کاراته درلغت به معنای دست خالی می‌باشد و دراصطلاح مبارزه‌ای است که بدون استفاده از تجهیزات رزمی در برابر حریف انجام می‌شود. این ورزش دارای سبک‌های مختلفی می‌باشد که به دو بخش سبک‌های کنترلی و نیمه کنترلی تقسیم می‌شود. سبک‌های کنترلی شامل: شوتوکان، شیتوریو، واداریو و گوجوریو و سبک نیمه کنترلی کیوکوشین است. در سبک‌های کنترلی، ضربات دست و پا باید در فاصله مناسب اجرا شوند (بدون آسیب زدن به حریف) یا قبل از برخورد با بدن حریف متوقف شوند. تکنیک‌هایی که به درستی روی سر و تنه اجرا شوند امتیاز خواهند داشت، امّا برای ضربات کنترل نشده جریمه در نظر گرفته خواهد شد (8).
کاراته از جمله ورزش‌های رزمی پرطرفدار است که مانند هر رشته ورزشی دیگری با خطر بروز آسیب همراه می‌باشد (9). با وجود تمام فواید فعالیت بدنی منظم، خطر آسیب دیدگی به‌ویژه در ورزش‌های رقابتی و قهرمانی، واقعیتی انکارناپذیر است. عوامل مختلفی همچون عدم آمادگی جسمانی کافی در ورزشکاران، ناآگاهی برخی ورزشکاران و مربیان از نوع و علل آسیب، ضعف مهارتی و سایر عوامل موجب تشدید آسیب و بروز خسارات جبران ناپذیر می‌شود از این رو آگاهی از نیروهای مختلف درونی و بیرونی و پارامترهای بیومکانیکی مؤثر در اجرای بهینه مهارت‌ها و کاهش پتانسیل بروز آسیب به عنوان دغدغه‌های اصلی ورزشکاران و مربیان است (10). از جمله راه‌های پیشگیری از آسیب، شناخت آسیب‌های شایع در ورزش و نیز عوامل و ریسک عامل‌های ایجادکننده آسیب است. به همین دلیل محققان تلاش می‌کنند که با بررسی شیوع و شدت آسیب در ورزش‌های مختلف، دلایل آن را دریابند و درنهایت، راهکارهای پیشگیری کننده را ارائه دهند (11). بر اساس گزارش‌های پیشین اندام تحتانی شایع‌ترین ناحیه آسیب پذیر در کاراته بوده که تحت تأثیر عوامل متعدد خطرزای داخلی و خارجی قرار دارد (12). عوامل خطرزای داخلی شامل مواردی مانند سن، جنس و تعادل عضلانی ضعیف است. نکته مهم، تمرکز بر روی عوامل خطرزای تغییرپذیر در مقابل عوامل خطرزای تغییرناپذیر است (13, 14). ورزش کاراته شامل حرکات رو به جلو، رو به عقب، این سو و آن سو رفتن و حرکات بسیار فعال است که همه این حرکات با تکنیک‌های کوتاه حمله یا دفاع همراه هستند (15). به نظر می‌رسد پیچیدگی‌های تفاوت بین گام‌برداری به سمت جلو و عقب در درک بعضی حرکات، مهارت‌ها و تمرینات از اهمیت بالایی برخوردار است (16). به همین دلیل در ورزش‌های رزمی فشار فراوانی به دلیل ضربه‌های متوالی، پرش‌ها و فرودهای مکرر به اندام تحتانی ورزشکاران وارد می‌شود و این فشارها در طولانی مدت سبب بروز ناهنجاری می‌شوند (17). از جمله پارامترهای بیومکانیکی که می‌تواند تحت تأثیر ناهم‌راستایی اندام تحتانی قرار گیرد نیروهای برخوردی پا با سطح زمین می‌باشد که در قالب نیروی عکس‌العمل زمین شناخته می‌شود.در واقع خصوصیات نیروی عکس‌العمل زمین حین راه رفتن انسان به‌عنوان توصیف‌کننده‌ای مهم در وجود اختلال در راه رفتن شناخته می‌شود (18). مهم‌ترین عامل در بروز صدمات ورزشی را می‌توان ناآگاهی از مسائل و نبود برنامه ریزی جامع و علمی در جهت پیشگیری از صدمات ورزشی نام برد (19, 20). به منظور افزایش ایمنی در ورزش می‌بایست یک مسئله تعریف و سازوکار و عوامل درگیر آن شناسایی شود؛ سپس اقدامات پیشگیری برای کاهش میزان آسیب مشخص شود (21). راهکارهای پیشگیری از آسیب می‌تواند با مداخله‌های مؤثر، نیمرخ آسیب در ورزش‌های مختلف را تغییر دهد و از آن‌جا که نیمرخ آسیب در ورزش‌های مختلف به صورت گسترده با هم تفاوت دارد؛ بنابراین برای پیشگیری از آسیب در هر رشته ورزشی، باید اقدامات پیشگیری کننده متناسب با رشته ورزشی باشد (22). همچنین افزایش شمار علاقه مندان ورزش‌های رزمی (که افزایش تعداد آسیب‌ها را نیز در پی داشته است) از یک طرف و هزینه‌های زیاد و همچنین احتمال از دست دادن بازیکنان برای همیشه از طرف دیگر نشان دهنده ضرورت ایجاد راهکارهایی است که این آسیب‌ها به کمترین میزان رسانده شوند (23). بنابراین تجزیه و تحلیل موشکافانه شیوع آسیب‌ها و بررسی مکانیزم آسیب و خطرپذیری فاکتورهای سلامتی که اساس و پایه برنامه‌های پیشگیری از آسیب را تشکیل می‌دهند بسیار حائز اهمیت است (24). در همین راستا تاکنون تحقیقات گوناگونی به بررسی عوامل یاد شده (شیوع آسیب‌ها، مکانیزم آسیب و خطرپذیری فاکتورهای سلامتی) در میان کاراته کاران پرداخته‌اند و اطلاعات متنوعی را فراهم کرده‌اند امّا هدف از این تحقیق جمع بندی از نتایج تحقیقات انجام شده بر روی کاراته کاران می‌باشد تا گام مثبتی در راستای افزایش سطح سلامت این ورزشکاران باشد.
در تحقیق حاضر قصد داریم تا در یک مطالعه مروری سیستماتیک عمده پژوهش‌هایی را که تاکنون در زمینه آسیب‌های رشته ورزشی کاراته انجام شده است مورد بررسی قرار داده تا جمع بندی جامعی از نتایج تحقیقات پیشین ارائه شود و اطلاعات کامل‌تری در اختیار دیگر محققین قرار بگیرد.
روش شناسی
این مطالعه به روش مروری سیستماتیک با هدف بررسی آسیب‌های کاراته می‌باشد. جهت دستیابی به این هدف در مطالعه حاضر به بررسی عنوان و چکیده منابع علمی موجود در پایگاه‌های الکترونیکی Google, Google Scholar, Pubmed Scopus, MagIran Irandoc, SID, Sciencedirect, با محدودیت زمانی 1975 تا 2021 که بر روی آسیب‌های کاراته‌کاران انجام شده بود پرداخته شد. جهت جستجوی مقالات مرتبط از کلید واژه‌های کاراته، آسیب ورزشی، شیوع، علل، عوامل خطر و مسابقه، مورد بررسی قرار گرفتند. جستجوی مقالات به شیوۀ الکترونیکی در پایگاه‌های مذکور انجام شد. معیار ورود به تحقیق برای مقالات انتخاب شده این بود که در نشریات علمی پژوهشی و یا سطوح بالاتر چاپ شده باشند، در ارتباط با ورزش کاراته باشند و حداقل در یکی از موارد (میزان شیوع آسیب، محل بروز آسیب، زمان آسیب (تمرین یا مسابقه)، شدت آسیب، نوع آسیب، علت وقوع و مکانیسم آسیب، خطر پذیری فاکتورها و پروتکل‌های پیشگیری از آسیب) اطلاعاتی ارائه داده باشند و معیار خروج از تحقیق مقالاتی بودند که هدف نگارش این مقاله را در برنداشتند و از مراحل مطالعه حذف شدند.
