هدف این مطالعه به بررسی تأثیر بارگذاری تدریجی در تمرینات مقاومتی زنجیره بسته بر تعادل عصبی-عضلانی اندام فوقانی و هماهنگی عضلات آگونیست و آنتاگونیست پرداخت.
روش ها در این مطالعه ۲۲ مرد سالم با سابقه تمرین مقاومتی، تمرینات اندام فوقانی را با دستگاه چندکاره و در شرایط زنجیره بسته در سه سطح شدت (۵۰٪، ۷۵٪، ۹۰٪)1RM انجام دادند. دادههای الکترومایوگرافی با استفاده از سیستم MyoTrace 400 جمعآوری و پس از نرمالسازی نسبت به MVIC تحلیل شد. تحلیل آماری با آزمون t زوجی و ANOVA با سطح معناداری 0/05 انجام گرفت.
یافته ها فعالیت EMG در هر دو عضله دوسر بازویی (آگونیست) و سهسر بازویی (آنتاگونیست) با افزایش شدت بار از ۵۰٪ به ۹۰٪ 1RM بهطور معناداری افزایش یافت. در شدت بالای بار ۹۰٪ (1RM)، تفاوت معناداری از نظر آماری بین دامنه EMG اندامهای راست و چپ مشاهده نشد.
نتیجه گیری تمرینات مقاومتی زنجیره بسته همراه با بارگذاری تدریجی، شواهد بیومکانیکی روشنی از بهبود فراخوانی عضلات اندام فوقانی فراهم میسازد که این امر موجب افزایش پایداری حرکتی، کنترل بهتر حرکات و تعادل عصبی-عضلانی میگردد. این یافتهها بر اهمیت تمرینات مقاومتی پیشرونده در بهینهسازی عملکرد ورزشی و کاربردهای توانبخشی تأکید دارند. مطالعات آینده باید تأثیر فاکتورهایی مانند فواصل استراحت و الگوهای تکرار مختلف را بر سازگاری عصبی-عضلانی بررسی کرده و دستورالعملهای تمرینی را دقیقتر تدوین کنند.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |