی شوند [33]. نتایج متضاد احتمالاً ناشی از اختلاف در شرایط فیزیولوژیکی افراد شرکت‌کننده، سلامتی، مدت، نوع و شدت تمرین و وضعیت تغذیه‌ای است. با توجه به اینکه این مطالعه با محدودیت‌های زیادی از جمله رژیم غذایی متنوع، پاسخ‌های سازگاری گوناگون به فعالیت بدنی، تعداد کم آزمودنی‌ها به دلیل انصراف بعضی از آن‌ها از شرکت در تحقیق حاضر و تفاوت‌های فردی روبه‌رو بود، در نتیجه جانب احتیاط را باید بیشتر رعایت کرد. 

نتیجه‌گیری نهایی

نتایج پژوهش حاضر نشان داد که ضربان قلب و فشار خون دوندگان بعد از تمرینات مقاومتی و استقامتی افزایش یافته است که علت این افزایش به دلیل طول مدت تمرینات، ماهیت تمرینات و سنگین بودن تمرینات با فواصل استراحتی کوتاه بین دوره‌های تمرین بوده است. بدین منظور پیشنهاد بر این است که تمرینات متعادل شوند تا از خستگی عضلانی دوندگان بکاهد. 

ملاحظات اخلاقی

پیروی از اصول اخلاق پژوهش

به تمام آزمودنی‌ها فرم رضایت‌نامه شرکت در پژوهش داده شد که پس از تکمیل آن و کسب اطلاع از ماهیت و نحوه همکاری، وارد پژوهش شدند. همچنین به تمامی آزمودنی‌ها این اطمینان داده شد که اطلاعات شخصی آنان به صورت محرمانه و مخفی باقی خواهد ماند و در صورت بروز مشکل یا نارضایتی در هر مرحله از پژوهش با هماهنگی انجام شده از قبل، اجازه خروج از پژوهش را دارند.

حامی مالی

این پژوهش هیچگونه کمک مالی از سازمانیهای دولتی، خصوصی و غیرانتفاعی دریافت نکرده است.

مشارکت نویسندگان

اجرای پروتکل: علی‌اصغر صابری و مهرداد فتحی، بازبینی نهایی مقاله: همه نویسندگان؛ ایده اصلی: مهرداد فتحی؛ آنالیز داده‌ها: کیوان حجازی؛ اجرای مطالعه و تدوین دست‌نوشته: کیوان حجازی.

تعارض منافع

بنابر اظهار نویسندگان، این مقاله تعارض منافع ندارد.