نتایج
از بین مقالات موجود در منابع الکترونیکی، ۶۶ مقاله که با معیارهای ورودی همخوانی داشته، انتخاب شدند و نتایج آن‌ها گزارش شد. مشخصات کلی مقالات مورد بررسی شامل نام محققین،عنوان، مشخصات آزمودنی‌ها و نتایج آن‌ها بوده که در جدول 1 آمده است.

جدول 1.  مشخصات کلی مقالات مورد بررسی

نام محقق و سال اجرا	عنوان	آزمودنی ها	نتایج
کلودیو و همکاران (2021) (25)	پوشش تیمی، مراقبت در زمین و صدمات در کاراته	______	70%  آسیب ها خفیف بوده.
پال و همکاران (2020) (26)	شیوع آسیب در بین بازیکنان کاراته در دهلی - منطقه پایتخت ملی-	204 کاراته کار دختر و پسر در گروه سنی بین 15-25 سال و با حداقل 2 سال سابقه بازی سطح ملی و بین المللی	28.58% آسیب ها در سر و گردن و پس از آن اندام تحتانی سپس اندام فوقانی بوده. شیوع آسیب در 57.15% آسیب ها به طور ناگهانی، در 35.71% به صورت تدریجی و در 65.48% به دلیل تماس مستقیم مشت و لگد بوده.
پال و همکاران. (2020) (27)	مشخصات آسیب در ورزشکاران کاراته.	20 مطالعه از سال 2000 تا 2020	در ورزش های رزمی با تماس کامل، مانند کاراته موارد قابل توجهی از آسیب گزارش شده  بنابراین از بین بردن آسیب های ناشی از کاراته غیر ممکن است. اما بیشتر آسیب ها خفیف است و شیوع آسیب های شدید بسیار کم است. کوفتگی شایعترین نوع آسیب است. سر، صورت و گردن شایع ترین مکان های آسیب و به دنبال آن اندام فوقانی و اندام تحتانی هستند. اصلاحات مقررات مبارزه توسط فدراسیون ورزش و اجرای قوانین جدید در مسابقات سطح بالای کاراته تأثیر بسیار مثبتی در کاهش آسیب دیدگی دارد.
ناصرپور و میرجانی (2019) (28)	شیوع وبررسی مکانیسم آسیب مچ پای کاراته کاران حرفه ای ایران.	390 کاراته کار شرکت کننده در انتخابی تیم ملی ایران با میانگین سنی 24.5	86% کاراته کاران تحقیق تجربه پیچ خوردگی و آسیب مچ پا را داشتند و بیشترین میزان آسیب دیدگی در حین مسابقه رخ داده است. مهمترین مکانیسم آسیب مچ پا چرخش ناگهانی روی پا و لگد زدن به حریف بود.
حسین زاده و همکاران (2019) (29)	وضعیت بدنی و آسیب های ورزشی شایع در مردان نخبه کاراته کار	38 کاراته کار مرد نخبه	ورزش کاراته به دلیل نوع آموزش خاص و الگوی حرکات تکراری بر وضعیت بدن تاثیر می گذارد. تمرینات طولانی شیوع کف پای صاف و لوردوز کمر را در کومیته کاران افزایش می دهد.
لینارس و لاکومبا  (2019) (30)	مطالعه شیوع درد در رقابت کاراته در حین تمرین.	56 کاراته کار	درد در کاراته کاران حین آموزش شیوع بالاتری دارد. این درد با شاخص توده بدنی، سن بالاتر، درجه کمربند بالاتر و تکرار تمرینات کاراته ارتباط دارد.
گالیک و همکاران (2018) (31)	دانش و نگرش در مورد آسیب های دندانی مربوط به ورزش و استفاده از محافظ دهان در ورزشکاران جوان در چهار ورزش مختلف تماسی - واترپلو ، کاراته ، تکواندو و هندبال	58 کاراته کار جوان	میزان آسیب دهان و دندان در کاراته 17.2% بود. به طور کل، کاراته از ریسک بالایی از لحاظ آسیب دیدگی دندان برخوردار بود.
سییرنا (2018) (32)	اپیدمیولوژی آسیب ها در نوجوانان شرکت کننده در مسابقات سطح بالای کاراته	ورزشکاران 16 تا 20 سال در چهار مسابقات جهانی کاراته متوالی (2009 تا 2015)	در مجموع 257 آسیب دیدگی ثبت شد میزان آسیب دیدگی برای زنان به طور قابل توجهی کمتر بود. بیشتر صدمات جزئی بود مثل کوفتگی. آسیب های صورت  69.6% از آسیب ها را نشان داد، بیشتر آنها جزئی بود. تغییر قوانین (افزایش تعداد دسته های وزنی از سه به پنج) باعث کاهش آسیب در گروه U21 شد.
توماس و اورنشتاین.مروری (2018) (33)	آسیب های کاراته: بررسی سیستماتیک.	مقالات 6 پایگاه الکترونیکی	در مسابقات میزان آسیب دیدگی برای مردان و زنان مشابه بود. محل میزان آسیب دیدگی برای مردان و برای زنان مشابه بود، ابتدا سر و گردن، اندام تحتانی، تنه و اندام فوقانی بود. انواع آسیب ها کوفتگی، سایش، پارگی، کوفتگی و دندان شکستن برای مردان و زنان بود.
آریازا و همکاران (2017) (34)	خطر کم ضربه مغزی در مسابقات سطح بالای کاراته	4625 مبارزه دختران و پسران در 4 دوره مسابقات قهرمانی جهانی کاراته (از سال 2008 تا 2014)	در مجموع 4 ضربه مغزی گزارش شد. از هر1156 مبارزه 1 ضربه مغزی رخ می دهد. خطر ضربه مغزی در مسابقات سطح بالای کاراته کم است.
سیرنا و لیستاد (2017) (35)	اپیدمیولوژی آسیب های مسابقات در کاراته کاران جوانان: یک مطالعه آینده نگر	9 تورنمنت ملی کاراته جوانان در اسلواکی در سال 2015 و 2016	اغلب آسیب ها در سر و گردن بود 57%، در حالی که شایعترین نوع آسیب کوفتگی بود 85%. خطر ابتلا به آسیب در گروه سنی 12-17 ساله تقریباً دو برابر گروه سنی 6-12 ساله بود و این اختلاف در دختران نسبت به پسران بیشتر بود.
قهرمانی و همکاران (2017) (36)	تأثیر خستگی عضلات راست کننده ستون فقرات بر حس تنه، لگن و وضعیت زانو در بین مردان ورزشکار کاراته.	10  مرد کاراته کار شرکت کننده در مسابقات لیگ ملی ایران	دلیل احتمالی آسیب اندام تحتانی و بی ثباتی به ویژه در ران در ورزشکاران کاراته، خستگی در عضلات ناحیه نخاعی می باشد.
