دوره 10، شماره 2 - ( 6-1403 )
جلد 10 شماره 2 صفحات 173-160 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Ebrahimi E, Mozafari S. The Effect of Six Weeks of Core Stability Training on Balance and Performance Improvement Among Male Taekwondo Athletes. J Sport Biomech 2024; 10 (2) :160-173
URL: http://biomechanics.iauh.ac.ir/article-1-344-fa.html
URL: http://biomechanics.iauh.ac.ir/article-1-344-fa.html
ابراهیمی ابراهیم، مظفری سمیه. تأثیر شش هفته تمرینات ثبات مرکزی بر بهبود تعادل و عملکرد پسران تکواندوکار. مجله بیومکانیک ورزشی. 1403; 10 (2) :160-173
1- گروه آسیب‌شناسی و حرکات اصلاحی، دانشکده تربیت‌بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
متن کامل [PDF 1753 kb]
(552 دریافت)
| چکیده (HTML) (1291 مشاهده)
متن کامل: (1010 مشاهده)
مقدمه
تکواندو یک رشته ورزشی مبارزه‌ای المپیکی است که هدف مسابقه غلبه بر حریف با به دست آوردن تعداد بیشتری امتیاز از طریق اجرای تکنیک‌های ضربه و مشت به مناطق مجاز امتیازدهی یا از طریق ناک اوت است (1). مهارت‌های پا در رشته تکواندو بر اساس قدرت عضلانی متمرکز بر مفصل زانو ب است و فرود آمدن یا تغییر جهت در حرکت پرش می‌تواند باعث آسیب‌های مختلف شود که اندام تحتانی بیشترین میزان را دارد (2-4). علاوه بر ایین، با توجه به مهارت‌های مورد نیاز تکواندو، پرش و تغییر جهت در تکواندو مهم است و برنامه‌های تمرینی برای بهبود توانایی تعادل و جلوگیری از آسیب برای تکواندوکاران مورد نیاز است (5). در مطالعه‌ای نشان داده شد که میزان شیوع آسیب 9/62 در هر 1000 ورزشکار در معرض مسابقه بود که در این میان مردان از لحاظ جنسیت و اسپرین مچ پا از لحاظ آسیب بیشترین بودند (6).
تعادل یکی از عوامل حیاتی مؤثر بر عملکرد و طول عمر حرفه‌ای تکواندوکاران است (7) که نقش مهمی در حفظ وضعیت و انجام وظایف دارد (8). در بیومکانیک، تعادل را می‌توان با تجزیه‌وتحلیل جابجایی قدامی خلفی ، داخلی خارجی مرکز فشار و سرعت بدن اندازه‌گیری کرد (9). در مطالعات مختلف که به بررسی تأثیر تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل اندام تحتانی پرداخته بود، نتایج نشان داد تمرینات ثبات مرکزی برای توسعه تعادل در اندام تحتانی در ورزشکاران مفید بوده است (10, 11).
عضلات هسته مرکزی به تثبیت ستون فقرات، لگن و زنجیره جنبشی در طول حرکات عملکردی کمک می‌کند (12, 13). اخیراً مطالعات بسیاری به بررسی تأثیر تمرین‌های ثبات مرکزی بر عملکرد حرکتی ورزشکاران رشته‌های گوناگون پرداخته‌اند و اثرهای مثبت این تمرین‌ها را گزارش کرده‌اند (14, 15). برای مثال، سلطانی شیرازی و همکاران نشان دادند که برنامه تمرینی ثبات مرکزی با تقویت عضلات ناحیه مرکزی عملکرد سیستم عصبی عضلانی را بهبود می‌بخشد (16). در مطالعات دیگر نشان داده شد که تمرینات ثبات مرکزی با بهبود تعادل، چابکی و افزایش آمادگی جسمانی تکواندوکاران همراه است (17-20). در تحقیقی دیگر نیز که به بررسی اثرهای تمرین‌های ثبات مرکزی بر برخی متغیرهای فیزیکی و سطح عملکرد کاتاکاران پرداختند نشان داده شد که اضافه شدن تمرین‌های ثبات مرکزی در برنامه تمرینی کاتاکاران باعث ارتقای متغیرهای فیزیکی و سطح اجرای این ورزشکاران شده است (21). لی و همکاران به بررسی اثرات تمرینات پومسه تکواندو بر تعادل و عملکرد افراد پرداختند که نتایج نشان داد این حرکات به‌عنوان یک برنامه تمرینی تعادلی بالقوه برای افراد مسن سالم در خصوص تعادل عملکردی آن‌ها مفید بوده است (22). فانگ و همکاران به مقایسه عملکرد تعادلی بین تمرین کنندگان نوجوان تکواندو با افراد غیر تکواندوکار پرداختند که مشخص شد عملکرد تعادلی افراد تمرین کرده نسبت به افراد تمرین نکرده بیشتر است (23).
در مطالعات دیگر نیز مشخص شد که تمرین حس عمقی و تمرینات قدرتی، عملکرد ورزشی تکواندوکاران را بهبود می‌بخشد و تأثیر مثبتی بر عملکرد رقابتی ورزشکاران تکواندو داشته است (24-26). طبق پژوهش‌های موجود، ثبات لگن و تنه برای تمامی حرکات اندام فوقانی و تحتانی ضروری است و عضلات تنه قبل از عضلات اندام‌ها فعال می شوند (27) و این ناحیه به‌عنوان رابط، با انتقال مؤثر نیروهای تولیدشده در اندام تحتانی، به اندام فوقانی از طریق تنه به اجرای ورزشی کمک می‌کند (28). ثبات مرکزی نقش محوری در عملکرد مؤثر بیومکانیکی دارد زیرا ناحیه مرکزی نقطه انتهایی، محل اتصال و دریافت نیرو از تمام زنجیره‌های حرکتی در حین انجام اغلب فعالیت‌های ورزشی است، به همین دلیل کنترل قدرت، تعادل و حرکت بخش مرکزی بدن، عملکرد زنجیره حرکتی اندام فوقانی و تحتانی را به حداکثر خواهد رساند (12).
مطالعات زیادی (29-31) در زمینه تمرینات مرکزی در پیشگیری آسیب و بهبود عملکرد پرداخته‌اند اما تاکنون به مطالعه‌ای در خصوص تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل و عملکرد به‌طور هم‌زمان در تکواندوکاران نپرداخته است؛ بنابراین در مطالعه حاضر به بررسی تأثیر شش هفته تمرینات ثبات مرکزی بر بهبود تعادل و عملکرد تکواندوکاران پسر شهر مشهد پرداخته خواهد شد.
روش شناسی
تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بوده و به‌صورت میدانی انجام شده است. جامعه آماری شامل 30 تکواندوکار پسر 10-15 ساله شهرستان مشهد بودند که به‌صورت هدفمند انتخاب شدند. از بین نفرات ثبت نام شده 30 نفر (انتخاب تعداد بر اساس نرم‌افزار جی پاور) با معیار تعیین شده انتخاب و به دو گروه (15 نفر در گروه کنترل و 15 نفر در گروه تجربی) به‌صورت تصادفی تقسیم شدند. برای اجرای این تحقیق افرادی به‌عنوان آزمودنی انتخاب شدند که در هفته حداقل سه جلسه، 5/1 ساعت به تمرینات تکواندو به‌صورت منظم مشغول بودند. در ابتدا تمامی آزمودنی‌ها فرم رضایت‌نامه کتبی برای انجام این تحقیق را امضاء کردند. اطلاعات این افراد به‌صورت محرمانه نزد محقق باقی ماند و در صورت نیاز به انتشار عکس از آزمودنی‌ها اجازه کتبی کسب و صورت آن‌ها پوشانده شد. معیارهای ورود به تحقیق حاضر شامل محدوده سنی 10 تا 15 سال، سابقه ورزش منظم (حداقل سه جلسه در هفته به مدت 1.5 ساعت) در یک سال اخیر، آزمودنی‌های بدون آسیب حاد و مزمن و بیماری‌های زمینه‌ای بود. معیارهای خروج از تحقیق حاضر نیز سابقه درد انتشاری در اندام تحتانی در یک سال گذشته، آسیب برخوردی در اندام تحتانی در شش ماه گذشته، ترک کردن دو جلسه از تمرینات و انجام تمرینات خارج از نظارت محقق بود. در گام اول اطلاعات جمعیت شناختی نمونه‌ها ثبت و به ترتیب آزمون جهش تک پا، آزمون جهش سه گانه تک پا و آزمون تعادل پویای وای از آزمودنی‌ها به‌عمل آمد. سپس گروه تجربی به مدت 6 هفته تمرینات ثبات مرکزی منتخب را انجام دادند، اما گروه کنترل مداخله خاصی را دریافت نکردند. پس از اتمام 6 هفته، مجدداً تمامی آزمون‌ها تکرار و نتایج آزمون‌ها در این مرحله به‌عنوان داده‌های پس‌آزمون ثبت شد.
آزمون جهش تک‌پا : این آزمون نیازمند یک نوار اندازه‌گیری باریک به طول 3 متر می‌باشد که بر روی زمین قرار می‌گیرد. فرد بر روی پای برتر می‌ایستد به‌طوری‌که نوک پنجه پا دقیقاً پشت نقطه شروع نوار باریک قرار بگیرد. نحوه انجام آزمون شامل اجرای جهش به سمت جلو با پیمودن حداکثر مسافت ممکن با یک پا و فرود روی همان پا و نهایتاً حفظ تعادل به مدت حداقل 2 ثانیه می‌باشد. پس از انجام 2 یا 3 کوشش تمرینی، فرد یک جهش تک پای کامل را با پای برتر انجام می‌داد و مسافت طی شده ثبت می‌شد (شکل 1). ضریب همبستگی درون‌گروهی بیش از 0.85 برای اعتبار این آزمون در تحقیقات مختلف گزارش شده است (32).
آزمون جهش سه‌گانه تک‌پا : این آزمون نیازمند یک نوار اندازه‌گیری باریک به طول 6 متر می‌باشد که بر روی زمین قرار می‌گیرد. فرد بر روی پای آزمون طوری می‌ایستد که نوک پنجه پا دقیقاً پشت نقطه شروع نوار باریک قرار گیرد. نحوه انجام آزمون شامل اجرای 3 جهش متوالی به سمت جلو با پای آزمون همراه با پیمودن حداکثر مسافت ممکن و فرود روی همان پا در هر جهش و نهایتاً حفظ تعادل به مدت حداقل 3 ثانیه می‌باشد. پس از انجام 2 یا 3 کوشش تمرینی، ورزشکار 2 مورد جهش سه‌گانه تک‌پا را برای پای برتر انجام می‌داد و مسافت طی شده برای پای برتر ثبت می‌شد (شکل 1). اعتبار بالایی (ICC= 0.97) برای این آزمون در تحقیقات گزارش شده است (32).
آزمون تعادل پویای وای : در این آزمون 3 جهت قدامی، خلفی خارجی، خلفی داخلی با زاویه 135 درجه نسبت به یکدیگر رسم شدند. به لحاظ اینکه این آزمون با طول پا رابطه معنی‌داری دارد، به‌منظور اجرای این آزمون با نرمال کردن اطلاعات طول واقعی پا در حالت خوابیده به پشت بر روی زمین اندازه‌گیری شد. آزمودنی در مرکز محل آزمون روی یک پا قرار گرفت و با پای دیگر در جهتی که آزمونگر انتخاب می‌کند عمل دستیابی را بدون خطا انجام می‌داد و به حالت اولیه برمی‌گشت. آزمون برای هر آزمودنی 3 تکرار می‌باشد و بهترین رکورد محاسبه و تقسیم بر طول پا می‌شد، سپس در عدد 100 ضرب می‌گردد تا فاصله دستیابی برحسب درصد طول پا به دست آید. در صورت بروز خطا به شکلی که پایی که در مرکز قرار دارد حرکت کند یا تعادل فرد دچار اختلال شود از آزمودنی خواسته می‌شود که آزمون را دوباره تکرار کند (شکل 2). همچنین ضریب پایایی درون آزمونگر و بین آزمونگر برای نمره کلی آزمون به ترتیب 0.91 و 0.99 درصد توسط پلیسکی گزارش شده است (33).
افراد گروه تجربی در کنار تمرین معمول رشته تکواندو به مدت شش هفته، هر هفته سه جلسه به مدت نیم ساعت تحت تمرین ثبات ناحیه مرکزی بدن قرار گرفتند (34). آزمودنی‌ها پس از ده دقیقه حرکات کششی و نرمشی، به مدت سی دقیقه پروتکل تمرین ثبات ناحیه مرکزی بدن با تأکید بر عضلات شکمی، کمری، لگنی، فلکسورها و اکستنسورهای ران داشته و در پایان هر جلسه تمرینی برای بازگشت به حالت اولیه پنج دقیقه حرکات کششی و نرمشی انجام می‌دادند. در طی این مدت آزمودنی‌های گروه کنترل، در تمرین معمول تکواندو حضور داشتند (جدول 1).
در این پژوهش، جهت توصیف متغیرها از آمار توصیفی و برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آمار استنباطی استفاده شد. در ابتدا جهت بررسی طبیعی بودن توزیع داده‌ها از آزمون شاپیروویلک استفاده شد. از آزمون t مستقل برای مقایسه بین گروهی متغیرها استفاده شد. تجزیه‌وتحلیل اطلاعات در سطح معناداری 95% و میزان آلفای کوچک‌تر و یا مساوی 0.05 و با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 23 انجام گرفت.
نتایج
اطلاعات توصیفی تحقیق حاضر که مربوط به سن، قد، وزن و شاخص توده بدنی آزمودنی‌ها می‌باشد در جدول 2 شرح داده شده است. نتایج آزمون شاپیرو ویلک بیانگر نرمال بودن کلیه داده‌های تحقیق بود. یافته‌ها نشان داد که انجام شش هفته برنامه تمرینی ارائه شده احتمالاً موجب بهبود تعادل پویا در جهت خلفی داخلی (0٫021=P) و عملکرد افراد (0٫002=P) شرکت‌کننده در این تحقیق در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل می‌شود (جدول 3).
بحث
انجام تمرینات ثبات مرکزی می‌تواند باعث کاهش آسیب‌دیدگی و بازتوانی عملکرد ورزشکاران شود؛ این تحقیق با هدف بررسی اثر شش هفته تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل و عملکرد پسران تکواندوکار صورت گرفت. نتایج این تحقیق نشان داد که تمرینات ثبات مرکزی می‌تواند باعث بهبود تعادل و عملکرد تکواندو کاران شود.
در مسابقات تکواندو، تعادل نقش مهمی در حفظ وضعیت و مهارت‌های اجرا دارد (35, 36). تمرینات ثبات مرکزی می‌تواند حس عمقی ناحیه مرکزی بدن را بهبود بخشد و منجر به افزایش تعادل شود؛ مطالعات نشان می‌دهد که 6 تا 12 هفته تمرینات ثبات مرکزی می‌تواند عملکرد تعادلی را به‌طور قابل‌توجهی افزایش دهد (37-42). در مطالعه متاآنالیزی نشان داده شد که تمرینات ثبات مرکزی باعث بهبود تعادل پویا می‌شود و ثبات را برای حرکت بهتر در اندام تحتانی فراهم می‌کند (43). نتایج تحقیق حاضر، با نتایج اوزتورک و همکاران (44) که اثر هشت هفته تمرینات ایستا و پویا ثبات مرکزی را بر قدرت و سرعت ضربه زدن تکواندوکاران بررسی کردند و با نتایج علی خوانی و همکاران (45) که تأثیر معنادار هشت هفته تمرینات ثبات مرکزی با توپ سوئیسی بر تعادل فوتبالیست‌ها را گزارش کردند، هم‌خوانی داشت و با تحقیق سلطانی شیرازی و صادقی (16) که اثر و ماندگاری هشت هفته تمرینات ثبات مرکزی را بر تعادل ووشوکاران نخبه مرد جوان گزارش داده بودند و با نتایج مارتینز و همکاران (46) که اثر پنج هفته تمرینات ثبات مرکزی را بر بهبود تعادل دانشجویان جودوکار بیان کرده بودند همسو بود. از مطالعه حاضر می توان نتیجه گرفت مکانیسم احتمالی بهبود تعادل با تمرینات ثبات مرکزی افزایش قدرت و پایداری عضلات این ناحیه شکمی است که توانایی فرد را برای حفظ مرکز جرم بدن در محدوده سطح اتکا افزایش می‌دهند (34). نتایج تحقیق حاضر با نتایج برخی مطالعات (47, 48) ناهم‌سو می‌باشد. اگرچه ماهیت تمرینات ثبات مرکزی در مطالعات انجام شده مشابه است اما اختلافی که در نتایج به‌دست‌آمده مشاهده می‌شود، می‌تواند ناشی از تفاوت‌های موجود در دیگر مداخلات از قبیل رشته ورزشی، مدت زمان مداخله و جنسیت ورزشکاران باشد. تمرینات ثبات مرکزی قدرت عضلات کمربند لگنی را افزایش می‌دهند. تحقیق حاضر نشان داد تمرینات ثبات مرکزی باعث بهبود عملکرد تکواندوکاران پسر در جهش تک‌پا و جهش سه‌گانه می‌شود. نتیجه تحقیق حاضر با مطالعه کابادایی و همکاران (49) که اثر معنادار هشت هفته تمرینات ثبات مرکزی را بر عملکرد پرش کاراته کاران گزارش کردند، هم‌راستا و با سایر مطالعات همسو نیز می باشد (50-55). نتایج حاضر بیانگر آن است که دلیل احتمالی بهبود عملکردهای پرش تک پا و سه گانه ایجاد حرکات صحیح در اندام‌های فوقانی و تحتانی بدن با حفظ ثبات در ناحیه مرکزی بدن می باشد (12). از محدودیت‌های موجود در این تحقیق می‌توان به حجم جامعه آماری پایین در دسترس برای انجام تحقیق، مسائل مربوط به زندگی روزمره آزمودنی‌ها، وضعیت روانی و ناهنجاری‌های وضعیتی که می‌تواند در نتایج به‌دست‌آمده مؤثر باشد، اشاره کرد؛ بااین‌حال بررسی بیشتر روی سایر گروه‌های سنی و مقایسه این گروه‌ها با یکدیگر پیشنهاد می‌شود.
نتیجه گیری نهایی
نتایج پژوهش حاضر نشان تمرینات ثبات مرکزی باعث بهبود تعادل و عملکرد تکواندوکاران پسر شده است و عملکرد افراد را افزایش داده است. توصیه می‌شود از تمرینات ثبات مرکزی در کنار تمرینات معمول تکواندوکاران به‌عنوان شیوه مؤثری برای ارتقا تعادل و عملکرد حرکتی و پرش‌ها و پیشگیری از آسیب استفاده شود.
ملاحظات اخلاقی
پیروی از اصول اخلاق پژوهش
همه اصول اخلاقی در این مطالعه رعایت شده است و شرکت کنندگان حق داشتند هر زمان که مایل بودند از مطالعه خارج شوند.
حامی مالی
این پژوهش هیچ‌گونه کمک مالی از سازمان های دولتی، خصوصی و غیرانتفاعی دریافت نکرده است.
مشارکت نویسندگان
تمام نویسندگان در طراحی، اجرا و نگارش همه بخش های پژوهش حاضر مشارکت داشته اند.
تعارض
بنابر اظهار نویسندگان، این مقاله تعارض منافع ندارد.
تکواندو یک رشته ورزشی مبارزه‌ای المپیکی است که هدف مسابقه غلبه بر حریف با به دست آوردن تعداد بیشتری امتیاز از طریق اجرای تکنیک‌های ضربه و مشت به مناطق مجاز امتیازدهی یا از طریق ناک اوت است (1). مهارت‌های پا در رشته تکواندو بر اساس قدرت عضلانی متمرکز بر مفصل زانو ب است و فرود آمدن یا تغییر جهت در حرکت پرش می‌تواند باعث آسیب‌های مختلف شود که اندام تحتانی بیشترین میزان را دارد (2-4). علاوه بر ایین، با توجه به مهارت‌های مورد نیاز تکواندو، پرش و تغییر جهت در تکواندو مهم است و برنامه‌های تمرینی برای بهبود توانایی تعادل و جلوگیری از آسیب برای تکواندوکاران مورد نیاز است (5). در مطالعه‌ای نشان داده شد که میزان شیوع آسیب 9/62 در هر 1000 ورزشکار در معرض مسابقه بود که در این میان مردان از لحاظ جنسیت و اسپرین مچ پا از لحاظ آسیب بیشترین بودند (6).
تعادل یکی از عوامل حیاتی مؤثر بر عملکرد و طول عمر حرفه‌ای تکواندوکاران است (7) که نقش مهمی در حفظ وضعیت و انجام وظایف دارد (8). در بیومکانیک، تعادل را می‌توان با تجزیه‌وتحلیل جابجایی قدامی خلفی ، داخلی خارجی مرکز فشار و سرعت بدن اندازه‌گیری کرد (9). در مطالعات مختلف که به بررسی تأثیر تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل اندام تحتانی پرداخته بود، نتایج نشان داد تمرینات ثبات مرکزی برای توسعه تعادل در اندام تحتانی در ورزشکاران مفید بوده است (10, 11).
عضلات هسته مرکزی به تثبیت ستون فقرات، لگن و زنجیره جنبشی در طول حرکات عملکردی کمک می‌کند (12, 13). اخیراً مطالعات بسیاری به بررسی تأثیر تمرین‌های ثبات مرکزی بر عملکرد حرکتی ورزشکاران رشته‌های گوناگون پرداخته‌اند و اثرهای مثبت این تمرین‌ها را گزارش کرده‌اند (14, 15). برای مثال، سلطانی شیرازی و همکاران نشان دادند که برنامه تمرینی ثبات مرکزی با تقویت عضلات ناحیه مرکزی عملکرد سیستم عصبی عضلانی را بهبود می‌بخشد (16). در مطالعات دیگر نشان داده شد که تمرینات ثبات مرکزی با بهبود تعادل، چابکی و افزایش آمادگی جسمانی تکواندوکاران همراه است (17-20). در تحقیقی دیگر نیز که به بررسی اثرهای تمرین‌های ثبات مرکزی بر برخی متغیرهای فیزیکی و سطح عملکرد کاتاکاران پرداختند نشان داده شد که اضافه شدن تمرین‌های ثبات مرکزی در برنامه تمرینی کاتاکاران باعث ارتقای متغیرهای فیزیکی و سطح اجرای این ورزشکاران شده است (21). لی و همکاران به بررسی اثرات تمرینات پومسه تکواندو بر تعادل و عملکرد افراد پرداختند که نتایج نشان داد این حرکات به‌عنوان یک برنامه تمرینی تعادلی بالقوه برای افراد مسن سالم در خصوص تعادل عملکردی آن‌ها مفید بوده است (22). فانگ و همکاران به مقایسه عملکرد تعادلی بین تمرین کنندگان نوجوان تکواندو با افراد غیر تکواندوکار پرداختند که مشخص شد عملکرد تعادلی افراد تمرین کرده نسبت به افراد تمرین نکرده بیشتر است (23).
در مطالعات دیگر نیز مشخص شد که تمرین حس عمقی و تمرینات قدرتی، عملکرد ورزشی تکواندوکاران را بهبود می‌بخشد و تأثیر مثبتی بر عملکرد رقابتی ورزشکاران تکواندو داشته است (24-26). طبق پژوهش‌های موجود، ثبات لگن و تنه برای تمامی حرکات اندام فوقانی و تحتانی ضروری است و عضلات تنه قبل از عضلات اندام‌ها فعال می شوند (27) و این ناحیه به‌عنوان رابط، با انتقال مؤثر نیروهای تولیدشده در اندام تحتانی، به اندام فوقانی از طریق تنه به اجرای ورزشی کمک می‌کند (28). ثبات مرکزی نقش محوری در عملکرد مؤثر بیومکانیکی دارد زیرا ناحیه مرکزی نقطه انتهایی، محل اتصال و دریافت نیرو از تمام زنجیره‌های حرکتی در حین انجام اغلب فعالیت‌های ورزشی است، به همین دلیل کنترل قدرت، تعادل و حرکت بخش مرکزی بدن، عملکرد زنجیره حرکتی اندام فوقانی و تحتانی را به حداکثر خواهد رساند (12).
مطالعات زیادی (29-31) در زمینه تمرینات مرکزی در پیشگیری آسیب و بهبود عملکرد پرداخته‌اند اما تاکنون به مطالعه‌ای در خصوص تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل و عملکرد به‌طور هم‌زمان در تکواندوکاران نپرداخته است؛ بنابراین در مطالعه حاضر به بررسی تأثیر شش هفته تمرینات ثبات مرکزی بر بهبود تعادل و عملکرد تکواندوکاران پسر شهر مشهد پرداخته خواهد شد.
روش شناسی
تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بوده و به‌صورت میدانی انجام شده است. جامعه آماری شامل 30 تکواندوکار پسر 10-15 ساله شهرستان مشهد بودند که به‌صورت هدفمند انتخاب شدند. از بین نفرات ثبت نام شده 30 نفر (انتخاب تعداد بر اساس نرم‌افزار جی پاور) با معیار تعیین شده انتخاب و به دو گروه (15 نفر در گروه کنترل و 15 نفر در گروه تجربی) به‌صورت تصادفی تقسیم شدند. برای اجرای این تحقیق افرادی به‌عنوان آزمودنی انتخاب شدند که در هفته حداقل سه جلسه، 5/1 ساعت به تمرینات تکواندو به‌صورت منظم مشغول بودند. در ابتدا تمامی آزمودنی‌ها فرم رضایت‌نامه کتبی برای انجام این تحقیق را امضاء کردند. اطلاعات این افراد به‌صورت محرمانه نزد محقق باقی ماند و در صورت نیاز به انتشار عکس از آزمودنی‌ها اجازه کتبی کسب و صورت آن‌ها پوشانده شد. معیارهای ورود به تحقیق حاضر شامل محدوده سنی 10 تا 15 سال، سابقه ورزش منظم (حداقل سه جلسه در هفته به مدت 1.5 ساعت) در یک سال اخیر، آزمودنی‌های بدون آسیب حاد و مزمن و بیماری‌های زمینه‌ای بود. معیارهای خروج از تحقیق حاضر نیز سابقه درد انتشاری در اندام تحتانی در یک سال گذشته، آسیب برخوردی در اندام تحتانی در شش ماه گذشته، ترک کردن دو جلسه از تمرینات و انجام تمرینات خارج از نظارت محقق بود. در گام اول اطلاعات جمعیت شناختی نمونه‌ها ثبت و به ترتیب آزمون جهش تک پا، آزمون جهش سه گانه تک پا و آزمون تعادل پویای وای از آزمودنی‌ها به‌عمل آمد. سپس گروه تجربی به مدت 6 هفته تمرینات ثبات مرکزی منتخب را انجام دادند، اما گروه کنترل مداخله خاصی را دریافت نکردند. پس از اتمام 6 هفته، مجدداً تمامی آزمون‌ها تکرار و نتایج آزمون‌ها در این مرحله به‌عنوان داده‌های پس‌آزمون ثبت شد.
آزمون جهش تک‌پا : این آزمون نیازمند یک نوار اندازه‌گیری باریک به طول 3 متر می‌باشد که بر روی زمین قرار می‌گیرد. فرد بر روی پای برتر می‌ایستد به‌طوری‌که نوک پنجه پا دقیقاً پشت نقطه شروع نوار باریک قرار بگیرد. نحوه انجام آزمون شامل اجرای جهش به سمت جلو با پیمودن حداکثر مسافت ممکن با یک پا و فرود روی همان پا و نهایتاً حفظ تعادل به مدت حداقل 2 ثانیه می‌باشد. پس از انجام 2 یا 3 کوشش تمرینی، فرد یک جهش تک پای کامل را با پای برتر انجام می‌داد و مسافت طی شده ثبت می‌شد (شکل 1). ضریب همبستگی درون‌گروهی بیش از 0.85 برای اعتبار این آزمون در تحقیقات مختلف گزارش شده است (32).
آزمون جهش سه‌گانه تک‌پا : این آزمون نیازمند یک نوار اندازه‌گیری باریک به طول 6 متر می‌باشد که بر روی زمین قرار می‌گیرد. فرد بر روی پای آزمون طوری می‌ایستد که نوک پنجه پا دقیقاً پشت نقطه شروع نوار باریک قرار گیرد. نحوه انجام آزمون شامل اجرای 3 جهش متوالی به سمت جلو با پای آزمون همراه با پیمودن حداکثر مسافت ممکن و فرود روی همان پا در هر جهش و نهایتاً حفظ تعادل به مدت حداقل 3 ثانیه می‌باشد. پس از انجام 2 یا 3 کوشش تمرینی، ورزشکار 2 مورد جهش سه‌گانه تک‌پا را برای پای برتر انجام می‌داد و مسافت طی شده برای پای برتر ثبت می‌شد (شکل 1). اعتبار بالایی (ICC= 0.97) برای این آزمون در تحقیقات گزارش شده است (32).
آزمون تعادل پویای وای : در این آزمون 3 جهت قدامی، خلفی خارجی، خلفی داخلی با زاویه 135 درجه نسبت به یکدیگر رسم شدند. به لحاظ اینکه این آزمون با طول پا رابطه معنی‌داری دارد، به‌منظور اجرای این آزمون با نرمال کردن اطلاعات طول واقعی پا در حالت خوابیده به پشت بر روی زمین اندازه‌گیری شد. آزمودنی در مرکز محل آزمون روی یک پا قرار گرفت و با پای دیگر در جهتی که آزمونگر انتخاب می‌کند عمل دستیابی را بدون خطا انجام می‌داد و به حالت اولیه برمی‌گشت. آزمون برای هر آزمودنی 3 تکرار می‌باشد و بهترین رکورد محاسبه و تقسیم بر طول پا می‌شد، سپس در عدد 100 ضرب می‌گردد تا فاصله دستیابی برحسب درصد طول پا به دست آید. در صورت بروز خطا به شکلی که پایی که در مرکز قرار دارد حرکت کند یا تعادل فرد دچار اختلال شود از آزمودنی خواسته می‌شود که آزمون را دوباره تکرار کند (شکل 2). همچنین ضریب پایایی درون آزمونگر و بین آزمونگر برای نمره کلی آزمون به ترتیب 0.91 و 0.99 درصد توسط پلیسکی گزارش شده است (33).
افراد گروه تجربی در کنار تمرین معمول رشته تکواندو به مدت شش هفته، هر هفته سه جلسه به مدت نیم ساعت تحت تمرین ثبات ناحیه مرکزی بدن قرار گرفتند (34). آزمودنی‌ها پس از ده دقیقه حرکات کششی و نرمشی، به مدت سی دقیقه پروتکل تمرین ثبات ناحیه مرکزی بدن با تأکید بر عضلات شکمی، کمری، لگنی، فلکسورها و اکستنسورهای ران داشته و در پایان هر جلسه تمرینی برای بازگشت به حالت اولیه پنج دقیقه حرکات کششی و نرمشی انجام می‌دادند. در طی این مدت آزمودنی‌های گروه کنترل، در تمرین معمول تکواندو حضور داشتند (جدول 1).
در این پژوهش، جهت توصیف متغیرها از آمار توصیفی و برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از آمار استنباطی استفاده شد. در ابتدا جهت بررسی طبیعی بودن توزیع داده‌ها از آزمون شاپیروویلک استفاده شد. از آزمون t مستقل برای مقایسه بین گروهی متغیرها استفاده شد. تجزیه‌وتحلیل اطلاعات در سطح معناداری 95% و میزان آلفای کوچک‌تر و یا مساوی 0.05 و با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 23 انجام گرفت.
نتایج
اطلاعات توصیفی تحقیق حاضر که مربوط به سن، قد، وزن و شاخص توده بدنی آزمودنی‌ها می‌باشد در جدول 2 شرح داده شده است. نتایج آزمون شاپیرو ویلک بیانگر نرمال بودن کلیه داده‌های تحقیق بود. یافته‌ها نشان داد که انجام شش هفته برنامه تمرینی ارائه شده احتمالاً موجب بهبود تعادل پویا در جهت خلفی داخلی (0٫021=P) و عملکرد افراد (0٫002=P) شرکت‌کننده در این تحقیق در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل می‌شود (جدول 3).