References 

  1. Kenefick RW, Mattern CO, Mahood NV, Quinn TJ. Physiological variables at lactate threshold under-represent cycling time-trial intensity. J Sports Med Phys Fitness. 2002; 42(4):396-402. [PMID]
  2. Coyle EF. Physiological determinants of endurance exercise performance. J Sci Med Sport. 1999; 2(3):181-9. [DOI:10.1016/S1440-2440(99)80172-8]
  3. Mujika I, Goya A, Ruiz E, Grijalba A, Santisteban J, Padilla S. Physiological and performance responses to a 6-day taper in middle-distance runners: influence of training frequency. Int J Sports Med. 2002; 23(5):367-73. [DOI:10.1055/s-2002-33146] [PMID]
  4. Evans SL, Davy KP, Stevenson ET, Seals DR. Physiological determinants of 10-km performance in highly trained female runners of different ages. J Appl Physiol. 1995; 78(5):1931-41. [DOI:10.1152/jappl.1995.78.5.1931] [PMID]
  5. Jerry J, Moya M, Kravitz LA. A review of the acute cardiovascular responses to resistance exercise of healthy young and adults. J Strength Cond Res. 1999; 13(1):90-6. [DOI:10.1519/00124278-199902000-00016]
  6. Langdeau JB, Blier L, Turcotte H, O’Hara G, Boulet LP. Electrocardiographic findings in athletes: the prevalence of left ventricular hypertrophy and conduction defects. Can J Cardiol. 2001; 17(6):655-9. [PMID]
  7. Vinereanu D, Florescu N, Sculthorpe N, Tweddel AC, Stephens MR, Fraser AG. Left ventricular long-axis diastolic function is augmented in the hearts of endurance-trained compared with strength-trained athletes. Clin Sci. 2002; 103(3):249-57. [DOI:10.1042/cs1030249] [PMID]
  8. Wilmore JH, Costill DL. Physiology of sport and exercise. Champaign: Human kinetics; 1994. https://books.google.com/books/about/Physiology_of_Sport_and_Exercise.html?id=ABdrAAAAMAAJ
  9. Jung AP. The impact of resistance training on distance running performance. Sports Med. 2003; 33(7):539-52. [DOI:10.2165/00007256-200333070-00005] [PMID]
  10. Creer AR, Ricard MD, Conlee RK, Hoyt GL, Parcell AC. Neural, metabolic, and performance adaptations to four weeks of high intensity sprint-interval training in trained cyclists. Int J Sports Med. 2004; 25(2):92-8. [DOI:10.1055/s-2004-819945] [PMID]
  11. Paavolainen L. Neuromuscular characteristics and muscle power as determinants of running performance in endurance athletes: With special reference to explosive-strength training. Finland: University of Jyväskylä; 1999. https://books.google.com/books/about/Neuromuscular_Characteristics_and_Muscle.html?id=_QhZAAAAYAAJ
  12. Marcinik EJ, Potts J, Schlabach G, Will S, Dawson P, Hurley BF. Effects of strength training on lactate threshold and endurance performance. Med Sci Sports Exerc. 1991; 23(6):739-43. [DOI:10.1249/00005768-199106000-00014] [PMID]
  13. Overend TJ, Paterson DH, Cunningham DA. The effect of interval and continuous training on the aerobic parameters. Can J Sport Sci. 1992; 17(2):129-34. [PMID]
  14. Brandon LJ. Physiological factors associated with middle distance running performance. Sports Med. 1995; 19(4):268-77. [DOI:10.2165/00007256-199519040-00004] [PMID]
  15. Hong A-R, Hong S-M, Shin Y-A. Effects of resistance training on muscle strength, endurance, and motor unit according to ciliary neurotrophic factor polymorphism in male college students. J Sports Sci Med. 2014; 13(3):680-8. [PMCID]
  16. Assuncao AR, Bottaro M, Ferreira-Junior JB, Izquierdo M, Cadore EL, Gentil P. The chronic effects of low-and high-intensity resistance training on muscular fitness in adolescents. PloS One. 2016; 11(8) :e0160650. [DOI:10.1371/journal.pone.0160650] [PMID] [PMCID]
  17. López-Segovia M, Andrés JMP, González-Badillo JJ. Effect of 4 months of training on aerobic power, strength, and acceleration in two under-19 soccer teams. J Strength Cond Res. 2010; 24(10):2705-14. [DOI:10.1519/JSC.0b013e3181cc237d] [PMID]