سوانسون و همکاران (2017) (37)	مقایسه آسیب های کاراته شوتوکان در برابر آسیب های سایر ورزش های رزمی و      NCAA	_____________	کاراته یک ورزش کاملاً ایمن است و میزان آسیب دیدگی تمرین کنندگان در مسابقات سطح بالا به طور متوسط ​​23٪ است. بیشتر این صدمات به عنوان کوفتگی گزارش شد. به نظر نمی رسد که کاراته در مقایسه با سایر مسابقات NCAA خطر اضافی داشته باشد. عوامل خطرزای اصلی، تمرین بیش از حد، شرکت کنندگان مسن و کم تجربه، کیفیت مربی و آموزش مسابقات شناخته شد.
ویتاله و همکاران (2017) (38)	میزان آسیب در ورزشکاران ورزش رزمی: پارامترهای آنترپومتریک و میزان تمرین، اما نه شاخص های مورفولوژی پا، از عوامل خطر پیش بینی کننده برای آسیب های اندام تحتانی	130 رزمی کار	53.8% آسیب ندیدند، 27% دچار آسیب حاد و 19.2% آسیب بیش از حد گزارش شد. رزمی کاران مسن و سنگین وزن که ساعت های بیشتری تمرین پابرهنه را انجام می دهند، بیشتر در معرض آسیب حاد و بیش از حد قرار گرفتند.
آنتکولوویچ و همکاران (2016) (39)	فراوانی و انواع آسیب ها در کاراته.	84 دختر و پسر کاراته کار جمهوری کرواسی	بیشترین جراحت حین آموزش رخ می دهد. در مردان شایع ترین آسیب ها در دست ها و انگشتان در حالی که زنان بیشترین آسیب را در مچ پا، پا و انگشتان داشتند. بیشترین آسیب دیدگی پیچ خوردگی مچ پا بوده  11.4%
آریازا و همکاران (2016) (40)	آسیب ها ی کم خطر در نوجوانان و جوان شرکت کننده در مسابقات سطح بالای کاراته.	آسیب های ناشی از تمام مراحل در 3 دوره مسابقات جهانی کاراته (2009،2011و 2013)	در طول مسابقات قهرمانی 2009 و 2011 ، در هر 25.6 مبارزه 1 مصدومیت وجود داشت، در حالی که در طول قهرمانی 2013 تعداد مصدومیت ها افزایش یافت، در هر 10 مبارزه 1 مصدومیت وجود داشت. به نظر می رسد با بیشتر شدن مسابقات قهرمانی آسیب ها افزایش قابل توجهی داشته باشند.
ونسبریتو و همکاران (2016) (41)	آیا تمرین کاراته کاران پرتغالی بی خطر است؟	490 کاراته کار مرد و زن، نماینده از 9 سبک مختلف کاراته	در کاراته کاران پرتغالی، آسیب در ناحیه سر شیوع بالایی ندارد. آسیب در  اندام تحتانی، اندام فوقانی و به دنبال آن کمر (ستون فقرات کمر) از شیوع بالاتری برخوردار است.
توماس تیشر و همکاران (2016) (42)	آسیب در ورزش های کاراته: یک نظرسنجی انجام شده در طول مسابقات جهانی.	300 ورزشکار مرد و زن از 65 کشور جهان با میانگین سنی 24.1 سال در مسابقات جهانی کاراته جام جهانی 2014	درمان پزشکی معمولاً برای ناحیه زانو مورد نیاز بود در کومیته کاران مچ پا بیشترین درگیری را داشت. اگرچه خطر آسیب دیدگی در کاراته با وجود محافظ و هم چنین اصلاح سیستم امتیازدهی کاهش یافته اما احتمال آسیب فیزیکی مزمن را نباید دست کم گرفت.
گریر و همکاران (2016) (43)	آسیب های ورزشی در کاراته با تماس کامل و نیمه تماس (مقایسه کاراته کیوکوشین و سنتی).	215 کاراته کار آماتور فعال	متداول ترین آسیب ها کوفتگی های اسکلتی عضلانی و به دنبال آن رگ به رگ شدن مفصل بود. اندام تحتانی در تماس کامل دو برابر بیشتر از کاراته نیمه تماسی تحت تأثیر قرار گرفت. بیشتر آسیب ها ، هم در تمرین و هم در مسابقات ، در کومیت رخ داده است.
آمبرزای و همکاران (2015) (44)	شایع ترین آسیب های کاراته کاران در مسابقات حرفه ای.	125 نفر از لهستان جوانترین شرکت کننده 15 سال و بزرگترین 57 سال بود. سن متوسط 39 سال بود ، به این معنی که نیمی از شرکت کنندگان 39 سال بیشتر نداشتند و نیمی دیگر حداقل 39 سال داشتند.	بیشترین نوع آسیب کوفتگی بود 47.1%. آموزش کاراته به جز کوفتگی که در عین حال شایعترین آسیب در این نوع آموزش است ، به هیچ آسیب جدی مربوط نمی شود. با آموزش منظم می توان از آسیب دیدگی جلوگیری کرد. شرایط بروز آسیب دیدگی با توجه به سن و تجربه آموزش شرکت کنندگان تغییر می کند.
لیستاد (2015) (45)	اپیدمیولوژی آسیب ها در ورزش های رزمی با تماس کامل.	داده های حاصل از 47 مطالعه	داده های حاصل از بررسی مقالات حاکی از آن بود که به طور کلی در ورزش های رزمی با تماس کامل، مشکل جراحت قابل توجهی وجود دارد و کاراته با آسیب های متوسط همراه است. تفاوت میزان بروز آسیب در سبک های مختلف، به احتمال زیاد بازتابی از تفاوت در قوانین رقابت های آنهاست.
ضیایی و همکاران (2015) (46)	آسیب های ورزشی کاراته در حین آموزش: یک مطالعه اپیدمیولوژیک در ایران.	620 کاراته کار زیر 30 سال از 10 باشگاه های 5 منطقه مختلف جغرافیایی تهران	میزان بروز آسیب در هر ورزشکار 16.1% و 20.2 در هر 100 ورزشکار بود. 90% آسیب ها در حین تمرین بود. میزان آسیب دیدگی در ورزشکاران با وزن کمتر از 70 کیلوگرم و تجربه ورزشی کمتر، بیشتر بود. شایعترین مکان برای آسیب به ترتیب سر و گردن و به ترتیب تنه ، اندام تحتانی و فوقانی بود. فقط 2 مورد نیاز به مداخله جراحی داشت و هیچ کس منجر به کاهش سطح هوشیاری نشد. شایعترین نوع آسیب کوفتگی ، کبودی و خراش سطحی بود (64%).
ویدوویچ-استشویچ و همکاران (2015) (47)	آسیب های صورت و دندان آسیب های صورت و دندان در کاراته.	420 کاراته کار از 43 کشور اروپایی با استفاده از یک پرسشنامه استاندارد انجام شد. همه شرکت کنندگان نیمه حرفه ای بودند.	نتایج این تحقیق نشان می دهد که برای کاهش بروز آسیب های دندانی در کاراته، به اطلاعات و آموزش بیشتری در استفاده از تجهیزات محافظتی نیاز است.
مک کلین و همکاران (2014) (48)	مشخصات آسیب دیدگی رقبای هنرهای رزمی ترکیبی.	ورزشکاران مرد و زن و آماتور و حرفه ای در 1422 مبارزه	میزان آسیب دیدگی بین زن و مرد مشابه بود ، اما درصد بیشتری از آسیب ها باعث ایجاد وضعیت روحی در مردان شده است.
استروکوویچ و پرزبیسین. مروری (2013) (49)	صدمات در کاراته.	داده های حاصل از 20 مطالعه	نتیجه گیری شد که مردان در مقایسه با زنان در معرض خطر آسیب دیدگی بالاتری قرار داشتند. سر، صورت و گردن محل آسیب دیدگی شایع و بیشترین نوع آسیب جدی، شکستگی بود.