بحث
انجام تمرینات ثبات مرکزی می‌تواند باعث کاهش آسیب‌دیدگی و بازتوانی عملکرد ورزشکاران شود؛ این تحقیق با هدف بررسی اثر شش هفته تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل و عملکرد پسران تکواندوکار صورت گرفت. نتایج این تحقیق نشان داد که تمرینات ثبات مرکزی می‌تواند باعث بهبود تعادل و عملکرد تکواندو کاران شود.
در مسابقات تکواندو، تعادل نقش مهمی در حفظ وضعیت و مهارت‌های اجرا دارد (35, 36). تمرینات ثبات مرکزی می‌تواند حس عمقی ناحیه مرکزی بدن را بهبود بخشد و منجر به افزایش تعادل شود؛ مطالعات نشان می‌دهد که 6 تا 12 هفته تمرینات ثبات مرکزی می‌تواند عملکرد تعادلی را به‌طور قابل‌توجهی افزایش دهد (37-42). در مطالعه متاآنالیزی نشان داده شد که تمرینات ثبات مرکزی باعث بهبود تعادل پویا می‌شود و ثبات را برای حرکت بهتر در اندام تحتانی فراهم می‌کند (43). نتایج تحقیق حاضر، با نتایج اوزتورک و همکاران (44) که اثر هشت هفته تمرینات ایستا و پویا ثبات مرکزی را بر قدرت و سرعت ضربه زدن تکواندوکاران بررسی کردند و با نتایج علی خوانی و همکاران (45) که تأثیر معنادار هشت هفته تمرینات ثبات مرکزی با توپ سوئیسی بر تعادل فوتبالیست‌ها را گزارش کردند، هم‌خوانی داشت و با تحقیق سلطانی شیرازی و صادقی (16) که اثر و ماندگاری هشت هفته تمرینات ثبات مرکزی را بر تعادل ووشوکاران نخبه مرد جوان گزارش داده بودند و با نتایج مارتینز و همکاران (46) که اثر پنج هفته تمرینات ثبات مرکزی را بر بهبود تعادل دانشجویان جودوکار بیان کرده بودند همسو بود. از مطالعه حاضر می توان نتیجه گرفت مکانیسم احتمالی بهبود تعادل با تمرینات ثبات مرکزی افزایش قدرت و پایداری عضلات این ناحیه شکمی است که توانایی فرد را برای حفظ مرکز جرم بدن در محدوده سطح اتکا افزایش می‌دهند (34). نتایج تحقیق حاضر با نتایج برخی مطالعات (47, 48) ناهم‌سو می‌باشد. اگرچه ماهیت تمرینات ثبات مرکزی در مطالعات انجام شده مشابه است اما اختلافی که در نتایج به‌دست‌آمده مشاهده می‌شود، می‌تواند ناشی از تفاوت‌های موجود در دیگر مداخلات از قبیل رشته ورزشی، مدت زمان مداخله و جنسیت ورزشکاران باشد. تمرینات ثبات مرکزی قدرت عضلات کمربند لگنی را افزایش می‌دهند. تحقیق حاضر نشان داد تمرینات ثبات مرکزی باعث بهبود عملکرد تکواندوکاران پسر در جهش تک‌پا و جهش سه‌گانه می‌شود. نتیجه تحقیق حاضر با مطالعه کابادایی و همکاران (49) که اثر معنادار هشت هفته تمرینات ثبات مرکزی را بر عملکرد پرش کاراته کاران گزارش کردند، هم‌راستا و با سایر مطالعات همسو نیز می باشد (50-55). نتایج حاضر بیانگر آن است که دلیل احتمالی بهبود عملکردهای پرش تک پا و سه گانه ایجاد حرکات صحیح در اندام‌های فوقانی و تحتانی بدن با حفظ ثبات در ناحیه مرکزی بدن می باشد (12). از محدودیت‌های موجود در این تحقیق می‌توان به حجم جامعه آماری پایین در دسترس برای انجام تحقیق، مسائل مربوط به زندگی روزمره آزمودنی‌ها، وضعیت روانی و ناهنجاری‌های وضعیتی که می‌تواند در نتایج به‌دست‌آمده مؤثر باشد، اشاره کرد؛ بااین‌حال بررسی بیشتر روی سایر گروه‌های سنی و مقایسه این گروه‌ها با یکدیگر پیشنهاد می‌شود.
نتیجه گیری نهایی
نتایج پژوهش حاضر نشان تمرینات ثبات مرکزی باعث بهبود تعادل و عملکرد تکواندوکاران پسر شده است و عملکرد افراد را افزایش داده است. توصیه می‌شود از تمرینات ثبات مرکزی در کنار تمرینات معمول تکواندوکاران به‌عنوان شیوه مؤثری برای ارتقا تعادل و عملکرد حرکتی و پرش‌ها و پیشگیری از آسیب استفاده شود.
ملاحظات اخلاقی
پیروی از اصول اخلاق پژوهش
همه اصول اخلاقی در این مطالعه رعایت شده است و شرکت کنندگان حق داشتند هر زمان که مایل بودند از مطالعه خارج شوند.
حامی مالی
این پژوهش هیچ‌گونه کمک مالی از سازمان های دولتی، خصوصی و غیرانتفاعی دریافت نکرده است.
مشارکت نویسندگان
تمام نویسندگان در طراحی، اجرا و نگارش همه بخش های پژوهش حاضر مشارکت داشته اند.
تعارض
بنابر اظهار نویسندگان، این مقاله تعارض منافع ندارد.
فهرست منابع
1. Bridge CA, Ferreira da Silva Santos J, Chaabene H, Pieter W, Franchini E. Physical and physiological profiles of taekwondo athletes. Sports Medicine. 2014;44:713-33. [DOI:10.1007/s40279-014-0159-9] [PMID]
2. Boroushak N, Rashedi H, Batavani M, Ashena H. Modulation of the Hip Range of Motion for Kick following Combination Exercise in Iranian Elite Male Taekwondo Players: Quasi-experimental Study. Journal of Research in Rehabilitation Sciences. 2023;19(1):169-79.