  18. McGuigan MR, Winchester JB. The relationship between isometric and dynamic strength in college football players. J Sports Sci Med. 2008; 7(1):101-5. [PMCID] [PMID]
  19. Nourizadeh S, Mirjani M, Naserpour H. [The relationship between core stability, muscular endurance, and static balance, and shooting function in military soldiers (Persian)]. J Sport Biomech. 2019; 5(1):62-71. [DOI:10.32598/biomechanics.5.1.6]
  20. Assarzade Noushabadi M, Abedi B. [Effects of combination training on insulin resistance index and some inflammatory markers in inactive men (Persian)]. Horizon Med Sci. 2012; 18(3):95-105. http://hms.gmu.ac.ir/article-1-1302-en.html
  21. Park S-K, Park J-H, Kwon Y-C, Yoon M-S, Kim C-S. The effect of long-term aerobic exercise on maximal oxygen consumption, left ventricular function and serum lipids in elderly women. J Physiol Anthropol Appl Human Sci. 2003; 22(1):11-7. [DOI:10.2114/jpa.22.11] [PMID]
  22. Julius S. Transition from high cardiac output to elevated vascular resistance in hypertension. Am Heart J. 1988; 116(2):600-6. [DOI:10.1016/0002-8703(88)90557-1]
  23. Axelsson M, Nilsson S. Blood pressure control during exercise in the Atlantic cod, Gadus morhua. J Exp Biol. 1986; 126:225-36. [PMID]
  24. Holviala J, Kraemer WJ, Sillanpää E, Karppinen H, Avela J, Kauhanen A, et al. Effects of strength, endurance and combined training on muscle strength, walking speed and dynamic balance in aging men. Eur J Appl Physiol. 2012; 112(4):1335-47. [DOI:10.1007/s00421-011-2089-7] [PMID]
  25. Khataei T, Harding AMS, Janahmadi M, El-Geneidy M, Agha-Alinejad H, Rajabi H, et al. ASICs are required for immediate exercise-induced muscle pain and are downregulated in sensory neurons by exercise training. J Appl Physiol. 2020; 129(1):17-26. [DOI:10.1152/japplphysiol.00033.2020] [PMID]
  26. Mackała K, Kurzaj M, Okrzymowska P, Stodółka J, Coh M, Rożek-Piechura K. The effect of respiratory muscle training on the pulmonary function, lung ventilation, and endurance performance of young soccer players. Int J Environ Res Public Health. 2020; 17(1):234. [DOI:10.3390/ijerph17010234] [PMID] [PMCID]
  27. Nazari Pirdosti S, Ramezani A, Lotfi G. [The effect of 8-weeks an aerobic and anaerobic training on the physical abilities of 12-14 years boys (Persian)]. J Phys Educ. 2014; 3(1):19-28. http://jtpe.sru.ac.ir/article_264_en.html
  28. Macpherson REK, Hazell TJ, Olver TD, Paterson DH, Lemon PWR. Run sprint interval training improves aerobic performance but not maximal cardiac output. Med Sci Sports Exerc. 2011; 43(1):115-22. [DOI:10.1249/MSS.0b013e3181e5eacd] [PMID]
  29. Hazell TJ, MacPherson REK, Gravelle BMR, Lemon PWR. 10 or 30-s sprint interval training bouts enhance both aerobic and anaerobic performance. Eur J Appl Physiol. 2010; 110(1):153-60. [DOI:10.1007/s00421-010-1474-y] [PMID]
  30. Takarda Y, Ishii N. Effects of low-intensity resistance exercise with short interset rest period on muscular function in middle-aged women. J Strength Cond Res. 2002; 16(1):123-8. [DOI:10.1519/00124278-200202000-00019]
  31. Hoff J, Helgerud J. Endurance and strength training for soccer players. Sports Med. 2004; 34(3):165-80. [DOI:10.2165/00007256-200434030-00003] [PMID]
  32. Helgerud J, Rodas G, Kemi OJ, Hoff J. Strength and endurance in elite football players. Int J Sports Med. 2011; 32(9):677-82. [DOI:10.1055/s-0031-1275742] [PMID]
  33. Sundberg CJ. Exercise and training during graded leg ischaemia in healthy man with special reference to effects on skeletal muscle. Acta Physiol Scand Suppl. 1994; 615:1-50. [PMID]

 

 

نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: تخصصي
دریافت: 1398/11/21 | پذیرش: 1399/2/6 | انتشار: 1399/3/12

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به فصلنامه بیومکانیک ورزشی می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2025 CC BY-NC 4.0 | Journal of Sport Biomechanics

Designed & Developed by : Yektaweb