کلودیو روسو و همکاران (2012) (50)	مسیر دست خالی.	480 مبارزه در مسابقات قهرمانی اروپا WKF 2011	میزان آسیب در این مسابقه 8.5% بود که 70.7% صدمات جزئی مانند پارگی لب بود و 19.5% آسیب ها متوسط مانند شکستگی بینی و یا زخم هایی که نیاز به بخیه داشت. خطر صدمه شدید فقط 0.8% در هر مبارزه بود.
رحیمی و همکاران (2012) (51)	آسیب دیدگی ورزشی کاراته کارها در مسابقات بین المللی.	165 کاراته کا مرد در نهمین دوره جام بین المللی کاراته اتحاد و دوستی	80% از جراحات جزئی بودند، 17.3% متوسط و 2.7% شدید بودند. جراحات معمولاً در ناحیه سر و صورت قرار داشتند (49.3%). جراحات در درجه اول شامل کوفتگی عضلانی (60%) و خونریزی (21.3%) بود.
علیزاده و همکاران. مروری (2012) (52)	اپیدمیولوژی آسیب های سر ، گردن و تنه در تکواندو ، کاراته و جودو	مقالات مرتبط با موضوع سه ورزش رزمی (تکواندو ، کاراته و جودو) طی سال های 1943-2008	شیوع آسیب های متوسط کل بدن (57.06% ، 38.27% و 25.93%) به ترتیب برای دست، گردن و تنه در کاراته، تکواندو و جودو بود. درصد بروز آسیب سر، گردن و سپس اندام تحتانی در کاراته بیشتر بود. درصد آسیب دیدگی در تکواندو و کاراته مربوط به کوفتگی و پیچ خوردگی بود
بوستانی و همکاران (2012) (53)	نوع ، بروز و علل آسیب دیدگی در مسابقات انتخابی تیم ملی کاراته برای اعزام به مسابقات قهرمانی کاراته آسیا در ازبکستان 2012.	462 مسابقه در شش وزن بهترین ورزشکاران کاراته ایران در مسابقات انتخابی تیم ملی کاراته ایران در سال 2012	در مجموع 57.9% از آسیب ها در ناحیه سر و گردن و 96.6% از آسیب ها در اندام فوقانی رخ داده بود. توسط تغییر مقررات و استفاده از تجهیزات محافظتی در سر و صورت و آگاهی از آسیب های شایع در کاراته ، می توان آسیب ها را کاهش داد.
دسوزا و همکاران (2011) (54)	آسیب ها در کاراته و جیو جیتسو- ضربه مستقیم در مقابل غیر مستقیم.	94 ورزشکار از سه سطح مختلف رقابت (بین المللی ، ملی و ایالتی)	بیشترین محل آسیب در کاراته دست و انگشتان (5/15 درصد) و در جیو جیتسو زانوها (3/16 درصد) بود. کاراته و جیو-جیتسو از نظر فراوانی و بروز محل های آسیب تفاوت دارند.
پیری و همکاران (2011) (55)	میزان شیوع و علل صدمات ورزشی در مردان کومیته کار در کاراته.	40 مرد کاراته کومیته کار از مرحله نهایی اردو انتخاب شده و برای حضور در مسابقات جهانی کاراته آماده شدند ترکیه (2010).	82.5٪ از بازیکنان نخبه کاراته در طول تمرین و مسابقات در سال گذشته دچار نوعی مصدومیت شده بودند، ناحیه سر و صورت بیشترین آسیب را داشت.
پیتر (2010) (56)	میزان آسیب دیدگی مسابقات در ورزشکاران جوان کاراته.	218 پسر و دختر 5 تا 17 سال که در مسابقات قهرمانی آزاد کاراته هلند شرکت کردند	اکثر آسیب ها در کاراته جزئی می باشد. بیشترین جراحت از نوع کوفتگی می باشد و بیشتر صدمات در سر و صورت رخ می دهد.
قاسمی و همکاران (2010) (57)	بروز و مکانیسم آسیب های حاد در مسابقات قهرمانی کاراته ایران 2010.	767 کاراته کار مرد حرفه ای که در مسابقات کاراته مردان ایران در سال 2010 شرکت کردند	آسیب دیدگی در بالاتنه نسبت به پایین تنه بیشتر بود. آسیب استخوان شایعترین آسیب، صورت شایعترین منطقه آسیب دیده، کوفتگی آسیب اصلی، اشتباه فنی حریف علت اصلی آسیب دیدگی و حمله حریف مکانیسم اصلی وقوع آسیب ها بود. کاهش ضربه اشتباه،  محافظ و استفاده ایمن از تجهیزات و اصلاح قوانین بهترین روش برای به حداقل رساندن آسیب دیدگی در بازیکنان کاراته است.
آریازا و همکاران (2009) (58)	مشخصات آسیب دیدگی مسابقات جهانی کاراته: قوانین جدید ، آسیب دیدگی کمتر.	2837 مبارزه از سه دوره مسابقات جهانی کاراته	میزان بروز آسیب با قوانین قدیمی در مقایسه با قوانین جدید تقریباً دو برابر بود. قوانین جدید باعث ایمن تر شدن مبارزه ها شده.
رحیمی و همکاران (2009) (59)	بررسی شیوع آسیب های ورزشی کاراته در مردان کاراته کای حرفه ای.	50 نفر از کاراته کار حرفه ای که حداقل یک سال قهرمانی کشور را تجربه کرده اند	اندام تحتانی آسیب پذیرترین بخش از بدن بود. سپس سر و صورت، اندام فوقانی، تنه و ستون فقرات و اندام های داخلی در معرض آسیب بودند. 46٪ از آسیب ها در طی آموزش، 40٪ در حین مسابقات، 8٪ در هنگام گرم شدن و 6٪ در تمرین با وزنه، 43٪ از آسیب ها جزئی، 27٪ متوسط ​​و 30٪ شدید بود. خطای فنی حریف 26٪ شایعترین دلیل آسیب دیدگی بود.با توجه به زمان صرف شده در جلسه تمرین و مسابقه، آسیب های کاراته به احتمال زیاد در طول مسابقات رخ می دهد.
جیمز (2008) (60)	بروز و شدت آسیب های کاراته: مقایسه بین جنسیت و رده های سنی.	کاراته کاران رده های سنی نوجوانان و بزرگسالان در سه مسابقه کاراته اتحادیه کاراته بریتانیا در فصل رقابتی سال 2007	سر بیشترین آسیب دیدگی را داشت. تفاوت معنی داری در جنسیت یا رده های سنی مشاهده نشده بود. به طور کل کاراته یک ورزش نسبتاً ایمن است و در مقایسه با آسیب دیدگی دیگر فعالیت های ورزشی، صدمه بسیار کمی دارد.
هوانگ و همکاران (2007) (61)	آسیب حاد رباط صلیبی قدامی در حین تمرین کاراته	یک کاراته کار کمربند سیاه 38 ساله با آسیب دیدگی حاد	این مطالعه گزارش داد که آسیب ACL می تواند بدون هیچ گونه آسیبی رخ دهد. از این رو آسیب ACL می تواند بدون هیچ گونه تماس اندام تحتانی رخ دهد.
یارد و همکاران (2007) (62)	آسیب های ورزش های رزمی کودکان در حال اجرا، ایالات متحده 1990-2003	128400 رزمی کار  دختر و پسر زیر 17 سال آمریکا	بین ورزش های رزمی، کاراته بیشترین آسیب را داشت. آسیب این ورزش 79.5% بود و گردن بیشترین آسیب را دیده بود.