3. Ji M. Analysis of injuries in taekwondo athletes. Journal of physical therapy science. 2016;28(1):231-4. [DOI:10.1589/jpts.28.231] [PMID]
4. Altarriba-Bartes A, Drobnic F, Til L, Malliaropoulos N, Montoro JB, Irurtia A. Epidemiology of injuries in elite taekwondo athletes: two Olympic periods cross-sectional retrospective study. BMJ open. 2014;4(2):e004605. [DOI:10.1136/bmjopen-2013-004605] [PMID]
5. Choi DS, Jung EN, Park MH. Comparison of balance ability and physical fitness according to the growth period in taekwondo players. J Exerc Rehabil. 2021;17(5):354-61. [DOI:10.12965/jer.2142502.251] [PMID]
6. Jeong HS, Ha S, Jeong DH, O'sullivan DM, Lee SY. Injury and illness in world taekwondo junior athletes: An epidemiological study. International journal of environmental research and public health. 2021;18(4):2134. [DOI:10.3390/ijerph18042134] [PMID]
7. Shen X. The effect of 8-week combined balance and plyometric on the dynamic balance and agility of female adolescent taekwondo athletes. Medicine (Baltimore). 2024;103(10):e37359. [DOI:10.1097/MD.0000000000037359] [PMID]
8. Tabatabaiasl SM, Sedaghati P, Javazi F. Comparison of functional balance and probability of falling in the elderly with and without a history of falling living in care centers. Journal of Sport Biomechanics. 2020;6(2):134-43. [DOI:10.32598/biomechanics.6.2.6]
9. Yoo S, Park SK, Yoon S, Lim HS, Ryu J. Comparison of Proprioceptive Training and Muscular Strength Training to Improve Balance Ability of Taekwondo Poomsae Athletes: A Randomized Controlled Trials. J Sports Sci Med. 2018;17(3):445-54.
10. Dello Iacono A, Padulo J, Ayalon M. Core stability training on lower limb balance strength. Journal of sports sciences. 2016;34(7):671-8. [DOI:10.1080/02640414.2015.1068437] [PMID]
11. Kahle NL, Gribble PA. Core stability training in dynamic balance testing among young, healthy adults. Athletic Training & Sports Health Care. 2009;1(2):65-73. [DOI:10.3928/19425864-20090301-03]
12. Kibler WB, Press J, Sciascia A. The role of core stability in athletic function. Sports medicine. 2006;36:189-98. [DOI:10.2165/00007256-200636030-00001] [PMID]
13. Akuthota V, Ferreiro A, Moore T, Fredericson M. Core stability exercise principles. Current sports medicine reports. 2008;7(1):39-44. [DOI:10.1097/01.CSMR.0000308663.13278.69] [PMID]
14. Hibbs AE, Thompson KG, French D, Wrigley A, Spears I. Optimizing performance by improving core stability and core strength. Sports medicine. 2008;38:995-1008. [DOI:10.2165/00007256-200838120-00004] [PMID]
15. Zemková E, Zapletalová L. The role of neuromuscular control of postural and core stability in functional movement and athlete performance. Frontiers in Physiology. 2022;13:796097. [DOI:10.3389/fphys.2022.796097] [PMID]
16. Soltani Shirazi M, Sadeghi H. Effect and Durability of Eight-Week of Core Stability Training on Body Balance and Force of Direct Foot Kick in Young Men Jeet Kune Do (Wushu) Players With Somatotype Emphasis. Journal of Sport Biomechanics. 2020;6(2):122-33. [DOI:10.32598/biomechanics.6.2.4]
17. Yang D-S. Effects of 12 weeks core stability training on physical fitness and stability in taekwondo poomsae players. The Official Journal of the Korean Academy of Kinesiology. 2014;16(3):59-67. [DOI:10.15758/jkak.2014.16.3.59]
18. Yoon S-D, Sung D-H, Park GD. The effect of active core exercise on fitness and foot pressure in Taekwondo club students. Journal of physical therapy science. 2015;27(2):509-11. [DOI:10.1589/jpts.27.509] [PMID]
19. Shen X. The effect of 8-week combined balance and plyometric on the dynamic balance and agility of female adolescent taekwondo athletes. Medicine. 2024;103(10):e37359. [DOI:10.1097/MD.0000000000037359] [PMID]
20. Choi D-S, Jung E-N, Park M-H. Comparison of balance ability and physical fitness according to the growth period in taekwondo players. Journal of Exercise Rehabilitation. 2021;17(5):354. [DOI:10.12965/jer.2142502.251] [PMID]
21. Sh S, editor Effect of Core Stability Training on Some Physical Variables and the Performance Level of the Compulsory Kata for Karate Players2011.
22. Li DE, Chiang JL, Loh ZHM, Zainuldin R. Taekwondo Poomsae practise in slow motion and the balance of healthy older adults: A Pre‐Experimental Study. Physiotherapy Research International. 2023;28(4):e2027. [DOI:10.1002/pri.2027] [PMID]
23. Fong SS, Ng GY. Sensory integration and standing balance in adolescent taekwondo practitioners. Pediatric exercise science. 2012;24(1):142-51. [DOI:10.1123/pes.24.1.142] [PMID]
24. Yoo S, Park S-K, Yoon S, Lim HS, Ryu J. Comparison of proprioceptive training and muscular strength training to improve balance ability of taekwondo poomsae athletes: A randomized controlled trials. Journal of sports science & medicine. 2018;17(3):445.
25. Abuwarda K. Effect of Core Stability Training on Some Physical Variables and the Performance Level on Junior Gymnast. Assiut Journal of Sport Science and Arts. 2014;2014(1):149-60. [DOI:10.21608/ajssa.2014.70892]
26. Javadi MR, Miri H, Letafatkar A. Effects of Six Weeks of Agility Exercises on Maximum Ground Reaction Force, Knee Proprioception, Balance, and Performance in Taekwondo Athletes of Alborz Province League. The Scientific Journal of Rehabilitation Medicine. 2020;9(1):74-87.
27. Hodges PW, Richardson CA. Contraction of the abdominal muscles associated with movement of the lower limb. Physical therapy. 1997;77(2):132-42. [DOI:10.1093/ptj/77.2.132] [PMID]
28. Samson KM. The effects of a five-week core stabilization-training program on dynamic balance in tennis athletes: West Virginia University; 2005.
29. Huxel Bliven KC, Anderson BE. Core stability training for injury prevention. Sports health. 2013;5(6):514-22. [DOI:10.1177/1941738113481200] [PMID]
30. Fredericson M, Moore T. Muscular balance, core stability, and injury prevention for middle-and long-distance runners. Physical Medicine and Rehabilitation Clinics. 2005;16(3):669-89. [DOI:10.1016/j.pmr.2005.03.001] [PMID]
31. Zazulak B, Medvecky MJ. Trunk Stability for Injury Prevention: The Core of Evidence. Connecticut Medicine. 2019;83(9).