پیتر (2007) (63)	Time-loss injuries in karate.	بازیکنان  دو مسابقه آزاد کاراته قهرمانی هلند	مردان بیشتر در معرض آسیب دیدگی در از دست دادن زمان قرار داشتند. آسیب دیدگی در مردان به ترتیب در ناحیه سر و گردن، اندام فوقانی، اندام تحتانی و تنه رخ داد. شکستگی، نوع غالب آسیب بود.
حلبچی و همکاران (2007) (8, 19)	مشخصات آسیب دیدگی در مسابقات کاراته شوتوکان بانوان در ایران (2005-2004).	1019 دختر از تمامی رده های سنی	در هر دوره  0.163% آسیب وجود دارد. سر و گردن    55.4% ، اندام تحتانی 21%، اندام فوقانی  12.9% ، تنه  10.8%
دستمب و همکاران (2006) (9)	بروز و ماهیت آسیب های کاراته.	186 نفر از 3 باشگاه فرانسه	63 نفر در حین تمرین و 20 نفر در هنگام مسابقه دچارمصدومیت شدند. 53% آسیب ها جزئی مثل هماتوم بوده. اندام تحتانی بیشترین درگیری 35% را داشته.تمرین طولانی تر و درجه بالاتر بروز آسیب را بیشتر می کند. پیشگیری مهم می باشد.
ماکان و همکاران (2006) (64)	اثرات قوانین جدید کاراته در بروز و توزیع آسیب ها.	کاراته کاران تا رده ی سنی 18 سال در طی مسابقات رسمی کاراته 1997 و 2002 در کرواسی	نتایج این مطالعه اهمیت قوانین جدید مسابقات را در توزیع و پیشگیری از آسیب ها در ورزش های رزمی تأیید می کند. قضاوت دقیق و مجازات های سنگین برای ضربات کنترل نشده، به ویژه برای رده های سنی پایین، می تواند خطر آسیب دیدگی را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.
بلدسو و همکاران (2006) (65)	بروز آسیب در مسابقات هنرهای رزمی ترکیبی حرفه ای.	220 مبارزه	این نشان داد که میزان آسیب دیدگی کلی در مسابقات MMA شبیه سایر ورزش های رزمی است. شایع ترین انواع آسیب دیدگی، آسیب دیدگی صورت و دست است.
پیتر. مروری (2005) (66)	آسیب های ورزش های رزمی.	________	اندام های فوقانی در جودو، سر و صورت در کاراته، اندام تحتانی در تکواندو بیشتر آسیب می بینند. بیشترین نوع آسیب دیدگی در کاراته epistaxis بود.
زتاروک و همکاران (2005) (3, 66)	آسیب در ورزش های رزمی: مقایسه پنج سبک	263 شرکت کننده در هنرهای رزمی	احتمال آسیب در تکواندو بیشتر از کاراته است. خطر آسیب دیدگی در ورزشکاران زیر 18 سال به طور قابل توجهی کمتر از ورزشکاران مسن است
مولر راث و همکاران (2005) (67)	خطر آسیب در کاراته مسابقات نوجوانان.	داده های مربوط به آسیب دیدگی در چهارمین دوره مسابقات قهرمانی نوجوانان جهان کنفدراسیون جهانی کاراته	در 22٪ از کل مبارزات مصدومیت دیدیم. بیشتر آنها جراحات خفیف از ناحیه سر و صورت بودند: 32 کبودی صورت، 7 پارگی صورت و 3 ضربه مغزی (آسیب خفیف مغزی). 14 مبارزه به دلیل آسیب دیدگی متوقف شد.
آریازا و لیز (2005) (20)	مشخصات آسیب دیدگی در رقابت کاراته: تجزیه و تحلیل آینده در سه مسابقات جهانی کاراته متوالی	2837 مسابقه در سه دوره مسابقات جهانی کاراته (WKC)	مسابقات کاراته با میزان آسیب دیدگی بالایی همراه است. از هر سه مسابقه یک مسابقه نیاز به مراقبت های پزشکی دارد اما  بیشتر برای صدمات کوچک و صدمات شدید بسیار نادر است.
مولر راث و همکاران (2005) (68)	خطر آسیب دیدگی در کاراته و نوجوانان و نوجوانان.	235 مبارزه در چهارمین دوره مسابقات جهانی نوجوانان کنفدراسیون جهانی کاراته	در 22% از کل مبارزات شاهد مصدومیت بوده. بیشتر آن ها در ناحیه سرو صورت به طور خفیف بود. بیشترین آسیب از نوع کبودی صورت، بعد از آن پارگی صورت و تعداد بسیار محدودی ضربه مغزی بود.
ماکان و همکاران (2001) (69)	شیوع و توزیع صدمات در کاراته.	اطلاعات در طول سال 1997، در مسابقات قهرمانی منطقه ای و ملی کرواسی در مسابقات کاراته زنان و مردان در سه گروه سنی: (10-14 سال) ، (15 تا 21 سال) و (18 سال).	در 880 مبارزه، 206 آسیب دیدگی ثبت شد. بیشتر آسیب ها در همه گروه های سنی به دلیل دریافت مشت بوده است.  ضربات ناشی از آسیب در دانش آموزان جوانتر بیشتر از سالمندان بود.  شایعترین محل صدمات از ناحیه سر بود. اندام تحتانی و تنه در دانش آموزان جوانتر بیشتر از سالمندان تحت تأثیر قرار گرفتند. نود و هفت درصد از آسیب ها به عنوان درجه جزئی طبقه بندی شدند. اکثر آسیب ها به عنوان درجه 1 دسته بندی می شوند ، که به رقیب امکان ادامه رقابت را می دهد.
زتاروک و همکاران (2000) (70)	آسیب های کاراته در کودکان و نوجوانان.	68 ورزشکار دختر و پسر 6 تا 16 سال	تمام مصدومیت ها جزئی بود. کبودی  11 مورد از 19، پیچ خوردگی یا کشیدگی خفیف 5  از 19، wind knocked out 3 از 19
زتاروک و همکاران (2000) (71)	توصیه های ایمنی در کاراته شوتوکان	کاراته کاران باشگاه های شوتوکان در بوستون، ماساچوست، دالاس، تگزاس، وینیپگ، مانیتوبا و کانادا	کاراته یک ورزش ایمن است، به ویژه برای افراد زیر 18 سال. وقتی کاراته کاها بیش از 3 ساعت در هفته تمرین کنند، خطر آسیب دیدگی به میزان قابل توجهی افزایش می یابد. بنابراین ، برای کاهش خطر آسیب به کمتر از 50% ، آموزش هفتگی باید حداکثر در 3 ساعت محدود شود.
مولر راث (2000) (72)	مشخصات آسیب در رقابت کاراته ی مدرن-- تجزیه و تحلیل بازی های قهرمانی جهان کاراته 1999 در بوخوم.	392 مسابقه در جریان مسابقات جهانی کاراته ، که از 12 تا 13 ژوئن 1999 در بوخوم	141 کوفتگی عمدتا در ناحیه سر و گلو، 12 پارگی صورت ، 3 آسیب خفیف مغزی، 3 کوفتگی و 1 شکستگی در ناحیه پا. آسیب دیدگی شدید در کاراته رقابتی نادر است. دستکش های دست که در مبارزات استفاده می شوند نیز ممکن است منجر به از دست دادن کنترل شوند. بنابراین، دستکش ها برای جلوگیری از آسیب دیدگی در کاراته باید به صورت انتقادی دیده شود.
کریچلی و همکاران (1999) (19)	میزان آسیب دیدگی در کاراته شوتوکان.	شرکت کنندگان دختر و پسر مسابقات ملی انگلستان در سال های 1998و1997و1996	میزان آسیب دیدگی در هر دوره  0.09%  بود. میانگین آسیب 22 سال با 9 سال تجربه کار بود و آسیب در ناحیه سر 57% بود .
بلومنتال (1996) (73)	انسداد شریان کاروتید به دنبال مشت کاراته به گردن.	یک فرد 43 ساله	انسداد کاروتید با انفارکتوس عروق مغزی یک عارضه احتمالی در تمرینات رزمی شامل ضربات شدید به گردن است.
توومینن (1995) (74)	آسیب ها در مسابقات ملی کاراته فنلاند.	آسیب های وارده در 6 مسابقه ملی کاراته در فنلاند	بروز آسیب در بین مردان بالغ بیشترین بود. از کل آسیب های تشخیص داده شده توسط پزشکان، بیش از 95% از ناحیه سر بوده. اکثر این ها جراحات جزئی بودند. افراد باتجربه نسبت به مبتدیان آسیب دیدگی بیشتری داشتند. همچنین وجود محافظ برای سر همراه با اصلاح قوانین رقابت می تواند آسیب ها را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.
کوجالا و همکاران (1995) (75)	آسیب دیدگی حاد در فوتبال ، هاکی روی یخ ، والیبال ، بسکتبال ، جودو و کاراته: تجزیه و تحلیل داده های ثبت شده ملی.	621691 شرکت کنندگان در فوتبال، هاکی روی یخ، والیبال، بسکتبال، جودو و کاراته در فنلاند طی سال های 1987-1991	میزان آسیب دیدگی در ورزشکاران زیر 15 سال کم بود، در حالی که جوانان 20-24 ساله بالاترین نرخ را داشتند. تفاوت در میزان آسیب دیدگی بین ورزش ها درگروه سنی بزرگسالان جزئی بود. شکستگی و آسیب دیدگی دندان بیشتر در هاکی روی یخ و کاراته و کمترین موارد در والیبال بود. برای جلوگیری از آسیب های دندانی ، استفاده از محافظ دهان باید مورد تشویق قرار گیرد، به خصوص در هاکی روی یخ ، کاراته و بسکتبال.
اگنو (1993) (76)	ضربه زدن با روی پا و مچ پا در کاراته کاران کره ای.	تمرینات کاراته کاران کره ای	آسیب در پا شایع است و تجزیه و تحلیل الگوهای این آسیب ها و الزامات این ورزش منجر به ایجاد یک روش برای محافظت از پا در برابر آسیب های شایع شد.
یوهانسن و نوراگارد (1988) (77)	پیشگیری از آسیب دیدگی در کاراته.	290 مسابقه در مسابقات قهرمانی کاراته دانمارک 1983 و 1986	استفاده از دستکش تعداد قابل توجهی از آسیب هایی ها که نیاز به درمان داشت به خصوص در دست را کاهش داد.
اسکارپونی (1986) (78)	آسیب دیدگی استخوان در کاراته.	______________________	جدا از نوع ضربه ای که به "رفت و برگشت" معروف است، که در صورت انجام صحیح یا دریافت آن خطرناک نیست، توصیه می شود با آموزش کافی، حضور پزشک ورزشی در طول هر مبارزه و محافظت مناسب از اندام در معرض، از آسیب دیدگی جلوگیری شود.
استریسویچ و همکاران (1983) (79)	تصویر تاریخی و آسیب دیدگی در تورنمنت های ملی و بین المللی.	مصدومیت های 284 کاراته کار در 309 مبارزه در سه تورنمنت ملی و بین المللی که میانگین سنی 25.5 سال ، میانگین سال تمرین کاراته 7.7 میانگین سال تجربه رقابت در مسابقات 3.1 سال بودند	در هر3.7 مسابقه یک آسیب دیدگی یا 0.3 مصدومیت در هر مسابقه وجود داشت. در بین ورزشکاران با رده پایین، مصدومیت بیشتری وجود داشت. مشت بیشتر از ضربات دیگر باعث آسیب دیدگی شد.
مک لاتچی (1981) (80)	آسیب های کاراته و کاراته.	________________________	آسیب های کاراته معمولاً در سه ناحیه اصلی رخ می دهد: سر و گردن، احشا و اندام ها. در حال حاضر قانونی موثر برای کنترل کاراته که فاقد قانون است می تواند به جلوگیری از آسیب ها کمک کند و باید وضع شود.
مک لاتچی و همکاران (1980) (81)	آسیب های کاراته - موردی برای کنترل پزشکی.	جراحات وارده در اولین مسابقات قهرمانی کاراته قهرمانی اروپا در سال 1978	15 مورد از این صدمات جدی بوده، بیشترین آسیب در سر و پس از آن در ناحیه تنه بود. نتیجه گرفته شد که مبارزه به خوبی توسط داوران کنترل می شود اما باید از محافظ استفاده شود.
کورلند (1980) (82)	آسیب ها در کاراته.	________________	تجهیزات حفاظتی و نگرش های روشنگرانه می تواند به جلوگیری از بیشتر آسیب های کاراته کمک کند
مک لاتچی (1976) (83)	آنالیز صدمات کاراته در 295 مسابقه.	صدمات وارده در 295 مسابقه کاراته	در 25% مسابقات نوعی آسیب دیدگی وجود دارد و در10% آسیب دیدگی به حدی شدید بود که باعث کناره گیری شرکت کننده شد. به نظر می رسد آسیب در بین شرکت کنندگان در رده پایین تر و بیشتر در ساعت اول مسابقات هر روز رخ می دهد. همچنین محافظ بازوها، پاها و دست ها باعث کاهش بروز و شدت آسیب می شود.
اسمیت (1975) (84)	ضربه مرگبار قدامی قفسه سینه در مربیان کاراته.	3 آزمودنی	علل مرگ شامل خفگی ، ایست قلبی و پارگی ضربه ای طحال بود. پیشنهاد می شود مربیان روش های آموزش بالقوه خطرناک را در تلاش برای از بین بردن آسیب های ضربه ای غیر ضروری تغییر دهند.

هدف از مطالعه حاضر، بررسی علمی تحقیقات داخلی و خارجی در زمینه آسیب شناسی ورزش کاراته و همچنین ارائه یک جمع بندی مناسب از نتایج تحقیقات پیشین بود. در این راستا جستجوی مقاالت در پایگاه های تخصصی صورت پذیرفت و سپس مقالات مرتبط که بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
جنسیت: در تفکیک جنسیتی از تحقیق های بررسی شده در این مقاله، به این نتیجه رسیده شد که ۷۹% مطالعه بر روی دختران و پسران، 19% فقط روی پسران و تنها 2% تحقیقات بر روی دختران انجام شده بود. در این طبقه بندی سییرنا، استروکوویچ و پرزبیسین و پیتر (32, 49, 63) اعلام کردند که بروز آسیب در مردان بیشتر از زنان بوده در صورتی‌که توماس و اورنشتاین، مک کلین و همکاران و جیمز (33, 48, 60) اعلام کردند که بروز آسیب در مردان و زنان در ورزش کاراته برابر می‌باشد. در مورد علت این امر می‌توان به این نکته اشاره داشت که با توجّه به اینکه تحقیقات کمی در زمینه آسیب مردان و به خصوص زنان به‌ صورت اختصاصی انجام گرفته باید تحقیقات مجزای بیشتری انجام شود تا بتوان به نتیجه دقیق‌تری رسید.