32. Reid A, Birmingham TB, Stratford PW, Alcock GK, Giffin JR. Hop testing provides a reliable and valid outcome measure during rehabilitation after anterior cruciate ligament reconstruction. Physical therapy. 2007;87(3):337-49. [DOI:10.2522/ptj.20060143] [PMID]
33. Plisky PJ, Gorman PP, Butler RJ, Kiesel KB, Underwood FB, Elkins B. The reliability of an instrumented device for measuring components of the star excursion balance test. North American journal of sports physical therapy: NAJSPT. 2009;4(2):92.
34. Mahrokh Moghadam A, Zarei M, Mohammadi F. The Effect of Core Stability Training on Motor Performance of Elite Goalball Players. Studies in Sport Medicine. 2018;10(23):47-60.
35. Mak MK, Ng PL. Mediolateral sway in single-leg stance is the best discriminator of balance performance for Tai-Chi practitioners. Archives of physical medicine and rehabilitation. 2003;84(5):683-6.
https://doi.org/10.1016/S0003-9993(03)04810-4 [DOI:10.1016/S0003-9993(02)04810-4]
36. Fong SS, Fu S-n, Ng GY. Taekwondo training speeds up the development of balance and sensory functions in young adolescents. Journal of Science and Medicine in Sport. 2012;15(1):64-8. [DOI:10.1016/j.jsams.2011.06.001] [PMID]
37. Imai A, Kaneoka K, Okubo Y, Shiraki H. Effects of two types of trunk exercises on balance and athletic performance in youth soccer players. International journal of sports physical therapy. 2014;9(1):47.
38. Petrofsky JS, Cuneo M, Dial R, Pawley AK, Hill J. Core strengthening and balance in the geriatric population. Journal of Applied Research in Clinical and Experimental Therapeutics. 2005;5(3):423.
39. Bashir SF, Nuhmani S, Dhall R, Muaidi QI. Effect of core training on dynamic balance and agility among Indian junior tennis players. Journal of back and musculoskeletal rehabilitation. 2019;32(2):245-52. [DOI:10.3233/BMR-170853] [PMID]
40. Dale RB, Samson KM, Sandrey MA, Hetrick A. A Core Stabilization Training Program for Tennis Athletes. Athletic Therapy Today. 2007;12(3):41-6. [DOI:10.1123/att.12.3.41]
41. Johnson EG, Larsen A, Ozawa H, Wilson CA, Kennedy KL. The effects of Pilates-based exercise on dynamic balance in healthy adults. Journal of bodywork and movement therapies. 2007;11(3):238-42. [DOI:10.1016/j.jbmt.2006.08.008]
42. Razavi SS, Norasteh AA, Banparvari M. The relationship between core strength with static and dynamic balance in snowboard skiing male athletes. Journal of Research in Rehabilitation Sciences. 2014;10(3):432-43.
43. Barrio ED, Ramirez-Campillo R, Garcia de Alcaraz Serrano A, RaquelHernandez-Garcia R. Effects of core training on dynamic balance stability: A systematic review and meta-analysis. Journal of Sports Sciences. 2022;40(16):1815-23. [DOI:10.1080/02640414.2022.2110203] [PMID]
44. Öztürk A, Cengizel E, Günay M. Effect of Static and Dynamic Core Exercises on Kicking Strength, Kicking Speed and Balance in Adolescent Taekwondo Athletes. 21th International Sport Sciences Congress, Antalya, Turkey, 2023;262-263.
45. Alikhani M, Norasteh AA, Ghorbani AH, Alikhani H, Mirza Aghajani A. The effect of 8 weeks of core stability training with Swiss ball on the balance in 12-15 year old soccer players. Journal of Practical Studies of Biosciences in Sport. 2014;2(3):47-59.
46. Martins HS, Lüdtke DD, de Oliveira Araújo JC, Cidral-Filho FJ, Salgado ASI, Viseux F, Martins DF. Effects of core strengthening on balance in university judo athletes. Journal of bodywork and movement therapies. 2019;23(4):758-65. [DOI:10.1016/j.jbmt.2019.05.009] [PMID]
47. Swaney M, Hess R. The effects of core stabilization on balance and posture in female collegiate swimmers. J Athl Train S. 2003;38:95.
48. Sharma A, Geovinson S. Effects of a nine-week core strengthening exercise program on vertical jump performances and static balance in volleyball players with trunk instability. The Journal of sports medicine and physical fitness. 2012;52(6):606-15.
49. Kabadayı M, Karadeniz S, Yılmaz AK, Karaduman E, Bostancı Ö, Akyildiz Z, et al. Effects of core training in physical fitness of youth karate athletes: A controlled study design. International journal of environmental research and public health. 2022;19(10):5816. [DOI:10.3390/ijerph19105816] [PMID]
50. Taskin C. Effect of Core Training Program on Physical Functional Performance in Female Soccer Players. International Education Studies. 2016;9(5):115-23. [DOI:10.5539/ies.v9n5p115]
51. Hoshikawa Y, Iida T, Muramatsu M, Ii N, Nakajima Y, Chumank K, Kanehisa H. Effects of stabilization training on trunk muscularity and physical performances in youth soccer players. The Journal of Strength & Conditioning Research. 2013;27(11):3142-9. [DOI:10.1519/JSC.0b013e31828bed36] [PMID]
52. Ferri Caruana A, Pardo Ibáñez A, Cano Garrido Á, Cabeza Ruiz R. The effect of a core training program on jump performance in female handball players. Revista Andaluza de Medicina del Deporte, 15 (1), 22-28. 2022. [DOI:10.33155/j.ramd.2022.02.002]
53. Afyon YA, Boyacı A. The effects of 8-week core training on the development of some motoric features among 18 year-old footballers 18 yaş grubu futbolcularda 8 haftalik merkez bölge (core) antrenmanlarının bazı motorik özelliklerin gelişimine etkisi. Journal of Human Sciences. 2016;13(3):4595-603. [DOI:10.14687/jhs.v13i3.3924]
54. Sannicandro I, Cofano G. Core stability training and jump performance in young basketball players. Int J Sci Res. 2017;6(5):479-82. [DOI:10.21275/ART20173282]
55. Ganjeh Amineh M, Mohammadi B, Rabiei M, Ghasemi B. The effect of eight weeks core stability training on improving the physical performance in parkour athletes Male 12 to 20 years old (semi-experimental study). Studies in Sport Medicine. 2024:-
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
تماس با ما
فصلنامه بیومکانیک ورزشی
همدان،شهرک مدنی، بلوار امام خمینی(ره)، بلوار پروفسور موسیوند، مجتمع دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان، معاونت پژوهش و فناوری، دفتر مجلات علمی
صندوق پستی: 734
تلفن دفتر نشریه: 08134494042
وب‌سایت: http://biomechanics.iauh.ac.ir
ایمیل: sportbiomechanics@iauh.ac.ir