رده سنی: در مورد آسیب در رده سنی‌های مختلف کاراته‌کاران نتایج مختلفی وجود دارد به‌طور مثال استریسویچ و همکاران و مک لاتچی (79, 83) بر این باور بودند که آسیب‌ها در رده سنی پایین بیشتر از رده‌های سنی بالا بوده درصورتی‌که زتاروک و همکاران (3, 71) به این نتیجه رسید که خطر آسیب‌دیدگی در افراد زیر ۱۸ سال کم می‌باشد همچنین کوجالا و همکارانش (75) به این نتیجه رسیده بودند که خطر آسیب‌دیدگی در افراد زیر ۱۵ سال کم بوده و در جوانان ۲۰ تا ۲۴ سال بیشترین میزان آسیب‌دیدگی وجود داشت همین‌طور سیرنا و لیستاد (35) در تحقیق خود اعلام کردند که خطر آسیب در رده سنی ۱۲ تا ۱۷ سال دو برابر رده سنی ۶ تا ۱۲ سال می‌باشد. ویتاله و همکارانش (38) به این پی برده بودند که آسیب‌دیدگی در افراد مسن و سنگین وزن که ساعات زیادی تمرین می‌کنند بیشتر از بقیه رده‌های سنی می‌باشد. برخلاف نتایج تحقیقات فوق، جیمز (60) به این نتیجه رسیده بود که در میزان بروز آسیب در رده‌های سنی مختلف، تفاوتی وجود نداشته است. این تفاوت نظر را می‌توان ناشی از بررسی رده‌های سنی مختلف دانست اگر در تحقیقات آینده رده سنی در اولویت قرار بگیرد و رده‌های سنی، بر اساس رده‌های سنی مسابقات رسمی فدراسیون جهانی کاراته باشد می‌توان در تحقیقات آینده به بررسی‌های دقیق‌تری پرداخته شود. سابقه: از نظر سابقه ورزشی، تحقیقات پیشین حاکی از بروز آسیب در کاراته کاهای باتجربه می‌باشد و تنها ضیایی و همکارانش (46) به این نتیجه رسیدند که آسیب در افراد کم‌تجربه بیشتر رخ می‌دهد. خطر کمتر آسیب و پایین بودن شدت آسیب‌دیدگی در بین افراد کم‌تجربه و غیرحرفه‌ای را به دلایلی چون توده بدنی، قدرت و توانایی تکنیکی پایین‌تر نسبت به افراد حرفه‌ای می‌توان عنوان نمود. اعتقاد بر این است که افراد غیرحرفه‌ای قادر نیستند که به اندازه افراد حرفه‌ای ضربات را با نیروی زیاد وارد کنند و در نتیجه شدت آسیب‌دیدگی‌ها نیز کمتر است که البته برای اثبات این ادعا لازم است که در آینده به بررسی‌های دقیق‌تری پرداخته شود. منطقه بروز آسیب: از نظر منطقه آسیب، تحقیقات پیشین حاکی از بروز بالاترین درصد آسیب کاراته کاها در ناحیه سر و صورت و گردن می‌باشد. ۴۸% تحقیقات این مقاله نقاط آسیب‌دیده در ورزش کاراته را موردبررسی قرار دادند. اکثر محققین به این نتیجه رسیده بودند که سر، صورت و گردن آسیب‌پذیرترین نقاط بدن هستند به جز برخی از تحقیقات مثل آنتکولوویچ و همکارانش (39) معتقد بودند که آسیب دست‌ها و انگشتان در مردان و مچ پا و پا در زنان شایع‌ترین نقاط می‌باشد همچنین توماس تیشر و همکارانش (42) بر این باور بودند که مچ پا شایع‌ترین نقطه آسیب در کاراته‌کاران است، دسوزا و همکارانش هم (54) به این نتیجه رسیده بودند که دست و انگشتان بیشترین آسیب را در کاراته‌کاران به همراه دارد و دستمب و همکارانش (9) اعلام کردند اندام تحتانی از بیشترین آسیب برخوردار است علاوه بر این ونسبریتو و همکارانش (41) با مطالعه بر روی کاراته‌کاران پرتغالی به این نتیجه رسیده بودند که آسیب در ناحیه سر و صورت شیوع بالایی ندارد و آسیب اندام تحتانی، اندام فوقانی و کمر یا ستون فقرات ب به ترتیب از شیوع بالاتری برخوردار است. در بعضی از تحقیقات بخش‌های مختلف بدن را با هم مقایسه کردند مثلاً پال و همکاران (26) و توماس و ‏اورنشتاین (33) در مقایسه سر و گردن با اندام تحتانی و اندام فوقانی به این نتیجه رسیده بودند که سر و گردن بیشترین و اندام فوقانی کمترین شیوع آسیب را دارد اما در بعضی از تحقیقات مثل رحیمی و همکاران (59) با بررسی شیوه‌های ورزشی در مردان کاراته‌کار به این نتیجه رسیدند که بروز آسیب در اندام تحتانی بیشتر از صورت و صورت بیشتر از اندام فوقانی می‌باشد این در صورتی است که بوستانی و همکارانش (53) به این نتیجه رسیدند که بروز آسیب در اندام فوقانی بیشتر از سر و گردن می‌باشد. همچنین در تحقیق پیتر (63) بر روی مردان کاراته‌کار به این نتیجه رسیده شد که آسیب‌دیدگی در مردان به ترتیب در ناحیه سر و گردن، اندام فوقانی، اندام تحتانی و تنه رخ داده است اما در تحقیق حلبچی و همکارانش (8) بر روی زنان کاراته‌کار به این نتیجه رسیده شد که آسیب‌دیدگی در زنان به ترتیب در ناحیه سر و گردن، اندام تحتانی، اندام فوقانی و تنه رخ می‌دهد. با وجود اینکه تغییر قوانین و جریمه‌های سنگینی که برای ضربات خطا به سر و صورت در نظر گرفته شده است تا آسیب سر و صورت کاراته کاهش پیدا کند اما در عین حال خطر پذیری بالای اجرای ضربات پا باعث شده که اکثر کاراته کاها فن‌های دست را به خصوص در ناحیه سر و صورت بیشتر تمرین کنند و در مسابقات نیز از فن‌های دست که ضریب اطمینان بالاتری دارند استفاده کنند و به احتمال این یکی از دلایلی است که میزان آسیب سر و صورت در کاراته نسبت به نواحی دیگر بالاتر است. شدت آسیب: در تمامی تحقیقاتی که میزان آسیب را مورد بررسی قرار داده بودند به این نتیجه رسیده شد که آسیب‌ها در کاراته خفیف و صدمات آن جزئی می‌باشد و آسیب‌دیدگی‌های جدی بسیار نادر است. به نظر می‌رسد که ضربات کنترل شده و ماهیت غیر برخوردی سبک‌های کنترلی کاراته یکی از عوامل اصلی تأثیرگذار در خفیف بودن بیشتر آسیب‌های این رشته ورزشی باشد.
نوع آسیب: در این مطالعه همچنین مشخص شد که آسیب کوفتگی در کاراته به‌عنوان شایع‌ترین نوع آسیب در تحقیقات پیشین گزارش شده است. اما ناصر پور و میرجانی (28) و آنتکولوویچ و همکاران (39) معتقد بودند که پیچ‌خوردگی مچ پا شایع‌ترین نوع آسیب بوده همچنین استروکوویچ و پرزبیسین (49) و پیتر (63) به این نتیجه رسیده بودند که شکستگی شایع‌ترین نوع آسیب بوده و مولر راث و همکارانش (68) و زتاروک و همکارانش (70) کبودی را شایع‌ترین نوع آسیب اعلام کرده بودند. شیوع بالای کوفتگی نسبت به دیگر آسیب‌ها می‌تواند به دلیل شیوه امتیازدهی در این رشته باشد به‌طوری که برای امتیازگیری، ورزشکار می‌بایست به بدن حریف ضربه وارد کند. همین‌طور با توجه به نقش ویژه لیگامان‌های مفصل مچ پا در کنترل ثبات و عملکرد آن حین حرکت، چرخش ناگهانی موجب به وجود آمدن نیروهای پیچشی و برشی شدیدی می‌شود که می‌تواند موجب ازهم گسیختگی لیگامانی در این ناحیه شود (85).
علت و مکانیسم آسیب: علل بروز آسیب در کاراته دلایل متفاوتی داشت به طور مثال پال و همکاران (26)، لیستاد (45)، ماکان و همکارانش (69) و استریسویچ و همکارانش (79) بر این باور بودند که تماس مستقیم  ضربات (مشت و لگد) شایع‌ترین علل بروز آسیب بودن اما رحیمی و همکاران (59) و قاسمی و همکاران (57) اعلام کرده بودند که شایع‌ترین علل بروز آسیب خطای فنی حریف می‌باشد همین‌طور دستمب و همکاران (9) و زتاروک و همکارانش (70) به این نتیجه رسیده بودند که تمرین طولانی باعث بروز آسیب می‌شود و تنها آریا زا و همکارانش (40) معتقد بودند که با افزایش مسابقات قهرمانی، بروز آسیب هم بیشتر می‌شود که گویای بالابودن فشار و تعداد مسابقات در یک روز است (86). آسیب‌دیدگی کاراته کاها به علت خطای تکنیکی حریف را می‌توان به علت پر برخورد بودن ورزش کاراته نسبت داد. با این وجود تمام ضربات به‌ویژه در ناحیه صورت در هنگام مبارزه می‌بایست کنترل شود تا از ایجاد آسیب جلوگیری کند.ضربات دست نسبت به ضربات پا آسیب بیشتری را موجب می‌شوند . با این حال این مطلب به این معنی نیست که ضربات دست خطرناک‌تر از ضربات پا هستند و در حقیقت به خاطر بیش‌تر بودن تعداد ضربات دست در یک مسابقه کاراته است که آسیب‌های بیشتری نیز بر اثر آن اتفاق می‌افتد. همین‌طور علت آسیب ناشی از تمرین طولانی را می‌توان اعمال بیش از حد نیروی دینامیک روی سیستم اسکلتی عضلانی انسان که به خاطر تمرین بیش از حد بوده دانست که این امر ممکن است باعث ایجاد انواع اختلالات اسکلتی عضلانی شود. فشار نای مکرر و حرکات پیچشی خطر تخریب غضروف مفصلی و سندروم بالینی را افزایش می‌دهد یا در مثالی دیگر فشار‌های مکرر، تغییر در نیروی واکنش و افزایش نیروی وارد شده به استخوان حتی می‌تواند باعث ایجاد استرس فراکچر  شود. از سوی دیگر، عضلات خسته کمتر می‌توانند انرژی را ذخیره و تجزیه و همچنین در برابر اضافه‌بار ایجاد شده محافظت کند ازاین‌رو خستگی عضلانی هم در بروز آسیب بسیار حائز اهمیت می‌باشد (87).  مکان بروز آسیب: نتایج این مطالعه همچنین نشان داد که بیشترین میزان آسیب در رشته کاراته، در زمان تمرین نسبت به مسابقه اتفاق افتاده است. امُّا با این حال ناصرپور و میرجانی (28) و رحیمی و همکاران (59) به این نتیجه رسیده بودند که بروز آسیب در مسابقه بیشتر از تمرین می‌باشد و گریر و همکاران (43) تفاوتی در مکان بروز آسیب ندیدند و معتقد بودند میزان آسیب حین مسابقه و تمرین برابر می‌باشد. اعتقاد بر این است که شاید صرف زمان بیشتر به تمرین کردن از سوی ورزشکاران، شیوع آسیب در هنگام تمرین نسبت به مسابقه را در بین آن‌ها افزایش داده است. علاوه بر این در تحقیقات پیشین گزارش شده است که استفاده از تجهیزات حفاظتی هم می‌تواند از عوامل مؤثر در پیشگیری و کاهش خطرپذیری ابتلا به آسیب باشد. از آنجا که بستن تجهیزات حفاظتی در هنگام مسابقات رزمی الزامی است امّا در هنگام تمرین نظارت کافی بر این مسئله وجود ندارد، اعتقاد بر این است که شاید به علت نبود نظارت کافی از سوی مربیان، ورزشکاران برای راحتی بیشتر در هنگام تمرین از بستن تجهیزات محافظتی خودداری می‌کنند و همین عامل موجب بروز آسیب‌دیدگی بیشتر در زمان تمرین نسبت به مسابقه شده است.
نتیجه‌گیری نهایی
بررسی تحقیقات موجود در زمینه آسیب‌های کاراته‌کاران نشان داد که اختلافات آشکاری بین شیوه گزارش این تحقیقات وجود دارد. در بررسی گزارش‌ها مشاهده می‌شود که شدت آسیب، منطقه بروز آسیب، مکانیسم‌های بروز آسیب و به‌طور کلی رویکردهای بررسی آسیب در تحقیقات مذکور از الگوهای گوناگونی تبعیت می‌کند و بر همین پایه، نیاز به همسان‌سازی این ویژگی‌ها در تحقیقات آینده ضروری به نظر می‌رسد. همچنین توجّه بیشتر به تفاوت‌های جنسیتی در آسیب کاراته هم می‌تواند نتایج قابل اتکایی در راستای کمک به کاهش آسیب این رشته‌های ورزشی ارائه دهد. به طور کلی اطلاعات به دست آمده از بررسی تحقیقات نشان داد کوفتگی و کبودی به‌عنوان شایع‌ترین نوع آسیب کاراته‌کاران شناخته می‌شود که این آسیب‌ها همگی از نوع خفیف بوده‌اند. همچنین مشاهده شد که بیشترین آسیب کاراته کاها در ناحیه سر و گردن اتفاق می‌افتد. از آن جا که بیشتر آسیب‌ها به علت برخورد تکنیک‌ها و خطای تکنیکی و در هنگام تمرینات رخ می‌دهد به نظر می‌رسد که نقش مربیان در پیشگیری از وقوع آسیب بسیار دارای اهمیّت باشد و آموزش صحیح تکنیک‌ها از سوی مربیان و همچنین تاکید بر کاربرد شیوه‌های درست حمله و دفاع در تحقیقات آینده می‌تواند نقش مهمی در کاهش آسیب‌ها داشته باشد. از طرف دیگر و با توجّه به اینکه در این ورزش ضربه زدن به بدن حریف امتیاز محسوب می‌شود و همچنین ضربات خورده شده در ناحیه بالاتنه و سر از امتیازات بیشتری برخوردار است، به نظر می‌رسد که بازنگری در قوانین به ویژه در سنین حساس نوجوانی و بررسی اثر آن در تحقیقات آینده، کاری منطقی باشد که بتواند برای کاهش آمار آسیب در این رشته‌های ورزشی صورت پذیرد.
ملاحظات اخلاقی
پیروی از اصول اخلاق پژوهش
این مقاله از نوع مروری است و مستقیماً از هیچ انسانی یا حیوانی در آن استفاده نشده است.
حامی مالی
این پژوهش هیچ گونه کمک مالی از سازمان های دولتی، خصوصی و غیر انتفاعی دریافت نکرده است.
مشارکت نویسندگان
تمام نویسندگان در طراحی، اجرا و نگارش همه بخش‌های پژوهش حاضر مشارکت داشته‌اند.
تعارض
بنابر اظهار نویسندگان، این مقاله تعارض منافع ندارد.